When J.K. Rowling went through a clinical depression it was the feeling of her illness which brought her the idea of the Dementors. Dementors hunt their prey by sensing emotions. They feed on the positive emotions, happiness and good memories of human beings, forcing them to relive their worst memories.
I think that Rowling did a very good job of visualizing what depression does to you. Depression takes away your ability to see light at the end of the tunnel, to see everything that is going right in your life. You can only focus on what is going wrong and you know deep down that whatever you will try to do next is going to fail. It's a cold and dark place to be in. There is no sun, no warmth, there is only you, alone, failing at everything. I've learned to recognize the symptoms, I know when I am getting depressed. I know that there is little time to fight off the monster that's creeping up on me and I have to act fast. Go out for a walk in the sun, not cancel the things I like to do, get myself of the couch and do the things I have to do and if I feel like I can't do it by myself I have friends and family that will help me. I'm blessed in that regard. But when you are getting depressed, all the people wanting to help you can be like a weight around your neck. It's the people who love you that you have to tell once again that you can't do it. That you are losing the fight once more. That too is a sign of the depression catching up with you, but it's a very hard one to ignore.
The hardest fight though is when depression hides itself in logic. I like logic, I sometimes crave logic. Logic is what makes sense to me, logic makes me feel safe. So when depression hides in logic, I'm in danger. It's my weak spot and it's like my personal Dementor knows this. I've experienced not recognizing the depression once now (apart from my first depression of course) and it's a very scary place to be. Of course when you're in it, you don't realize it's scary.. it all makes sense. It's when you get through it and start to feel better again that you realize that it was touch and go and that even though you are an experience expert at depressions now, you didn't see this one coming and you didn't realize that it was the depression making you think the things you thought.
Most of the time I see my Dementor coming and I'm not scared, I know what to do, I know the dark thoughts are caused by the Dementor, it's not really me thinking them. It's realizing that I'm not always able to see him coming that frightens me.
maandag 12 december 2011
dinsdag 22 november 2011
Mo's slapstick like goulash
Ingredients (feeds 2 big eaters):
- one big or two smaller onions
- garlic (as many cloves as you like.. I usually use 2 or 3)
- 1/2 fresh red pepper
- hand full of mushrooms
- 1/2 liter water
- salt, pepper
- sweet soy sauce
- 2 or 3 bay leafs
- tomatoe purée
- about 300 grams of beef
- cornstarch
- butter
Get the onions out of the cupboard, at least try to but since the doorknob flew off when you moved the dryer, you're left with the doorknob in your hand and the cupboard still closed. Bend down to open the door by hand and get the onions. Put the doorknob back on the door and close it. Slice the onions.. no need to slice them finely since they'll be in the pan for over two hours.
Walk around the old washing machine that you put in the middle of the kitchen so the new one could be put in the right place and get the red pepper out of the fridge. Walk back to the cutting board (again avoiding the washing machine) and remove the inside part of the red pepper. Slice half of it in parts (again no need to slice it finely).
Go back to the cupboard and open it.... doorknob in hand, no open door.. open it by bending down and gripping the door again and get the garlic. Put the doorknob back on, shake your head and close the door. Use two cloves and remove the skin, crush the cloves.
Go back to the fridge.. look out for the washing machine!! and get the mushrooms. You can use as much as you like or as little or none if you don't like them at all. Walk back to the cutting board, avoid the washing machine!, clean them and slice them as fine as you want them to be.
Go back to the fridge.. yeah yeah.. the washing machine I know! and get some butter. Go back into the living room since the lighter is there and you need it to light the burner. Walk back into the kitchen. Melt the butter in a pan that will hold at least 750 ml. When the butter is melted, walk around your washing machine.. and get the sliced ingredients. Avoid the washing machine again and add the onions, red pepper and mushrooms to the melted butter and saute them. Add the garlic and saute that with the rest.
Go to the cupboard to get the salt and pepper, open the door... doorknob in hand.. bend down.. get the salt and pepper.. laugh out loud, put the doorknob back and close the door. Add salt and pepper to the rest of the ingredients. Remember you forgot to get the sweet soy sauce and go back to the cupboard, open it... doorknob in hand, door still closed, bend down.... and get the sweet soy sauce. Use as much as you like, I usually use about one/one and a half teaspoon. Add to the rest of the ingredients. Don't forget to stirr once in a while! Put salt, pepper, sweet soy sauce back in the cupboard... yeah by now you know the drill... doorknob in hand, bend down, open the door, shake head, laugh, put doorknob back while looking for a screwdriver and close door. Right after you closed the door remember about the bay leaves... open, doorknob, bend, get bay leaves, put doorknob back, grin, close door. Put the bay leaves in the pan.
Heat 1/2 liter of water in a water cooker. If you're smart your tomatoe purée will still be in a tin.. but since I frooze the left over purée from last time... I have to walk around the washing machine, open the freezer, get the ice cube tray that holds my tomatoe purée, look at it wondering how to get the cubes out, feel it start freezing to my hand, use some warm water to losen the cubes and put 4 cubes in the pan (about 2 or 3 table spoons). Put the rest of the purée back into the freezer (if you like, otherwise get rid of it or store it some other way).
Stirr all the ingredients,walk around the washing machine, think of moving it out of the way, but since you're almost done now.. what's the point really, get the water, walk around the washing machine again, and add it to the pan. Since the water is boiling hot, it doesn't take long for everything in the pan to be back at boiling point. Add the beef, get the whole thing back to boiling and then put the burner on simmer. Let it simmer for about 2 hours.
Look at the washing machine and move it to a place in the kitchen where you don't have to walk around it every single time you need something. Get a screwdriver and tighten that darn doorknob on the cupboard so it doesn't fall off every time you want something out of the cupboard. Now... take a deep breath... get a bottle of wine, get the corkscrew, tilt the bottle just a little too much while you're taking out the cork. Sigh, shake head again. Put the bottle down, walk back into the kitchen to get a cloth to remove the spilled wine. Poor yourself a glass of wine, get on the couch, take a deep breath and remember how great life is, right at this moment ;).
* finishing the recipe is easy.. after about two hours, get the beef out of the pan, slice it into cubes and put the beef back into the pan. Taste the sauce to see if there's enough salt, pepper etc in it. When satisfied, use the cornstarch to bind the sauce. You can serve this dish with rice and a nice salad. Ooh and it's a lot easier to make if your cupboard doorknob isn't broken and your washing machine isn't in the middle of the kitchen ;)
- one big or two smaller onions
- garlic (as many cloves as you like.. I usually use 2 or 3)
- 1/2 fresh red pepper
- hand full of mushrooms
- 1/2 liter water
- salt, pepper
- sweet soy sauce
- 2 or 3 bay leafs
- tomatoe purée
- about 300 grams of beef
- cornstarch
- butter
Get the onions out of the cupboard, at least try to but since the doorknob flew off when you moved the dryer, you're left with the doorknob in your hand and the cupboard still closed. Bend down to open the door by hand and get the onions. Put the doorknob back on the door and close it. Slice the onions.. no need to slice them finely since they'll be in the pan for over two hours.
Walk around the old washing machine that you put in the middle of the kitchen so the new one could be put in the right place and get the red pepper out of the fridge. Walk back to the cutting board (again avoiding the washing machine) and remove the inside part of the red pepper. Slice half of it in parts (again no need to slice it finely).
Go back to the cupboard and open it.... doorknob in hand, no open door.. open it by bending down and gripping the door again and get the garlic. Put the doorknob back on, shake your head and close the door. Use two cloves and remove the skin, crush the cloves.
Go back to the fridge.. look out for the washing machine!! and get the mushrooms. You can use as much as you like or as little or none if you don't like them at all. Walk back to the cutting board, avoid the washing machine!, clean them and slice them as fine as you want them to be.
Go back to the fridge.. yeah yeah.. the washing machine I know! and get some butter. Go back into the living room since the lighter is there and you need it to light the burner. Walk back into the kitchen. Melt the butter in a pan that will hold at least 750 ml. When the butter is melted, walk around your washing machine.. and get the sliced ingredients. Avoid the washing machine again and add the onions, red pepper and mushrooms to the melted butter and saute them. Add the garlic and saute that with the rest.
Go to the cupboard to get the salt and pepper, open the door... doorknob in hand.. bend down.. get the salt and pepper.. laugh out loud, put the doorknob back and close the door. Add salt and pepper to the rest of the ingredients. Remember you forgot to get the sweet soy sauce and go back to the cupboard, open it... doorknob in hand, door still closed, bend down.... and get the sweet soy sauce. Use as much as you like, I usually use about one/one and a half teaspoon. Add to the rest of the ingredients. Don't forget to stirr once in a while! Put salt, pepper, sweet soy sauce back in the cupboard... yeah by now you know the drill... doorknob in hand, bend down, open the door, shake head, laugh, put doorknob back while looking for a screwdriver and close door. Right after you closed the door remember about the bay leaves... open, doorknob, bend, get bay leaves, put doorknob back, grin, close door. Put the bay leaves in the pan.
Heat 1/2 liter of water in a water cooker. If you're smart your tomatoe purée will still be in a tin.. but since I frooze the left over purée from last time... I have to walk around the washing machine, open the freezer, get the ice cube tray that holds my tomatoe purée, look at it wondering how to get the cubes out, feel it start freezing to my hand, use some warm water to losen the cubes and put 4 cubes in the pan (about 2 or 3 table spoons). Put the rest of the purée back into the freezer (if you like, otherwise get rid of it or store it some other way).
Stirr all the ingredients,walk around the washing machine, think of moving it out of the way, but since you're almost done now.. what's the point really, get the water, walk around the washing machine again, and add it to the pan. Since the water is boiling hot, it doesn't take long for everything in the pan to be back at boiling point. Add the beef, get the whole thing back to boiling and then put the burner on simmer. Let it simmer for about 2 hours.
Look at the washing machine and move it to a place in the kitchen where you don't have to walk around it every single time you need something. Get a screwdriver and tighten that darn doorknob on the cupboard so it doesn't fall off every time you want something out of the cupboard. Now... take a deep breath... get a bottle of wine, get the corkscrew, tilt the bottle just a little too much while you're taking out the cork. Sigh, shake head again. Put the bottle down, walk back into the kitchen to get a cloth to remove the spilled wine. Poor yourself a glass of wine, get on the couch, take a deep breath and remember how great life is, right at this moment ;).
* finishing the recipe is easy.. after about two hours, get the beef out of the pan, slice it into cubes and put the beef back into the pan. Taste the sauce to see if there's enough salt, pepper etc in it. When satisfied, use the cornstarch to bind the sauce. You can serve this dish with rice and a nice salad. Ooh and it's a lot easier to make if your cupboard doorknob isn't broken and your washing machine isn't in the middle of the kitchen ;)
zondag 20 november 2011
Adieu washing machine
Monday, november 14th 2011
I got up on time, gathered my laundry, put it in the washing machine and while I was cleaning house I heard it making all kinds of noises.. except the ones it is supposed to make. I took half of the load out of the machine, hoping I just overloaded it and tried again, but nope... no go. My dryer stands on top of my washing machine, so I had to take that one off in order to take a good look at the washing machine. I'm 1.59m, so taking it off was like David trying to beat Goliath by picking him up from the floor.
I got the dryer off without hurting myself too much.. (still have to repare the doorknob of my cupboard though that came flying off when the dryer hit it). I took all the laundry out of the washing machine and took the top off, to take a look at it (all the while searching on the internet for things that could be wrong with it and solutions for those problems.. it seems that there are a lot of things that can go wrong with a washing machine... and not that many solutions that you can implement yourself). I stared at the inside of the machine and knew that there was nothing I could do that wouldn't involve taking the machine apart. Don't get me wrong.. I'm very good at taking things apart.. it's the building them together again part that doesn't go too well with me. I always have screws and bolts left by the time I'm done. But hey.. if it works without those.. then they shouldn't have been in there in the first place!
I gave up on the idea of being able to fix my machine myself and started doing my laundry by hand, women all around the world have been doing that for years and years and some of them still are doing that, so no problem for this girl! (it sucks though, I mean rinsing the clothes, getting the water out as much as you can, still left with a pile of dripping wet clothes, wondering if your dryer is gonna die too if you put those in there, your arms sore, sweat dripping from your head... ok ok I'm being drama queen about it, but lets just say 'hooray for the invention of the washing machine!'
After having done my laundry by hand, I started to think about how old the machine was, how many moves it survived, how I put in a new pump, replaced the belt, tightend the seal on the drum so the leakage would stop. I know my washing machine better than I know some of my friends! So with pain in my heart I say: thank you my dear washing machine for the good times, the bad times, for all the loads of laundry you cleaned for me, for all the times I had to tip you over to see what was wrong now. For the times you shocked me because there was something wrong with the wiring. For the sense of accomplishment you gave me after I fixed you once again. For making me feel like a winner, because you would work perfectly after I replaced something. I'm sorry I can't fix you anymore, but you've played your part in my life and it's time to let you go. Bon voyage, wherever you end up!
=========
Maandag 14 november 2011
Ik stond op tijd op, verzamelde mijn was, deed het in de wasmachine en terwijl ik de rest van het huis schoonmaakte, hoorde ik dat de machine allerlei geluiden maakte, behalve die geluiden die hij hoorde te maken. Ik haalde de helft van mijn was uit de machine, hopend dat ik er gewoon teveel in had gedaan en probeerde het weer.... dat hielp niet. Mijn droger staat bovenop mijn wasmachine, dus die moest ik ervan afhalen zodat ik eens goed in de wasmachine kon kijken. Ik ben 1,59m, dus het verwijderen van de droger was hetzelfde als wanneer David had geprobeerd om Goliath van de grond te tillen.
Ik kreeg de droger eraf zonder mezelf al te erg zeer te doen.. (moet trouwens nog steeds de knop van de kastdeur weer goed vastzetten aangezien die eraf vloog toen hij geraakt werd door de droger). Ik haalde alle was eruit en haalde de bovenkant eraf, zodat ik de binnenkant eens goed kon bekijken (onderwijl zocht ik op het internet naar dingen die mogelijkerwijs de oorzaak waren en naar de bijbehorende oplossingen. Nu blijkt dat er erg veel mis kan gaan met een wasmachine en dat er erg weinig dingen zijn die je zelf kunt doen om dat weer op te lossen). Ik staarde naar de binnenkant en begreep als snel dat er weinig was dat ik kon doen waarbij ik niet de hele machine uit elkaar moest halen. Begrijp me niet verkeerd.. ik ben een kei in het uit elkaar halen van dingen... het is het weer in elkaar zetten waar ik moeite mee heb. Ik heb altijd schroeven en bouten over als ik klaar ben. Maar ja... als het ook werkt zonder die onderdelen... dan hadden ze er sowieso niet in moeten zitten!
Ik gaf het idee dat ik mijn machine kon maken als snel op en begon mijn was op de hand te doen, vrouwen over de hele wereld hebben dit jaren en jaren gedaan en sommige vrouwen doen dat nog steeds, dus geen probleem voor deze meid! (het is wel lastig hoor.. ik bedoel, uitspoelen, zoveel mogelijk water eruit wringen, toch nog een stapel natte kleding hebben waarvan je je afvraagt of het wel een goed idee is om die in de droger te doen en of je je droger niet vermoord als je dat inderdaad doet. Zere armen, zweet op je voorhoofd.. ja ja.. ik weet het.. ik ben een drama queen, maar laten we zeggen 'Hoera voor de uitvinding van de wasmachine!'
Nadat ik mijn was op de hand had gedaan vroeg ik me af hoe oud de machine eigenlijk was, hoeveel verhuizingen hij overleefd had, ik herinnerde me dat ik de pomp en de aandrijfsnaar vervangen had. Hoe ik zelf de band om de trommel steviger aangedraaid had zodat hij niet meer zou lekken. Ik ken mijn wasmachine beter dan ik sommige van mijn vrienden ken! Dus met pijn in mijn hart zeg ik: dank je lieve wasmachine, voor de goede tijden, de slechte tijden, voor alle wasladingen die je voor me gewassen hebt, voor alle keren dat ik je schuin tegen de muur moest zetten om te kijken wat er nu weer aan mankeerde. Voor alle keren dat je me een schok gaf omdat er iets met de bedrading niet goed was. Voor het gevoel iets echts gedaan te hebben als ik je weer gemaakt had. Omdat je me als een winnaar liet voelen omdat je het elke keer weer perfect deed als ik een onderdeel vervangen had. Het spijt me dat ik je dit keer niet kan maken. Je hebt je rol gespeeld in mijn leven en het wordt tijd om je te laten gaan. Bon voyage, waar je ook terecht komt!
I got up on time, gathered my laundry, put it in the washing machine and while I was cleaning house I heard it making all kinds of noises.. except the ones it is supposed to make. I took half of the load out of the machine, hoping I just overloaded it and tried again, but nope... no go. My dryer stands on top of my washing machine, so I had to take that one off in order to take a good look at the washing machine. I'm 1.59m, so taking it off was like David trying to beat Goliath by picking him up from the floor.
I got the dryer off without hurting myself too much.. (still have to repare the doorknob of my cupboard though that came flying off when the dryer hit it). I took all the laundry out of the washing machine and took the top off, to take a look at it (all the while searching on the internet for things that could be wrong with it and solutions for those problems.. it seems that there are a lot of things that can go wrong with a washing machine... and not that many solutions that you can implement yourself). I stared at the inside of the machine and knew that there was nothing I could do that wouldn't involve taking the machine apart. Don't get me wrong.. I'm very good at taking things apart.. it's the building them together again part that doesn't go too well with me. I always have screws and bolts left by the time I'm done. But hey.. if it works without those.. then they shouldn't have been in there in the first place!
I gave up on the idea of being able to fix my machine myself and started doing my laundry by hand, women all around the world have been doing that for years and years and some of them still are doing that, so no problem for this girl! (it sucks though, I mean rinsing the clothes, getting the water out as much as you can, still left with a pile of dripping wet clothes, wondering if your dryer is gonna die too if you put those in there, your arms sore, sweat dripping from your head... ok ok I'm being drama queen about it, but lets just say 'hooray for the invention of the washing machine!'
After having done my laundry by hand, I started to think about how old the machine was, how many moves it survived, how I put in a new pump, replaced the belt, tightend the seal on the drum so the leakage would stop. I know my washing machine better than I know some of my friends! So with pain in my heart I say: thank you my dear washing machine for the good times, the bad times, for all the loads of laundry you cleaned for me, for all the times I had to tip you over to see what was wrong now. For the times you shocked me because there was something wrong with the wiring. For the sense of accomplishment you gave me after I fixed you once again. For making me feel like a winner, because you would work perfectly after I replaced something. I'm sorry I can't fix you anymore, but you've played your part in my life and it's time to let you go. Bon voyage, wherever you end up!
=========
Maandag 14 november 2011
Ik stond op tijd op, verzamelde mijn was, deed het in de wasmachine en terwijl ik de rest van het huis schoonmaakte, hoorde ik dat de machine allerlei geluiden maakte, behalve die geluiden die hij hoorde te maken. Ik haalde de helft van mijn was uit de machine, hopend dat ik er gewoon teveel in had gedaan en probeerde het weer.... dat hielp niet. Mijn droger staat bovenop mijn wasmachine, dus die moest ik ervan afhalen zodat ik eens goed in de wasmachine kon kijken. Ik ben 1,59m, dus het verwijderen van de droger was hetzelfde als wanneer David had geprobeerd om Goliath van de grond te tillen.
Ik kreeg de droger eraf zonder mezelf al te erg zeer te doen.. (moet trouwens nog steeds de knop van de kastdeur weer goed vastzetten aangezien die eraf vloog toen hij geraakt werd door de droger). Ik haalde alle was eruit en haalde de bovenkant eraf, zodat ik de binnenkant eens goed kon bekijken (onderwijl zocht ik op het internet naar dingen die mogelijkerwijs de oorzaak waren en naar de bijbehorende oplossingen. Nu blijkt dat er erg veel mis kan gaan met een wasmachine en dat er erg weinig dingen zijn die je zelf kunt doen om dat weer op te lossen). Ik staarde naar de binnenkant en begreep als snel dat er weinig was dat ik kon doen waarbij ik niet de hele machine uit elkaar moest halen. Begrijp me niet verkeerd.. ik ben een kei in het uit elkaar halen van dingen... het is het weer in elkaar zetten waar ik moeite mee heb. Ik heb altijd schroeven en bouten over als ik klaar ben. Maar ja... als het ook werkt zonder die onderdelen... dan hadden ze er sowieso niet in moeten zitten!
Ik gaf het idee dat ik mijn machine kon maken als snel op en begon mijn was op de hand te doen, vrouwen over de hele wereld hebben dit jaren en jaren gedaan en sommige vrouwen doen dat nog steeds, dus geen probleem voor deze meid! (het is wel lastig hoor.. ik bedoel, uitspoelen, zoveel mogelijk water eruit wringen, toch nog een stapel natte kleding hebben waarvan je je afvraagt of het wel een goed idee is om die in de droger te doen en of je je droger niet vermoord als je dat inderdaad doet. Zere armen, zweet op je voorhoofd.. ja ja.. ik weet het.. ik ben een drama queen, maar laten we zeggen 'Hoera voor de uitvinding van de wasmachine!'
Nadat ik mijn was op de hand had gedaan vroeg ik me af hoe oud de machine eigenlijk was, hoeveel verhuizingen hij overleefd had, ik herinnerde me dat ik de pomp en de aandrijfsnaar vervangen had. Hoe ik zelf de band om de trommel steviger aangedraaid had zodat hij niet meer zou lekken. Ik ken mijn wasmachine beter dan ik sommige van mijn vrienden ken! Dus met pijn in mijn hart zeg ik: dank je lieve wasmachine, voor de goede tijden, de slechte tijden, voor alle wasladingen die je voor me gewassen hebt, voor alle keren dat ik je schuin tegen de muur moest zetten om te kijken wat er nu weer aan mankeerde. Voor alle keren dat je me een schok gaf omdat er iets met de bedrading niet goed was. Voor het gevoel iets echts gedaan te hebben als ik je weer gemaakt had. Omdat je me als een winnaar liet voelen omdat je het elke keer weer perfect deed als ik een onderdeel vervangen had. Het spijt me dat ik je dit keer niet kan maken. Je hebt je rol gespeeld in mijn leven en het wordt tijd om je te laten gaan. Bon voyage, waar je ook terecht komt!
vrijdag 14 oktober 2011
All the world's a stage
All the world's a stage,
And all the men and women merely players;
William Shakespeare
She had been working hard on that project, making the deadline, making it a succes. Everybody loves her commitment, drive, her ability to make long hours and not say anything about it.
She felt tired, but listened to her husband, praised him for the work he did, because she knows he needs to hear it. He loves her for it.
Even though she's really tired, she made sure the kids had a good time. It's important for them to feel the love of their mother. They love her, she knows that.
She got a call in the middle of the night, a friend needing a friend to talk to. She's happy to be that friend, feels good because someone needs her.
She woke up in the middle of the night, feeling lost, alone, bearing the weight of all the masks she wears. She got up and sat in front of the mirror. Slowly took off the masks she was wearing, employee, wife, mother, best friend... She stared at the mirror, to look at herself, no masks, no roles to play, just her. But there was no reflection. She had been so busy being what people expected her to be that she lost herself.
We all play roles in our lifes, I was outstanding in playing mine. The roles I played slowly became who I was, they replaced the real me. The moment I discovered I had lost myself, is a moment I don't ever want to go through again. And after over 2 years now, I'm still working hard to find me again. So play all you want to play, be who you need to be in any situation, but never forget who you are and that being who you really are, is good enough for the stage you're on. Let the critics whine.. at least you are real.
======
De wereld is een toneel
All the world's a stage,
And all the men and women merely players;
William Shakespeare
Ze heeft heel hard gewerkt aan het project, de deadline gehaald, het project tot een succes gemaakt. Iedereen houdt van haar toewijding, ambitie, haar vermogen om lange uren te maken en er niet over te zeuren.
Ze was moe, maar luisterde naar haar man, loofde hem voor het werk dat hij had gedaan, omdat ze weet dat hij dat nodig heeft. Hij houdt daarom van haar.
Ook al was ze erg moe, ze zorgde ervoor dat de kinderen het leuk hadden. Het is belangrijk dat ze voelen dat hun moeder van hun houdt. En zij houden van haar, dat weet ze.
Ze werd midden in de nacht gebeld door een vriend die een luisterend oor nodig had. Ze is blij dat ze die vriend kan zijn voor iemand. Het voelt goed dat iemand haar nodig heeft.
Ze werd midden in de nacht wakker, voelde zich verloren, alleen, sleepte het gewicht van al die maskers mee die ze droeg. Ze stond op en ging voor de spiegel zitten. Langzaam verwijderde ze elk masker, medewerker, echtgenote, moeder, beste vriend... Ze staarde naar de spiegel zodat ze zichzelf kon zien, geen maskers, geen rollen die gespeeld moesten worden, alleen maar haarzelf. Maar er was geen reflectie. Ze was zo hard bezig geweest met zijn wie mensen verwachtten dat ze was, dat ze zichzelf verloren had.
We spelen allemaal rollen in ons leven. Ik was zo goed in het spelen van de mijne dat de rollen die ik speelde langzamerhand uitmaakten wie ik was, ze vervingen de echte ik. Het moment waarop ik erachter kwam dat ik mezelf verloren had, wil ik niet nog een keer doormaken. Zelfs nu meer dan twee jaar later, werk ik nog steeds heel hard om mijzelf terug te vinden. Dus speel zoveel als je wilt spelen, wees wie je moet zijn in een situatie, maar vergeet nooit wie je eigenlijk bent en dat wie je eigenlijk bent goed genoeg is voor het toneel waarop je staat. Laat degenen met kritiek maar zeuren, jij bent tenminste echt.
And all the men and women merely players;
William Shakespeare
She had been working hard on that project, making the deadline, making it a succes. Everybody loves her commitment, drive, her ability to make long hours and not say anything about it.
She felt tired, but listened to her husband, praised him for the work he did, because she knows he needs to hear it. He loves her for it.
Even though she's really tired, she made sure the kids had a good time. It's important for them to feel the love of their mother. They love her, she knows that.
She got a call in the middle of the night, a friend needing a friend to talk to. She's happy to be that friend, feels good because someone needs her.
She woke up in the middle of the night, feeling lost, alone, bearing the weight of all the masks she wears. She got up and sat in front of the mirror. Slowly took off the masks she was wearing, employee, wife, mother, best friend... She stared at the mirror, to look at herself, no masks, no roles to play, just her. But there was no reflection. She had been so busy being what people expected her to be that she lost herself.
We all play roles in our lifes, I was outstanding in playing mine. The roles I played slowly became who I was, they replaced the real me. The moment I discovered I had lost myself, is a moment I don't ever want to go through again. And after over 2 years now, I'm still working hard to find me again. So play all you want to play, be who you need to be in any situation, but never forget who you are and that being who you really are, is good enough for the stage you're on. Let the critics whine.. at least you are real.
======
De wereld is een toneel
All the world's a stage,
And all the men and women merely players;
William Shakespeare
Ze heeft heel hard gewerkt aan het project, de deadline gehaald, het project tot een succes gemaakt. Iedereen houdt van haar toewijding, ambitie, haar vermogen om lange uren te maken en er niet over te zeuren.
Ze was moe, maar luisterde naar haar man, loofde hem voor het werk dat hij had gedaan, omdat ze weet dat hij dat nodig heeft. Hij houdt daarom van haar.
Ook al was ze erg moe, ze zorgde ervoor dat de kinderen het leuk hadden. Het is belangrijk dat ze voelen dat hun moeder van hun houdt. En zij houden van haar, dat weet ze.
Ze werd midden in de nacht gebeld door een vriend die een luisterend oor nodig had. Ze is blij dat ze die vriend kan zijn voor iemand. Het voelt goed dat iemand haar nodig heeft.
Ze werd midden in de nacht wakker, voelde zich verloren, alleen, sleepte het gewicht van al die maskers mee die ze droeg. Ze stond op en ging voor de spiegel zitten. Langzaam verwijderde ze elk masker, medewerker, echtgenote, moeder, beste vriend... Ze staarde naar de spiegel zodat ze zichzelf kon zien, geen maskers, geen rollen die gespeeld moesten worden, alleen maar haarzelf. Maar er was geen reflectie. Ze was zo hard bezig geweest met zijn wie mensen verwachtten dat ze was, dat ze zichzelf verloren had.
We spelen allemaal rollen in ons leven. Ik was zo goed in het spelen van de mijne dat de rollen die ik speelde langzamerhand uitmaakten wie ik was, ze vervingen de echte ik. Het moment waarop ik erachter kwam dat ik mezelf verloren had, wil ik niet nog een keer doormaken. Zelfs nu meer dan twee jaar later, werk ik nog steeds heel hard om mijzelf terug te vinden. Dus speel zoveel als je wilt spelen, wees wie je moet zijn in een situatie, maar vergeet nooit wie je eigenlijk bent en dat wie je eigenlijk bent goed genoeg is voor het toneel waarop je staat. Laat degenen met kritiek maar zeuren, jij bent tenminste echt.
Playing with a full deck
Yesterday I had a long conversation with a friend of mine about love, to be more precize.. being in love. He does some things that make no sense to me at all and when I tell him that, his response is "but you're not in love, so you don't understand". That makes me wonder... does falling or being in love mean you're not playing with a full deck of cards anymore? And more important... should you be happy about that?
I'm a rationalist, I analyse, research, come up with logic. I've learned to be like that coz irrationality just makes no sense to me. Yes I've been in love, but I don't like it when I'm acting stupid. It makes me feel out of control and I don't like it when I'm not in control of a situation. Uhm this would be the right moment to confess that what I feel is irrational most of the times is considered to be still rational by others ;). I don't send E-cards with adorable bears, I don't put hearts in my personal message on MSN, I don't wear "I'm with him" t-shirts. When my heart starts skipping a beat when I see someone, I know it will be a matter of time before it stops doing that, so I just sit and wait for it to be over. I've been burned before, acted stupid, put my trust where it didn't belong and felt overwhelmed with emotions when it ended. I don't handle emotions very well. So I let my mind rule the matters of the heart now.
That doesn't make me feel like I'm missing out on things. It makes me feel nice and safe, hidden behind a big wall. You can't touch me, you can't hurt me, you can't come near to the real me, simply coz I won't let you. Does that mean I don't have the same needs as everyone else? Well I wish it did, but it doesn't. I want to be loved, need attention, want to be valued for who I am. But if I don't let you in.. then how can you really value the real me? How can you give me the attention I need? And by the way I hate being needy lol. The way to my heart is an obstacle course and I'm waiting for you to fall over an obstacle and hit your face in the dirt. That way I'm still safe behind my wall coz you've proven me right in staying behind that wall. So the question is.. am I playing with a full deck of cards to begin with when it comes to matters of the heart? I think everybody misses some of the cards, I just maybe happen to miss the really important ones ;). Well really important to others.. I'm doing fine without them lol.
My friend said I'm a Vulcan when it comes to matters of the heart. My only response to that at this time is "live long and prosper".
========
Spelen met een complete set
Gisteren had ik een lang gesprek met een vriend over liefde, beter gezegd verliefd zijn. Hij doet dingen die ik in de verste verte niet begrijp en wanneer ik hem dat vertel, zegt hij "maar jij bent niet verliefd, dus je snapt het niet". Dus vraag ik me af... als je verliefd bent, speel je dan niet meer met een complete set kaarten? En misschien nog belangrijker.. moet je daar blij mee zijn?
Ik ben een rationalist, ik analyseer, onderzoek, en geef logica terug. Ik heb geleerd zo te zijn omdat ik irrationeel zijn gewoon niet begrijp. Ja ik ben verliefd geweest, maar ik hou er niet van wanneer ik dom doe. Dat zorgt ervoor dat ik niet in controle ben en ik hou er niet van om geen grip te hebben op de situatie. Uhm ik denk dat dit het juiste moment is om toe te geven dat ik al snel vind dat iets irrationeel is, waar anderen nog steeds vinden dat ze heel rationeel bezig zijn ;). Ik verstuur geen E-cards met schattige beertjes, ik zet geen hartjes in mijn persoonlijke bericht op MSN. Ik draag geen "ik hoor bij hem" t-shirts. Wanneer mijn hart overslaat wanneer ik iemand zie, weet ik dat dat vanzelf overgaat, gewoon een kwestie van tijd. Dus ik wacht totdat het voorbij is. Ik heb me gebrand aan liefde, ik heb dom gedaan, vertrouwen gegeven waar achterdocht op zijn plaats was en me overspoeld gevoeld door emoties wanneer het fout ging. Ik ben niet goed met emoties. Dus nu regeert mijn hoofd als het om hartszaken gaat.
Ik heb niet het gevoel dat ik daardoor dingen mis. Ik voel me heerlijk veilig, verstopt achter een grote muur. Je kunt me niet raken, je kunt me niet kwetsen, je kunt niet in de buurt komen van de echte ik, gewoon omdat ik dat niet toe sta. Betekent dat dat ik niet dezelfde verlangens heb als ieder ander? Was dat maar waar! Ik wil dat er van me gehouden wordt, ik heb aandacht nodig, ik wil gewaardeerd worden vanwege wie ik ben. Maar als ik je niet in de buurt laat komen van wie ik echt ben.. hoe kun je dan waarderen wie ik ben? Hoe kun je me de aandacht geven die ik nodig heb? En ik haat het als ik op emotioneel gebied dingen nodig heb lol. De weg naar mijn hart is een hindernisbaan en ik zit erop te wachten dat je over een hindernis valt en je gezicht de modder raakt. Want dat betekent dat ik gelijk heb in het me verschuilen achter een muur. Dus de vraag is... speel ik eigenlijk wel met een complete set kaarten als het om zaken van het hart gaat? Ik denk dat iedereen wel een aantal kaarten mist. Ik mis misschien de echt belangrijke ;).. nou jah, echt belangrijk volgens anderen. Ik doe het prima zonder!
Mijn vriend zei dat ik een Vulcan ben wanneer het om hartszaken gaat. Het enige antwoord dat ik daarop op dit moment kan geven is "Live long and prosper".
I'm a rationalist, I analyse, research, come up with logic. I've learned to be like that coz irrationality just makes no sense to me. Yes I've been in love, but I don't like it when I'm acting stupid. It makes me feel out of control and I don't like it when I'm not in control of a situation. Uhm this would be the right moment to confess that what I feel is irrational most of the times is considered to be still rational by others ;). I don't send E-cards with adorable bears, I don't put hearts in my personal message on MSN, I don't wear "I'm with him" t-shirts. When my heart starts skipping a beat when I see someone, I know it will be a matter of time before it stops doing that, so I just sit and wait for it to be over. I've been burned before, acted stupid, put my trust where it didn't belong and felt overwhelmed with emotions when it ended. I don't handle emotions very well. So I let my mind rule the matters of the heart now.
That doesn't make me feel like I'm missing out on things. It makes me feel nice and safe, hidden behind a big wall. You can't touch me, you can't hurt me, you can't come near to the real me, simply coz I won't let you. Does that mean I don't have the same needs as everyone else? Well I wish it did, but it doesn't. I want to be loved, need attention, want to be valued for who I am. But if I don't let you in.. then how can you really value the real me? How can you give me the attention I need? And by the way I hate being needy lol. The way to my heart is an obstacle course and I'm waiting for you to fall over an obstacle and hit your face in the dirt. That way I'm still safe behind my wall coz you've proven me right in staying behind that wall. So the question is.. am I playing with a full deck of cards to begin with when it comes to matters of the heart? I think everybody misses some of the cards, I just maybe happen to miss the really important ones ;). Well really important to others.. I'm doing fine without them lol.
My friend said I'm a Vulcan when it comes to matters of the heart. My only response to that at this time is "live long and prosper".
========
Spelen met een complete set
Gisteren had ik een lang gesprek met een vriend over liefde, beter gezegd verliefd zijn. Hij doet dingen die ik in de verste verte niet begrijp en wanneer ik hem dat vertel, zegt hij "maar jij bent niet verliefd, dus je snapt het niet". Dus vraag ik me af... als je verliefd bent, speel je dan niet meer met een complete set kaarten? En misschien nog belangrijker.. moet je daar blij mee zijn?
Ik ben een rationalist, ik analyseer, onderzoek, en geef logica terug. Ik heb geleerd zo te zijn omdat ik irrationeel zijn gewoon niet begrijp. Ja ik ben verliefd geweest, maar ik hou er niet van wanneer ik dom doe. Dat zorgt ervoor dat ik niet in controle ben en ik hou er niet van om geen grip te hebben op de situatie. Uhm ik denk dat dit het juiste moment is om toe te geven dat ik al snel vind dat iets irrationeel is, waar anderen nog steeds vinden dat ze heel rationeel bezig zijn ;). Ik verstuur geen E-cards met schattige beertjes, ik zet geen hartjes in mijn persoonlijke bericht op MSN. Ik draag geen "ik hoor bij hem" t-shirts. Wanneer mijn hart overslaat wanneer ik iemand zie, weet ik dat dat vanzelf overgaat, gewoon een kwestie van tijd. Dus ik wacht totdat het voorbij is. Ik heb me gebrand aan liefde, ik heb dom gedaan, vertrouwen gegeven waar achterdocht op zijn plaats was en me overspoeld gevoeld door emoties wanneer het fout ging. Ik ben niet goed met emoties. Dus nu regeert mijn hoofd als het om hartszaken gaat.
Ik heb niet het gevoel dat ik daardoor dingen mis. Ik voel me heerlijk veilig, verstopt achter een grote muur. Je kunt me niet raken, je kunt me niet kwetsen, je kunt niet in de buurt komen van de echte ik, gewoon omdat ik dat niet toe sta. Betekent dat dat ik niet dezelfde verlangens heb als ieder ander? Was dat maar waar! Ik wil dat er van me gehouden wordt, ik heb aandacht nodig, ik wil gewaardeerd worden vanwege wie ik ben. Maar als ik je niet in de buurt laat komen van wie ik echt ben.. hoe kun je dan waarderen wie ik ben? Hoe kun je me de aandacht geven die ik nodig heb? En ik haat het als ik op emotioneel gebied dingen nodig heb lol. De weg naar mijn hart is een hindernisbaan en ik zit erop te wachten dat je over een hindernis valt en je gezicht de modder raakt. Want dat betekent dat ik gelijk heb in het me verschuilen achter een muur. Dus de vraag is... speel ik eigenlijk wel met een complete set kaarten als het om zaken van het hart gaat? Ik denk dat iedereen wel een aantal kaarten mist. Ik mis misschien de echt belangrijke ;).. nou jah, echt belangrijk volgens anderen. Ik doe het prima zonder!
Mijn vriend zei dat ik een Vulcan ben wanneer het om hartszaken gaat. Het enige antwoord dat ik daarop op dit moment kan geven is "Live long and prosper".
dinsdag 4 oktober 2011
Timing
K picture this.. you're meeting someone for the first time.. you're a lil nervous but looking forward to meeting this person. Everything is going fine, you laugh, you smile, you talk.. and then this person tells you he/she suffers from depressions... Would you consider it to be bad timing to do that on the first date or would you be glad you get the chance to run away before things develop?
Now picture this.. you've been dating a while and you notice that something isn't right with the other person, he/she is shutting you out, not that responsive to your attention anymore, doesn't seem to be as happy as they were before. He/she tells you they suffer from depressions and have for a while now... would you feel betrayed because they didn't tell you before?
Or picture this.. everything is fine, you stay over and you find the meds he/she is taking. He/she admits having depressions.. again would you feel betrayed? Would you feel like the other person is incapable of trusting you with this? Would you consider it to be lying?
I've been trying to figure this out. What is the right moment to tell someone you're in therapy? What's the right moment to tell someone you're on anti depressants? Matters of the mind still are a taboo. In relationships and in friendships. Most of the time people do understand that you're going though a rough time but they can't imagine what a depression is, they think you can just kick yourself out of a depression.
I know my depressions are caused by an inbalance of chemicals in my brain. My brain lacks serotonine, therefor I don't feel happy. That's where the meds come in. The meds up the level of serotonine in my brain.. hence I feel happy again. Nothing mysterious about it, doesn't mean I'm a nutcase or I can't handle life. It's like every other illness that is caused by a shortage or excess of a chemical and is controlled by meds (just like diabetes). I know this, but does a potential partner know this too? Should I run the risk of scaring someone away? Or should I just shut up and not say anything till I feel confident enough they won't run away when I tell them and risk them feeling betrayed?
Who is going to welcome someone with a 'mental problem' as a partner in life? I know I wouldn't, I'd run as fast as I can. Sure I'll be your friend.. but that's it. So is this just a case of me not having confidence in people? Of finding myself damaged goods because I have depressions?
I don't know.. but I do know I'm scared to find out if someone will start to run once I tell them.
===========================
Timing
Oké, stel je dit eens voor.. je ontmoet iemand voor de eerste keer.. je ben een beetje nerveus, maar ziet ernaar uit om deze persoon te ontmoeten. Alles gaat goed, jullie lachen, jullie glimlachen, jullie praten.. en dan vertelt deze persoon dat hij last heeft van depressies... Zou je vinden dat een eerste date geen goede gelegenheid is voor zulk nieuws? Of zou je blij zijn dat je het nu weet, zodat je hard weg kunt rennen voordat er echt iets ontwikkelt tussen jullie twee?
Stel je nu dit voor ... jullie gaan al een tijdje uit met elkaar en je merkt dat er iets niet klopt, hij/zij ontwijkt je een beetje, reageert niet meer zo op de aandacht die je hem/haar geeft, lijkt gewoon niet meer zo blij te zijn als daarvoor. Hij/zij vertelt je dat hij/zij last heeft van depressies en die al een tijdje heeft... Zou je je verraden voelen omdat hij/zij het niet eerder gezegd heeft?
Of stel je dit voor... alles gaat goed, je blijft slapen en je vindt medicijnen van de ander. Hij/zij geeft toe dat hij/zij depressies heeft.. Zou je je weer verraden voelen? Zou je vinden dat de ander vindt dat hij/zij je niet kon vertrouwen met deze informatie? Zou je vinden dat hij/zij tegen je gelogen heeft?
Ik probeer hier al een tijdje een antwoord op te vinden. Wat is het juiste moment om iemand te vertellen dat je therapie krijgt? Wat is het juiste moment om te vertellen dat je anti depressiva slikt? Matters of the mind zijn nog steeds een taboe. In relaties en vriendschappen. De meeste tijd snappen mensen wel dat je een zware tijd hebt, maar ze kunnen zich niet voorstellen hoe het is om een depressie te hebben, ze denken dat een depressie op te lossen is door jezelf gewoon een schop te geven.
Ik weet dat mijn depressies veroorzaakt worden door een onbalans van stoffen in mijn hersenen. Mijn hersenen krijgen te weinig serotonine, dus voel ik me niet blij. Met de medicijnen wordt het niveau van serotonine hersteld, dus voel ik me weer blij. Niets mysterieus, betekent niet dat ik gek ben of dat ik het leven niet aankan. Het is als elke andere ziekte waarbij je een tekort of teveel van een bepaalde stof hebt, wat opgelost wordt met medicijnen (bijvoorbeeld diabetes). Ik weet dat, maar weet een potentiële partner dit ook? Moet ik het risico lopen dat ik iemand wegjaag? Of moet ik gewoon niets zeggen en wachten op het moment dat ik genoeg vertrouwen in de ander heb dat hij niet weg zal lopen en dan maar het risico nemen dat iemand zich verraden voelt?
Wie verwelkomt iemand met mentale problemen als een partner in zijn/haar leven? Ik weet dat ik dat niet zou doen, ik zou heel hard weglopen. Natuurlijk zou ik je vriend zijn, maar dat is dan ook alles. Dus wordt mijn twijfel dan veroorzaakt omdat ik te weinig vertrouwen heb in anderen? Doordat ik mezelf zie als beschadigd omdat ik depressies heb?
Ik weet het niet... maar ik weet wel dat ik bang ben om uit te vinden of iemand inderdaad hard wegloopt als ik het vertel.
Now picture this.. you've been dating a while and you notice that something isn't right with the other person, he/she is shutting you out, not that responsive to your attention anymore, doesn't seem to be as happy as they were before. He/she tells you they suffer from depressions and have for a while now... would you feel betrayed because they didn't tell you before?
Or picture this.. everything is fine, you stay over and you find the meds he/she is taking. He/she admits having depressions.. again would you feel betrayed? Would you feel like the other person is incapable of trusting you with this? Would you consider it to be lying?
I've been trying to figure this out. What is the right moment to tell someone you're in therapy? What's the right moment to tell someone you're on anti depressants? Matters of the mind still are a taboo. In relationships and in friendships. Most of the time people do understand that you're going though a rough time but they can't imagine what a depression is, they think you can just kick yourself out of a depression.
I know my depressions are caused by an inbalance of chemicals in my brain. My brain lacks serotonine, therefor I don't feel happy. That's where the meds come in. The meds up the level of serotonine in my brain.. hence I feel happy again. Nothing mysterious about it, doesn't mean I'm a nutcase or I can't handle life. It's like every other illness that is caused by a shortage or excess of a chemical and is controlled by meds (just like diabetes). I know this, but does a potential partner know this too? Should I run the risk of scaring someone away? Or should I just shut up and not say anything till I feel confident enough they won't run away when I tell them and risk them feeling betrayed?
Who is going to welcome someone with a 'mental problem' as a partner in life? I know I wouldn't, I'd run as fast as I can. Sure I'll be your friend.. but that's it. So is this just a case of me not having confidence in people? Of finding myself damaged goods because I have depressions?
I don't know.. but I do know I'm scared to find out if someone will start to run once I tell them.
===========================
Timing
Oké, stel je dit eens voor.. je ontmoet iemand voor de eerste keer.. je ben een beetje nerveus, maar ziet ernaar uit om deze persoon te ontmoeten. Alles gaat goed, jullie lachen, jullie glimlachen, jullie praten.. en dan vertelt deze persoon dat hij last heeft van depressies... Zou je vinden dat een eerste date geen goede gelegenheid is voor zulk nieuws? Of zou je blij zijn dat je het nu weet, zodat je hard weg kunt rennen voordat er echt iets ontwikkelt tussen jullie twee?
Stel je nu dit voor ... jullie gaan al een tijdje uit met elkaar en je merkt dat er iets niet klopt, hij/zij ontwijkt je een beetje, reageert niet meer zo op de aandacht die je hem/haar geeft, lijkt gewoon niet meer zo blij te zijn als daarvoor. Hij/zij vertelt je dat hij/zij last heeft van depressies en die al een tijdje heeft... Zou je je verraden voelen omdat hij/zij het niet eerder gezegd heeft?
Of stel je dit voor... alles gaat goed, je blijft slapen en je vindt medicijnen van de ander. Hij/zij geeft toe dat hij/zij depressies heeft.. Zou je je weer verraden voelen? Zou je vinden dat de ander vindt dat hij/zij je niet kon vertrouwen met deze informatie? Zou je vinden dat hij/zij tegen je gelogen heeft?
Ik probeer hier al een tijdje een antwoord op te vinden. Wat is het juiste moment om iemand te vertellen dat je therapie krijgt? Wat is het juiste moment om te vertellen dat je anti depressiva slikt? Matters of the mind zijn nog steeds een taboe. In relaties en vriendschappen. De meeste tijd snappen mensen wel dat je een zware tijd hebt, maar ze kunnen zich niet voorstellen hoe het is om een depressie te hebben, ze denken dat een depressie op te lossen is door jezelf gewoon een schop te geven.
Ik weet dat mijn depressies veroorzaakt worden door een onbalans van stoffen in mijn hersenen. Mijn hersenen krijgen te weinig serotonine, dus voel ik me niet blij. Met de medicijnen wordt het niveau van serotonine hersteld, dus voel ik me weer blij. Niets mysterieus, betekent niet dat ik gek ben of dat ik het leven niet aankan. Het is als elke andere ziekte waarbij je een tekort of teveel van een bepaalde stof hebt, wat opgelost wordt met medicijnen (bijvoorbeeld diabetes). Ik weet dat, maar weet een potentiële partner dit ook? Moet ik het risico lopen dat ik iemand wegjaag? Of moet ik gewoon niets zeggen en wachten op het moment dat ik genoeg vertrouwen in de ander heb dat hij niet weg zal lopen en dan maar het risico nemen dat iemand zich verraden voelt?
Wie verwelkomt iemand met mentale problemen als een partner in zijn/haar leven? Ik weet dat ik dat niet zou doen, ik zou heel hard weglopen. Natuurlijk zou ik je vriend zijn, maar dat is dan ook alles. Dus wordt mijn twijfel dan veroorzaakt omdat ik te weinig vertrouwen heb in anderen? Doordat ik mezelf zie als beschadigd omdat ik depressies heb?
Ik weet het niet... maar ik weet wel dat ik bang ben om uit te vinden of iemand inderdaad hard wegloopt als ik het vertel.
dinsdag 30 augustus 2011
Reality
We all know a chair is a chair because since we were born everybody tells us that thing we sit on is a chair. Now what if I were born in a family where a chair wasn't called that.. but 'boat'? I would refer to the chair as 'boat' and everyone would think I was retarded or at least had some other mental problem since I obviously can't tell a boat from a chair. That I know what the 'boat' is for doesn't change that perception. If I were speaking another language though, this wouldn't be a problem. People would accept that I call the chair 'boat' because that's what it is called in my language.
This doesn't apply to reality though, whatever language I speak, reality seems to be something universal. And if my reality differs from yours... well then I'll just simply will have to believe your reality. And if I don't want to, history shows we are ready and able to beat our reality into you. We will kill others to make them believe our reality.
"Reality consists of what we know to be true or what others have told us to be true". I once asked my science teacher why Newtons law was true, could he explain that to me. And he told me I just needed to accept that some things are the way they are because well.... they just are. A couple of hundred years ago everybody thought the world was flat and if you sailed across the seas... you would simply drop off the face of the world. That was their reality and someone saying otherwise was just crazy. But it turned out that they were mistaken. So how real is reality? Is reality real when 200 people believe it is? Is it real when 4 million people believe it is? There are millions of people who believe in a higher power, but the consensus still is that they are all mistaken, unfortunate ones that have a need to believe in something coz the world is too hard a place if they don't. That's weird isn't it?
Someone told me reality is what we can prove to be true. But doesn't every method we use to prove something rely on other methods we choose to believe are right? We can tell how old something is by carbon dating it. Now what if the half time of something after a million years doubles? We don't know that, there's no way to find out, and yet we all agree that carbon dating is a precise way of dating something. What if in a hundred years everybody laughs and says "can't believe they believed that to be true!"? And what if someone can prove their reality by using their methods, but we consider those methods to be wrong? Then what they believe in to us simply isn't true. So isn't reality just what we chose to believe is true and not what we can prove is true?
Reality seems to be nothing but a set of conventions that we all accept to be true. Reality is subjective, so does reality exist at all?
This doesn't apply to reality though, whatever language I speak, reality seems to be something universal. And if my reality differs from yours... well then I'll just simply will have to believe your reality. And if I don't want to, history shows we are ready and able to beat our reality into you. We will kill others to make them believe our reality.
"Reality consists of what we know to be true or what others have told us to be true". I once asked my science teacher why Newtons law was true, could he explain that to me. And he told me I just needed to accept that some things are the way they are because well.... they just are. A couple of hundred years ago everybody thought the world was flat and if you sailed across the seas... you would simply drop off the face of the world. That was their reality and someone saying otherwise was just crazy. But it turned out that they were mistaken. So how real is reality? Is reality real when 200 people believe it is? Is it real when 4 million people believe it is? There are millions of people who believe in a higher power, but the consensus still is that they are all mistaken, unfortunate ones that have a need to believe in something coz the world is too hard a place if they don't. That's weird isn't it?
Someone told me reality is what we can prove to be true. But doesn't every method we use to prove something rely on other methods we choose to believe are right? We can tell how old something is by carbon dating it. Now what if the half time of something after a million years doubles? We don't know that, there's no way to find out, and yet we all agree that carbon dating is a precise way of dating something. What if in a hundred years everybody laughs and says "can't believe they believed that to be true!"? And what if someone can prove their reality by using their methods, but we consider those methods to be wrong? Then what they believe in to us simply isn't true. So isn't reality just what we chose to believe is true and not what we can prove is true?
Reality seems to be nothing but a set of conventions that we all accept to be true. Reality is subjective, so does reality exist at all?
vrijdag 19 augustus 2011
My new man
I've got a new man in my life. He's smaller than I am but with a big personality, maybe even bigger than mine! If he doesn't like something he lets me know by shouting at me and if he wants something that I'm not willing to give him, he'll try and push me till I do. When we go outside he has no idea I exist anymore, he's just too busy noticing everything and everyone else. He even walks in front of me! And when I tell him I don't like that he'll walk three steps with me and then he's off again. Makes me feel like I don't really matter to him, but I guess that's just the way he is. He has lil respect for my belongings, guess materialistic things don't mean that much to him. Sometimes he'll playfight me, nothing serious, but at times I wish he wouldn't coz I'm bruised up a lil.
Why do I stay with him? Well he's cute too. I love watching him while he sleeps and yes I'm sorry, he slept in my bed the very first day we were together. He's got this lil snore that just makes me smile and when he kisses me I just want to cuddle him! His body feels warm and soft and his energy is enough to make everyone feel better instantly. See.. as much as I dislike him sometimes.. he's got his good sides too and uhm I did tell my sis I would watch him for 3 weeks... Ooh didn't I mention that? "He" is a beagle named Baxter.
==== Mijn nieuwe vent =====
Ik heb een nieuwe vent in mijn leven. Hij is kleiner dan ik, maar heeft een enorm grote persoonlijkheid, misschien zelfs groter dan de mijne! Als hij iets niet leuk vindt dan laat hij me dat weten door tegen me te schreeuwen en als hij iets wil dat ik hem niet wil geven, probeert hij me te pushen totdat ik het hem geef. Als we buiten zijn, vergeet hij dat ik besta. Hij heeft het te druk met alles en iedereen zien. Hij loopt zelfs voor me uit! En als ik hem vertel dat ik dat niet leuk vind, loopt hij drie stappen met me op en dan is het weer het oude liedje. Het is dan net of ik er niet echt toe doe, maar zo is hij nou eenmaal. Hij heeft weinig respect voor mijn bezittingen, ik denk dat hij gewoon niet materialistisch aangelegd is. Soms 'vecht' hij met me, niet echt erg hoor, maar soms zou ik willen dat hij dat niet deed, want ik zit onder de blauwe plekken.
Waarom blijf ik dan bij hem? Hij kan ook gewoon zo schattig zijn! Ik hou ervan om naar hem te kijken terwijl hij slaapt en uhm ja hij heeft de eerste nacht dat we samen waren in mijn bed geslapen. Hij snurkt een beetje en dat maakt me aan het lachen en als hij me kust wil ik hem gewoon knuffelen! Zijn lichaam is warm en zacht en hij heeft genoeg energie om iedereen zich onmiddellijk beter te laten voelen. Weet je, alhoewel ik hem soms niet echt mag, heeft hij ook zijn goede kanten en uhm ik heb mijn zusje nou eenmaal beloofd dat ik drie weken op hem zou passen. Ooh had ik dat nog niet gezegd? "Hij" is een beagle genaamd Baxter.
Why do I stay with him? Well he's cute too. I love watching him while he sleeps and yes I'm sorry, he slept in my bed the very first day we were together. He's got this lil snore that just makes me smile and when he kisses me I just want to cuddle him! His body feels warm and soft and his energy is enough to make everyone feel better instantly. See.. as much as I dislike him sometimes.. he's got his good sides too and uhm I did tell my sis I would watch him for 3 weeks... Ooh didn't I mention that? "He" is a beagle named Baxter.
==== Mijn nieuwe vent =====
Ik heb een nieuwe vent in mijn leven. Hij is kleiner dan ik, maar heeft een enorm grote persoonlijkheid, misschien zelfs groter dan de mijne! Als hij iets niet leuk vindt dan laat hij me dat weten door tegen me te schreeuwen en als hij iets wil dat ik hem niet wil geven, probeert hij me te pushen totdat ik het hem geef. Als we buiten zijn, vergeet hij dat ik besta. Hij heeft het te druk met alles en iedereen zien. Hij loopt zelfs voor me uit! En als ik hem vertel dat ik dat niet leuk vind, loopt hij drie stappen met me op en dan is het weer het oude liedje. Het is dan net of ik er niet echt toe doe, maar zo is hij nou eenmaal. Hij heeft weinig respect voor mijn bezittingen, ik denk dat hij gewoon niet materialistisch aangelegd is. Soms 'vecht' hij met me, niet echt erg hoor, maar soms zou ik willen dat hij dat niet deed, want ik zit onder de blauwe plekken.
Waarom blijf ik dan bij hem? Hij kan ook gewoon zo schattig zijn! Ik hou ervan om naar hem te kijken terwijl hij slaapt en uhm ja hij heeft de eerste nacht dat we samen waren in mijn bed geslapen. Hij snurkt een beetje en dat maakt me aan het lachen en als hij me kust wil ik hem gewoon knuffelen! Zijn lichaam is warm en zacht en hij heeft genoeg energie om iedereen zich onmiddellijk beter te laten voelen. Weet je, alhoewel ik hem soms niet echt mag, heeft hij ook zijn goede kanten en uhm ik heb mijn zusje nou eenmaal beloofd dat ik drie weken op hem zou passen. Ooh had ik dat nog niet gezegd? "Hij" is een beagle genaamd Baxter.
woensdag 3 augustus 2011
Control freak
A couple of months into therapy my shrink came up with a diagnose. I have an obsessive compulsive personality disorder (OCPD). No that doesn't mean I have to count steps (which I do anyway) or that I have to open and close the door 15 times before I can leave my house (I do check for my keys a couple of times but that's because I really can't get back into the house if I forget them and if you've read the 'me and my brain' blog, you know I'm capable of forgetting them! Even my daughter wants me to show her that I have the keys before she closes the door). I don't have to wash my hands 250 times a day, nor do I have other rituals, well except having to go to the toilet before I leave, but that's because my biological father once didn't want to stop the car when one of us kids had to pee, so you made sure you didn't have to pee! OCPD consists of a set of rules in your head about how you do things, how you react, what is allowed and what isn't. Usually my rules don't seem to make sense to anyone but me, that doesn't stop me from applying them though.
My world has rules and boundries that a lot of other worlds don't have. For example: I need to be able to do anything myself. Not being able to do it means failing. Of course I'm not talking about brain surgery lol, but everything that I think is reasonable to be able to do, I have to be able to do myself. That means I don't ask for help much. I try to figure things out and then do them, or .... not do them at all. That's the shitty side of not wanting to ask for help, if you get stuck.. you can't admit you're stuck because that means you can't do it and not being able to do it means you're failing at it. Failing equals not being worth to be loved. At least in my world it does.
I'll work overtime, work on weekends, work harder than anyone else in order to get things done, because what if I didn't meet the deadline, what if I had to let someone down, what if I can't keep 50 balls in the air at the same time? To me that means you can't count on me, it means I can't be trusted to get work done, it means I'm the one who's responsible for not meeting a deadline and just the thought of that makes me slightly sick to my stomach.
I can't stand conflict so I'll do anything to avoid it. If I think you'll get angry with me or disappointed in me if I don't get something done, I'll do it, no matter what the cost. When I start to feel tired or sick I have a little voice in my head that says 'everyone feels tired sometimes, everyone feels sick sometimes, doesn't mean you can't do the work' and I push myself to go on. I know that if I'll last till next monday, when everything is done, I can relax. But of course when monday comes and the work is done.. something else is waiting for me to get done and I'll move on to the next project immediately. It's just a matter of mind over matter. If you tell yourself you're not sick, then you're not sick. If you tell yourself you're not tired, then you aren't tired.
I find it hard to work with other people, mainly because they do things their way and that's usually not my way. I find it hard to say that I've worked on something if the result isn't up to my standards. There's no pride in it for me if I think it's sub standard. I'd rather work alone and be swamped but have the result I want, than have to deliver something that I wouldn't be satisfied with myself. And I'm not easy to satisfy. It's alright if you work sub standard, if you don't know the answer, if you can't get it done. Can't allow myself to do that though.
My shrink asked me if there were areas in my life where I could stop just working harder and maybe just say no if someone asked me to do something. I suggested an area, but everytime she wanted to get more specific about what I would say no to, I came up with all kind of arguments why I couldn't say no. "I can get it done faster than the rest", "I can do a better job than the rest", "I already know how to do that, so why have someone waste their time trying to figure it out?", "I can't say no if I do have the time to do it, that wouldn't be fair and it would make me feel bad". The thought of not doing something when I'm able and capable of doing it just makes me feel uneasy. After about 30 minutes of me explaining to her why I couldn't say no it finally hit me.... I'm a control freak. I can't say no and not lose control. Not being in control means I can't control the result which means it might be sub standard and I can't let that happen. Not being in control means I don't know what is going to happen next and that stresses me out big time!
I have a choice though.. I can go on like I always have and have a burnout with a nice little depression every two or three years. And everytime I'll get a little more damaged. Every time it will take me longer to get back on my feet. Or I can change the way I look at the world. Change the way I deal with things. I don't ever want to be back in the dark land that's called Depression. Depression is a monster that will creep up on you and take away the light in your life. I promised myself in 2008 I would change me to make sure I don't go there anymore. It's going to be a match over several rounds: "in the left corner we have a little girl that has to do things differently, in the right corner we have a control freak, who's has a teribble time letting things go. Place your bets ladies and gentlemen. Ding ding ding, ROUND ONE".
==== Control freak ====
Na een aantal maanden therapie stelde mijn psychiater een diagnose. Ik heb een obsessieve compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Nee dat betekent niet dat ik de treden van een trap moet tellen (alhoewel ik dat wel doe) of dat ik de deur 15 keer open en dicht moet doen voordat ik het huis kan verlaten (ik check wel een aantal keren of ik mijn sleutels bij me heb, maar dat is gewoon omdat ik echt het huis niet meer in kom als ik ze vergeet en als je mijn 'mijn brein en ik' blog gelezen hebt, dan weet je dat ik in staat ben om ze te vergeten. Zelfs mijn dochter eist dat ik laat zien dat ik de sleutels heb, voordat zij de deur dicht doet). Ik hoef mijn handen geen 250 keer per dag te wassen en ik heb verder ook geen rare rituelen, nou ja alleen dat ik naar de wc moet voordat ik wegga, maar dat komt omdat mijn biologische vader eens de auto niet wilde stoppen toen een van ons moest plassen. Dus zorgde je ervoor dat je niet hoefde te plassen! OCPD betekent dat je een set van regels in je hoofd hebt over hoe je dingen moet doen, hoe je moet reageren, wat mag en wat niet mag. Meestal lijken mijn regels onzinnig voor anderen. Maar dat weerhoudt me er niet van ze toe te passen.
Mijn wereld heeft regels en grenzen die veel andere werelden niet hebben. Bijvoorbeeld: Ik moet in staat zijn om alles zelf te doen. Iets niet kunnen houdt in dat je faalt. Natuurlijk bedoel ik dan niet hersenchirurgie, maar alles waarvan ik vind dat het redelijkerwijs zou moeten kunnen. Dat betekent ook dat ik niet vaak om hulp vraag. Ik probeer uit te zoeken hoe dingen moeten en doe ze dan... of doe ze helemaal niet. Dat is de vervelende kant van geen hulp willen vragen. Als je vast komt te zitten, kun je niet om hulp vragen want dat betekent dat je het niet kunt en als je het niet kunt faal je. En falen betekent dat je het niet waard bent om van te houden. Tenminste dat betekent het in mijn wereld.
Ik werk over, werk in de weekenden, werk harder dan wie dan ook om dingen af te krijgen. Wat als ik het niet op tijd afkrijg? Wat als ik iemand teleurstel? Wat als ik geen 50 ballen tegelijkertijd in de lucht kan houden? Voor mij betekent dat dat je niet op me kunt rekenen, dat je er niet op kunt vertrouwen dat ik dingen gedaan krijg. Het betekent dat ik degene ben die ervoor zorgt dat een deadline niet gehaald wordt. En alleen al de gedachte daaraan maakt dat ik me misselijk voel.
Ik kan niet tegen conflicten, dus doe ik alles om ze te vermijden. Als ik denk dat je boos zult worden of teleurgesteld zult zijn als ik iets niet doe, dan zal ik het doen, tegen welke prijs dan ook. Wanneer ik moe word of me ziek voel klinkt er een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: "Iedereen is wel eens moe, iedereen voelt zich weleens ziek, da's geen reden om het werk niet te doen". Dus geef ik mezelf een schop onder de kont en ga door. Ik weet dat als ik het gewoon maar vol houdt tot maandag, als al het werk gedaan is, ik dan kan ontspannen. Maar als het maandag is en al het werk gedaan is, liggen er andere dingen op me te wachten en ga ik gewoon door met het volgende project. Het is een kwestie van "mind over matter". Als ik mezelf zeg dat ik niet moe ben, ben ik niet moe. Als ik mezelf zeg dat ik niet ziek ben, ben ik niet ziek.
Ik vind het moeilijk om samen te werken met mensen. Meestal omdat ze de dingen anders doen dan ik. Ik vind het moeilijk om te zeggen dat ik ergens aan meegewerkt heb als ik vind dat het resultaat beneden (mijn) peil is. Ik kan niet trots zijn op iets dat beneden peil is. Ik doe nog liever al het werk zelf en heb het verschrikkelijk druk als dat betekent dat ik het resultaat krijg dat ik wil, dan dat ik iets af moet leveren waarmee ik zelf niet tevreden zou zijn. En ik ben niet snel tevreden. Het is oké als jij beneden peil werkt, als jij het antwoord niet weet, als jij het niet kunt. Dat mag ik mezelf alleen niet toestaan.
Mijn psycholoog vroeg me of er gebieden in mijn leven waren waar ik kon stoppen met gewoon harder werken en misschien zelfs wel eens nee kon zeggen als mij iets gevraagd werd te doen. Ik opperde een gebied, maar elke keer als zij wilde dat ik specifieker werd in waartegen ik dan nee zou zeggen, kwam ik met allerlei redenen waarom ik eigenlijk geen nee kon zeggen. "Ik kan het sneller dan de rest", "Ik kan het beter dan de rest", "Ik weet al hoe dat moet, waarom iemand anders tijd verspillen omdat hij of zij dat uit moet zoeken?", "Ik kan geen nee zeggen als ik wel de tijd heb om het doen, dat zou niet eerlijk zijn en ik zou me er slecht over voelen". De gedachte alleen al dat ik iets niet doe terwijl ik het kan en de mogelijkheden heb, maak dat ik me ongemakkelijk voel. Nadat ik ongeveer 30 minuten aan het uitleggen was waarom ik geen nee kon zeggen snapte ik het eindelijk zelf ..... ik ben een control freak. Ik kan geen nee zeggen en de controle behouden. Geen controle betekent dat ik geen controle heb over het eindresultaat en dat zou dan beneden peil kunnen zijn en dat mag niet gebeuren. Niet in controle zijn betekent dat ik niet weet wat er gaat gebeuren en dat zorgt voor enorm veel stress!
Maar ik heb een keuze.. ik kan zo doorgaan en elke twee a drie jaar een burnout met een gezellige depressie hebben. En elke keer als dat gebeurt, raak ik iets meer beschadigd. Elke keer als dat gebeurt, duurt het langer voordat ik weer op mijn benen sta. Of ik verander de manier waarop ik naar de wereld kijk, verander de manier waarop ik dingen doe. Ik wil nooit meer in het land van duisternis dat Depressie heet, zijn. Depressie is een monster dat op je afsluipt en al het licht uit je wereld haalt. Ik heb mezelf in 2008 beloofd dat ik zou veranderen zodat ik nooit meer naar dat land zou gaan. Het wordt een gevecht van verscheidene rondes: "In de linkerhoek hebben we een meisje dat de dingen anders moet doen, in de rechterhoek een control freak die het verschrikkelijk vindt om dingen los te laten. Dames en heren, plaats uw weddenschap. Ding ding ding RONDE EEN"
My world has rules and boundries that a lot of other worlds don't have. For example: I need to be able to do anything myself. Not being able to do it means failing. Of course I'm not talking about brain surgery lol, but everything that I think is reasonable to be able to do, I have to be able to do myself. That means I don't ask for help much. I try to figure things out and then do them, or .... not do them at all. That's the shitty side of not wanting to ask for help, if you get stuck.. you can't admit you're stuck because that means you can't do it and not being able to do it means you're failing at it. Failing equals not being worth to be loved. At least in my world it does.
I'll work overtime, work on weekends, work harder than anyone else in order to get things done, because what if I didn't meet the deadline, what if I had to let someone down, what if I can't keep 50 balls in the air at the same time? To me that means you can't count on me, it means I can't be trusted to get work done, it means I'm the one who's responsible for not meeting a deadline and just the thought of that makes me slightly sick to my stomach.
I can't stand conflict so I'll do anything to avoid it. If I think you'll get angry with me or disappointed in me if I don't get something done, I'll do it, no matter what the cost. When I start to feel tired or sick I have a little voice in my head that says 'everyone feels tired sometimes, everyone feels sick sometimes, doesn't mean you can't do the work' and I push myself to go on. I know that if I'll last till next monday, when everything is done, I can relax. But of course when monday comes and the work is done.. something else is waiting for me to get done and I'll move on to the next project immediately. It's just a matter of mind over matter. If you tell yourself you're not sick, then you're not sick. If you tell yourself you're not tired, then you aren't tired.
I find it hard to work with other people, mainly because they do things their way and that's usually not my way. I find it hard to say that I've worked on something if the result isn't up to my standards. There's no pride in it for me if I think it's sub standard. I'd rather work alone and be swamped but have the result I want, than have to deliver something that I wouldn't be satisfied with myself. And I'm not easy to satisfy. It's alright if you work sub standard, if you don't know the answer, if you can't get it done. Can't allow myself to do that though.
My shrink asked me if there were areas in my life where I could stop just working harder and maybe just say no if someone asked me to do something. I suggested an area, but everytime she wanted to get more specific about what I would say no to, I came up with all kind of arguments why I couldn't say no. "I can get it done faster than the rest", "I can do a better job than the rest", "I already know how to do that, so why have someone waste their time trying to figure it out?", "I can't say no if I do have the time to do it, that wouldn't be fair and it would make me feel bad". The thought of not doing something when I'm able and capable of doing it just makes me feel uneasy. After about 30 minutes of me explaining to her why I couldn't say no it finally hit me.... I'm a control freak. I can't say no and not lose control. Not being in control means I can't control the result which means it might be sub standard and I can't let that happen. Not being in control means I don't know what is going to happen next and that stresses me out big time!
I have a choice though.. I can go on like I always have and have a burnout with a nice little depression every two or three years. And everytime I'll get a little more damaged. Every time it will take me longer to get back on my feet. Or I can change the way I look at the world. Change the way I deal with things. I don't ever want to be back in the dark land that's called Depression. Depression is a monster that will creep up on you and take away the light in your life. I promised myself in 2008 I would change me to make sure I don't go there anymore. It's going to be a match over several rounds: "in the left corner we have a little girl that has to do things differently, in the right corner we have a control freak, who's has a teribble time letting things go. Place your bets ladies and gentlemen. Ding ding ding, ROUND ONE".
I will beat you you control freak, I'm placing my money on the little girl!
==== Control freak ====
Na een aantal maanden therapie stelde mijn psychiater een diagnose. Ik heb een obsessieve compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Nee dat betekent niet dat ik de treden van een trap moet tellen (alhoewel ik dat wel doe) of dat ik de deur 15 keer open en dicht moet doen voordat ik het huis kan verlaten (ik check wel een aantal keren of ik mijn sleutels bij me heb, maar dat is gewoon omdat ik echt het huis niet meer in kom als ik ze vergeet en als je mijn 'mijn brein en ik' blog gelezen hebt, dan weet je dat ik in staat ben om ze te vergeten. Zelfs mijn dochter eist dat ik laat zien dat ik de sleutels heb, voordat zij de deur dicht doet). Ik hoef mijn handen geen 250 keer per dag te wassen en ik heb verder ook geen rare rituelen, nou ja alleen dat ik naar de wc moet voordat ik wegga, maar dat komt omdat mijn biologische vader eens de auto niet wilde stoppen toen een van ons moest plassen. Dus zorgde je ervoor dat je niet hoefde te plassen! OCPD betekent dat je een set van regels in je hoofd hebt over hoe je dingen moet doen, hoe je moet reageren, wat mag en wat niet mag. Meestal lijken mijn regels onzinnig voor anderen. Maar dat weerhoudt me er niet van ze toe te passen.
Mijn wereld heeft regels en grenzen die veel andere werelden niet hebben. Bijvoorbeeld: Ik moet in staat zijn om alles zelf te doen. Iets niet kunnen houdt in dat je faalt. Natuurlijk bedoel ik dan niet hersenchirurgie, maar alles waarvan ik vind dat het redelijkerwijs zou moeten kunnen. Dat betekent ook dat ik niet vaak om hulp vraag. Ik probeer uit te zoeken hoe dingen moeten en doe ze dan... of doe ze helemaal niet. Dat is de vervelende kant van geen hulp willen vragen. Als je vast komt te zitten, kun je niet om hulp vragen want dat betekent dat je het niet kunt en als je het niet kunt faal je. En falen betekent dat je het niet waard bent om van te houden. Tenminste dat betekent het in mijn wereld.
Ik werk over, werk in de weekenden, werk harder dan wie dan ook om dingen af te krijgen. Wat als ik het niet op tijd afkrijg? Wat als ik iemand teleurstel? Wat als ik geen 50 ballen tegelijkertijd in de lucht kan houden? Voor mij betekent dat dat je niet op me kunt rekenen, dat je er niet op kunt vertrouwen dat ik dingen gedaan krijg. Het betekent dat ik degene ben die ervoor zorgt dat een deadline niet gehaald wordt. En alleen al de gedachte daaraan maakt dat ik me misselijk voel.
Ik kan niet tegen conflicten, dus doe ik alles om ze te vermijden. Als ik denk dat je boos zult worden of teleurgesteld zult zijn als ik iets niet doe, dan zal ik het doen, tegen welke prijs dan ook. Wanneer ik moe word of me ziek voel klinkt er een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: "Iedereen is wel eens moe, iedereen voelt zich weleens ziek, da's geen reden om het werk niet te doen". Dus geef ik mezelf een schop onder de kont en ga door. Ik weet dat als ik het gewoon maar vol houdt tot maandag, als al het werk gedaan is, ik dan kan ontspannen. Maar als het maandag is en al het werk gedaan is, liggen er andere dingen op me te wachten en ga ik gewoon door met het volgende project. Het is een kwestie van "mind over matter". Als ik mezelf zeg dat ik niet moe ben, ben ik niet moe. Als ik mezelf zeg dat ik niet ziek ben, ben ik niet ziek.
Ik vind het moeilijk om samen te werken met mensen. Meestal omdat ze de dingen anders doen dan ik. Ik vind het moeilijk om te zeggen dat ik ergens aan meegewerkt heb als ik vind dat het resultaat beneden (mijn) peil is. Ik kan niet trots zijn op iets dat beneden peil is. Ik doe nog liever al het werk zelf en heb het verschrikkelijk druk als dat betekent dat ik het resultaat krijg dat ik wil, dan dat ik iets af moet leveren waarmee ik zelf niet tevreden zou zijn. En ik ben niet snel tevreden. Het is oké als jij beneden peil werkt, als jij het antwoord niet weet, als jij het niet kunt. Dat mag ik mezelf alleen niet toestaan.
Mijn psycholoog vroeg me of er gebieden in mijn leven waren waar ik kon stoppen met gewoon harder werken en misschien zelfs wel eens nee kon zeggen als mij iets gevraagd werd te doen. Ik opperde een gebied, maar elke keer als zij wilde dat ik specifieker werd in waartegen ik dan nee zou zeggen, kwam ik met allerlei redenen waarom ik eigenlijk geen nee kon zeggen. "Ik kan het sneller dan de rest", "Ik kan het beter dan de rest", "Ik weet al hoe dat moet, waarom iemand anders tijd verspillen omdat hij of zij dat uit moet zoeken?", "Ik kan geen nee zeggen als ik wel de tijd heb om het doen, dat zou niet eerlijk zijn en ik zou me er slecht over voelen". De gedachte alleen al dat ik iets niet doe terwijl ik het kan en de mogelijkheden heb, maak dat ik me ongemakkelijk voel. Nadat ik ongeveer 30 minuten aan het uitleggen was waarom ik geen nee kon zeggen snapte ik het eindelijk zelf ..... ik ben een control freak. Ik kan geen nee zeggen en de controle behouden. Geen controle betekent dat ik geen controle heb over het eindresultaat en dat zou dan beneden peil kunnen zijn en dat mag niet gebeuren. Niet in controle zijn betekent dat ik niet weet wat er gaat gebeuren en dat zorgt voor enorm veel stress!
Maar ik heb een keuze.. ik kan zo doorgaan en elke twee a drie jaar een burnout met een gezellige depressie hebben. En elke keer als dat gebeurt, raak ik iets meer beschadigd. Elke keer als dat gebeurt, duurt het langer voordat ik weer op mijn benen sta. Of ik verander de manier waarop ik naar de wereld kijk, verander de manier waarop ik dingen doe. Ik wil nooit meer in het land van duisternis dat Depressie heet, zijn. Depressie is een monster dat op je afsluipt en al het licht uit je wereld haalt. Ik heb mezelf in 2008 beloofd dat ik zou veranderen zodat ik nooit meer naar dat land zou gaan. Het wordt een gevecht van verscheidene rondes: "In de linkerhoek hebben we een meisje dat de dingen anders moet doen, in de rechterhoek een control freak die het verschrikkelijk vindt om dingen los te laten. Dames en heren, plaats uw weddenschap. Ding ding ding RONDE EEN"
Ik zal je verslaan control freak, ik zet mijn geld in op het kleine meisje!
zondag 31 juli 2011
Sheldon is my hero
In movies setting up a date often consists of getting the other person to agree and then saying "I'll pick you up <insert day> ". If someone did that to me I'd be utterly confused. <insert day>.... what time? Where are we going? What do I need to wear? And yet the women in those movies just nodd their head and seem to be able to be ready in time and dressed for the occasion. I find that amazing.
On facebook there's an event on september 1st to break a worldrecord of some kind. It says september 1st 00.00... is that my timezone? Is that the timezone of the organizer of the event? Wouldn't be the first time I show up early or late because I didn't take the time difference into consideration.
I find questions that are ambigious very difficult to handle. I once had to do a psych test because of my depression and the question was 'do you feel the urge to hurt someone'? Uhm someone.. does that include me? Or is that meant as someone besides me? The first makes you a liability to the yourself, the other to the people you know. That's a big difference!! At school I always had discussions with my teachers about the answers to multiple choice questions. No I did not give the answer you wanted, but my answer was right too if you interpreted the question like I did. One of my teachers told me that I was the only one in the class that interpreted the question that way and I told him that if he made questions that were open for different interpretations, he couldn't only approve the answer he wanted.
In conversations with others I sometimes find myself answering a question they didn't pose.. by the look on their face I can see that I'm not giving the information they need and I start thinking of all the ways they could have meant their question. Sometimes that just leads to me saying "that is not what you asked is it? Can you tell me again what it is you're asking me?"
So when I started watching 'Big Bang Theory' I could identify myself with Sheldon. Of course the character is over the top and way more weird than I am, but if he doesn't get something he just tells someone he needs more input, or he explains why the question they asked just didn't have enough data to get the answer they needed. I don't do that because I know people will think I'm weird, but that doesn't stop him. It makes me laugh like anyone else but not because he's weird in that.. I laugh because he's absolutely right! And that makes Sheldon my hero.
===== Sheldon is mijn held =====
In films bestaat het maken van een afspraak uit het de ander zover krijgen dat ze ja zegt en dan zeggen 'dan haal ik je <voeg dag in> op. Als iemand dat bij mee deed zou ik verschrikkelijk in de war zijn. <voeg dag in>... uhm... hoe laat? Waar gaan we heen? Wat moet ik aan? En toch zijn de vrouwen in dat soort films altijd op tijd klaar en hebben de juiste kleren aan. Ik vind dat wonderbaarlijk.
Op facebook is er een evenement op 1 september om 00.00 uur om één of ander wereldrecord te verbreken. Is dat mijn tijdzone? Is dat de tijdzone van de organisator van het evenement? Het zal niet de eerste keer zijn dat ik te vroeg of te laat ben omdat ik geen rekening houd met het tijdsverschil.
Ik heb altijd moeite met vragen die voor tweeërlei uitleg vatbaar zijn. In een psychologische test die ik vanwege mijn depressie moest doen, werd er gevraagd of ik soms iemand pijn wilde doen. Iemand... is dat inclusief mijzelf of bedoelden ze iemand anders? De eerste optie betekent dat je een gevaar bent voor jezelf, de tweede dat je een gevaar bent voor de personen die je kent. Dat is nog al niet een verschil! Op school had ik altijd discussies met mijn leraren over de antwoorden op multi choice vragen. Nee ik gaf niet het antwoord dat jij wilde, maar als je de vraag interpreteert zoals ik dat gedaan heb, dan klopt mijn antwoord ook! Eén van mijn leraren zei dat ik de enige was die de vraag zo interpreteerde, waarop ik antwoordde dat als hij vragen stelde die ook anders geïnterpreteerd konden worden, hij niet alleen het door hem gewenste antwoord goed kon keuren.
In gesprekken met anderen merk ik soms dat ik antwoord geef op een vraag die niet gesteld is. Door de uitdrukking op hun gezicht weet ik dat ik niet de informatie geef die gevraagd word en ik probeer dan snel te bedenken hoe ik hun vraag anders uit had kunnen leggen. Soms leidt dat er toe dat ik gewoon zeg "Dat is niet wat je me vroeg of wel? Kun je me de vraag nog een keer stellen?".
Dus toen ik de 'Big Bang Theory' begon te kijken, kon ik me identificeren met Sheldon. Natuurlijk is het karakter overdreven en is hij veel vreemder dan ik ben. Maar als hij iets niet begrijpt zegt hij gewoon dat hij meer informatie nodig heeft of hij legt de ander uit waarom de vraag zoals zij die stelden te weinig informatie had om ooit het door hun gewenste antwoord te krijgen. Ik doe dat niet omdat ik niet wil dat mensen mij raar vinden. Hem zal dat een zorg zijn. Ik lach zoals ieder ander op dat soort momenten, maar niet omdat hij raar is, ik lach omdat hij helemaal gelijk heeft! En dat maakt Sheldon tot mijn held!
On facebook there's an event on september 1st to break a worldrecord of some kind. It says september 1st 00.00... is that my timezone? Is that the timezone of the organizer of the event? Wouldn't be the first time I show up early or late because I didn't take the time difference into consideration.
I find questions that are ambigious very difficult to handle. I once had to do a psych test because of my depression and the question was 'do you feel the urge to hurt someone'? Uhm someone.. does that include me? Or is that meant as someone besides me? The first makes you a liability to the yourself, the other to the people you know. That's a big difference!! At school I always had discussions with my teachers about the answers to multiple choice questions. No I did not give the answer you wanted, but my answer was right too if you interpreted the question like I did. One of my teachers told me that I was the only one in the class that interpreted the question that way and I told him that if he made questions that were open for different interpretations, he couldn't only approve the answer he wanted.
In conversations with others I sometimes find myself answering a question they didn't pose.. by the look on their face I can see that I'm not giving the information they need and I start thinking of all the ways they could have meant their question. Sometimes that just leads to me saying "that is not what you asked is it? Can you tell me again what it is you're asking me?"
So when I started watching 'Big Bang Theory' I could identify myself with Sheldon. Of course the character is over the top and way more weird than I am, but if he doesn't get something he just tells someone he needs more input, or he explains why the question they asked just didn't have enough data to get the answer they needed. I don't do that because I know people will think I'm weird, but that doesn't stop him. It makes me laugh like anyone else but not because he's weird in that.. I laugh because he's absolutely right! And that makes Sheldon my hero.
===== Sheldon is mijn held =====
In films bestaat het maken van een afspraak uit het de ander zover krijgen dat ze ja zegt en dan zeggen 'dan haal ik je <voeg dag in> op. Als iemand dat bij mee deed zou ik verschrikkelijk in de war zijn. <voeg dag in>... uhm... hoe laat? Waar gaan we heen? Wat moet ik aan? En toch zijn de vrouwen in dat soort films altijd op tijd klaar en hebben de juiste kleren aan. Ik vind dat wonderbaarlijk.
Op facebook is er een evenement op 1 september om 00.00 uur om één of ander wereldrecord te verbreken. Is dat mijn tijdzone? Is dat de tijdzone van de organisator van het evenement? Het zal niet de eerste keer zijn dat ik te vroeg of te laat ben omdat ik geen rekening houd met het tijdsverschil.
Ik heb altijd moeite met vragen die voor tweeërlei uitleg vatbaar zijn. In een psychologische test die ik vanwege mijn depressie moest doen, werd er gevraagd of ik soms iemand pijn wilde doen. Iemand... is dat inclusief mijzelf of bedoelden ze iemand anders? De eerste optie betekent dat je een gevaar bent voor jezelf, de tweede dat je een gevaar bent voor de personen die je kent. Dat is nog al niet een verschil! Op school had ik altijd discussies met mijn leraren over de antwoorden op multi choice vragen. Nee ik gaf niet het antwoord dat jij wilde, maar als je de vraag interpreteert zoals ik dat gedaan heb, dan klopt mijn antwoord ook! Eén van mijn leraren zei dat ik de enige was die de vraag zo interpreteerde, waarop ik antwoordde dat als hij vragen stelde die ook anders geïnterpreteerd konden worden, hij niet alleen het door hem gewenste antwoord goed kon keuren.
In gesprekken met anderen merk ik soms dat ik antwoord geef op een vraag die niet gesteld is. Door de uitdrukking op hun gezicht weet ik dat ik niet de informatie geef die gevraagd word en ik probeer dan snel te bedenken hoe ik hun vraag anders uit had kunnen leggen. Soms leidt dat er toe dat ik gewoon zeg "Dat is niet wat je me vroeg of wel? Kun je me de vraag nog een keer stellen?".
Dus toen ik de 'Big Bang Theory' begon te kijken, kon ik me identificeren met Sheldon. Natuurlijk is het karakter overdreven en is hij veel vreemder dan ik ben. Maar als hij iets niet begrijpt zegt hij gewoon dat hij meer informatie nodig heeft of hij legt de ander uit waarom de vraag zoals zij die stelden te weinig informatie had om ooit het door hun gewenste antwoord te krijgen. Ik doe dat niet omdat ik niet wil dat mensen mij raar vinden. Hem zal dat een zorg zijn. Ik lach zoals ieder ander op dat soort momenten, maar niet omdat hij raar is, ik lach omdat hij helemaal gelijk heeft! En dat maakt Sheldon tot mijn held!
vrijdag 29 juli 2011
Songs that make you think of someone
You know how song lyrics can make you think of someone? And I don't mean all the heartbreak songs that make you think of your lost love.. man those are depressing! There's a couple of songs that instantly make me think of people in my life. Won't bore you with them but there is one that I have on my mp3 player right now that makes me think of my mom every single time I hear it. It's an oldy but this song describes what my mom does for me and what she means to me. So mom, this one is for you, thank you for being my mom and thank you for being able to put my feet back on the ground when I need it most.
===== Liedjes die je aan iemand doen denken =====
Weet je hoe teksten van liedjes je aan iemand kunnen doen denken? En dan bedoel ik niet alle 'gebroken hart' liedjes die je aan je verloren liefde doen denken. Die zijn deprimerend!! Ik heb een aantal van dat soort liedjes. Ik zal je daar niet mee vervelen, maar er is een liedje dat ik nu op mijn mp3 speler heb dat bij mijn moeder hoort. Het is een gouwe ouwe, maar hij beschrijft wat mijn moeder voor me doet en wat ze voor me betekent. Dus mams, deze is voor jou. Bedankt dat je mijn moeder bent en dat je in staat bent om me elke keer weer met beide benen op de grond te zetten, vooral wanneer ik dat het meeste nodig heb.
===== Liedjes die je aan iemand doen denken =====
Weet je hoe teksten van liedjes je aan iemand kunnen doen denken? En dan bedoel ik niet alle 'gebroken hart' liedjes die je aan je verloren liefde doen denken. Die zijn deprimerend!! Ik heb een aantal van dat soort liedjes. Ik zal je daar niet mee vervelen, maar er is een liedje dat ik nu op mijn mp3 speler heb dat bij mijn moeder hoort. Het is een gouwe ouwe, maar hij beschrijft wat mijn moeder voor me doet en wat ze voor me betekent. Dus mams, deze is voor jou. Bedankt dat je mijn moeder bent en dat je in staat bent om me elke keer weer met beide benen op de grond te zetten, vooral wanneer ik dat het meeste nodig heb.
When you're weary
Feeling small
When tears are in your eyes
I will dry them all
I'm on your side
When times get rough
And friends just can't be found
Like a bridge over troubled water
I will lay me down
Like a bridge over troubled water
I will lay me down
When you're down and out
When you're on the street
When evening falls so hard
I will comfort you
Feeling small
When tears are in your eyes
I will dry them all
I'm on your side
When times get rough
And friends just can't be found
Like a bridge over troubled water
I will lay me down
Like a bridge over troubled water
I will lay me down
When you're down and out
When you're on the street
When evening falls so hard
I will comfort you
I'll take your part
When darkness comes
And pain is all around
Like a bridge over troubled water
I will lay me down
Like a bridge over troubled water
I will lay me down
Sail on Silver Girl,
Sail on by
Your time has come to shine
All your dreams are on their way
See how they shine
If you need a friend
I'm sailing right behind
Like a bridge over troubled water
I will ease your mind
Like a bridge over troubled water
I will ease your mind
When darkness comes
And pain is all around
Like a bridge over troubled water
I will lay me down
Like a bridge over troubled water
I will lay me down
Sail on Silver Girl,
Sail on by
Your time has come to shine
All your dreams are on their way
See how they shine
If you need a friend
I'm sailing right behind
Like a bridge over troubled water
I will ease your mind
Like a bridge over troubled water
I will ease your mind
(Lyrics from: http://www.lyricsfreak.com/s/simon+and+garfunkel/bridge+over+troubled+water_20124580.html)
woensdag 27 juli 2011
Me and my brain --- sigh
So this morning I finally thought of having breakfast before leaving for work! Woohooo!! Uhm yeah I felt good about that too.... till I realized at work that I had no make up on. My brain plays tricks like that on me often nowadays. Think of doing one thing and then forgetting another. It's like my brain is telling me that it can't process like it did anymore. Old age? Depression? Meds? Well I'd like to think it's the latter two and not old age, coz I'm not THAT old ;).
It's weird though when you find yourself staring at the car radio trying to think of how you turn it off.. you know it can be turned off coz you've done it several times before. A finger hanging in mid air, nothing going on in your brain but a sense of agitation, frustration and a lil fear coz this is sooooo simple! But you just don't know anymore. I imagine a couple of guys running round in my head searching frantically for the drawer marked 'how to turn the car radio off' and just coming up empty. And then finally... somewhere in a back room, underneath some other drawers marked 'how to', 'why I came to the kitchen', 'what I'm looking for in this closet'.. they find the drawer and I suddenly know it's the button in the left bottom corner that says 'mute' but is used for turning the radio off too (who does that anyway.. way confusing for someone like me!).
One other time I'm driving home and suddenly it hits me that I don't know where the keys to my house are. I start searching in my bag (yeah it's a woman's bag, way too much room and way too much clutter in it, making it impossible to find something fast) and don't find them. After thinking about what the heck I did with them I decide to make a turn at the next roundabout and drive back to work, because I obvisiously left them there (I don't have them, I came from work ergo: the keys are at work). As I approach the roundabout my brain clears up somehow and I realize that my keys are on my key chain, the same one my car keys are on and since I'm driving my car........ Yup, I didn't forget, lose or misplace them at all.. they're right there!
I've learned to laugh at so much stupidity and just wonder about how a brain / my brain works. Things that are simple or a routine, just disappear from the archive sometimes and I'm left staring like an idiot into the distance, waiting for my brain to turn on again. Which till now it's always done.. so no need to worry about it right?
My brain and me.. it's turned into a love - hate relationship, hate the frustration, love the stupid things it makes me do or forget or uhm misplace or... well any kinda thing ;). There's no sense in getting overly frustrated about it, it's just who I am at the moment. I'm keeping my fingers crossed it'll get better again.. but if not.. it'll give me more stories to share and more opportunities to laugh about myself.
After reading this blog again I find that I've placed the button to turn my radio off at the left (english) and the right (dutch) bottom corner.. So I needed to correct my Dutch version since my car radio doesn't have two buttons to turn it off and I'm pretty sure it's on the left bottom side, but I'll check tomorrow ;) LOL
=======
Ik en mijn brein --- zucht
Vanochtend dacht ik er eindelijk eens aan om te ontbijten voordat ik naar het werk ging. Woohooo!! Dat vond ik ook, totdat ik er op het werk achterkwam dat ik geen make up op had. Mijn brein houdt me soms voor de gek. Ik onthou het één, maar vergeet het ander. Het is net of mijn brein aangeeft dat het gewoon minder kan verwerken dan vroeger. Ouderdom? Depressie? Medicijnen? Ik hoop dat het de laatste twee zijn. Zo oud ben ik namelijk nog niet ;)
Toch is het raar wanneer je in de auto zit en merkt dat je naar de autoradio staart terwijl je probeert te bedenken hoe dat ding ook alweer uit gaat. Je weet dat hij uit kan, je hebt het al vaker gedaan. Een vinger die in de lucht hangt, je brein blanco met uitzondering van een gevoel van onrust, frustratie en een klein beetje angst. Het is zoooooooooo simpel! Maar toch weet je het niet meer. Ik bedenk dat er een aantal mannetjes erg hard aan het rondlopen zijn, paniekerig op zoek naar de la gelabeld 'hoe de autoradio uit moet' en die niets kunnen vinden. En dan eindelijk.. in een achteraf kamertje, onder wat andere lades gelabeld 'hoe kan ik', 'wat doe ik ook alweer in de keuken', 'wat zoek ik in deze kast' wordt de la gevonden en ik weet opeens dat de knop linksonder, waar 'mute' op staat, de knop is die ik nodig heb om de radio uit te doen (wie die knop dan ook mute noemt is mij een raadsel, da's veel te verwarrend voor iemand als ik!)
Een andere keer was ik onderweg naar huis en ik realiseer me ineens dat ik niet weet waar mijn huissleutels zijn. Ik begin te zoeken in mijn tas (yup een vrouwentas, veel te groot, veel te veel troep, onmogelijk om iets snel te vinden) en vind ze niet. Ik weet echt niet wat ik met mijn sleutels gedaan heb en besluit dus bij de eerstvolgende rotonde weer naar mijn werk te rijden. (Ik heb mijn sleutels niet, ik was op het werk ergo: ze liggen nog op het werk). Terwijl ik de rotonde nader wordt het ineens weer helder in mijn brein.. mijn huissleutels zitten aan mijn sleutelbos.. dezelfde waaraan ook mijn autosleutels zitten... ik rij in mijn auto... Inderdaad, ik ben ze niet vergeten, niet kwijtgeraakt, heb ze niet ergens laten liggen. Ze hangen gewoon in het contact!
Ik heb geleerd om om zoveel stommiteit te lachen en me verwonderd af te vragen hoe een brein / mijn brein werkt. Dingen die simpel of een routine zijn, verdwijnen soms gewoon uit mijn archief en dat zorgt ervoor dat ik als een idioot starend in de verte zit te wachten totdat mijn brein weer werkt. En tot nu toe gaat het licht steeds weer aan, dus dan hoef ik me ook geen zorgen te maken toch?
Mijn brein en ik.. we hebben een haat - liefde verhouding. Ik haat de frustratie, maar hou van de domme dingen die mijn brein me laat doen, of laat vergeten, of laat kwijtraken.. nou ja, van alles ;) Het heeft geen zin om me daar enorm druk over te maken, het is wie ik ben op dit moment en ik hoop dat dat weer beter gaat worden, maar zo niet... dan heb ik nog meer verhalen te vertellen en nog meer mogelijkheden om om mezelf te lachen.
Bij het nogmaals doorlezen van dit blog kom ik tot de ontdekking dat de knop van mijn radio blijkbaar zowel links- (engels) als rechtsonder (nederlands) te vinden is... vandaar dat ik de tekst in het Nederlands even aan moest passen. Mijn radio heeft geen twee knoppen waarmee hij uit kan. De knop zit linksonder.. niet rechtsonder... tenminste.. dat denk ik.. ik check morgen nog wel even ;) LOL
It's weird though when you find yourself staring at the car radio trying to think of how you turn it off.. you know it can be turned off coz you've done it several times before. A finger hanging in mid air, nothing going on in your brain but a sense of agitation, frustration and a lil fear coz this is sooooo simple! But you just don't know anymore. I imagine a couple of guys running round in my head searching frantically for the drawer marked 'how to turn the car radio off' and just coming up empty. And then finally... somewhere in a back room, underneath some other drawers marked 'how to', 'why I came to the kitchen', 'what I'm looking for in this closet'.. they find the drawer and I suddenly know it's the button in the left bottom corner that says 'mute' but is used for turning the radio off too (who does that anyway.. way confusing for someone like me!).
One other time I'm driving home and suddenly it hits me that I don't know where the keys to my house are. I start searching in my bag (yeah it's a woman's bag, way too much room and way too much clutter in it, making it impossible to find something fast) and don't find them. After thinking about what the heck I did with them I decide to make a turn at the next roundabout and drive back to work, because I obvisiously left them there (I don't have them, I came from work ergo: the keys are at work). As I approach the roundabout my brain clears up somehow and I realize that my keys are on my key chain, the same one my car keys are on and since I'm driving my car........ Yup, I didn't forget, lose or misplace them at all.. they're right there!
I've learned to laugh at so much stupidity and just wonder about how a brain / my brain works. Things that are simple or a routine, just disappear from the archive sometimes and I'm left staring like an idiot into the distance, waiting for my brain to turn on again. Which till now it's always done.. so no need to worry about it right?
My brain and me.. it's turned into a love - hate relationship, hate the frustration, love the stupid things it makes me do or forget or uhm misplace or... well any kinda thing ;). There's no sense in getting overly frustrated about it, it's just who I am at the moment. I'm keeping my fingers crossed it'll get better again.. but if not.. it'll give me more stories to share and more opportunities to laugh about myself.
After reading this blog again I find that I've placed the button to turn my radio off at the left (english) and the right (dutch) bottom corner.. So I needed to correct my Dutch version since my car radio doesn't have two buttons to turn it off and I'm pretty sure it's on the left bottom side, but I'll check tomorrow ;) LOL
=======
Ik en mijn brein --- zucht
Vanochtend dacht ik er eindelijk eens aan om te ontbijten voordat ik naar het werk ging. Woohooo!! Dat vond ik ook, totdat ik er op het werk achterkwam dat ik geen make up op had. Mijn brein houdt me soms voor de gek. Ik onthou het één, maar vergeet het ander. Het is net of mijn brein aangeeft dat het gewoon minder kan verwerken dan vroeger. Ouderdom? Depressie? Medicijnen? Ik hoop dat het de laatste twee zijn. Zo oud ben ik namelijk nog niet ;)
Toch is het raar wanneer je in de auto zit en merkt dat je naar de autoradio staart terwijl je probeert te bedenken hoe dat ding ook alweer uit gaat. Je weet dat hij uit kan, je hebt het al vaker gedaan. Een vinger die in de lucht hangt, je brein blanco met uitzondering van een gevoel van onrust, frustratie en een klein beetje angst. Het is zoooooooooo simpel! Maar toch weet je het niet meer. Ik bedenk dat er een aantal mannetjes erg hard aan het rondlopen zijn, paniekerig op zoek naar de la gelabeld 'hoe de autoradio uit moet' en die niets kunnen vinden. En dan eindelijk.. in een achteraf kamertje, onder wat andere lades gelabeld 'hoe kan ik', 'wat doe ik ook alweer in de keuken', 'wat zoek ik in deze kast' wordt de la gevonden en ik weet opeens dat de knop linksonder, waar 'mute' op staat, de knop is die ik nodig heb om de radio uit te doen (wie die knop dan ook mute noemt is mij een raadsel, da's veel te verwarrend voor iemand als ik!)
Een andere keer was ik onderweg naar huis en ik realiseer me ineens dat ik niet weet waar mijn huissleutels zijn. Ik begin te zoeken in mijn tas (yup een vrouwentas, veel te groot, veel te veel troep, onmogelijk om iets snel te vinden) en vind ze niet. Ik weet echt niet wat ik met mijn sleutels gedaan heb en besluit dus bij de eerstvolgende rotonde weer naar mijn werk te rijden. (Ik heb mijn sleutels niet, ik was op het werk ergo: ze liggen nog op het werk). Terwijl ik de rotonde nader wordt het ineens weer helder in mijn brein.. mijn huissleutels zitten aan mijn sleutelbos.. dezelfde waaraan ook mijn autosleutels zitten... ik rij in mijn auto... Inderdaad, ik ben ze niet vergeten, niet kwijtgeraakt, heb ze niet ergens laten liggen. Ze hangen gewoon in het contact!
Ik heb geleerd om om zoveel stommiteit te lachen en me verwonderd af te vragen hoe een brein / mijn brein werkt. Dingen die simpel of een routine zijn, verdwijnen soms gewoon uit mijn archief en dat zorgt ervoor dat ik als een idioot starend in de verte zit te wachten totdat mijn brein weer werkt. En tot nu toe gaat het licht steeds weer aan, dus dan hoef ik me ook geen zorgen te maken toch?
Mijn brein en ik.. we hebben een haat - liefde verhouding. Ik haat de frustratie, maar hou van de domme dingen die mijn brein me laat doen, of laat vergeten, of laat kwijtraken.. nou ja, van alles ;) Het heeft geen zin om me daar enorm druk over te maken, het is wie ik ben op dit moment en ik hoop dat dat weer beter gaat worden, maar zo niet... dan heb ik nog meer verhalen te vertellen en nog meer mogelijkheden om om mezelf te lachen.
Bij het nogmaals doorlezen van dit blog kom ik tot de ontdekking dat de knop van mijn radio blijkbaar zowel links- (engels) als rechtsonder (nederlands) te vinden is... vandaar dat ik de tekst in het Nederlands even aan moest passen. Mijn radio heeft geen twee knoppen waarmee hij uit kan. De knop zit linksonder.. niet rechtsonder... tenminste.. dat denk ik.. ik check morgen nog wel even ;) LOL
zaterdag 23 juli 2011
Lost in translation
When a man tells me he's not interested, I admit defeat and back off. When a man tells me he doesn't want a relationship, I understand and if possible work on having a friendship. When a man says no, he means no. No other meaning to the word. So how come when I say I'm not interested, a man will take that as a challenge? How come when I say I don't want a relationship a man seems to think he can win me over and change my mind? How come when I say no, a man will take that as a maybe? Why does what I say get lost in translation to a man?
Maybe I'm different from most women, but when I tell you to back off, back off. When I tell you no that means no, otherwise I would tell you something else. If I tell you I need space, it's not a challenge to come up with something special to change my mind, I want you to leave me alone.
Stop translating what I tell you and I will not get lost in translation again.
=========
Verloren in de vertaling
Als een man me zegt dat hij niet geïnteresseerd is, dan neem ik mijn verlies en ik neem afstand. Als een man me zegt dat hij geen relatie wil, dan begrijp ik dat en probeer, als dat mogelijk is, aan een vriendschap te werken. Als een man nee zegt, bedoelt hij nee en niets anders. Waarom is het dan zo dat als ik zeg dat ik niet geïnteresseerd ben, een man me ziet als een uitdaging? Waarom is het dan zo dat als ik zeg dat ik geen relatie wil, een man denkt dat hij me van het tegendeel kan overtuigen? Waarom is het zo dat als ik nee zeg, een man misschien hoort? Waarom raakt wat ik bedoel verloren in de vertaling door een man?
Misschien ben ik anders dan vrouwen in het algemeen. Maar als ik zeg dat je op moet rotten, rot dan op. Als ik nee zeg, bedoel ik gewoon nee, anders zou ik namelijk wel iets anders zeggen. Als ik zeg dat ik ruimte nodig heb is dat geen andere manier om te zeggen dat je beter je best moet doen, je moet me gewoon met rust laten.
Stop met vertalen wat ik zeg, dan raak ik niet meer verloren in de vertaling.
A friend of mine wanted me to be sure to add something when I told him I was gonna write this blog... This is the addition he wanted: No this is not about you ;)
Maybe I'm different from most women, but when I tell you to back off, back off. When I tell you no that means no, otherwise I would tell you something else. If I tell you I need space, it's not a challenge to come up with something special to change my mind, I want you to leave me alone.
Stop translating what I tell you and I will not get lost in translation again.
=========
Verloren in de vertaling
Als een man me zegt dat hij niet geïnteresseerd is, dan neem ik mijn verlies en ik neem afstand. Als een man me zegt dat hij geen relatie wil, dan begrijp ik dat en probeer, als dat mogelijk is, aan een vriendschap te werken. Als een man nee zegt, bedoelt hij nee en niets anders. Waarom is het dan zo dat als ik zeg dat ik niet geïnteresseerd ben, een man me ziet als een uitdaging? Waarom is het dan zo dat als ik zeg dat ik geen relatie wil, een man denkt dat hij me van het tegendeel kan overtuigen? Waarom is het zo dat als ik nee zeg, een man misschien hoort? Waarom raakt wat ik bedoel verloren in de vertaling door een man?
Misschien ben ik anders dan vrouwen in het algemeen. Maar als ik zeg dat je op moet rotten, rot dan op. Als ik nee zeg, bedoel ik gewoon nee, anders zou ik namelijk wel iets anders zeggen. Als ik zeg dat ik ruimte nodig heb is dat geen andere manier om te zeggen dat je beter je best moet doen, je moet me gewoon met rust laten.
Stop met vertalen wat ik zeg, dan raak ik niet meer verloren in de vertaling.
A friend of mine wanted me to be sure to add something when I told him I was gonna write this blog... This is the addition he wanted: No this is not about you ;)
donderdag 21 juli 2011
If I had known
If I had known about my depressions before I had children, would I have had them? I'm not sure. There's a lot that causes depressions, more than just having a biological sensitivity for them. My personality, my view of how the world works, my perfectionisme, my need to control my life, they all contributed to me setting my depression switch to 'on' and there's no way to set it back to 'off' again.
All I can hope for and work hard on is to teach my children how not to make the mistakes I did. To teach them that it is ok to have feelings, to be sad, to cry, to be angry, to fail. That what you do is not all to who you are. That people will love you even if you are not perfect. I have to teach them that even if I myself still have problems believing it.
Besides depression there's autisme in my family, Asperger syndrom and other forms. Sometimes I feel like I gave my children damaged DNA, I gave them a lousy start in life. The sword of Damocles hanging over their heads. That bothers me a lot, but I had them before I knew.. so am I really to blame?
=============
Als ik het geweten had
Als ik van mijn depressies geweten had voordat ik kinderen kreeg, had ik ze dan gekregen? Ik ben daar niet zeker van. Er is veel dat depressies veroorzaakt, meer dan alleen een biologische vatbaarheid. Mijn persoonlijkheid, mijn idee van hoe de wereld werkt, mijn perfectionisme, de noodzaak om mijn leven onder controle te hebben, ze hebben allemaal meegewerkt aan het 'aanzetten' van mijn depressieknop. En nu die op aan staat, kan hij niet meer uit.
Het enige dat ik kan hopen en waarvoor ik hard kan werken is dat mijn kinderen niet mijn fouten maken. Dat ik ze leer dat het oké is om gevoelens te hebben, om verdrietig te zijn, om te huilen, om boos te zijn, te falen. Dat wat je doet, niet definieert wie je bent. Dat mensen van je houden ook als je niet perfect bent. Dat moet ik ze leren, ook als ik dat soms zelf nog moeilijk te geloven vind.
Naast depressies hebben we ook autisme in de familie. Het syndroom van Asperger en andere vormen. Soms voelt het alsof ik mijn kinderen beschadigd DNA gegeven heb, een moeilijk uitgangspunt voor het leven. Het zwaard van Damocles dat boven hun hoofd hangt. Dat vind ik ontzettend rot, maar ik kreeg ze voordat ik het zelf wist... dan is het toch niet mijn schuld?
All I can hope for and work hard on is to teach my children how not to make the mistakes I did. To teach them that it is ok to have feelings, to be sad, to cry, to be angry, to fail. That what you do is not all to who you are. That people will love you even if you are not perfect. I have to teach them that even if I myself still have problems believing it.
Besides depression there's autisme in my family, Asperger syndrom and other forms. Sometimes I feel like I gave my children damaged DNA, I gave them a lousy start in life. The sword of Damocles hanging over their heads. That bothers me a lot, but I had them before I knew.. so am I really to blame?
=============
Als ik het geweten had
Als ik van mijn depressies geweten had voordat ik kinderen kreeg, had ik ze dan gekregen? Ik ben daar niet zeker van. Er is veel dat depressies veroorzaakt, meer dan alleen een biologische vatbaarheid. Mijn persoonlijkheid, mijn idee van hoe de wereld werkt, mijn perfectionisme, de noodzaak om mijn leven onder controle te hebben, ze hebben allemaal meegewerkt aan het 'aanzetten' van mijn depressieknop. En nu die op aan staat, kan hij niet meer uit.
Het enige dat ik kan hopen en waarvoor ik hard kan werken is dat mijn kinderen niet mijn fouten maken. Dat ik ze leer dat het oké is om gevoelens te hebben, om verdrietig te zijn, om te huilen, om boos te zijn, te falen. Dat wat je doet, niet definieert wie je bent. Dat mensen van je houden ook als je niet perfect bent. Dat moet ik ze leren, ook als ik dat soms zelf nog moeilijk te geloven vind.
Naast depressies hebben we ook autisme in de familie. Het syndroom van Asperger en andere vormen. Soms voelt het alsof ik mijn kinderen beschadigd DNA gegeven heb, een moeilijk uitgangspunt voor het leven. Het zwaard van Damocles dat boven hun hoofd hangt. Dat vind ik ontzettend rot, maar ik kreeg ze voordat ik het zelf wist... dan is het toch niet mijn schuld?
woensdag 20 juli 2011
You always laugh don't you?
"Yeah coz of the meds", is what I think to myself when someone says that to me. But that's not true, I am a natural 'the cup is half full' kinda person. Well except when depression catches up with me. But hence the meds lol.
I sometimes need to ramble, to put my thoughts in writing. I'm not a diary kinda person, that would make me feel obliged to write something everyday and honestly... I don't have something useful or interesting to say everyday. So I've been thinking about a blog. A place to call 'my own'. For my ramblings, my thoughts. It's not like I need someone to read them, just need them to get out of my head ;)
If you are someone who reads my blogs... welcome. Hope you like my ramblings
================================================
Jij lacht altijd of niet?
"tuurlijk, vanwege de medicijnen" denk ik dan. Maar dat is niet waar, ik ben iemand die van nature positief ingesteld is. Nou ja, behalve wanneer ik depressief ben, maar daarom slik ik dan ook medicijnen ;)
Soms moet ik mijn gedachten kwijt, ze op schrift stellen. Ik ben geen dagboek persoon. Met een dagboek zou ik me verplicht voelen elke dag te schrijven en eerlijk gezegd heb ik niet elke dag iets interessants te melden. Dus dacht ik aan een blog. Een plek die van mij is. Voor mijn ideeën, mijn gedachten. Het is niet zo dat ik iemand nodig heb die ze leest, ik moet ze gewoon kwijt uit mijn hoofd.
Als jij iemand bent die mijn blogs leest,... welkom. Hoop dat je ze leuk vindt
I sometimes need to ramble, to put my thoughts in writing. I'm not a diary kinda person, that would make me feel obliged to write something everyday and honestly... I don't have something useful or interesting to say everyday. So I've been thinking about a blog. A place to call 'my own'. For my ramblings, my thoughts. It's not like I need someone to read them, just need them to get out of my head ;)
If you are someone who reads my blogs... welcome. Hope you like my ramblings
================================================
Jij lacht altijd of niet?
"tuurlijk, vanwege de medicijnen" denk ik dan. Maar dat is niet waar, ik ben iemand die van nature positief ingesteld is. Nou ja, behalve wanneer ik depressief ben, maar daarom slik ik dan ook medicijnen ;)
Soms moet ik mijn gedachten kwijt, ze op schrift stellen. Ik ben geen dagboek persoon. Met een dagboek zou ik me verplicht voelen elke dag te schrijven en eerlijk gezegd heb ik niet elke dag iets interessants te melden. Dus dacht ik aan een blog. Een plek die van mij is. Voor mijn ideeën, mijn gedachten. Het is niet zo dat ik iemand nodig heb die ze leest, ik moet ze gewoon kwijt uit mijn hoofd.
Als jij iemand bent die mijn blogs leest,... welkom. Hoop dat je ze leuk vindt
Longing for a touch
Longing for a touch
One without a hidden agenda
One without expectations raised
One that is given not because I looked like I needed it
Longing for a touch
that relaxes me
that comforts me
that makes me feel safe
Longing for a touch
Just because it feels good to be touched
===============================
Verlangend naar een aanraking
Eén zonder verborgen agenda
Eén zonder hooggespannen verwachtingen
Eén die gegeven wordt, niet omdat ik eruit zag alsof ik het nodig had
Verlangend naar een aanraking
die mij ontspant
die mij troost
die mij me veilig laat voelen
Verlangend naar een aanraking
Gewoon omdat het goed voelt om aangeraakt te worden.
One without a hidden agenda
One without expectations raised
One that is given not because I looked like I needed it
Longing for a touch
that relaxes me
that comforts me
that makes me feel safe
Longing for a touch
Just because it feels good to be touched
===============================
Verlangend naar een aanraking
Eén zonder verborgen agenda
Eén zonder hooggespannen verwachtingen
Eén die gegeven wordt, niet omdat ik eruit zag alsof ik het nodig had
Verlangend naar een aanraking
die mij ontspant
die mij troost
die mij me veilig laat voelen
Verlangend naar een aanraking
Gewoon omdat het goed voelt om aangeraakt te worden.
Abonneren op:
Posts (Atom)