Ik ben een muis, hoor me brullen!

"Als je nou gewoon zorgt dat je van binnen net zo sterk bent als je van buiten lijkt, dan ga jij het nog ver schoppen!". Dat zei mijn werkcoach van het UWV een aantal weken geleden tegen me. Ik knikte braaf ja en zei "dat is ook zo".

Op de terugweg bekroop me het gevoel dat het eerder andersom zou moeten zijn. Als ik nou leer om minder sterk van buiten te lijken zodat het beter aansluit op wie ik van binnen ben, dan zou het niet zo moeilijk zijn om aan verwachtingen te voldoen, omdat men realistische verwachtingen van mij zouden hebben. Natuurlijk zouden mijn perfectionisme en de onderliggende angst om te falen het me dan nog moeilijk kunnen maken, maar als de lat van te voren al wat lager ligt, misschien levert dat dan voldoende ontspanning op om ervoor te zorgen dat mijn perfectionisme me niet uitput. Als ik niet constant op mijn tenen hoef te lopen, is af en toe op mijn tenen lopen te doen. Toch?

Toen ik nog een adrenaline junkie was, was dat allemaal geen probleem, de adrenaline zorgde er tenslotte voor dat ik het ook kon. Ik presteerde het beste onder spanning, onder tijdsdruk. Mijn hersenen werkten op volle toeren, ik kon snel denken, snel handelen, oplossend bezig zijn, analyseren op het scherpst van de snede, doen wat nodig was zodat er een oplossing kwam. Na mijn depressies en burn outs werkt mijn lichaam niet meer zo goed als het onder spanning staat, laat staan dat mijn hersenen er sneller van gaan werken! Meestal heeft spanning nu een vertragende werking op me, het vertraagt mijn denken, maakt me onzeker en die onzekerheid voorkomt dat ik oplossingen zie. Hoe groter de uitdaging, hoe groter de angst om te falen. Maar nu zonder de energie om die angst te negeren.

In de laatste paar jaren heb ik steeds opnieuw geprobeerd weer te zijn wie ik was, weer te doen zoals ik deed, weer te presteren op het niveau waarop ik zat, de leeuw te zijn die iedereen dacht dat ik was en steeds weer leidde dat tot oververmoeidheid, hernieuwde of diepere depressies en een sterk gevoel van falen, van niet goed genoeg zijn. Ik probeer heel hard om te accepteren dat het me niet meer lukt. Ik probeer het oké te vinden hoe ik nu ben en wat ik nu kan. Als God me goed genoeg vindt zoals ik ben, wie ben ik dan om te zeggen dat dat niet zo is? Maar toch is het moeilijk als je vastgeroest zit in hoe je de dingen deed, als dingen anders doen, voelt alsof je niet je best doet. Als je kwetsbaar opstellen voelt alsof je de wereld laat zien dat je zwak bent. Ik heb geleerd de wereld op een bepaalde manier te zien, uitdagingen op een bepaalde manier het hoofd te bieden en ik denk dat iedereen snapt dat daarin wijzigingen aanbrengen een moeilijk proces is waarvan de uitkomst niet helemaal zeker is. Het is als leren fietsen, als je het eenmaal geleerd hebt, kun je jezelf het niet meer afleren. Volgens mijn psych kan ik wel iets nieuws leren, zoals "autorijden", maar de manier waarop ik heb leren fietsen zal altijd deel uitmaken van wie ik ben.

Ik zou graag leren de lat "gewoon" eens wat lager voor mezelf te leggen, dus juist níet zo sterk moeten zijn als ik lijk en "gewoon" eens aan iedereen laten zien dat er achter mijn leeuw eigenlijk een muisje schuilt. Dat lijkt me eerlijk gezegd al een hele uitdaging.

Ik ben een muis, hoor me brullen!!

Creativiteit

Tja, creativiteit.. Ik roep altijd dat ik niet creatief ben, dan verwacht tenminste niemand dat ik iets teken, schilder, maak of ergens een creatief idee over heb. Nee, wanneer men vraagt of ik creatief ben, zeg ik dat ik meer van de ratio en het denken ben. Monique is niet creatief!

Maar dan zie ik mijn kledingkast, nou ja een kast die op zolder is achtergelaten door de vorige bewoners. Hij zit redelijk stevig in elkaar en overleeft het uit elkaar halen en in elkaar zetten waarschijnlijk nog wel een keer. Als je zo vaak verhuisd bent als ik, dan word je redelijk goed in het inschatten of een kast nog een operatie overleeft. Nadere inspectie van de kast leert ook nog dat ie niet al te ingewikkeld in elkaar zit, de kans dat ik hem dus weer in elkaar kan zetten nadat ik hem uit elkaar heb gehaald is zeer groot! En dan komt de grote vraag.. wat ga ik met de kast doen zodat ik hem ook daadwerkelijk in mijn slaapkamer wil hebben staan? Ik surf wat rond op het internet, doe wat ideeën op en denk er nog eens over na. Het moet in ieder geval een low-budget oplossing zijn. Dan herinner ik me dat ik nog behang bij mijn moeder heb liggen. Behang dat in Zwolle (3 huizen geleden) eigenlijk in de slaapkamer op de muur had moeten komen. Hmmmm behang op een kast, kan dat? Nog wat rondsurfen levert het antwoord op dat dat kan!

Mijn moeder heeft het behang nog en heeft ook nog behanglijm! Vol goede moed haal ik de deurtjes van de kast van zolder, leg er één op mijn keukentafel, knip het behang op lengte, smeer er flink wat behanglijm op (voor de zekerheid ook op de deur) laat de boel intrekken en plak het behang op de deur. Dat ziet er prachtig uit! De tweede deur is in no time ook voorzien van een laag behang. Nu alleen nog wachten totdat het droog is! Twee uur later zie ik problemen ontstaan. Het behang laat los! Teleurgesteld, maar nog niet verslagen probeer ik te bedenken hoe ik dit op kan lossen. De enige oplossing waar ik op kom is andere lijm gebruiken.

Spuitlijm (lijm in een spuitbus) schijnt ook goed te werken, dus de eerstvolgende keer dat ik bij de Action ben, haal ik een bus. Ik heb inmiddels besloten dat de hele kast behangen niet mooi gaat worden (veel te druk), dus ik neem ook meteen grijze verf mee. De kastdelen worden geverfd, er gaat nieuw behang op de deurtjes (nu met een flinke lading opgespoten lijm) en poging twee ziet er goed uit! Het behang dondert in ieder geval niet spontaan van de deurtjes af en vergeleken bij poging één is dat al een hele verbetering! Ik sleep alle kastdelen van zolder naar beneden naar mijn slaapkamer (oeps.. verf is nog niet helemaal droog, maar ja, nu staan mijn vingerafdrukken al op de kast, dus we gaan maar gewoon door terwijl ik mezelf wijs maak dat het met vingerafdrukken alleen nog maar unieker is). En een uur later, met gezucht en gesteun, met een hamer die veel te groot en te zwaar is voor de kleine spijkertjes in de achterwand, met zere vingers omdat ik af en toe mijn vingers raak in plaats van die kleine spijkertjes, met verf op mijn vingers omdat de kastdelen niet overal niet droog zijn, maar soms gewoon nat (hoe kan dat nou? Ik heb bijna 24 uur gewacht voordat ik bezig ging, stomme Action verf!), staat de kast eindelijk. Het inhangen van de deurtjes kost me maar twee pogingen (achterste deurtje erin, nu kan ik het voorste deurtje niet meer vastklikken, achterste deurtje er dus weer uit, voorste deurtje erin, achterste deurtje erin). Eh voilà, mijn eigen, unieke, in een vlaag van creativiteit (niet alleen in het creëren, maar ook door het bedenken van oplossingen voor ontstane problemen) gemaakte kast. Ik ben er blij mee!

Dat het behang weer los laat, negeer ik een aantal dagen, het hangt tenslotte nog aan de kast! Deze week toch maar besloten om er weer wat lijm tegen aan te gooien, dit keer gewoon een pritt stift om de randjes opnieuw vast te zetten, dat werkt erg goed bij de etiketten van Fred op flessen, dus waarom zou dat anders zijn met papier op een kast? Ik ga ervan uit dat het goed zal werken en ondertussen liggen mijn kleren voor het eerst in bijna twee jaar weer in mijn eigen kast. Waar je zoal blij om kunt zijn!

Het openbaar vervoer en ik, deel V

Nee nee, niet weer een blog over wisselstoringen of in de verkeerde trein stappen, ik heb een nieuw fenomeen ontdekt! Dit fenomeen bestaat uit de vertraging van de één die een versnelling voor de ander wordt.

Aangekomen op station Ede-Wageningen zie ik vanuit mijn trein dat het nog erg druk is op perron 3, waar ik mijn aansluiting moet pakken. Normaal gesproken 'mis' ik de trein van 15:47 uur richting Nijmegen net en moet dan wachten op de trein van 16:02 uur. Maar dit keer heeft de eerstgenoemde trein iets vertraging! Ik zet een sprint in en denk onmiddellijk aan wat ik Fred altijd zeg als hij vraagt of ik samen met hem wil hardlopen: "ik ren alleen als ik achternagezeten word door iets dat me op kan eten". Dus mijn sprint is eigenlijk een flink doorstappen en niet zozeer een rennen. En als ik deze trein mis omdat ik niet ren, zit ik immers toch nog gewoon op schema, niets aan de hand, niets te verliezen! Ik stap stevig door de trap op naar perron 3 en iets buiten adem zie ik dat er inderdaad nog gewacht wordt op de trein richting Nijmegen. Ik sta er nog maar net, als de trein binnenkomt en ik me van een plaats verzeker. So far so good.

Zou het mogelijk zijn? Kan het zijn dat ik eerder dan gepland weer thuis ben? Ik durf niet al te hard te hopen, meestal kom ik immers later aan dan ik gedacht had. In Arnhem aangekomen sprint ik, uhm loop ik stevig door, naar perron 3. Vlak voor de trap naar beneden staat op het bord aangegeven wanneer de trein vertrekt. Natuurlijk heb ik mijn bril niet op, dus de spanning loopt nog even op voordat ik zie dat ik de trein van 16:10 uur kan nemen en dat is niet zomaar een trein.. het is de intercity! Normaal gesproken zit ik in de sprinter van Arnhem naar Zutphen en die doet vrijwel elk station aan, dus de reis duurt dan zo'n 30 minuten. Dit keer niet! Dit keer doe ik er maar 22 minuten over :). Zo'n 25 minuten eerder dan gepland sta ik te stralen op het station in Zutphen. Poehé, zomaar bijna een half uur eerder thuis!

"Je bent zomaar een half uur eerder thuis! Wat gaan we nu doen?" sms't Fred en eigenlijk heb ik geen idee, maar ik hou van het OV op dit moment!

Het openbaar vervoer en ik, deel IV

Het is dinsdag. Het is koud, het regent, ik ben moe, heb een stijve nek, hoofdpijn en een humeur dat onder straatniveau begint te zakken. Ik sta om 16.45 uur in Dieren op het station, alwaar wegens een wisselstoring er helaas geen treinverkeer mogelijk is tussen Dieren en Zutphen. Een blik op het bord van de bussen leert al snel dat er ook geen bus naar Zutphen gaat.

Een wisselstoring en het is nog niet eens herfst! "Wij betreuren uw vertraging ten zeerste en bieden u daarom een gratis drankje aan in de stationsrestauratie". Ik ga maar in de rij staan voor dat gratis drankje want ik begin het echt koud te krijgen nu. Achter de balie staat een mevrouw in de gaten te houden welke blikjes fris er gepakt worden door de vertraagde passagiers. 'Nee! Die is niet gratis' roept ze met enige regelmaat. 'Alleen de kleine blikjes drinken'. Mokkend worden flessen vruchtendrank, energiedrink en blikjes bier (die zijn ook niet gratis) teruggezet en wordt er gekeken naar het assortiment sinas, cassis en cola waaruit gekozen kan worden. Er worden blikjes in de lucht gestoken, er wordt goedkeurend geknikt en genoteerd wat er meegenomen wordt. Ondertussen kijkt ze lichtelijk verwilderd naar de andere passagiers en roept 'Koffie? Wie wil er koffie?', 'Thee? Wie wil er thee?', 'Chocolademelk? Iemand chocolademelk?' Er worden handen opgestoken, er wordt 'Ja ik' geroepen. Ze zucht, noteert wat ze maakt en zet het op de balie neer. Hoewel mijn humeur niet echt verbeterd is, heb ik toch medelijden met haar. Daar sta je dan, wat een rustig dagje op het station in Dieren had moeten zijn, wordt ineens door de NS veranderd in een pandemonium omdat de NS vindt dat haar passagiers gratis drinken moeten hebben. De NS verklooit de boel en daarom moet deze arme mevrouw ineens als een gek bijhouden wat er over de toonbank gaat en wat er meegenomen wordt aan blikjes omdat ze anders waarschijnlijk haar geld niet krijgt. Heel even ben ik dankbaar dat ik één van de vertraagde passagiers ben en niet degene achter de balie. Heel even maar... want dan loop ik de kou weer in waar een stem mij vertelt dat men verwacht dat de storing tot minimaal 19.00 uur zal duren. Het is nu kwart voor zes.

Er wordt gezegd dat er toch bussen naar Zutphen vertrekken, dus ik loop naar de andere kant van het perron. Daar zie ik meer dan honderd mensen wachten, auto's af en aan rijden (gelukkigen die een lift konden regelen) en vloekende buschauffeurs omdat die achterlijke automobilisten daar rijden waar ze helemaal niet mogen rijden. Terwijl ik overweeg om in de stromende regen tussen al die mensen te gaan staan (ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet), verdwijnt op het bord boven mij de vermelding dat er niet gereden wordt vanwege een wisselstoring. De volgende trein naar Zutphen zal over 20 minuten vertrekken. Ik wacht dus en blijf stiekem steeds kijken naar het andere perron. De trein richting Roosendaal moet daar namelijk eerder aankomen dan de trein naar Zutphen op dit perron.. en als die aankomt, dan zijn we inderdaad back in business! Mijn trein arriveert, hij zit bomvol, maar ik moet en zal in die trein zitten/staan, dus ik wurm me naar binnen. Ondertussen komt op het andere perron de trein richting Roosendaal aan, yay! Het is inmiddels 18.15 uur geweest en na een oponthoud van ruim anderhalf uur, vervolg ik mijn reis richting Zutphen. Nee, ik ben niet ingecheckt, laat ze allemaal de rambam krijgen! Knappe conducteur die mij een boete geeft! Om half zeven sta ik moe, nog steeds humeurig en inmiddels misselijk door een combinatie van honger, nekpijn en hoofdpijn op het station in Zutphen. Eindelijk thuis!

Op donderdag in dezelfde week is er wederom een wisselstoring. Dit keer probeer ik van Apeldoorn in Zutphen te komen. Omrijden via Deventer levert het voordeel op dat ik van de andere kant kom en Zutphen dus wel kan bereiken. Met een kleine vertraging en met een gevoel dat je zelf in ieder geval iets kon doen, sta ik weer op het station in Zutphen. Het regent niet, het is niet zo koud, met mijn nek gaat het beter, ik heb geen hoofdpijn. Mijn humeur bevind zich op een normaal niveau. All is well in the world. Op naar het volgende OV avontuur!

Ik ben toch niet gek!

"Wist jij dat je een pisbak bijna onder je raam hebt?" vraagt Fred op een ochtend. Ik kijk hem niet begrijpend aan. Ik zou het toch wel weten als er zo'n ding vlakbij stond? Ik loop een aantal keren per week door die straat, dat moet me opgevallen zijn! Nou ja "moet".. het zal niet de eerste keer zijn dat iets me niet opvalt, dat ik ergens straal voorbij loop/rij of dat ik mijn schouders op moet halen omdat iets me gewoon compleet ontgaan is.. maar toch.. een openbaar urinoir.. dat valt meestal wel op!

"Kijk dan", zegt hij, "je kunt 'm uit het raam zien". Ik loop naar het raam, werp een blik naar buiten en zie .... helemaal niets. Ik meld dat ik niets zie en Fred komt naast me staan. "Hoe kan dat nou?" zegt hij. "Ik weet zeker dat ie er vannacht stond!". Ik lach en zeg hem dat hij wel vaker dingen ziet die er niet zijn en dat hij me de volgende keer maar wakker moet maken als hij 'm weer ziet.

Zo'n twee weken later grijnst Fred naar me. "Hij staat er weer". Ik spring op, loop naar mijn raam en warempel.. daar staat ie! In volle glorie. Mooi roestvrij staal, volgens mij zijn er zelfs led-lichtjes verwerkt in de kolom. Opeens valt me op dat er tegels op het dak van het urinoir liggen. "Weet je joh, volgens mij komt ie uit de grond omhoog! Er liggen tegels op het dak die precies aansluiten bij de rest van het plaveisel." Fred kijkt ook nog eens goed en knikt.. daar zou ik wel eens gelijk in kunnen hebben. De volgende ochtend is ie weer verdwenen en ik zeg tegen Fred dat het maar goed is dat hij me meteen geroepen heeft omdat ik 'm anders nog steeds niet geloofd zou hebben. Hij antwoordt dat hij dan wel foto's gemaakt zou hebben, maar wees eerlijk.. met photoshop kun je alles voor elkaar krijgen!

Fred heeft inmiddels foto's gemaakt van de zogenoemde "urilift". Na wat googelen bleek dat het ding inderdaad uit de grond komt en daarin ook weer verdwijnt. Ondanks dat hij wel vaker dingen ziet die er niet zijn, denk ik dat ik hem de volgende keer maar geloof, ook als dat betekent dat ik misschien wel gek ben ;).

Freds versie van deze gebeurtenissen kun je hier lezen.

Het openbaar vervoer en ik, deel III

Het is donderdagochtend, ik moet naar Deventer voor een afspraak en ik ga mijn OV-chipkaart voor het eerst gebruiken in zowel trein als bus. Gisteravond (zie het openbaar vervoer en ik, deel II), verliep het allemaal niet helemaal soepel, dus ik vind het wederom spannend. Vorden - Zutphen is vrijwel nooit een probleem en gelukkig ook vandaag niet. In- en uitchecken verloopt allemaal zonder vervelende geluiden en boodschappen, so far so good :). In Zutphen pak ik de bus naar Deventer die me daar zal brengen waar ik moet zijn. Lijn 81 staat al te wachten, zonder chauffeur, maar we gaan ervan uit dat dat goed komt. Precies op tijd komt de chauffeur aangewandeld en ik bedenk me dat het er goed uitziet. Misschien gaat het vandaag wel zonder problemen :).

Het is minstens 20 jaar geleden dat ik voor het laatst een bus gepakt heb, dus ik maakte me zorgen over het uitstappen bij de juiste halte. Moest ik de chauffeur vragen om even een seintje te geven als mijn halte er aan komt? Twee meter en vijf minuten de bus in zie ik dat het geen probleem zal zijn. Alle haltes worden op een scherm aangegeven en er is een stem die aangeeft wat de volgende bushalte zal zijn. Alsof je in de trein zit, heerlijk!

Ik hou het scherm met de bushaltes in de gaten, er is steeds vervelende reclame tussendoor en ik maak me toch zorgen dat ik te laat op het knopje zal drukken (dat moet nog wel steeds) en de chauffeur dus niet zal stoppen waar ik moet zijn. Ik probeer te analyseren hoe lang voor de bushalte de stem klinkt die de halte aangeeft. Als ik mijn halte hoor, moet ik ongeveer onmiddellijk op de knop drukken om op tijd te zijn. Carpoolplaats A1, we zijn nog 2 haltes verwijderd van mijn halte.. ik ga iets rechterop zitten en maak mijn vinger los, visualiseer de beweging naar de stop-knop... Voor het stoplicht draait de chauffeur zich ineens om. "Moet er nog iemand uitstappen aan de Gotlandstraat?" Even uit balans gebracht omdat hij mijn halte noemt, reageer ik wat schuchter en steek langzaam mijn hand omhoog. "Ja ik", zeg ik. Hij kijkt naar me en zegt "Die weg is gestremd, daar kunnen we dus niet langs, je moet uitstappen aan de Hanzelaan". Ik denk dat mijn overdonderde blik voor hem genoeg was om in te schatten dat ik niet wist waar dat was, dus toen hij stopte bij de halte, draaide hij zich opnieuw om, knikte bemoedigend naar me en wachtte netjes totdat ik uitgecheckt had en de bus uitgestapt was, voordat hij zijn weg vervolgde.

Tja.. daar sta ik dan.. met het al eerder genoemde richtingsgevoel van een blinde mol, maar nu zonder kaart, ik zou tenslotte uitstappen aan de straat waar ik moest zijn! Gezond verstand helpt in dit soort gevallen dus ik loop in de richting die de bus had moeten gaan en hoop maar heel hard dat het straatnaambordje dat opdoemt de naam draagt van de straat waar ik moet zijn. En dat is het geval :), nu alleen nog het juiste nummer.. wat lastig is als er vrijwel geen nummers op de gebouwen staan, maar ook dat lukt en ik sta ruim op tijd voor mijn afspraak op de plaats van bestemming.

Dat ging helemaal niet zo beroerd!

De terugreis verloopt voor mij zonder problemen (behalve dan dat het niet handig is dat je op station Deventer alleen maar in- en uit kunt checken in de stationshal en als je dat niet weet, dat dus betekent dat je weer terug naar beneden moet om zo'n paal op te zoeken), maar ergens op het internet moet een blog rondzwerven van een wat oudere mevrouw die vastzat op het toilet op het station in Deventer, omdat ze niet betaald had voor dat toilet. In totale duisternis op een toilet dat te smerig was voor woorden. Totale duisternis omdat er een bedrijf is dat ervan uitgaat dat je betaalt voor je toiletbezoek en als de deur dichtgaat zonder dat er betaald is, dat uiteraard betekent dat iemand het toilet verlaten heeft en het dus niet nodig is het licht aan te laten en dat de deur dus weer op slot kan. Een mevrouw die gisteravond een half uur te laat op een etentje kwam en vanochtend haar eigen weg moest zoeken omdat de bushalte die ze moest hebben gestremd was, hoorde haar gebonk op de deur en betaalde vijftig cent om de deur weer open te laten gaan. Opgelucht door de redding en met een hernieuwd vertrouwen in de medemens stapt ze in haar trein naar Enschede.

Ik stap daarna glimlachend in mijn trein terug naar Zutphen, mijn goede daad voor vandaag is verricht!

Het openbaar vervoer en ik, deel II

Omdat ik een naast een reis met de trein ook een bus moest pakken voor een afspraak op donderdag, besloot ik dat ik dan eindelijk maar eens over zou stappen op een OV-chipkaart. Daar zijn twee varianten van, de anonieme en de persoonlijke kaart. Nou heb ik geen abonnementen of andere rare dingen die op mijn OV-chipkaart zouden moeten staan, dus de keuze voor een anonieme (iedereen mag erop reizen, hij is niet persoonsgebonden) was redelijk snel gemaakt. Gelukkig verkoopt de Bruna in ons dorp deze kaarten, dus met een korte fietstocht was het één en ander snel geregeld.

Op woensdag zou ik uiteten gaan met twee van mijn broers en mijn zusje, dus een uitstekende manier om deze OV-chipkaart eens te testen. Op het station in Vorden check ik zonder problemen in op de trein van Arriva en ik begin vertrouwen te krijgen, zometeen niet vergeten uit te checken omdat ik met de NS verder moet, maar zo moeilijk kan het allemaal niet zijn. Ik stap uit de trein, check uit bij Arriva, wederom zonder problemen en check in bij de NS.... er komt een afwijzend geluid uit de paal en op het display staat 'In- of uitchecken niet mogelijk'. Ondersteund door mijn pas gewonnen zelfvertrouwen houd ik de pas nog een keer voor de scanner. Wéér dat geluid en de boodschap 'In- of uitchecken niet mogelijk'. Ik haal mijn schouders op en loop richting de trein die ik moet hebben, misschien is deze paal defect. Als ik goed naar mijn zelfvertrouwen kijk, verschijnt daar plotseling een klein deukje. Op het perron op zoek naar de volgende incheck/uitcheck paal en probeer het daar nog een keer. Weer dat geluid en de boodschap 'In- of... ' ja ja, nou weet ik het wel!

Op het bord boven het perron staat duidelijk aangegeven dat mijn trein richting Zwolle zonder vertraging vertrekt. In het klein daaronder staat dat de trein naar Roosendaal, die van hetzelfde perron zal vertrekken als mijn trein, vijf minuten vertraging heeft. Na het debacle met het in- en uitchecken begin ik me ondertussen af te vragen of ik niet beter toch gewoon een kaartje had kunnen kopen, dan zou ik tenminste zometeen niet zonder dat ik ingecheckt ben, in de trein stappen. Er stopt een trein voor mijn neus en nadenkend over de implicaties van het reizen zonder geldig vervoersbewijs stap ik in en ga zitten. Alhoewel het druk was op het perron, is het in deze trein niet druk. De trein zet zich in beweging, wat op zich een beetje raar is, want hij vertrekt te vroeg. Het is 18.30 en hij hoort pas om 18.33 te vertrekken. Ik begin me wat ongemakkelijk te voelen, het feit dat we de verkeerde kant uitrijden helpt niet om dit gevoel weg te nemen. Zal ik vragen waar deze trein naar toe gaat? Maar ja, wie stapt er nou in de verkeerde trein? Oude mensen, die stappen in de verkeerde trein! Ik ben niet oud, dus kan ik niet vragen waar de trein naar toe gaat, want dan zou ik toe moeten geven dat ik niet goed opgelet heb en dat kan natuurlijk niet. Ik hoef niet meer te vragen waar de trein  naar toe gaat als ik zie dat we een trein passeren met een bordje 'Zwolle' erop. Die staat netjes te wachten op de trein met vertraging, zodat hij daarna op perron 3 aan kan komen. Daar sta ik inmiddels dus niet meer, want ik zit in de trein naar Roosendaal! Wat nu, wat nu? Ik denk na en sms mijn zusje vast om te melden dat ik later zal zijn. Krijg een sms terug dat dit geen probleem is en de vraag hoe laat ik er denk te zijn. Geen idee natuurlijk want deze dame heeft geen data-abonnement en kan dus ook niet via het internet nakijken hoe ze nu in Deventer moet komen.

Ik zak heel even weg in zelfbeklag, dit soort dingen overkomen mij ALTIJD, nou ja om precies te zijn is dit de tweede keer dat ik in de vertraagde trein stap, in plaats van in te trein die ik moet hebben. De vorige keer bracht me dat naar Rotterdam, terwijl ik in Amsterdam moest zijn. Maar goed.. bij de les blijven Pierik, wat nu? Dieren is het eerstvolgende station, dus daar stap ik maar weer uit. Ik zie dat een jongen die ook ingestapt was in Zutphen ook uitstapt en verwilderd om zich heen kijkt. Ik was dus niet de enige! Woohoo :). Ik moet wachten op de trein die weer terugrijdt naar Zutphen (en dan meteen richting Zwolle rijdt zodat ik in Deventer uit kan stappen) en besluit eens naar zo'n groot geel apparaat te lopen zodat ik kan kijken wat er mis is met mijn OV-chipkaart. Ik hou mijn kaart voor de scanner van het apparaat en lees onmiddellijk dat ik geen NS-producten op mijn kaart heb staan, waardoor het niet mogelijk is te reizen met de NS. Nu is het feit dat ik op het station in Dieren sta bewijs dat dit best wel mogelijk is, maar om mijn zenuwen te kalmeren en mijn geweten te sussen, druk ik op scherm op de juist vlakken en activeer 'reizen op saldo' van de NS. Ik loop naar een paal, houdt mijn pas ervoor en ja hoor: ik ben ingecheckt :). Ik betaal nu alleen een reis van Dieren naar Deventer en niet van Zupthen naar Deventer... tja....

De trein arriveert, ik stap in, sms mijn zusje dat ik inmiddels weer onderweg ben en ik kom zonder verdere problemen in Deventer aan. Uitchecken.. gaat goed! en dan op weg naar het restaurant. Natuurlijk heb ik een print gemaakt van de te volgen wandelroute, ik heb namelijk het richtingsgevoel van een blinde mol. Gewapend met mijn kaart wandel ik het station uit, de werkzaamheden in. De route die ik wil volgen is geblokkeerd, maar niet getreurd, ik wandel wel gewoon even om, denk ik. Sta ik eigenlijk wel aan de goede kant van het station? Waarom staat er water aangegeven op de kaart en waarom zie ik dat water niet? Waarom kom ik straatnamen tegen die niet op mijn kaart staan? Paniekerig begin ik te zoeken op mijn afdruk en vind gelukkig een straat die me naar mijn oorspronkelijke route kan brengen. Nu is alleen voor mij niet duidelijk aan welke kant van mijn oorspronkelijke route ik sta, dus moet ik nu links of rechtsaf? Geen scroll mogelijkheden op mijn papieren kaart, ik kan niet in- of uitzoomen, er is geen stem die me vertelt dat ik niet goed loop, geen knipperende cursor om me te laten zien waar ik ben... Met een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen en genoeg frustratie om een blog te schrijven ;), val ik een half uur te laat en drie kwartier later dan ik gepland had, het restaurant binnen (opstapje dat ik niet had gezien) voor een gezellige avond met mijn broers en zusje.

Het openbaar vervoer en ik, deel I

Het is dinsdag, ik ben bij mijn psychiater geweest en pak de trein weer terug. De heenreis verliep zonder problemen en ik verwacht ook op de terugreis geen problemen. Aangekomen op station Ede-Wageningen gaat het echter allemaal anders dan ik verwacht had. Een stem klinkt: 'Op last van de politie en brandweer is er geen treinverkeer tussen Ede-Wageningen en Arnhem, zo gauw wij meer informatie hebben, zullen wij u op de hoogte stellen'. Ik kijk om me heen en zie andere mensen met hun neus bijna op hun telefoon gedrukt staan om uit te zoeken wat ze nu moeten doen. Ik heb geen data-abonnement dus op mijn telefoon kijken heeft weinig zin. Omdat ik vrijwel de enige ben die niet op haar telefoon staat te kijken, voel ik me een beetje alsof ik in de film 'The Bodysnatchers' terechtgekomen ben en ik wacht op het moment dat iedereen naar me begint te wijzen en een hoog geluid maakt om de rest te waarschuwen dat ik nog niet overgenomen ben.

Ik kijk om me heen om te zien of ik misschien een conducteur of iemand anders van de NS kan vinden die informatie kan geven, maar ja.. die zijn allemaal wegbezuinigd op de kleinere stations, dus helaas is er geen hulp van de NS te verwachten. Mijn oog valt op een kaart met de titel 'Alle spoorlijnen in Nederland'.. hmmmm... misschien kan ik zelf wel uitzoeken hoe ik nu verder moet? Terwijl mijn vinger een streep over de smerige ruit trekt, prent ik mezelf de stations in: Utrecht Centraal, Amersfoort, Apeldoorn, Zutphen, Vorden. Achter me staat de trein naar Utrecht Centraal te wachten. Deze alternatieve route zorgt ervoor dat ik veel langer onderweg ben, maar durf ik het risico te nemen dat ik nog anderhalf uur op Ede-Wageningen sta? Ik haal diep adem en loop de trein in, geen weg terug meer, ik ga naar Utrecht Centraal! Ik heb een kaartje dat me naar Vorden terugbrengt en er staat nergens op het kaartje dat ik de kortste route moet volgen, dus ik maak me geen zorgen over een bezoek van een conducteur. Ik kan er tenslotte niets aan doen dat de trein naar Arnhem niet rijdt!

Ik vraag bij de eerste de beste vrije stoel of ik daar kan gaan zitten en ik kijk in het gezicht van een gepensioneerde man die begint te stralen. Fout, fout, fout natuurlijk! Mensen die zo blij zijn dat je naast ze komt zitten, gaan altijd tegen je praten, ook als jij daar helemaal geen zin in hebt! Ik bedenk me dat het te laat is om een andere plek te zoeken, nog afgezien van het feit dat dat onbeschoft zou zijn, dus ik zet mijn stralende glimlach op en zeg 'nou nou, wat een gedoe he?'. Dat zet de deur open naar een half levensverhaal waar ik eerlijk gezegd halverwege maar na het aannemen van een chocolaatje, afhaak. Ik kom net van mijn psych, heb een hoop om over na te denken, ben langer onderweg dan ik gedacht had, heb geen idee wat ik ga eten vanavond, kortom.. ik ben een beetje afgeleid. Ik besluit druk op mijn telefoon te gaan kijken, een beproefd middel om net te doen alsof je erg druk bent. Het werkt, de man houdt op met praten, grinnikt soms in zichzelf, mompelt iets over bommeldingen die vertraging veroorzaken en ik probeer ondertussen te blijven doen alsof ik de ene sms na de andere krijg en dus helaas niet in staat ben een gesprek te voeren. Sorry!

In Utrecht sprint ik naar de trein naar Amersfoort, die ze hebben laten wachten zodat passagiers uit mijn trein nog over konden stappen. Bedankt NS :). In Amersfoort in de trein naar Apeldoorn, in Apeldoorn in de trein naar Zutphen en dan het laatste eindje naar Vorden. Ik ben weer thuis!

Lichtelijk gesloopt, fiets ik van het station weer naar huis. Ik schenk een glas wijn in en glimlach. Ik heb zonder internet of hulp van anderen, een alternatieve route gevonden die me thuis bracht, ik ben niet in paniek geraakt, heb niemand gebeld om het voor me uit te zoeken. Ik heb mijzelf weer thuisgebracht. En dat doe ik op meer gebieden dan alleen treinreizen :).

Family

Why is getting along sometimes so hard

can't stand the concealed tension anymore

we shouldn't turn on each other


be bold and love despite the pain

a little bit of trust goes a long way


real life or just a soap opera


family?

Labels

Sometimes it seems like we're label printers on feet.. 'Stupid', 'Nice', 'Nag', 'Nice but dumb', 'Smart but not nice', 'Reformed', 'Evangelic', 'Self centred', 'Don't expect too much'. We label people and once we've labelled someone, it's like we are done getting to know them. We already 'know' everything there is to know right?

A few weeks ago our pastor prayed that we would continue to be able to see past the image we made of someone and that made me think. Am I like that? Do I label someone and then that's it? And the answer is yes, I do that. "I don't have to listen that carefully to what he/she is saying, because he/she always nags and doesn't really add anything to the discussion". Bam! Labels 'nag' and 'talks much but doesn't really say anything' are stuck to that person. These labels color everything this person will ever say to me. A shame really, because if that person does add something to the discussion or has a good idea.. then I'm not open to it because it doesn't fit the labels I put on that person.

'Oh boy, there she is with her stupid comments again'. Bam! Label 'doesn't get it' applied. Yup, before I ever ask her for her opinion, she'll have to make a brilliant remark about quantum physics.

We all have our own label printers and we label as we please with it. We seldom ask someone else if they agree with our label ("Do you think he's a pain in the ass too?"). It's when someone we trust puts labels on someone, it gets a little dangerous, because then we are prone to copying that label without checking if it is the right one. 'Stay away from him, he's a little bit weird'. Skittish looks when we meet that person, because even though you've never talked to him, you know him to be weird, because no one gets a label like that and doesn't deserve it! When we don't check, but mindlessly accept that the label is right because someone we trust said so, then how much better are we than al those people who discriminate against others because of what is 'commonly known to be true'?

Shouldn't we (as Christians) just throw away our label printers? Don't we owe it to our neighbours to see them without prejudice? Over and over again? Or are there levels of severity? Light labels like 'nice', 'boring', 'always doing well so no need to ask' are easily discarded. But what about labels like 'self centred', 'manipulating', 'liar'? Are we able to discard those labels when someone proves over and over again that he/she deserves them? And do we even have to do that? How do you know if someone is different from what you thought, if you are not willing to look beyond the labels?

"Do not judge, so you will not be judged...". Are my (negative) labels in the judging category? Or am I just being a pain in the ass myself by labelling my labelling with a label that says 'wrong'?

==============

Labels

Soms lijkt het wel alsof we labelprinters op pootjes zijn... 'Stom', 'Leuk', 'Zeur', 'Aardig maar dom', 'Slim maar niet aardig', 'Gereformeerd', 'Hervormd', 'Evangelisch', 'Egocentrisch', 'Niet teveel van verwachten'. We labelen mensen en als we eenmaal er een label opgeplakt hebben, is het net alsof we klaar zijn met het leren kennen van die ander. We 'weten' alles immer al?

Een paar weken geleden bad onze dominee om ons toch vooral verder te laten kijken dan het beeld dat we ons al gevormd hadden van iemand en dat zette me aan het denken. Ben ik ook zo? Plak ik er een labeltje op en dan zijn we klaar? En het antwoord is ja, dat doe ik ook. "Ik hoef niet zo goed te luisteren naar wat hij/zij zegt, want hij/zij zeurt altijd zonder daadwerkelijk iets aan te dragen" Hoppa! Labeltjes 'zeur' en 'praat veel maar zegt niets' opgeplakt. Deze labels kleuren alles wat deze persoon verder ooit nog tegen mij zal zeggen. Eigenlijk zonde, want mocht hij/zij nou ooit iets zeggen dat wel ter zake doet of een goed idee hebben.. dan is dat in mijn hoofd al afgeschoten want het past niet bij de labeltjes die ik erop geplakt heb.

'Oh jee, komt zij weer aan met haar domme opmerkingen'. Hoppa labeltje 'snapt niet waar het werkelijk om gaat' opgeplakt. Yep.. voordat ik ooit haar mening vraag, moet ze toch eigenlijk wel eerst een briljante uitspraak over kwantum mechanica gedaan hebben.

We hebben allemaal onze eigen labelprinter en daarmee labelen we naar eigen inzicht. We vragen zelden aan iemand anders of hij/zij toevallig hetzelfde labeltje opgeplakt heeft ('Vind jij hem ook zo vervelend?'). Het is pas als een vertrouwenspersoon gaat labelen dat er gevaar ontstaat. We zijn geneigd om zo'n label zonder eigen toetsing over te nemen. 'Blijf maar bij hem uit de buurt, hij is een beetje raar'. Schichtige blikken als je zo iemand tegenkomt, want hoewel je nog nooit persoonlijk contact hebt gehad met diegene, staat vast dat hij 'raar' is, zo'n label verdien je tenslotte niet zomaar! Als we niet meer zelf toetsen, maar gedachteloos overnemen wat een ander aan labels uitgedeeld heeft, hoeveel beter zijn we dan, dan al die mensen die discrimineren op basis van wat er 'algemeen bekend' is over een bevolkingsgroep?

Moeten wij (als christenen) onze labelprinter niet gewoon weggooien? Zijn wij het onze naaste niet verplicht om alle labels te verwijderen en onbevooroordeeld te kijken? Elke keer weer? Of bestaan er gradaties? Lichte labeltjes als 'leuk', 'saai', 'gaat alles altijd goed, hoef dus niet te vragen hoe het gaat', zijn gemakkelijk te verwijderen. Maar hoe gaan we om met labels als 'egocentrisch', 'manipulatief', 'liegt'. Zijn we bereid om labels te verwijderen als iemand keer op keer bewijst dat hij/zij de labels verdient en moeten we dat? Hoe weet je of iemand ander is dan jij gedacht had, als je niet bereid bent verder te kijken dan de labels die je al opgeplakt had?

"Oordeelt niet opdat gij niet geoordeeld worde". Vallen mijn (negatieve) labels ook onder het kopje oordelen? Of doe ik nu gewoon moeilijk en ben ik mijn labels met een label 'fout' aan het labelen?

We cannot merely pray to you

Once a month, in our "grow group", we come together to talk about the bible, God's word, to talk about the questions we have, to, as a group, learn and understand. It is not bible study, but a gathering of people who want to share and learn. Our theme for this year is "Love God above all and your neighbor as yourself".

Last group meeting we talked about prayer, praying for loved ones, the meaning of prayer, can you pray for someone who doesn't believe instead of talking to that someone about God, what can you pray for and what shouldn't you pray for ("oh lord won't you buy me a mercedes benz")? We ended the evening by reading the following prayer out loud. It spoke to me, it is how I perceive the balance between Gods work and our own responsibility. God gave us this world to care for and we need to take responsibility for what we do and do not do and not merely look up and expect God to work in mysterious ways and solve the problems we created and for which we have the resources to solve them ourselves.

I thought I would share it with you since it stirred something in me. It is a prayer written by Jack Riemer, a rabbi, as a sabbath prayer and it's titled 'Social Action'.

We cannot merely pray to you, O God, to end war;
For we know that You have made the world in a way
That man must find his own path to peace.
Within himself and with his neighbor.

We cannot merely pray to You, O God, to end starvation;
For You have already given us the resources
With which to feed the entire world,
If we would only use them wisely.

We cannot merely pray to You, O God, to root out prejudice;
For You have already given us eyes
With which to see the good in all men,
If we would only use them rightly.

We cannot merely pray to You, O God, to end despair,
For You have already given us the power
To clear away slums and to give hope,
If we would only use our power justly.

We cannot merely pray to You, O God, to end disease;
For You have already given us great minds
With which to search out cures and healing,
If we would only use them constructively.

Therefore we pray to You instead, O God,
For strength, determination and will power,
To do instead of just pray,
To become instead of merely to wish.




==============================

We kunnen u niet domweg bidden

Onze groeigroep komt eens per maand samen om over de bijbel, het woord van God, te praten, om te praten over de vragen die we hebben, zodat we, als groep, kunnen leren en begrijpen. Het is geen bijbelstudie, maar een samenkomst van mensen die willen delen en leren. Ons thema voor dit jaar is "Heb God lief boven alles en uw naaste als uzelf".

In onze laatste samenkomst hebben we gepraat over gebed, bidden voor mensen om wie we geven, de bedoeling van gebed, kun je bidden voor iemand die niet gelooft in plaats van met die persoon te praten over God, waar kun je voor bidden en waar zou je niet voor moeten bidden (“oh lord won’t you buy me a mercedes benz”)? We beëindigden de avond met het hardop lezen van onderstaand gebed. Dit gebed sprak tot mijn verbeelding omdat het precies is hoe ik de balans tussen Gods werk en onze eigen verantwoordelijkheid zie. God heeft ons deze wereld gegeven om voor te zorgen en wij moeten onze verantwoordelijkheid nemen voor wat we wel doen en niet doen en niet alleen maar naar boven kijken en verwachten dat God op mysterieuze wijze, de problemen die wij zelf gecreëerd hebben en waarvoor we de middelen hebben om ze te verhelpen, voor ons op zal lossen.

Ik wilde dit gebed met jullie delen omdat het iets in me wakker maakte. Het gebed is geschreven door Jack Riemer, een rabbi, voor de sabbat en heeft de titel 'Social Action' / Sociale Actie.

We kunnen U niet domweg bidden, o God,
om aan de oorlog een eind te maken;
want wij weten dat U de wereld zo gemaakt hebt
dat de mens zijn eigen weg naar de vrede moet vinden,
bij zichzelf en bij zijn naaste.

Wij kunnen U niet domweg bidden, o God,
om een eind te maken aan de hongersnood;
want U hebt ons de middelen al gegeven
om de hele wereld van voedsel te voorzien,
als we er maar een wijs gebruik van maken.

We kunnen U niet domweg bidden, o God,
om vooroordelen uit te roeien,
want U hebt ons al ogen gegeven
om in ieder mens het goede te zien,
als we er maar een juist gebruik van maken.

We kunnen U niet domweg bidden, o God,
om een einde te maken aan de wanhoop,
want U  hebt ons de macht al gegeven
om sloppenwijken op te ruimen en weer hoop te schenken,
als we die macht maar rechtvaardig gebruiken.

We kunnen U niet domweg bidden, o God,
om een einde te maken aan ziekten,
want U hebt ons al een geweldig verstand gegeven
waarmee we geneesmiddelen en therapiën kunnen uitdenken,
als we er maar een constructief gebruik van maken.

Daarom bidden we U in plaats daarvan, o God,
om kracht, vastberadenheid en een sterke wil,
om te doen, in plaats van alleen maar te bidden,
om te worden, in plaats van uitsluitend te wensen.

Why not me?

"Why me?" is something I sometimes cry out when I'm overwhelmed by life itself. Why am I the one this is happening to?  Why am I always the one where everything goes wrong? Why, why, why...

Since a while now I've realized that the question shouldn't be 'Why me', but 'Why nót me?'. What is so very special about me that I shouldn't be the one getting sick, losing my job, breaking up, having problems? Why should these things happens to others, but not me?

"Because I'm nice, because I care, because I look out for others, because I really try, because I'm honest, because I don't deserve this". Sometimes people answer the question 'why nót me' with 'because if believe' and what they really mean to say is that 'if God really loved me, he wouldn't let these things happen to me'. If I put 5 people you love in front of you, would you be able to point to the one you think does deserve what is happening to you? So why think that God works like that? "Uhm let's see..today I think I'll let Monique haven an accident, since I love the other four in front of Me more". Do we really think God does that? "Uhm let's see.. today I think I'll cure person A and not person B, since people pray more for person A". Do we really think God does that? Would you be able to point to the child you would have happen bad things to, to save another? Would you be able to point to the child that will be saved when you know it means the other one won't be? It's a choice we cannot make, so why think God, who loves us, makes those kind of choices on a daily basis? I can't believe in a god like that. And saying 'God works in mysterious ways' doesn't solve it for me. I cannot believe God wants me to hurt, to be in pain, to struggle, just to teach me a lesson. I think we as humans sometimes need to think like this so we can stop thinking about something we don't understand, out of a deep conviction that bad things shouldn't be happening to us in the first place.

The only true answer to the 'why nót me' question is that there is absolutely no reason why it shouldn't be me. I believe God helps me to overcome difficulties. I believe God helps me to be a better person. I think God helps me to keep seeing the good. I think God helps me! And that's not only a God I can believe in, but that's how I experience Him.


=============

Waarom ik niet?

"Waarom ik?" is iets dat ik soms uitschreeuw als het leven teveel wordt. "Waarom gebeurt mij dit? Waarom gaat het bij mij altijd fout? Waarom, waarom, waarom....

Ik weet al een tijdje dat de vraag niet moet zijn "Waarom ik", maar "Waarom ik níet". Wat is er zo ontzettend bijzonder aan mij dat ik níet degene zou zijn die ziek wordt, haar baan verliest, wiens relatie verbroken wordt, die problemen heeft? Waarom zou dit moeten gebeuren bij anderen, maar niet bij mij?

"Omdat ik aardig ben, omdat ik meevoel, omdat ik voor anderen opkom, omdat ik het echt probeer, omdat ik eerlijk ben, omdat ik dit niet verdien". Soms zeggen mensen als antwoord "omdat ik geloof". En wat ze eigenlijk bedoelen is dat "als God echt van mij hield, mij dit niet zou overkomen". Als ik 5 mensen waarvan je houdt voor je neer zou zetten en je moest van die 5 iemand aanwijzen die het verdiende dat dit hem of haar overkwam... zou je dat dan kunnen? Waarom denken we dan dat God zo werkt? "Uhm eens kijken.. Ik denk dat Ik vandaag Monique maar een ongeluk laat krijgen, want ik hou meer van de andere 4 hier voor Me". Denken we echt dat God dat doet? "Uhm eens kijken, Ik denk dat Ik vandaag persoon A maar eens beter maak in plaats van persoon B, want meer mensen bidden voor persoon A". Denken we echt dat God zo werkt? Zou jij in staat zijn het kind aan te wijzen dat verschrikkelijke dingen mee zou moeten maken, zodat een ander kind dat niet hoefde? Zou jij het kind aan kunnen wijzen dat moet sterven zodat een ander gered wordt? Dat zijn keuzes die wij niet kunnen maken, dus waarom dan denken dat God dit op dagelijkse basis doet? Ik kan niet in zo'n god geloven. En zeggen dat "God op mysterieuze wijze werkt" lost dat niet op voor me. Ik kan niet geloven dat God wil dat ik gekwetst raak, dat ik pijn heb, dat ik het nét red, zodat ik een les kan leren. Ik denk dat we, menselijk als we zijn, soms zo willen denken omdat we niet kunnen begrijpen waarom iets ons overkomt, gevoed door de onderliggende gedachte dat iets slechts ons helemaal niet hóórt te overkomen.

Het enige ware antwoord op de vraag 'Waarom ik niet' is dat er geen enkele reden is waarom het mij niet zou moeten/mogen overkomen. Ik geloof dat God me helpt om dat wat mij overkomt te doorstaan. Ik geloof dat God mij helpt een beter persoon te zijn. Ik geloof dat God mij helpt het goede te blijven zien. Ik geloof dat God mij helpt! En dat is een God waarin ik niet alleen kan geloven, maar die ik ook zo ervaar.

Lantern post, rainbow, rain pipe

"Why don't you attach the lights to the lantern post?", my mom says to my dad. He looks at her somewhat confused, while looking at the Christmas lights in his hands. "The lantern post", my mom says again while her face does the 'how difficult can this be' pose. With lantern post my mom obviously means rain pipe. My parents don't have a lantern post in their backyard, they do have a rain pipe attached to the house. After my mom realises what she just said and suddenly knows why my dad looked at her all confused, they start laughing. These kind of mix ups are common to us and are primarily inherited down the female line in our family, which means I talk like that all the time too. When I told my daughter this little story I managed to turn rain pipe into rainbow, leading my daughter into confusion and making us laugh about it all over again.

It's not just those kind of mix ups that I inherited from my mom. Clumsiness, forgetfulness (lovingly spoken of as early dementia), not being able to think of the word you want to use, even though the word belongs to our standard idiom. Come to think of it, the list of things that go wrong on a more than regular basis is kind of long!

Not that long ago I walked up the stairs with a cup of coffee, I love having my first cup of the day while lying in bed, when my big toe got caught in my pyjamas. Coffee flew all over the place, miraculously avoiding the walls. These things make me laugh too and I've started to comment on them out loud "sure sure Pierik.. that has to happen to you of course!".

I find cups of already made coffee when I want to make myself a cup of coffee (had that idea before apparently), I make coffee without changing the coffee pad (which leaves you with awful tasting coffee), I forget what I wanted to do (what am I doing in the kitchen, why am I looking in this drawer, what did I want to put on the grocery list so I wouldn't forget?) and of course last but not least.. if an appointment is not in my phone, it doesn't exist. You mean there was a meeting I was supposed to be at? The next meeting of our group? Uhm.. don't know.. didn't put it in my phone.

I notice that I'm coping with these kind of things better and better. I'm accepting that I'm not like I used to be, 'sharp, focused, clear minded', before I had my burnouts and depression. I probably won't be like that again and that's okay. Here's to me being a chaotic muddle head who has her charming aspects too.

In my blog Me and my brain I already told you about how my brain plays tricks on me sometimes, how that can be frustrating, but that it is a good thing to be able to laugh about it... and that's what I'll continue to do in 2013 ;)


==============================

Lantaarnpaal regenboog regenpijp

"Dan hang je de verlichting toch op aan de lantaarnpaal?" zegt mijn moeder tegen mijn vader. Hij kijkt haar ietwat verward aan terwijl hij besluiteloos naar de kerstverlichting in zijn handen kijkt. "De lantaarnpaal", zegt mijn moeder nog een keer en kijkt hem aan met een 'hoe moeilijk is dit nou' gezicht. Met lantaarnpaal bedoelt mijn moeder natuurlijk de regenpijp. Mijn ouders hebben geen lantaarnpaal in hun achtertuin, wel een regenpijp die tegen het huis aan staat. Nadat mijn moeder zich realiseert wat ze zojuist gezegd heeft en ineens begrijpt waarom mijn vader haar zo verward aankeek, wordt er hartelijk gelachen. Dit soort versprekingen zijn schering en inslag in onze familie, voornamelijk doorgegeven in de vrouwelijke lijn, wat betekent dat ik er ook last van heb. Zo werd bovenstaande regenpijp toen ik het verhaal aan mijn dochter vertelde een regenboog, wat bij haar weer tot verwarring en voor ons tot grote hilariteit leidde.

Het zijn trouwens niet alleen versprekingen die doorgegeven worden. Onhandigheid, vergeetachtigheid (wat wij liefdevol betitelen als een vorm van hele vroege dementie), het niet op woorden kunnen komen die normaal gesproken toch gewoon tot onze standaard woordenschat behoren. Eigenlijk is de lijst van dingen die vaker dan normaal misgaan best wel lang!

Nog niet zolang geleden liep ik met een kop koffie naar boven, ik vind het heerlijk om mijn eerste kop koffie van de dag in bed op te drinken, en blijf met mijn grote teen hangen in mijn pyjamabroek. De koffie vliegt alle kanten op en op miraculeuze wijze blijven de muren gespaard. Ook om dit soort dingen lach ik en ik becommentarieer ze hardop "ja hoor Pierik... dat overkomt jou natuurlijk weer".

Ik vind koppen koffie als ik koffie wil maken (dat idee had ik blijkbaar al eerder gehad), zet koffie zonder de koffiepad te verwisselen (da's dus echt vieze koffie!), vergeet wat ik wilde doen (waarom sta ik in de keuken, waarom kijk ik in deze la, wat moest ik nou op het boodschappenbriefje zetten zodat ik het niet zou vergeten?) en last but not least.. als een afspraak niet in mijn telefoon staat.. dan bestaat de afspraak dus niet. Was er een vergadering? Wanneer de volgende groeigroep is? Uhm.. weet niet.. staat niet in mijn telefoon.

Ik merk dat ik leer om te gaan met dit soort dingen, leer te accepteren dat het niet meer is zoals vroeger toen ik nog "scherp, gefocust en helder" was, voor mijn burnouts en depressie, en dat het waarschijnlijk ook nooit meer zo wordt. En dat is oké. Dan maar een chaotisch warhoofd zijn dat toch ook zo haar charmante kanten heeft.

In mijn blog Me and my brain vertelde ik al hoe mijn brein me af en toe voor de gek houdt en hoe frustrerend dat kan zijn, maar dat het vooral goed is dat ik er om kan lachen... en dat blijven we dan ook in 2013 maar doen ;)