So I have this friend who does almost anything for me. He'll pick up my kids if they can't come to me by themselves, he'll lend me his car so I can go places, I can call him in the middle of the night and he'll be there for me (if I don't call about something silly that is, in that case he'll tell me to go to sleep ;).
He's taken time off from work to be with me when I was down, he "babysat" me when I was really down. He's been to shrink appointments with me, always joking that it would be him they would ask to stay. He takes me places and when I stay at his place he always tries to make it special.
The list of things we do together is long and he's been there for me time and time again. He sounds a lot better than the guy I was talking about yesterday right? Well the thing is... it's the same guy! And that's what keeps me puzzled... do I forget about the stuff I wrote about yesterday because he's good to me too? Or do I weigh in the fact that he's good to me too? How do I balance the two? When do I draw a line and say 'no further'? I have no clue.
I've always been the one to do anything in order to have people love me, including letting them walk all over me, so when I forgive and forget in this case.. does that mean I'm doing what I'm used to do and disregarding myself.. or does it mean the good outweighs the bad? I'm just totally confused at the moment. Maybe there's just too much going on right now. The appartment, moving in with my parents, having to look at my mess and fix it together with my parents, learning how to live with three adults, one of which is my mom, in one house. Dealing with the fact I don't see my kids as much as I did, dealing with the fact my employer is paying me 70% of my salary instead of the full hundred because I'm on sick leave. Having to get a lawyer to take my employer to court because of this. A freaking lot is happening once again!
So what makes a good friend? What tips the balance? What makes you say "well that's the way he is and I'm fine with that"? What do I think makes a good friend and am I like that at all or do I just expect too much from myself and others, from friendship?
Still don't know, still need to ponder some more, grrrrrrr.
=====
Nog steeds vriendschap aan het overpeizen
Ik heb een vriend die bijna alles voor me doet. Hij haalt mijn kinderen op als zij niet in staat zijn om zelf voor vervoer te zorgen, hij leent me zijn auto zodat ik ergens heen kan gaan, ik kan hem in het midden van de nacht bellen en dan zal hij naar me luisteren (tenzij ik natuurlijk over iets onzinnigs bel, dan zegt hij dat ik gewoon weer moet gaan slapen ;)
Hij heeft vrij genomen van werk zodat hij bij me kon zijn toen ik down was. Hij heeft op me gelet, gebabysit, toen ik heel erg down was. Hij is met me meegegaan naar psycholoog afspraken, altijd grappen makend dat ze hem niet weer zouden laten gaan. Hij neemt me mee en wanneer ik bij hem logeer, probeert hij er altijd iets speciaals van te maken.
De lijst van dingen die we samen doen is lang en hij is er keer op keer voor me geweest. Klinkt een stuk beter dan die vent van gisteren toch? Nou ja.. weet je.. hij is diezelfde vent! En dat zorgt ervoor dat ik er nog steeds niet uit ben. Vergeet ik de dingen waar ik gisteren over schreef omdat hij ook goed voor me is? Of weeg ik deze dingen tegen elkaar af? Hoe balanceer ik het goede en het slechte? Wanneer trek ik een lijn en zeg ik 'niet verder dan hier'? Ik heb geen idee.
Ik ben altijd iemand geweest die alles deed om ervoor te zorgen dat iemand maar van me hield, ook wanneer dat inhield dat ik als deurmat gebruikt werd. Dus als ik in dit geval vergeef en vergeet... betekent dat dan dat ik weer een deurmat ben? Of betekent dat dat het goede zwaarder weegt dan het slechte? Ik ben op dit moment gewoon in de war, misschien is er wel gewoon veel te veel aan de hand. Mijn appartement, bij mijn ouders in gaan wonen, naar mijn troep moeten kijken en oplossingen moeten zoeken met mijn ouders, met drie volwassenen in één huis wonen en één van die volwassenen is mijn moeder. Zien om te gaan met het feit dat ik mijn kinderen minder zie, zien om te gaan met het feit dat mijn werkgever maar 70% van mijn salaris uitbetaald in plaats van de volledige 100% omdat ik in de ziektewet zit. Een advocaat in moeten huren omdat ik mijn werkgever voor het gerecht moet dagen zodat hij weer 100% uitbetaald. Er is gewoon weer ontzettend veel aan de hand!
Wat maakt nou dat iemand een goede vriend is? Wat zorgt ervoor dat de weegschaal doorslaat naar 'goed'. Wat zorgt ervoor dat je kunt blijven zeggen "zo is hij nu eenmaal en dat is oké". Hoe denk ik dat een goede vriend zich moet gedragen en kan ik dat zelf wel eens of verwacht ik gewoon teveel van mezelf en anderen, van vriendschap?
Weet het nog steeds niet, nog meer overpeinzing nodig, grrrrrrrrrrrr.
donderdag 23 februari 2012
woensdag 22 februari 2012
Pondering about friendship
Does a true friend tell you what he or she thinks of something.. or does he or she just tell you what you want to hear and pretend like they're happy for you?
This is an issue that has come up in a friendship of mine. I personally think that it depends on the situation. If I feel like my friend is going to get hurt, or putting himself/herself in a situation in which they can get hurt and they tell me about it or ask for my opinion.. I will tell them what I think about it. They don't have to do what I say, they don't have to agree with what I say, they can even tell me to back off. No problem at all.
My friend feels differently about this. He feels that I should keep my opinion to myself and be happy when he is happy and if I'm not then to pretend to be happy. I have no problem with being happy when my friend is happy, it's the pretending part I can't do. If I don't really care about you of course I'll pretend to be happy for you, if I do care though, I can't. In our friendship this has escalated to him telling me I'm not a true friend if I can't pretend to be happy for him, if I can't keep my opinion to myself. I can agree to disagree, but this friend had promised me to help me and my mom with my appartment and decided after our disagreement that he would no longer help since he didn't feel like it anymore. He told me to ask someone else to help me instead. That wouldn't have been a problem if all this didn't happen around midnight and I needed the help the next day. He not only bailed on me at the last minute, he punished my mom by not keeping his promise to her either, causing her to have to carry heavy things out of the appartment, just because he was angry with me.
Is friendship, being best friends, a matter of holding your tongue at the right moment? Does saying something your friend doesn't want to hear mean he can go back on a promise and leave you to fend for yourself? Does true friendship come with boundries and regulations with no touch, no talk, no eye contact as long as you don't say what your friend wants you to say? The more I think about this, the more my I feel that the answer is no. True friends don't make you act like they want you to act just because they don't like what you're saying. They accept your opinion for what it is... an opinion, take what they think makes sense and discard what they think is nonsense without making judgement on the value of your friendship. Sharing parts of your life with me is a choice and if you know you're not going to like what I will say about something and you won't appreciate my honesty about it.. then don't share.
Why is this a big thing now? Well simply because my friend has a tendancy to explode, to air his mind brutally when he sees fit. He takes no prisoners, he will try and get in your face to win an argument. He won't talk to me for days if he thinks I'm being stupid, he will make me feel like I don't count and when he's done being angry.. I'm not allowed to still be angry because that's stupid all over again. I know he does this because he's had a hard week, because a client got on his nerves, because life is hard on him too sometimes and I understand or at least I try to. I've stopped argueing, I keep notice of the mood he's in so I don't say the wrong things, when he comes and picks me up I make sure I'm on time so he doesn't have to wait. So maybe what I really have a problem with is that I do act differently, that I can't be totally me when I'm around him because he takes up so much space that in order to keep the peace I take up less space.
Starting over, becoming who I'm meant to be, setting boundries, learning to fend for myself, learning to say no, all has to lead to me giving myself the space to be me, now if I can't be me with my best friend, is he really the best friend I can have? And if I need to learn all this, am I really able to be his best friend at this moment? Need to ponder about that some more.
============
Vriendschap - een overpeinzing
Vertelt een echte vriend wat hij of zij denkt over iets... of vertelt een echte vriend je wat je wilt horen en doet hij/zij net alsof ze blij zijn voor je?
Dit is een onderwerp dat in een van mijn vriendschappen speelt op dit moment. Ik persoonlijk denk dat het aan de situatie ligt. Als ik het gevoel heb dat mijn vriend gekwetst zal raken of zich/haarzelf in een situatie plaats waarin hij/zij gekwetst kan worden en ze vertellen mij erover of vragen mijn mening.. dan vertel ik ze hoe ik erover denk. Ze hoeven niet te doen wat ik zeg, ze hoeven het niet met me eens te zijn, ze kunnen me zelfs vertellen dat ik me er niet mee moet bemoeien. Geen probleem.
Deze vriend ziet dit anders. Hij vindt dat ik mijn mening voor mezelf moet houden en dat ik blij moet zijn als hij blij is en als ik niet blij ben... dat ik dan maar moet doen alsof ik blij ben. Ik heb er geen probleem mee om blij te zijn als jij blij bent.. het is het 'doen alsof' dat ik niet kan. Als ik niet echt om je geef/als je een oppervlakkige vriend bent, heb ik er niet zoveel problemen mee, als ik om je geef wordt dat heel anders. In onze vriendschap heeft dit geleid tot een escalatie waarin hij mij vertelde dat ik geen echte vriend was als ik niet kan doen of ik blij voor hem ben en mijn mening voor mezelf kan houden. Ik kan het eens zijn dat we het oneens zijn over dit onderwerp, maar deze vriend had beloofd dat hij mij en mijn moeder zou helpen met mijn appartement. Na onze discussie gaf hij aan dat ik maar iemand anders moest zoeken om te helpen omdat hij daar geen zin meer in had. Dat zou allemaal geen probleem zijn geweest als zich dit niet tegen middernacht afspeelde en ik de volgende dag hulp nodig had. Hij liet niet alleen mij in de steek op het allerlaatste moment, hij liet ook mijn moeder in de steek, waardoor zij met zware spullen moest sjouwen, alleen maar omdat hij boos was op mij.
Is vriendschap, beste vrienden zijn, dan een kwestie van op het juiste moment je mond houden? Betekent iets zeggen wat de ander niet wil horen dat iemand zijn belofte gewoon kan breken en je er alleen voor kan laten staan? Horen bij echte vriendschap grenzen en regels met 'no touch, no talk, no eye contact' zolang als je niet zegt wat de ander wil dat je zegt? Hoe meer ik hier over nadenk, hoe sterker het gevoel dat het antwoord hierop nee is. Echte vrienden eisen niet dat jij je gedraagt zoals zij willen dat je je gedraagt omdat ze het niet leuk vinden wat je zegt. Echte vrienden accepteren je mening voor wat hij is... een mening. Ze nemen wat ze zinnig vinden over en gooien wat ze onzinnig vinden weg, zonder dat ze een prijskaartje aan de vriendschap hangen. Het delen van onderdelen van je leven is een keus en als je nu al weet dat je het niet leuk gaat vinden wat ik te zeggen heb en als je mijn eerlijkheid niet kunt waarderen... deel het dan niet met me.
Waarom is dit nu een heet hangijzer? Eigenlijk omdat mijn vriend de gewoonte heeft om te exploderen, om gewoonweg te zeggen wat hij vindt wanneer hij daar zin in heeft. Hij neemt geen krijgsgevangenen... hij zal koste wat het kost proberen een meningsverschil te winnen. Hij praat dagenlang niet met me omdat hij vindt dat ik stom was, hij laat me voelen alsof ik er niet toe doe en wanneer hij klaar is met boos zijn.. mag ik natuurlijk niet meer boos zijn.. want dat is gewoon stom en dan begint het weer van voren af aan. Ik weet dat hij soms zo reageert omdat hij een moeilijke week heeft gehad, omdat de klant vervelend was, gewoon omdat het leven voor hem ook wel eens oneerlijk is en dat begrijp ik, of ik probeer het te begrijpen. Ik ga niet meer in discussie met hem, ik let op zijn stemming, zodat ik niet de verkeerde dingen zeg, wanneer hij me op komt halen, zorg ik ervoor dat ik op tijd klaar ben zodat hij niet hoeft te wachten. Dus misschien is het ware probleem dat ik heb wel met mezelf! Ik gedraag me anders bij hem, ik sta toe dat ik niet mezelf ben omdat hij zoveel ruimte in neemt dat om de lieve vrede te bewaren ik maar minder ruimte inneem.
Opnieuw beginnen, worden wie ik bedoeld ben te zijn, grenzen stellen, voor mezelf opkomen, leren nee zeggen, dat zijn allemaal dingen die moeten leiden tot genoeg ruimte om mezelf te zijn en als ik dat al niet bij een beste vriend kan zijn... is hij dan de beste vriend die ik kan hebben? En als ik dit allemaal nog moet leren, ben ik dan op dit moment de beste vriend voor hem? Dit heeft wat meer overpeinzing nodig.
This is an issue that has come up in a friendship of mine. I personally think that it depends on the situation. If I feel like my friend is going to get hurt, or putting himself/herself in a situation in which they can get hurt and they tell me about it or ask for my opinion.. I will tell them what I think about it. They don't have to do what I say, they don't have to agree with what I say, they can even tell me to back off. No problem at all.
My friend feels differently about this. He feels that I should keep my opinion to myself and be happy when he is happy and if I'm not then to pretend to be happy. I have no problem with being happy when my friend is happy, it's the pretending part I can't do. If I don't really care about you of course I'll pretend to be happy for you, if I do care though, I can't. In our friendship this has escalated to him telling me I'm not a true friend if I can't pretend to be happy for him, if I can't keep my opinion to myself. I can agree to disagree, but this friend had promised me to help me and my mom with my appartment and decided after our disagreement that he would no longer help since he didn't feel like it anymore. He told me to ask someone else to help me instead. That wouldn't have been a problem if all this didn't happen around midnight and I needed the help the next day. He not only bailed on me at the last minute, he punished my mom by not keeping his promise to her either, causing her to have to carry heavy things out of the appartment, just because he was angry with me.
Is friendship, being best friends, a matter of holding your tongue at the right moment? Does saying something your friend doesn't want to hear mean he can go back on a promise and leave you to fend for yourself? Does true friendship come with boundries and regulations with no touch, no talk, no eye contact as long as you don't say what your friend wants you to say? The more I think about this, the more my I feel that the answer is no. True friends don't make you act like they want you to act just because they don't like what you're saying. They accept your opinion for what it is... an opinion, take what they think makes sense and discard what they think is nonsense without making judgement on the value of your friendship. Sharing parts of your life with me is a choice and if you know you're not going to like what I will say about something and you won't appreciate my honesty about it.. then don't share.
Why is this a big thing now? Well simply because my friend has a tendancy to explode, to air his mind brutally when he sees fit. He takes no prisoners, he will try and get in your face to win an argument. He won't talk to me for days if he thinks I'm being stupid, he will make me feel like I don't count and when he's done being angry.. I'm not allowed to still be angry because that's stupid all over again. I know he does this because he's had a hard week, because a client got on his nerves, because life is hard on him too sometimes and I understand or at least I try to. I've stopped argueing, I keep notice of the mood he's in so I don't say the wrong things, when he comes and picks me up I make sure I'm on time so he doesn't have to wait. So maybe what I really have a problem with is that I do act differently, that I can't be totally me when I'm around him because he takes up so much space that in order to keep the peace I take up less space.
Starting over, becoming who I'm meant to be, setting boundries, learning to fend for myself, learning to say no, all has to lead to me giving myself the space to be me, now if I can't be me with my best friend, is he really the best friend I can have? And if I need to learn all this, am I really able to be his best friend at this moment? Need to ponder about that some more.
============
Vriendschap - een overpeinzing
Vertelt een echte vriend wat hij of zij denkt over iets... of vertelt een echte vriend je wat je wilt horen en doet hij/zij net alsof ze blij zijn voor je?
Dit is een onderwerp dat in een van mijn vriendschappen speelt op dit moment. Ik persoonlijk denk dat het aan de situatie ligt. Als ik het gevoel heb dat mijn vriend gekwetst zal raken of zich/haarzelf in een situatie plaats waarin hij/zij gekwetst kan worden en ze vertellen mij erover of vragen mijn mening.. dan vertel ik ze hoe ik erover denk. Ze hoeven niet te doen wat ik zeg, ze hoeven het niet met me eens te zijn, ze kunnen me zelfs vertellen dat ik me er niet mee moet bemoeien. Geen probleem.
Deze vriend ziet dit anders. Hij vindt dat ik mijn mening voor mezelf moet houden en dat ik blij moet zijn als hij blij is en als ik niet blij ben... dat ik dan maar moet doen alsof ik blij ben. Ik heb er geen probleem mee om blij te zijn als jij blij bent.. het is het 'doen alsof' dat ik niet kan. Als ik niet echt om je geef/als je een oppervlakkige vriend bent, heb ik er niet zoveel problemen mee, als ik om je geef wordt dat heel anders. In onze vriendschap heeft dit geleid tot een escalatie waarin hij mij vertelde dat ik geen echte vriend was als ik niet kan doen of ik blij voor hem ben en mijn mening voor mezelf kan houden. Ik kan het eens zijn dat we het oneens zijn over dit onderwerp, maar deze vriend had beloofd dat hij mij en mijn moeder zou helpen met mijn appartement. Na onze discussie gaf hij aan dat ik maar iemand anders moest zoeken om te helpen omdat hij daar geen zin meer in had. Dat zou allemaal geen probleem zijn geweest als zich dit niet tegen middernacht afspeelde en ik de volgende dag hulp nodig had. Hij liet niet alleen mij in de steek op het allerlaatste moment, hij liet ook mijn moeder in de steek, waardoor zij met zware spullen moest sjouwen, alleen maar omdat hij boos was op mij.
Is vriendschap, beste vrienden zijn, dan een kwestie van op het juiste moment je mond houden? Betekent iets zeggen wat de ander niet wil horen dat iemand zijn belofte gewoon kan breken en je er alleen voor kan laten staan? Horen bij echte vriendschap grenzen en regels met 'no touch, no talk, no eye contact' zolang als je niet zegt wat de ander wil dat je zegt? Hoe meer ik hier over nadenk, hoe sterker het gevoel dat het antwoord hierop nee is. Echte vrienden eisen niet dat jij je gedraagt zoals zij willen dat je je gedraagt omdat ze het niet leuk vinden wat je zegt. Echte vrienden accepteren je mening voor wat hij is... een mening. Ze nemen wat ze zinnig vinden over en gooien wat ze onzinnig vinden weg, zonder dat ze een prijskaartje aan de vriendschap hangen. Het delen van onderdelen van je leven is een keus en als je nu al weet dat je het niet leuk gaat vinden wat ik te zeggen heb en als je mijn eerlijkheid niet kunt waarderen... deel het dan niet met me.
Waarom is dit nu een heet hangijzer? Eigenlijk omdat mijn vriend de gewoonte heeft om te exploderen, om gewoonweg te zeggen wat hij vindt wanneer hij daar zin in heeft. Hij neemt geen krijgsgevangenen... hij zal koste wat het kost proberen een meningsverschil te winnen. Hij praat dagenlang niet met me omdat hij vindt dat ik stom was, hij laat me voelen alsof ik er niet toe doe en wanneer hij klaar is met boos zijn.. mag ik natuurlijk niet meer boos zijn.. want dat is gewoon stom en dan begint het weer van voren af aan. Ik weet dat hij soms zo reageert omdat hij een moeilijke week heeft gehad, omdat de klant vervelend was, gewoon omdat het leven voor hem ook wel eens oneerlijk is en dat begrijp ik, of ik probeer het te begrijpen. Ik ga niet meer in discussie met hem, ik let op zijn stemming, zodat ik niet de verkeerde dingen zeg, wanneer hij me op komt halen, zorg ik ervoor dat ik op tijd klaar ben zodat hij niet hoeft te wachten. Dus misschien is het ware probleem dat ik heb wel met mezelf! Ik gedraag me anders bij hem, ik sta toe dat ik niet mezelf ben omdat hij zoveel ruimte in neemt dat om de lieve vrede te bewaren ik maar minder ruimte inneem.
Opnieuw beginnen, worden wie ik bedoeld ben te zijn, grenzen stellen, voor mezelf opkomen, leren nee zeggen, dat zijn allemaal dingen die moeten leiden tot genoeg ruimte om mezelf te zijn en als ik dat al niet bij een beste vriend kan zijn... is hij dan de beste vriend die ik kan hebben? En als ik dit allemaal nog moet leren, ben ik dan op dit moment de beste vriend voor hem? Dit heeft wat meer overpeinzing nodig.
woensdag 8 februari 2012
The big 4 0
Tomorrow is the day... the day I turn 40. A day for retrospective insights, for pondering about things that happened, pondering about what I would do different now. But the thing is.. those things are in the past and no ammount of thinking or analyzing will change the outcome. I think I'd rather look towards the future, make plans, think about what to do next, setting no time limits, no deadlines, to just simply live life.
I've been counting the days till my birthday on facebook. I got comments stating life begins at 40 and how age is just a number.. all true of course, although I think life starts at the moment you are born. It's not like you need 39 years to get started. In the dark ages people didn't even live to be 40, so didn't they have a life at all? It's just ways to deal with the fact that you get older.. as long as we get wiser.. it isn't a bad thing right? "The wrinkles in my face are there to show that I smile a lot" sounds better than "uhm yeah.. I don't like my reflection either, man I'm getting old and showing it!" Truth is, in my mind I'm still 18 and yes sometimes I act like it. I don't think that's a bad thing, keeps me young and a whole lot of people have difficulty believing that I'm turning 40.. although that could be because I have a son who is 20 and a daughter that is 15, so maybe they already decided I had to be older than that!
One aspect that is true for me though about life starting at 40 is that at this time I really am starting over. I'm living with my parents, I'm on sickleave from work because of my depressions, I had to give up my place in another city because I couldn't afford it anymore and as I write this, my stuff is on sale on facebook and I'm thinking of ways to get rid of it all in the fastest way possible. Yes I'm starting over, learning to handle life in a different way. I know how to get from burnout to burnout and the answer to Dr. Phil's signature question "how's that working for ya?" is N O T.
So for the next 40 years (hopefully) I want to do things differently, I want to enjoy life every day, I want to grow as a person, I want to help other people, I want to be more creative and have more time for being creative. I want a job that will not exhaust me, I want one that compliments my life. I want a group of friends that won't exhaust me, I want a group that cares, loves, gives and receives like I care, love, give and receive. I want a good relationship with my family. I want to be valued for who I am and not for what I can do for you. But most of all I want to love myself so I can truely love another. I can only hope that 40 years will be enough to learn all that!
Ooh and one other thing.. You know how we say a baby is one year old after it has reached that age? Guess what? I've been living my 40th year all last year, so tomorrow is not a big deal ;)
======================================
De grote 4 0
Morgen is de grote dag.. de dag dat ik 40 word. Een dag voor retrospectief inzicht, voor diep nadenken over the dingen die gebeurd zijn, diep nadenken over wat ik nu anders zou doen. Maar weet je... die dingen liggen allemaal in het verleden en hoe lang ik er ook over nadenk, of hoe diep ik ook analyseer... de uitkomst wordt er niet anders van. Ik denk dat ik liever naar de toekomst kijk, plannen maken, nadenken over wat de volgende stap is, zonder tijdslimieten, geen deadlines, gewoon simpel het leven leven.
Ik heb de dagen naar mijn verjaardag teruggeteld op facebook. Dat leverde reacties op als het leven begint bij 40 en leeftijd is maar een nummer. Natuurlijk allemaal waar, alhoewel ik denk dat het leven begint bij je geboorte. Het is niet alsof je 39 jaar nodig hebt om te beginnen met je leven. In de middeleeuwen werden mensen niet eens 40, hadden die dan helemaal geen leven? Het is gewoon een manier om om te gaan met het feit dat je ouder wordt en zolang we ook wijzer worden is dat niet erg toch? "De rimpels in mijn gezicht laten zien dat ik veel lach" klinkt tenslotte ook veel beter dan "Uhm ja, ik hou ook niet van mijn gezicht in de spiegel, jeetje wat word ik oud en je kunt het nog zien ook!". De waarheid is dat ik in mijn gedachten nog steeds 18 ben en ja soms gedraag ik me ook zo. Ik denk niet dat dit slecht is, het houdt me jong en heel veel mensen hebben moeite om te geloven dat ik 40 word... alhoewel dat ook zou kunnen zijn omdat ik een zoon van 20 en een dochter van 15 heb en mensen dachten dat ik veel ouder was!
Eén aspect dat voor mij waar is voor wat betreft de uitspraak "het leven begint bij 40" is dat ik dit keer inderdaad opnieuw begin. Ik woon bij mijn ouders, ik zit in de ziektewet vanwege mijn depressies, ik moest mijn appartement in een andere stad opgeven omdat ik het niet meer kon betalen en terwijl ik dit schrijf, staat mijn inboedel te koop op facebook en probeer ik te bedenken hoe ik overal zo snel mogelijk af kom. Yup ik begin opnieuw, leer hoe ik anders met het leven om kan gaan. Ik weet hoe ik van burnout naar burnout moet rennen en om de typische vraag van dr. Phil te beantwoorden "how's that working for ya?" (en hoe bevalt dat?).. N I E T.
Dus voor de volgende (hopelijk) 40 jaar wil ik de dingen anders doen, ik wil elke dag van het leven genieten, ik wil als persoon groeien, ik wil anderen helpen, ik wil creatiever worden en meer tijd hebben om creatief te zijn. Ik wil een baan die me niet uitput, ik wil er één die een aanvulling op mijn leven is. Ik wel een groep vrienden die me niet uitputten, ik wil een groep die om de dingen in het leven geven, kunnen liefhebben, kunnen geven en ontvangen, zoals ik om de dingen in het leven geef, liefheb, geef en ontvang. Ik wil een goede relatie met mijn familie. Ik wil niet alleen gewaardeerd worden om wat ik kan, maar vooral om wie ik ben. Maar het meest belangrijke is dat ik wil houden van mijzelf, zodat ik werkelijk van een ander kan houden. Ik kan alleen maar hopen dat 40 jaar genoeg is om dat allemaal te leren!
Ooh, nog één dingetje... Weet je hoe we van een baby zeggen dat hij 1 jaar oud is, als hij dat eerste jaar al doorstaan heeft? Ik ben al een heel jaar in mijn 40ste levensjaar.. dus morgen stelt niets voor ;)
I've been counting the days till my birthday on facebook. I got comments stating life begins at 40 and how age is just a number.. all true of course, although I think life starts at the moment you are born. It's not like you need 39 years to get started. In the dark ages people didn't even live to be 40, so didn't they have a life at all? It's just ways to deal with the fact that you get older.. as long as we get wiser.. it isn't a bad thing right? "The wrinkles in my face are there to show that I smile a lot" sounds better than "uhm yeah.. I don't like my reflection either, man I'm getting old and showing it!" Truth is, in my mind I'm still 18 and yes sometimes I act like it. I don't think that's a bad thing, keeps me young and a whole lot of people have difficulty believing that I'm turning 40.. although that could be because I have a son who is 20 and a daughter that is 15, so maybe they already decided I had to be older than that!
One aspect that is true for me though about life starting at 40 is that at this time I really am starting over. I'm living with my parents, I'm on sickleave from work because of my depressions, I had to give up my place in another city because I couldn't afford it anymore and as I write this, my stuff is on sale on facebook and I'm thinking of ways to get rid of it all in the fastest way possible. Yes I'm starting over, learning to handle life in a different way. I know how to get from burnout to burnout and the answer to Dr. Phil's signature question "how's that working for ya?" is N O T.
So for the next 40 years (hopefully) I want to do things differently, I want to enjoy life every day, I want to grow as a person, I want to help other people, I want to be more creative and have more time for being creative. I want a job that will not exhaust me, I want one that compliments my life. I want a group of friends that won't exhaust me, I want a group that cares, loves, gives and receives like I care, love, give and receive. I want a good relationship with my family. I want to be valued for who I am and not for what I can do for you. But most of all I want to love myself so I can truely love another. I can only hope that 40 years will be enough to learn all that!
Ooh and one other thing.. You know how we say a baby is one year old after it has reached that age? Guess what? I've been living my 40th year all last year, so tomorrow is not a big deal ;)
======================================
De grote 4 0
Morgen is de grote dag.. de dag dat ik 40 word. Een dag voor retrospectief inzicht, voor diep nadenken over the dingen die gebeurd zijn, diep nadenken over wat ik nu anders zou doen. Maar weet je... die dingen liggen allemaal in het verleden en hoe lang ik er ook over nadenk, of hoe diep ik ook analyseer... de uitkomst wordt er niet anders van. Ik denk dat ik liever naar de toekomst kijk, plannen maken, nadenken over wat de volgende stap is, zonder tijdslimieten, geen deadlines, gewoon simpel het leven leven.
Ik heb de dagen naar mijn verjaardag teruggeteld op facebook. Dat leverde reacties op als het leven begint bij 40 en leeftijd is maar een nummer. Natuurlijk allemaal waar, alhoewel ik denk dat het leven begint bij je geboorte. Het is niet alsof je 39 jaar nodig hebt om te beginnen met je leven. In de middeleeuwen werden mensen niet eens 40, hadden die dan helemaal geen leven? Het is gewoon een manier om om te gaan met het feit dat je ouder wordt en zolang we ook wijzer worden is dat niet erg toch? "De rimpels in mijn gezicht laten zien dat ik veel lach" klinkt tenslotte ook veel beter dan "Uhm ja, ik hou ook niet van mijn gezicht in de spiegel, jeetje wat word ik oud en je kunt het nog zien ook!". De waarheid is dat ik in mijn gedachten nog steeds 18 ben en ja soms gedraag ik me ook zo. Ik denk niet dat dit slecht is, het houdt me jong en heel veel mensen hebben moeite om te geloven dat ik 40 word... alhoewel dat ook zou kunnen zijn omdat ik een zoon van 20 en een dochter van 15 heb en mensen dachten dat ik veel ouder was!
Eén aspect dat voor mij waar is voor wat betreft de uitspraak "het leven begint bij 40" is dat ik dit keer inderdaad opnieuw begin. Ik woon bij mijn ouders, ik zit in de ziektewet vanwege mijn depressies, ik moest mijn appartement in een andere stad opgeven omdat ik het niet meer kon betalen en terwijl ik dit schrijf, staat mijn inboedel te koop op facebook en probeer ik te bedenken hoe ik overal zo snel mogelijk af kom. Yup ik begin opnieuw, leer hoe ik anders met het leven om kan gaan. Ik weet hoe ik van burnout naar burnout moet rennen en om de typische vraag van dr. Phil te beantwoorden "how's that working for ya?" (en hoe bevalt dat?).. N I E T.
Dus voor de volgende (hopelijk) 40 jaar wil ik de dingen anders doen, ik wil elke dag van het leven genieten, ik wil als persoon groeien, ik wil anderen helpen, ik wil creatiever worden en meer tijd hebben om creatief te zijn. Ik wil een baan die me niet uitput, ik wil er één die een aanvulling op mijn leven is. Ik wel een groep vrienden die me niet uitputten, ik wil een groep die om de dingen in het leven geven, kunnen liefhebben, kunnen geven en ontvangen, zoals ik om de dingen in het leven geef, liefheb, geef en ontvang. Ik wil een goede relatie met mijn familie. Ik wil niet alleen gewaardeerd worden om wat ik kan, maar vooral om wie ik ben. Maar het meest belangrijke is dat ik wil houden van mijzelf, zodat ik werkelijk van een ander kan houden. Ik kan alleen maar hopen dat 40 jaar genoeg is om dat allemaal te leren!
Ooh, nog één dingetje... Weet je hoe we van een baby zeggen dat hij 1 jaar oud is, als hij dat eerste jaar al doorstaan heeft? Ik ben al een heel jaar in mijn 40ste levensjaar.. dus morgen stelt niets voor ;)
Abonneren op:
Posts (Atom)