Zichzelf een weg baant"
Ik buig voor over en probeer me te herinneren hoe ik dat vroeger ook alweer deed als mijn achterwerk zeer begon te doen of als ik wind tegen had. Ik leg één arm voorzichtig op het stuur en laat me zakken totdat ook mijn andere arm op het stuur ligt, meteen neemt de snelheid weer toe en trap ik in een redelijk ritme door. Dit voelt stukken beter! Trots ben ik dat ik dit voor elkaar kreeg zonder met mijn fiets te crashen! Dingen die je vroeger deed zonder daar over na te denken zijn tegenwoordig toch iets ingewikkelder geworden. Alleen al het besef dat het mis zou kunnen gaan, is voldoende om je onzeker te maken. Daar had je vroeger geen last van!
De kadans die ontstaat door de slag in mijn wiel doet me denken aan de betonnen blokken waaruit het fietspad naar Wilma bestond. Wilma woonde in Haaksbergen en ik in Hengelo. We waren al vriendinnen sinds de basisschool, dus toen zij naar Haaksbergen verhuisde betekende dat gewoon dat we iets verder moest fietsen om bij elkaar op bezoek te kunnen. Het was ongeveer dezelfde afstand als ik nu fiets, alleen deed ik er toen minder lang over ;). Elke keer als er een betonblok onder je door trok, voelde je dat in de armen, kedeng. Datzelfde kedeng, kedeng, voel ik nu in mijn armen en ik denk terug aan die fietstochten. Altijd wind tegen.. of je nou heen ging of weer terug... Altijd hopen dat het niet zou gaan regenen... Altijd hopen dat je geen lekke band zou krijgen... Genoeg dingen om te vrezen.
Maar ik was eigenlijk nooit bang dat ik het niet zou redden, dat ik zou moeten gaan lopen omdat ik die stomme brug niet op kwam. Bij elke bushalte bedenk ik nu dat ik zou kunnen stoppen, mijn OV-chipkaart zit immers gewoon in mijn jaszak. Ik vraag me elke kilometer af waarom ik dit doe en het antwoord is eigenlijk simpel. Ik wil afvallen, ik wil gezonder zijn, ik ben gestopt met roken en wil mijn longen gezonder laten zijn.... mijn broer is vorig jaar overleden aan kanker. Het is niet zo dat ik nu ineens een gezondheidsfreak ben, daarvoor vind ik eten en een glas wijn gewoon te lekker ;), maar al die dingen die ik me al jaren voornam maar niet deed, zoals afvallen en stoppen met roken en meer bewegen... nou die dingen zijn nu gewoon iets belangrijker geworden, hebben prioriteit gekregen.
Dus ik zwoeg, hijgend en puffend, tegen de wind in en ik voel me sterk, misschien nog niet fysiek, maar zeker mentaal. Want deze eenzame fietser is sterk. En uhm eenzaam omdat ze ingehaald wordt door werkelijk alles en iedereen. Ongelooflijk hoeveel fietsen tegenwoordig trapondersteuning hebben of gemotoriseerd zijn, want dat is werkelijk de enige verklaring waarom iedereen mij inhaalt! Zo langzaam fiets ik nou ook weer niet!
En als ik dan na 28 kilometer gefietst te hebben weer thuis ben en omhoog kijk naar die trappen van mij (ongeveer 40 treden, verdeeld over twee trappen) en me afvraag hoe ik omhoog kom, als elke stap zeer doet, als ik halverwege eigenlijk even wil gaan zitten en als ik dan wéér niet opgeef maar gewoon doorloop, dan ben ik wéér trots. Ik kom er wel!
