Van alcohol word je doof

Ik vind het heerlijk om in het centrum van een stad te wonen! Hiervoor in Zwolle, nu in Zutphen. Je hebt alles dichtbij, je kunt alles lopend af en even voor alleen maar window shoppen de stad in is een reële optie, je bent immers zo weer thuis!

Een nadeel van in het centrum wonen is dat zich daar meestal ook wat kroegen bevinden en als je huisje zich op een route van kroeglopers bevindt, dan merk je dat in het weekend zeker. Nou heb ik daar zelf niet zoveel last van aangezien je normaal gesproken een kanon naast me af kunt schieten zonder dat ik wakker word, maar als ik moeite heb met in slaap vallen of als je, zoals Fred, moeite hebt met doorslapen, dan zijn lallende jeugd en wellicht ook lallende ouderen (ik hang niet uit het raam om te kijken wie er nu aan het lallen is) niet echt achtergrondmuziek om bij in slaap te vallen. Nou nodigt de ligging van mijn appartement (grote boom ervoor met een bankje) en het urinoir dat op magische wijze verschijnt in het weekend, natuurlijk ook uit om vrijwel onder mijn slaapkamerraam op luide toon met elkaar te zeiken.

Nou zeg ik heel netjes luide toon, maar soms lijkt het een wedstrijdje schreeuwen en degene die het hardst schreeuwt is niet alleen heel stoer de volgende dag zijn stem kwijt, maar heeft ook gewonnen. Wat er te winnen valt is niet helemaal duidelijk, misschien moet je dronken zijn om dat te snappen. En dan komen we bij de kern van deze blog. Volgens mij is er een directe relatie tussen het gebezigde volume en de hoeveelheid genuttigde alcohol. Hoe meer alcohol, hoe luider het volume. Misschien komt het doordat je wat minder duidelijk praat en iedereen steeds 'wat zeg je?' zegt. Ik zou dan zelf ook harder gaan praten. Misschien komt het doordat je in je door alcohol opgewekte enthousiasme gewoon wat harder praat, dat doen we allemaal wel eens. Maar eigenlijk denk ik dat het gebruik van alcohol tijdelijke doofheid veroorzaakt. Iemand loopt door onze straat en schreeuwt zo hard als ie kan. Hij loopt alleen.. geen vrienden die vragen wat hij zegt, geen vurig enthousiasme door gezelschap of een gesprek.. de enige mogelijke uitleg is spontaan opgetreden doofheid. Zei Sherlock Holmes niet al "when you have eliminated the impossible, whatever remains, however improbable, must be the truth": "als jij het onmogelijke hebt geëlimineerd, dan is wat overblijft, hoe onwaarschijnlijk ook, de waarheid"? 

Niet alleen degene die schreeuwt heeft last van deze spontane doofheid, meestal heeft degene tegen wie hij het heeft dezelfde vorm. "Hey Jim....., Hey Jim!,...Hey Jim!!!....HEY JIM!!!!!" Jim hoort overduidelijk niet degene die naar hem roept, want als iemand midden in de nacht je naam schreeuwt en je bedenkt dat er mensen liggen te slapen, dan ben je zo beleefd dat je niet alleen even antwoord, maar die ander er ook op wijst dat het laat is en dat het niet zo netjes is om te schreeuwen.

Als je uit je slaap gehouden wordt door dronken mensen, lijkt het omgekeerde waar te zijn. Je gehoor wordt beter. Je hoort elk woord, elke klank, elke zucht. Alles wordt uitvergroot, alles wordt harder, alles werkt op je zenuwen. Elementaire instincten ontwaken als je uit je slaap gehouden wordt en je bedenkt de meest verschrikkelijke dingen die ervoor zouden kunnen zorgen dat het ophoudt. Het niet nuttigen van alcohol lijkt dan ook te leiden tot verhoogde prestaties van je gehoor en een verhoogde creativiteit in probleemoplossing! We bedenken hoe we wat uit het raam moeten gooien om ongezien iemand zo te laten schrikken dat ie ophoudt of hoe we een wat meer permanent ontmoedigingsbeleid kunnen hanteren. Misschien moeten we gewoon een spandoek ophangen om de jeugd erop te attenderen dat je doof wordt van alcohol en dat ze alleen maar naar hun dronken vrienden hoeven te luisteren om te weten dat dit waar is.

De eenzame fietser

"Hoe sterk is de eenzame fietser die krom gebogen over zijn stuur tegen de wind
Zichzelf een weg baant"

Ik buig voor over en probeer me te herinneren hoe ik dat vroeger ook alweer deed als mijn achterwerk zeer begon te doen of als ik wind tegen had. Ik leg één arm voorzichtig op het stuur en laat me zakken totdat ook mijn andere arm op het stuur ligt, meteen neemt de snelheid weer toe en trap ik in een redelijk ritme door. Dit voelt stukken beter! Trots ben ik dat ik dit voor elkaar kreeg zonder met mijn fiets te crashen! Dingen die je vroeger deed zonder daar over na te denken zijn tegenwoordig toch iets ingewikkelder geworden. Alleen al het besef dat het mis zou kunnen gaan, is voldoende om je onzeker te maken. Daar had je vroeger geen last van!

De kadans die ontstaat door de slag in mijn wiel doet me denken aan de betonnen blokken waaruit het fietspad naar Wilma bestond. Wilma woonde in Haaksbergen en ik in Hengelo. We waren al vriendinnen sinds de basisschool, dus toen zij naar Haaksbergen verhuisde betekende dat gewoon dat we iets verder moest fietsen om bij elkaar op bezoek te kunnen. Het was ongeveer dezelfde afstand als ik nu fiets, alleen deed ik er toen minder lang over ;). Elke keer als er een betonblok onder je door trok, voelde je dat in de armen, kedeng. Datzelfde kedeng, kedeng, voel ik nu in mijn armen en ik denk terug aan die fietstochten. Altijd wind tegen.. of je nou heen ging of weer terug... Altijd hopen dat het niet zou gaan regenen... Altijd hopen dat je geen lekke band zou krijgen... Genoeg dingen om te vrezen.

Maar ik was eigenlijk nooit bang dat ik het niet zou redden, dat ik zou moeten gaan lopen omdat ik die stomme brug niet op kwam. Bij elke bushalte bedenk ik nu dat ik zou kunnen stoppen, mijn OV-chipkaart zit immers gewoon in mijn jaszak. Ik vraag me elke kilometer af waarom ik dit doe en het antwoord is eigenlijk simpel. Ik wil afvallen, ik wil gezonder zijn, ik ben gestopt met roken en wil mijn longen gezonder laten zijn.... mijn broer is vorig jaar overleden aan kanker. Het is niet zo dat ik nu ineens een gezondheidsfreak ben, daarvoor vind ik eten en een glas wijn gewoon te lekker ;), maar al die dingen die ik me al jaren voornam maar niet deed, zoals afvallen en stoppen met roken en meer bewegen... nou die dingen zijn nu gewoon iets belangrijker geworden, hebben prioriteit gekregen.

Dus ik zwoeg, hijgend en puffend, tegen de wind in en ik voel me sterk, misschien nog niet fysiek, maar zeker mentaal. Want deze eenzame fietser is sterk. En uhm eenzaam omdat ze ingehaald wordt door werkelijk alles en iedereen. Ongelooflijk hoeveel fietsen tegenwoordig trapondersteuning hebben of gemotoriseerd zijn, want dat is werkelijk de enige verklaring waarom iedereen mij inhaalt! Zo langzaam fiets ik nou ook weer niet!

En als ik dan na 28 kilometer gefietst te hebben weer thuis ben en omhoog kijk naar die trappen van mij (ongeveer 40 treden, verdeeld over twee trappen) en me afvraag hoe ik omhoog kom, als elke stap zeer doet, als ik halverwege eigenlijk even wil gaan zitten en als ik dan wéér niet opgeef maar gewoon doorloop, dan ben ik wéér trots. Ik kom er wel!