Van alcohol word je doof

Ik vind het heerlijk om in het centrum van een stad te wonen! Hiervoor in Zwolle, nu in Zutphen. Je hebt alles dichtbij, je kunt alles lopend af en even voor alleen maar window shoppen de stad in is een reële optie, je bent immers zo weer thuis!

Een nadeel van in het centrum wonen is dat zich daar meestal ook wat kroegen bevinden en als je huisje zich op een route van kroeglopers bevindt, dan merk je dat in het weekend zeker. Nou heb ik daar zelf niet zoveel last van aangezien je normaal gesproken een kanon naast me af kunt schieten zonder dat ik wakker word, maar als ik moeite heb met in slaap vallen of als je, zoals Fred, moeite hebt met doorslapen, dan zijn lallende jeugd en wellicht ook lallende ouderen (ik hang niet uit het raam om te kijken wie er nu aan het lallen is) niet echt achtergrondmuziek om bij in slaap te vallen. Nou nodigt de ligging van mijn appartement (grote boom ervoor met een bankje) en het urinoir dat op magische wijze verschijnt in het weekend, natuurlijk ook uit om vrijwel onder mijn slaapkamerraam op luide toon met elkaar te zeiken.

Nou zeg ik heel netjes luide toon, maar soms lijkt het een wedstrijdje schreeuwen en degene die het hardst schreeuwt is niet alleen heel stoer de volgende dag zijn stem kwijt, maar heeft ook gewonnen. Wat er te winnen valt is niet helemaal duidelijk, misschien moet je dronken zijn om dat te snappen. En dan komen we bij de kern van deze blog. Volgens mij is er een directe relatie tussen het gebezigde volume en de hoeveelheid genuttigde alcohol. Hoe meer alcohol, hoe luider het volume. Misschien komt het doordat je wat minder duidelijk praat en iedereen steeds 'wat zeg je?' zegt. Ik zou dan zelf ook harder gaan praten. Misschien komt het doordat je in je door alcohol opgewekte enthousiasme gewoon wat harder praat, dat doen we allemaal wel eens. Maar eigenlijk denk ik dat het gebruik van alcohol tijdelijke doofheid veroorzaakt. Iemand loopt door onze straat en schreeuwt zo hard als ie kan. Hij loopt alleen.. geen vrienden die vragen wat hij zegt, geen vurig enthousiasme door gezelschap of een gesprek.. de enige mogelijke uitleg is spontaan opgetreden doofheid. Zei Sherlock Holmes niet al "when you have eliminated the impossible, whatever remains, however improbable, must be the truth": "als jij het onmogelijke hebt geëlimineerd, dan is wat overblijft, hoe onwaarschijnlijk ook, de waarheid"? 

Niet alleen degene die schreeuwt heeft last van deze spontane doofheid, meestal heeft degene tegen wie hij het heeft dezelfde vorm. "Hey Jim....., Hey Jim!,...Hey Jim!!!....HEY JIM!!!!!" Jim hoort overduidelijk niet degene die naar hem roept, want als iemand midden in de nacht je naam schreeuwt en je bedenkt dat er mensen liggen te slapen, dan ben je zo beleefd dat je niet alleen even antwoord, maar die ander er ook op wijst dat het laat is en dat het niet zo netjes is om te schreeuwen.

Als je uit je slaap gehouden wordt door dronken mensen, lijkt het omgekeerde waar te zijn. Je gehoor wordt beter. Je hoort elk woord, elke klank, elke zucht. Alles wordt uitvergroot, alles wordt harder, alles werkt op je zenuwen. Elementaire instincten ontwaken als je uit je slaap gehouden wordt en je bedenkt de meest verschrikkelijke dingen die ervoor zouden kunnen zorgen dat het ophoudt. Het niet nuttigen van alcohol lijkt dan ook te leiden tot verhoogde prestaties van je gehoor en een verhoogde creativiteit in probleemoplossing! We bedenken hoe we wat uit het raam moeten gooien om ongezien iemand zo te laten schrikken dat ie ophoudt of hoe we een wat meer permanent ontmoedigingsbeleid kunnen hanteren. Misschien moeten we gewoon een spandoek ophangen om de jeugd erop te attenderen dat je doof wordt van alcohol en dat ze alleen maar naar hun dronken vrienden hoeven te luisteren om te weten dat dit waar is.

De eenzame fietser

"Hoe sterk is de eenzame fietser die krom gebogen over zijn stuur tegen de wind
Zichzelf een weg baant"

Ik buig voor over en probeer me te herinneren hoe ik dat vroeger ook alweer deed als mijn achterwerk zeer begon te doen of als ik wind tegen had. Ik leg één arm voorzichtig op het stuur en laat me zakken totdat ook mijn andere arm op het stuur ligt, meteen neemt de snelheid weer toe en trap ik in een redelijk ritme door. Dit voelt stukken beter! Trots ben ik dat ik dit voor elkaar kreeg zonder met mijn fiets te crashen! Dingen die je vroeger deed zonder daar over na te denken zijn tegenwoordig toch iets ingewikkelder geworden. Alleen al het besef dat het mis zou kunnen gaan, is voldoende om je onzeker te maken. Daar had je vroeger geen last van!

De kadans die ontstaat door de slag in mijn wiel doet me denken aan de betonnen blokken waaruit het fietspad naar Wilma bestond. Wilma woonde in Haaksbergen en ik in Hengelo. We waren al vriendinnen sinds de basisschool, dus toen zij naar Haaksbergen verhuisde betekende dat gewoon dat we iets verder moest fietsen om bij elkaar op bezoek te kunnen. Het was ongeveer dezelfde afstand als ik nu fiets, alleen deed ik er toen minder lang over ;). Elke keer als er een betonblok onder je door trok, voelde je dat in de armen, kedeng. Datzelfde kedeng, kedeng, voel ik nu in mijn armen en ik denk terug aan die fietstochten. Altijd wind tegen.. of je nou heen ging of weer terug... Altijd hopen dat het niet zou gaan regenen... Altijd hopen dat je geen lekke band zou krijgen... Genoeg dingen om te vrezen.

Maar ik was eigenlijk nooit bang dat ik het niet zou redden, dat ik zou moeten gaan lopen omdat ik die stomme brug niet op kwam. Bij elke bushalte bedenk ik nu dat ik zou kunnen stoppen, mijn OV-chipkaart zit immers gewoon in mijn jaszak. Ik vraag me elke kilometer af waarom ik dit doe en het antwoord is eigenlijk simpel. Ik wil afvallen, ik wil gezonder zijn, ik ben gestopt met roken en wil mijn longen gezonder laten zijn.... mijn broer is vorig jaar overleden aan kanker. Het is niet zo dat ik nu ineens een gezondheidsfreak ben, daarvoor vind ik eten en een glas wijn gewoon te lekker ;), maar al die dingen die ik me al jaren voornam maar niet deed, zoals afvallen en stoppen met roken en meer bewegen... nou die dingen zijn nu gewoon iets belangrijker geworden, hebben prioriteit gekregen.

Dus ik zwoeg, hijgend en puffend, tegen de wind in en ik voel me sterk, misschien nog niet fysiek, maar zeker mentaal. Want deze eenzame fietser is sterk. En uhm eenzaam omdat ze ingehaald wordt door werkelijk alles en iedereen. Ongelooflijk hoeveel fietsen tegenwoordig trapondersteuning hebben of gemotoriseerd zijn, want dat is werkelijk de enige verklaring waarom iedereen mij inhaalt! Zo langzaam fiets ik nou ook weer niet!

En als ik dan na 28 kilometer gefietst te hebben weer thuis ben en omhoog kijk naar die trappen van mij (ongeveer 40 treden, verdeeld over twee trappen) en me afvraag hoe ik omhoog kom, als elke stap zeer doet, als ik halverwege eigenlijk even wil gaan zitten en als ik dan wéér niet opgeef maar gewoon doorloop, dan ben ik wéér trots. Ik kom er wel!

Ik ben een muis, hoor me brullen!

"Als je nou gewoon zorgt dat je van binnen net zo sterk bent als je van buiten lijkt, dan ga jij het nog ver schoppen!". Dat zei mijn werkcoach van het UWV een aantal weken geleden tegen me. Ik knikte braaf ja en zei "dat is ook zo".

Op de terugweg bekroop me het gevoel dat het eerder andersom zou moeten zijn. Als ik nou leer om minder sterk van buiten te lijken zodat het beter aansluit op wie ik van binnen ben, dan zou het niet zo moeilijk zijn om aan verwachtingen te voldoen, omdat men realistische verwachtingen van mij zouden hebben. Natuurlijk zouden mijn perfectionisme en de onderliggende angst om te falen het me dan nog moeilijk kunnen maken, maar als de lat van te voren al wat lager ligt, misschien levert dat dan voldoende ontspanning op om ervoor te zorgen dat mijn perfectionisme me niet uitput. Als ik niet constant op mijn tenen hoef te lopen, is af en toe op mijn tenen lopen te doen. Toch?

Toen ik nog een adrenaline junkie was, was dat allemaal geen probleem, de adrenaline zorgde er tenslotte voor dat ik het ook kon. Ik presteerde het beste onder spanning, onder tijdsdruk. Mijn hersenen werkten op volle toeren, ik kon snel denken, snel handelen, oplossend bezig zijn, analyseren op het scherpst van de snede, doen wat nodig was zodat er een oplossing kwam. Na mijn depressies en burn outs werkt mijn lichaam niet meer zo goed als het onder spanning staat, laat staan dat mijn hersenen er sneller van gaan werken! Meestal heeft spanning nu een vertragende werking op me, het vertraagt mijn denken, maakt me onzeker en die onzekerheid voorkomt dat ik oplossingen zie. Hoe groter de uitdaging, hoe groter de angst om te falen. Maar nu zonder de energie om die angst te negeren.

In de laatste paar jaren heb ik steeds opnieuw geprobeerd weer te zijn wie ik was, weer te doen zoals ik deed, weer te presteren op het niveau waarop ik zat, de leeuw te zijn die iedereen dacht dat ik was en steeds weer leidde dat tot oververmoeidheid, hernieuwde of diepere depressies en een sterk gevoel van falen, van niet goed genoeg zijn. Ik probeer heel hard om te accepteren dat het me niet meer lukt. Ik probeer het oké te vinden hoe ik nu ben en wat ik nu kan. Als God me goed genoeg vindt zoals ik ben, wie ben ik dan om te zeggen dat dat niet zo is? Maar toch is het moeilijk als je vastgeroest zit in hoe je de dingen deed, als dingen anders doen, voelt alsof je niet je best doet. Als je kwetsbaar opstellen voelt alsof je de wereld laat zien dat je zwak bent. Ik heb geleerd de wereld op een bepaalde manier te zien, uitdagingen op een bepaalde manier het hoofd te bieden en ik denk dat iedereen snapt dat daarin wijzigingen aanbrengen een moeilijk proces is waarvan de uitkomst niet helemaal zeker is. Het is als leren fietsen, als je het eenmaal geleerd hebt, kun je jezelf het niet meer afleren. Volgens mijn psych kan ik wel iets nieuws leren, zoals "autorijden", maar de manier waarop ik heb leren fietsen zal altijd deel uitmaken van wie ik ben.

Ik zou graag leren de lat "gewoon" eens wat lager voor mezelf te leggen, dus juist níet zo sterk moeten zijn als ik lijk en "gewoon" eens aan iedereen laten zien dat er achter mijn leeuw eigenlijk een muisje schuilt. Dat lijkt me eerlijk gezegd al een hele uitdaging.

Ik ben een muis, hoor me brullen!!

Creativiteit

Tja, creativiteit.. Ik roep altijd dat ik niet creatief ben, dan verwacht tenminste niemand dat ik iets teken, schilder, maak of ergens een creatief idee over heb. Nee, wanneer men vraagt of ik creatief ben, zeg ik dat ik meer van de ratio en het denken ben. Monique is niet creatief!

Maar dan zie ik mijn kledingkast, nou ja een kast die op zolder is achtergelaten door de vorige bewoners. Hij zit redelijk stevig in elkaar en overleeft het uit elkaar halen en in elkaar zetten waarschijnlijk nog wel een keer. Als je zo vaak verhuisd bent als ik, dan word je redelijk goed in het inschatten of een kast nog een operatie overleeft. Nadere inspectie van de kast leert ook nog dat ie niet al te ingewikkeld in elkaar zit, de kans dat ik hem dus weer in elkaar kan zetten nadat ik hem uit elkaar heb gehaald is zeer groot! En dan komt de grote vraag.. wat ga ik met de kast doen zodat ik hem ook daadwerkelijk in mijn slaapkamer wil hebben staan? Ik surf wat rond op het internet, doe wat ideeën op en denk er nog eens over na. Het moet in ieder geval een low-budget oplossing zijn. Dan herinner ik me dat ik nog behang bij mijn moeder heb liggen. Behang dat in Zwolle (3 huizen geleden) eigenlijk in de slaapkamer op de muur had moeten komen. Hmmmm behang op een kast, kan dat? Nog wat rondsurfen levert het antwoord op dat dat kan!

Mijn moeder heeft het behang nog en heeft ook nog behanglijm! Vol goede moed haal ik de deurtjes van de kast van zolder, leg er één op mijn keukentafel, knip het behang op lengte, smeer er flink wat behanglijm op (voor de zekerheid ook op de deur) laat de boel intrekken en plak het behang op de deur. Dat ziet er prachtig uit! De tweede deur is in no time ook voorzien van een laag behang. Nu alleen nog wachten totdat het droog is! Twee uur later zie ik problemen ontstaan. Het behang laat los! Teleurgesteld, maar nog niet verslagen probeer ik te bedenken hoe ik dit op kan lossen. De enige oplossing waar ik op kom is andere lijm gebruiken.

Spuitlijm (lijm in een spuitbus) schijnt ook goed te werken, dus de eerstvolgende keer dat ik bij de Action ben, haal ik een bus. Ik heb inmiddels besloten dat de hele kast behangen niet mooi gaat worden (veel te druk), dus ik neem ook meteen grijze verf mee. De kastdelen worden geverfd, er gaat nieuw behang op de deurtjes (nu met een flinke lading opgespoten lijm) en poging twee ziet er goed uit! Het behang dondert in ieder geval niet spontaan van de deurtjes af en vergeleken bij poging één is dat al een hele verbetering! Ik sleep alle kastdelen van zolder naar beneden naar mijn slaapkamer (oeps.. verf is nog niet helemaal droog, maar ja, nu staan mijn vingerafdrukken al op de kast, dus we gaan maar gewoon door terwijl ik mezelf wijs maak dat het met vingerafdrukken alleen nog maar unieker is). En een uur later, met gezucht en gesteun, met een hamer die veel te groot en te zwaar is voor de kleine spijkertjes in de achterwand, met zere vingers omdat ik af en toe mijn vingers raak in plaats van die kleine spijkertjes, met verf op mijn vingers omdat de kastdelen niet overal niet droog zijn, maar soms gewoon nat (hoe kan dat nou? Ik heb bijna 24 uur gewacht voordat ik bezig ging, stomme Action verf!), staat de kast eindelijk. Het inhangen van de deurtjes kost me maar twee pogingen (achterste deurtje erin, nu kan ik het voorste deurtje niet meer vastklikken, achterste deurtje er dus weer uit, voorste deurtje erin, achterste deurtje erin). Eh voilà, mijn eigen, unieke, in een vlaag van creativiteit (niet alleen in het creëren, maar ook door het bedenken van oplossingen voor ontstane problemen) gemaakte kast. Ik ben er blij mee!

Dat het behang weer los laat, negeer ik een aantal dagen, het hangt tenslotte nog aan de kast! Deze week toch maar besloten om er weer wat lijm tegen aan te gooien, dit keer gewoon een pritt stift om de randjes opnieuw vast te zetten, dat werkt erg goed bij de etiketten van Fred op flessen, dus waarom zou dat anders zijn met papier op een kast? Ik ga ervan uit dat het goed zal werken en ondertussen liggen mijn kleren voor het eerst in bijna twee jaar weer in mijn eigen kast. Waar je zoal blij om kunt zijn!

Het openbaar vervoer en ik, deel V

Nee nee, niet weer een blog over wisselstoringen of in de verkeerde trein stappen, ik heb een nieuw fenomeen ontdekt! Dit fenomeen bestaat uit de vertraging van de één die een versnelling voor de ander wordt.

Aangekomen op station Ede-Wageningen zie ik vanuit mijn trein dat het nog erg druk is op perron 3, waar ik mijn aansluiting moet pakken. Normaal gesproken 'mis' ik de trein van 15:47 uur richting Nijmegen net en moet dan wachten op de trein van 16:02 uur. Maar dit keer heeft de eerstgenoemde trein iets vertraging! Ik zet een sprint in en denk onmiddellijk aan wat ik Fred altijd zeg als hij vraagt of ik samen met hem wil hardlopen: "ik ren alleen als ik achternagezeten word door iets dat me op kan eten". Dus mijn sprint is eigenlijk een flink doorstappen en niet zozeer een rennen. En als ik deze trein mis omdat ik niet ren, zit ik immers toch nog gewoon op schema, niets aan de hand, niets te verliezen! Ik stap stevig door de trap op naar perron 3 en iets buiten adem zie ik dat er inderdaad nog gewacht wordt op de trein richting Nijmegen. Ik sta er nog maar net, als de trein binnenkomt en ik me van een plaats verzeker. So far so good.

Zou het mogelijk zijn? Kan het zijn dat ik eerder dan gepland weer thuis ben? Ik durf niet al te hard te hopen, meestal kom ik immers later aan dan ik gedacht had. In Arnhem aangekomen sprint ik, uhm loop ik stevig door, naar perron 3. Vlak voor de trap naar beneden staat op het bord aangegeven wanneer de trein vertrekt. Natuurlijk heb ik mijn bril niet op, dus de spanning loopt nog even op voordat ik zie dat ik de trein van 16:10 uur kan nemen en dat is niet zomaar een trein.. het is de intercity! Normaal gesproken zit ik in de sprinter van Arnhem naar Zutphen en die doet vrijwel elk station aan, dus de reis duurt dan zo'n 30 minuten. Dit keer niet! Dit keer doe ik er maar 22 minuten over :). Zo'n 25 minuten eerder dan gepland sta ik te stralen op het station in Zutphen. Poehé, zomaar bijna een half uur eerder thuis!

"Je bent zomaar een half uur eerder thuis! Wat gaan we nu doen?" sms't Fred en eigenlijk heb ik geen idee, maar ik hou van het OV op dit moment!

Het openbaar vervoer en ik, deel IV

Het is dinsdag. Het is koud, het regent, ik ben moe, heb een stijve nek, hoofdpijn en een humeur dat onder straatniveau begint te zakken. Ik sta om 16.45 uur in Dieren op het station, alwaar wegens een wisselstoring er helaas geen treinverkeer mogelijk is tussen Dieren en Zutphen. Een blik op het bord van de bussen leert al snel dat er ook geen bus naar Zutphen gaat.

Een wisselstoring en het is nog niet eens herfst! "Wij betreuren uw vertraging ten zeerste en bieden u daarom een gratis drankje aan in de stationsrestauratie". Ik ga maar in de rij staan voor dat gratis drankje want ik begin het echt koud te krijgen nu. Achter de balie staat een mevrouw in de gaten te houden welke blikjes fris er gepakt worden door de vertraagde passagiers. 'Nee! Die is niet gratis' roept ze met enige regelmaat. 'Alleen de kleine blikjes drinken'. Mokkend worden flessen vruchtendrank, energiedrink en blikjes bier (die zijn ook niet gratis) teruggezet en wordt er gekeken naar het assortiment sinas, cassis en cola waaruit gekozen kan worden. Er worden blikjes in de lucht gestoken, er wordt goedkeurend geknikt en genoteerd wat er meegenomen wordt. Ondertussen kijkt ze lichtelijk verwilderd naar de andere passagiers en roept 'Koffie? Wie wil er koffie?', 'Thee? Wie wil er thee?', 'Chocolademelk? Iemand chocolademelk?' Er worden handen opgestoken, er wordt 'Ja ik' geroepen. Ze zucht, noteert wat ze maakt en zet het op de balie neer. Hoewel mijn humeur niet echt verbeterd is, heb ik toch medelijden met haar. Daar sta je dan, wat een rustig dagje op het station in Dieren had moeten zijn, wordt ineens door de NS veranderd in een pandemonium omdat de NS vindt dat haar passagiers gratis drinken moeten hebben. De NS verklooit de boel en daarom moet deze arme mevrouw ineens als een gek bijhouden wat er over de toonbank gaat en wat er meegenomen wordt aan blikjes omdat ze anders waarschijnlijk haar geld niet krijgt. Heel even ben ik dankbaar dat ik één van de vertraagde passagiers ben en niet degene achter de balie. Heel even maar... want dan loop ik de kou weer in waar een stem mij vertelt dat men verwacht dat de storing tot minimaal 19.00 uur zal duren. Het is nu kwart voor zes.

Er wordt gezegd dat er toch bussen naar Zutphen vertrekken, dus ik loop naar de andere kant van het perron. Daar zie ik meer dan honderd mensen wachten, auto's af en aan rijden (gelukkigen die een lift konden regelen) en vloekende buschauffeurs omdat die achterlijke automobilisten daar rijden waar ze helemaal niet mogen rijden. Terwijl ik overweeg om in de stromende regen tussen al die mensen te gaan staan (ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet), verdwijnt op het bord boven mij de vermelding dat er niet gereden wordt vanwege een wisselstoring. De volgende trein naar Zutphen zal over 20 minuten vertrekken. Ik wacht dus en blijf stiekem steeds kijken naar het andere perron. De trein richting Roosendaal moet daar namelijk eerder aankomen dan de trein naar Zutphen op dit perron.. en als die aankomt, dan zijn we inderdaad back in business! Mijn trein arriveert, hij zit bomvol, maar ik moet en zal in die trein zitten/staan, dus ik wurm me naar binnen. Ondertussen komt op het andere perron de trein richting Roosendaal aan, yay! Het is inmiddels 18.15 uur geweest en na een oponthoud van ruim anderhalf uur, vervolg ik mijn reis richting Zutphen. Nee, ik ben niet ingecheckt, laat ze allemaal de rambam krijgen! Knappe conducteur die mij een boete geeft! Om half zeven sta ik moe, nog steeds humeurig en inmiddels misselijk door een combinatie van honger, nekpijn en hoofdpijn op het station in Zutphen. Eindelijk thuis!

Op donderdag in dezelfde week is er wederom een wisselstoring. Dit keer probeer ik van Apeldoorn in Zutphen te komen. Omrijden via Deventer levert het voordeel op dat ik van de andere kant kom en Zutphen dus wel kan bereiken. Met een kleine vertraging en met een gevoel dat je zelf in ieder geval iets kon doen, sta ik weer op het station in Zutphen. Het regent niet, het is niet zo koud, met mijn nek gaat het beter, ik heb geen hoofdpijn. Mijn humeur bevind zich op een normaal niveau. All is well in the world. Op naar het volgende OV avontuur!

Ik ben toch niet gek!

"Wist jij dat je een pisbak bijna onder je raam hebt?" vraagt Fred op een ochtend. Ik kijk hem niet begrijpend aan. Ik zou het toch wel weten als er zo'n ding vlakbij stond? Ik loop een aantal keren per week door die straat, dat moet me opgevallen zijn! Nou ja "moet".. het zal niet de eerste keer zijn dat iets me niet opvalt, dat ik ergens straal voorbij loop/rij of dat ik mijn schouders op moet halen omdat iets me gewoon compleet ontgaan is.. maar toch.. een openbaar urinoir.. dat valt meestal wel op!

"Kijk dan", zegt hij, "je kunt 'm uit het raam zien". Ik loop naar het raam, werp een blik naar buiten en zie .... helemaal niets. Ik meld dat ik niets zie en Fred komt naast me staan. "Hoe kan dat nou?" zegt hij. "Ik weet zeker dat ie er vannacht stond!". Ik lach en zeg hem dat hij wel vaker dingen ziet die er niet zijn en dat hij me de volgende keer maar wakker moet maken als hij 'm weer ziet.

Zo'n twee weken later grijnst Fred naar me. "Hij staat er weer". Ik spring op, loop naar mijn raam en warempel.. daar staat ie! In volle glorie. Mooi roestvrij staal, volgens mij zijn er zelfs led-lichtjes verwerkt in de kolom. Opeens valt me op dat er tegels op het dak van het urinoir liggen. "Weet je joh, volgens mij komt ie uit de grond omhoog! Er liggen tegels op het dak die precies aansluiten bij de rest van het plaveisel." Fred kijkt ook nog eens goed en knikt.. daar zou ik wel eens gelijk in kunnen hebben. De volgende ochtend is ie weer verdwenen en ik zeg tegen Fred dat het maar goed is dat hij me meteen geroepen heeft omdat ik 'm anders nog steeds niet geloofd zou hebben. Hij antwoordt dat hij dan wel foto's gemaakt zou hebben, maar wees eerlijk.. met photoshop kun je alles voor elkaar krijgen!

Fred heeft inmiddels foto's gemaakt van de zogenoemde "urilift". Na wat googelen bleek dat het ding inderdaad uit de grond komt en daarin ook weer verdwijnt. Ondanks dat hij wel vaker dingen ziet die er niet zijn, denk ik dat ik hem de volgende keer maar geloof, ook als dat betekent dat ik misschien wel gek ben ;).

Freds versie van deze gebeurtenissen kun je hier lezen.