Martin

I email him stuff about what I'm doing today, I ask him what he's doing. I want him to know that I'm thinking of him. I hadn't seen Martin for at least 10 years, before getting back in contact with im again. Martin is my brother. Since a couple of months we know he has terminal cancer. He is dying.

I remember him as a kid, how life was tougher on him than on us, his siblings. I remember how my father picked on him everytime he did something wrong. I remember him being ridiculed. He must have felt lesser than the rest of us when we were together. That's sad, being surrounded by your family and not feeling safe. At least I think he must have felt like that. We don't really talk about those kind of things now. We're keeping it positive!

Martin, that blond, skinny boy, who broke bonds with his family because... because of what? And does it really matter in this situation? Isn't this the time to let go of our differences? To not make things more difficult than they already are? Martin has no contact with his mom. Doesn't want any contact with his mom. Feels she 'tried everything to make his life miserable'. But what does that mean if you're living in Belgium, have a wife, a stepdaughter and a daughter, when you have a good job? If you may be proud of what you have accomplished, if you've shown the world you cóuld do it, you cóuld do it together. He has a mom that reminds him of times and places he wants to forget about, I have a mom who is being torn apart because her dying son won't see her. A son to whom she already had said farewell. A situation that she could finally look at with peace in her heart. As long as you know that the other person is doing okay, it's easier to have peace with these kind of decisions. But now things are different, now her motherheart screams because one of her sons is dying and keeping that in mind, he still wants no contact with her.

I have a brother who's dying and a mother who's being torn apart and I write 'stuff' about what I'm going to do today, ask him what he is going to do, because I need him to know that I'm thinking of him. There are so many things I would like to say, would like to ask, but I can't take the risk of losing this contact. Because I have a brother who is dying and a mother who is being torn apart.

=========================

Ik mail hem nietszeggende dingen over wat ik vandaag ga doen, vraag hem wat hij gaat doen. Ik wil dat hij weet dat ik aan hem denk. Ik had Martin al minstens 10 jaar niet meer gezien, voordat we weer in contact kwamen. Martin is mijn broer. Sinds een paar maanden weten we dat hij terminale kanker heeft. Hij gaat dus dood.

Ik herinner me hem als kind, hoe hij het moeilijker had dan wij, zijn grotere en kleinere zussen en broers. Hoe hij eruit gepikt werd door mijn vader als hij iets fout deed. Hoe hij belachelijk gemaakt werd. Hoe hij zich altijd de mindere gevoeld moet hebben als we bij elkaar waren. Dat is toch raar, als je omringd wordt door je familie, dat je je dan eigenlijk niet veilig voelt. Tenminste ik denk dat hij dat zo gedacht heeft. We praten niet echt over dat soort dingen. We houden het positief!

Martin, die blonde, dunne jongen, die brak met zijn familie, omdat.. tja waarom eigenlijk? En doet dat er nog toe in deze situatie? Moeten we juist nu dit soort dingen niet gewoon achter ons laten? Er niet over praten? De dingen niet moeilijker maken dan ze zijn? Martin heeft geen contact meer met zijn moeder. Wil ook geen contact. Vindt dat zij 'alles eraan heeft gedaan om zijn leven te verpesten'. Maar wat is verpesten als je inmiddels in België woont, een vrouw, stiefdochter en dochter hebt. Een goede baan hebt. Als je de wereld hebt laten zien dat je het wél kon, dat je het samen wél kon. Als je trots mag zijn op wat je samen bereikt hebt? Hij heeft een moeder die herinneringen oproept aan een tijd die hij wil vergeten, ik heb een moeder die verscheurd wordt omdat haar stervende zoon haar niet wil zien. Een zoon van wie ze al afscheid genomen had, vrede had met zijn beslissing om alle banden te verbreken. Zolang je weet dat het goed gaat met de ander, kun je je ook gemakkelijker neerleggen bij zo'n beslissing. Nu zijn de zaken anders, nu schreeuwt haar moederhart, omdat één van haar zoons dood gaat en zelfs met dat in zijn achterhoofd, geen contact wenst.

Ik heb een broer die doodgaat en een moeder die verscheurd wordt en ik schrijf hem nietszeggende dingen over wat ik vandaag ga doen, vraag hem wat hij gaat doen, omdat hij moet weten dat ik aan hem denk. Er zijn zoveel dingen die ik wil zeggen, zoveel dingen die ik wil vragen, maar ik wil het risico niet nemen dat dit contact verbroken wordt. Omdat ik een broer heb die doodgaat en een moeder heb die verscheurd wordt.

I carry your heart

Yesterday I watched a movie called 'In her shoes', it's not a fantastic movie and if it weren't for the poem that is read at the end by one of the characters, I probably wouldn't have watched it at all. The poem is by E.E. Cummings and it's called 'I carry your heart with me'. I love it, it brings tears to my eyes. Can you imagine someone sending you a poem like that? I'd like to think that this poem can also be used to describe our relationship with God. Wouldn't it be wonderful to live our Christian lives carrying Gods heart in our heart and letting the world know about it?

i carry your heart with me

i carry your heart with me(i carry it in
my heart)i am never without it(anywhere
i go you go, my dear; and whatever is done
by only me is your doing, my darling)

i fear no fate(for you are my fate, my sweet)i want
no world(for beautiful you are my world, my true)
and it's you are whatever a moon has always meant
and whatever a sun will always sing is you

here is the deepest secret nobody knows
(here is the root of the root and the bud of the bud
and the sky of the sky of a tree called life; which grows
higher than soul can hope or mind can hide)
and this is the wonder that's keeping the stars apart

i carry your heart(i carry it in my heart)

e.e. cummings

=========================

Gisteren keek ik een film genaamd 'In her shoes', het is geen fantastische film en als ik niet had geweten dat er aan het eind van de film een fantastisch gedicht voorgelezen wordt door één van de karakters, dan zou ik 'm waarschijnlijk niet eens gekeken hebben. Het gedicht is van E.E. Cummings en het heet 'i carry your heart'. Ik hou ervan, het brengt tranen in mijn ogen. Kun je je voorstellen dat iemand zo'n gedicht naar je stuurt? Ik denk graag dat dit gedicht ook gebruikt kan worden om onze relatie met God te beschrijven. Zou het niet fantastisch zijn als we ons leven als Christen leiden terwijl we Gods hart in ons hart dragen en de wereld dat laten weten?

Ik draag je hart met mij

ik draag jouw hart met mij(ik draag het in
mijn hart)ik heb het altijd bij me(overal ga jij
met mij mee, mijn lief; en wat er ook gebeurt
door mij alleen komt door jou, mijn liefste)

ik vrees geen noodlot(want jij bent mijn lot, mijn lief)ik wil
geen wereld(want schoonheid jij bent mijn ware wereld)
en jij bent het om het even wat een maan altijd betekende
en om het even wat een zon ook altijd zal zingen ben jij

hier is het grootste geheim dat niemand kent
(hier is de wortel van de wortel en de kiem van de kiem
en de hemel van de hemel van een levensboom; die hoger
groeit dan de ziel kan hopen of de geest kan bevatten)
en dit is het wonder dat de sterren in hun baan houdt

ik draag jouw hart(ik draag het in mijn hart)

e.e. cummings

Footprints in the sand

I came across a song sung by Leona Lewis and of course had to think of this poem. Wanted to share.

One night I had a dream
I dreamed I was walking along the beach with the Lord
and across the sky flashed scenes from my life.
For each scene I noticed two sets of footprints
, one belonged to me and the other to the Lord.
When the last scene of my life flashed before me,
I looked back at the footprints in the sand.
I noticed that many times along the path of my life,
there was only one set of footprints.
I also noticed that it happened at the very lowest
and saddest times in my life.
This really bothered me and I questioned the Lord about it.
"Lord, you said that once I decided to follow you,
you would walk with me all the way,
but I have noticed that during the most troublesome times in my life
there is only one set of footprints.
"I don't understand why in times when I needed you most,
you should leave me."
The Lord replied, "My precious, precious child,
I love you and I would never, never leave you
during your times of trial and suffering.
"When you saw only one set of footprints,
it was then that I carried you."





=======================================

Ik kwam een liedje tegen gezonden door Leona Lewis en moest uiteraard denken aan dit gedicht.

Voetstappen in het zand..

Ik droomde eens en zie
ik liep aan 't strand bij lage tij.
Ik was daar niet alleen,
want ook de Heer liep aan mijn zij.

We liepen samen het leven door,
en lieten in het zand,
een spoor van stappen; twee aan twee,
de Heer liep aan mijn hand.

Ik stopte en keek achter mij,
en zag mijn levensloop,
in tijden van geluk en vreugde,
van diepe smart en hoop.

Maar als ik het spoor goed bekeek,
zag ik langs heel de baan,
daar waar het juist het moeilijkst was,
maar één paar stappen staan.

Ik zei toen "Heer waarom dan toch?
Juist toen ik U nodig had,
juist toen ik zelf geen uitkomst zag,
op het zwaarste deel van mijn pad..."

De Heer keek toen vol liefde mij aan,
en antwoordde op mijn vragen;
"Mijn lieve kind, toen het moeilijk was,
toen heb ik jou gedragen..."

My coat

I have a coat that no longer fits

I'm insecure, not half as tough as I pretend to be. I wear a coat that no longer fits, but of which I know it protected me against the winds, the rains, the storms. Not because it made me feel good, or gave me warmth, but because when I wore it, I could convince myself that nothing mattered. That coat was my shield. Put everything little thing in boxes and hide them in the pockets of my coat. What you can't see can't hurt you right? Sometimes that's what you need to survive. Stupid thing though is that your coat gets heavier and harder to wear, but walking around without a coat is not an option. Honestly? I'm starting to detest wearing that coat, yes I'm surviving, but who wants to just survive?

I have a coat that no longer fits

In one of the pockets, well maybe all of them, there are little notes. They say how to behave in certain situations. How to respond. What someone expects of me. What I think someone expects of me. How I can get approval, how to avoid getting rejected. If I were to combine all those little notes in a book, it would be to heavy to carry around. I miss little notes which say what I want, what I expect and what I can do to fullfill those expectations. While wearing my old coat it never occured to me to write that down, because that's not what matters when I wear my old coat. What I want is emotionally too hard, who I am is too complex because I just never took the time to think about that. I don't have pockets in my old coat for those kind off thoughts and even if I did have them, they would be too difficult to carry around with all the stuff I'm already carrying around with me.

I have a coat that no longer fits

I'm looking at my old coat. It's a mess. The pockets are giving way, the seems are torn. It isn't comfortable anymore. I get tired when I wear it. It's so heavy by now, that it is almost impossible to wear. But when the winds start howling, when the rains start falling, when the dark clouds gather for the storm, it's the only coat I have.

I have a coat that no longer fits

In order to live and not just survive I need another coat. No clue what it should look like. No clue how many pockets this one will have. No clue if I'm supposed to look at all the stuff in my old coat and decide what to put into my new coat and what not. No clue if this new coat is going to protect me. People try to help with my new coat. "You just have to....". I get a little sick and a little bit angry when I hear someone saying that. If I 'could just do things differently', don't you think I would already be doing things differently? It's like I tell someone to "just perform an operation", that's not something everyone can "just do"? If I could "just wear a different coat", I would have done so a long time ago!

I have a coat that no longer fits

I don't want to wear this coat anymore. It has become too heavy. I know it, I feel it. I want a new coat. One that'll fit again. One that is beautiful because I think so, not because someone else thinks so.

I have a coat that no longer fits

God loves me. I am a pearl in Gods hand and I can be who I am. That's the lining of my new coat, the threads that will keep everything together. Who I am, what I want, what makes me happy, will be the fabric of my new coat. Love will be the lining of my new pockets. Love for my loved ones, my neighbours, myself and God. Everything that ends up in my new pockets will be surrounded with love, forgiveness and grace. At least.. that's what I want. I'm still missing the cutting pattern on which to base my new coat. But that's, with Gods help, what I'll be figuring out.

I have a coat that no longer fits

Time to make me a new coat!

================================================

Ik heb een jas die niet langer past

Ik ben onzeker, niet half zo stoer als ik me soms voor doe. Ik draag een jas die niet langer past, maar waarvan ik weet dat hij me beschermde tegen de wind, de regen, de stormen. Niet doordat hij me goed liet voelen of warmte gaf, maar omdat als ik hem droeg ik mezelf wijs kon maken dat het allemaal niet uitmaakte. Die jas was mijn schild. Alles wegdrukken, in doosjes stoppen met een stevige deksel, hoppa alles in de zakken van mijn jas weggestopt. Dan zie je niet meer wat je weggestopt hebt en da's soms precies wat je nodig hebt om te overleven. Nadeel is dat je jas steeds zwaarder wordt, steeds moeilijker te dragen, maar zonder jas rondlopen is geen optie. Eerlijk gezegd begint de jas me tegen te staan, ja ik overleef, maar wie wil er nou alleen maar overleven?

Ik heb een jas die niet langer past

In één van de zakken, misschien wel in alle, van mijn oude jas zitten briefjes. Daarop staat hoe ik me in bepaalde situaties moet gedragen. Hoe ik moet reageren. Wat een ander van mij verwacht. Of wat ik denk dat die ander van me verwacht. Hoe ik goedkeuring van anderen kan oogsten, hoe ik vermijd dat ik afgewezen word. Als ik al die briefjes combineer in een boek is het boek te zwaar om te dragen. Ik mis briefjes waarop staat wat ik wil, wat ik verwacht en hoe ik daaraan kan voldoen. Tijdens het dragen van mijn oude jas is het nooit in me opgekomen om op te schrijven wat mij gelukkig maakt. Want daar gaat het niet om als ik mijn oude jas draag. Wat ik wil is emotioneel te zwaar, wie ik ben is te ingewikkeld omdat ik daar nooit bij stil heb gestaan, daar heb ik geen zakken voor en als ik ze al had, dan is dit te zwaar om ook nog mee te sjouwen.

Ik heb een jas die niet langer past

Ik kijk naar mijn oude jas. Het is zo onderhand een onding. De zakken scheuren uit, de naden laten los. Hij zit niet meer lekker. Ik word er moe van om hem te dragen. Hij is inmiddels zo zwaar dat het bijna onmogelijk is om hem te dragen. Maar als de wind opsteekt, als het gaat regenen, als de donkere wolken zich verzamelen voor de storm, dan is dit nog steeds de enige jas die ik heb.

Ik heb een jas die niet langer past

Om te leven in plaats van te overleven heb ik een andere jas nodig. Geen idee hoe die eruit moet zien. Geen idee hoeveel zakken erin zullen zitten. Geen idee of het de bedoeling is dat ik de zakken van mijn oude jas eerst uitpak en beslis of dat wat erin zit mee moet naar mijn nieuwe jas. Geen idee of die nieuwe jas me zal beschermen. Mensen proberen te helpen met het vormgeven van mijn nieuwe jas. "Je moet gewoon..." Ik word een beetje misselijk en ook een beetje boos als ik iemand dat hoor zeggen. Als ik "gewoon" de dingen anders kon doen, denk je dan niet dat ik dat al lang gedaan had? Het is alsof ik tegen iemand zou zeggen "je moet gewoon even een operatie uitvoeren" da's toch ook niet iets dat iemand zomaar kan? Als ik gewoon een andere jas aan kon trekken had ik dat al lang gedaan!

Ik heb een jas die niet langer past

Ik wil deze jas niet meer dragen. Hij is te zwaar geworden. Dat weet ik, dat voel ik. Ik wil een nieuwe jas, eentje die weer past, die mooi is omdat ík hem mooi vind, niet omdat iemand anders het een mooie jas vind.

Ik heb een jas die niet langer past

God houdt van mij. Ik ben een parel in Gods hand en ik mag er zijn, zoals ik ben. Dat is de voering van mijn nieuwe jas, het draad dat mijn nieuwe jas bij elkaar zal houden. Wie ik ben, wat ik wil, waar ik gelukkig van word is de stof die de nieuwe jas zal gaan vormen. Liefde wordt de voering van mijn nieuwe zakken. Liefde voor mijn kinderen, mijn naasten, mijzelf en voor God. Alles wat in mijn nieuwe jas in mijn zakken verdwijnt wordt omringd met liefde, vergeving, genade. Tenminste.. dat is de bedoeling. Ik mis het patroon nog op basis waarvan ik de stof uit kan knippen voor mijn nieuwe jas. Maar daar ga ik, met Gods hulp, weer mee bezig.

Ik heb een jas die niet langer past

Tijd voor een nieuwe jas!

Me and my heart

I can’t let you in my head all the time, because I can’t handle being there myself all the time. I need my walls, need my protection, need my space to protect me from me. I can’t stop myself from obsessing over things if I’m living in my head or if someone else is pushing me towards obsessing by wanting me to open up and share all the time.

“Be yourself” he said and as I started to trust him more I showed him my vulnerable side, showed him I could be afraid of things that I had no control over, showed him I sometimes didn’t have the answers, showed him I could cry, showed him I could panic.

“I want to get to know you inside and out” he said. That frightened me a bit. Why this need to get into my head? I’ve never shown all of me to someone else. Survival of the fittest, eat or be eaten, that’s the kind of world I mentally live in. But getting to know each other is a healthy dynamic in a relationship, a basic need for a good relationship. And it’s something that’ll happen over time naturally, so I didn’t worry too much about it.

“You’ve changed” he said, “ you’re more emotional, afraid of being rejected. Since you quit your meds, you’ve been different” and he looked at me as if he didn’t know if he could handle that, didn’t know if he liked me this way. So I pulled back, created distance.

“You don’t communicate with me” he said. “I feel shut out because you don’t let me in”. I didn’t know what to do, I'm really not one to share my feelings all the time. I have a hard enough time dealing with them myself.

“I guess we’re not soulmates” he said and I started to cry on the inside, I loved him, showed him more of me than I’ve shown others, what else could I do? He wanted me to trust him 100% and I couldn’t anymore, because he had hurt me, made me feel insecure and rejected me. Can anyone really trust another person 100%?

“I don’t think we are going to work, I don’t feel like I can give you what you want from me”, I said. And I built walls of logic around my heart to stop him from getting in.

“Trust your heart, not your head” he said, but I couldn’t. My heart was the gift he rejected, being me was what made him feel more insecure about us, how could I trust my heart when I felt not safe anymore? Wouldn’t trusting my heart mean more rough times? More doubts about myself? More insecurity? It had only been a year since I was rock bottom mentally, could I take this risk now?

He couldn’t handle my need for space, to think without having to share, my need to pull back sometimes because things are just overwhelming to me. My need to switch off sometimes, to not think, my need for balance, my need to let go so life doesn’t become too complicated for me to handle. He couldn’t handle the speed in which I go when I’ve made up my mind about something. He couldn’t understand why I need to keep my emotions in check, not have them overwhelm me. The battle agains my depression has been a hard fight, one I made it through with the help of God, my family and friends and honestly.. I am not sure I can battle like this again. So I can't run the risk of going there again, which means I need to keep my emotions in check, the obsessing to a minimum and I need to be busy living my life instead of thinking about living it.

So even though I thought he was the one, even though I thought God had put us together, even though I had felt safe enough with him to be me at one point in time, I had to shield me in order to stay balanced.

I chickened out of this relationship and that saddens me sometimes. But then again.. a relationship shouldn’t make you feel like you’re in a game of playing chicken, should it? That’s what therapy is for ;)

Changes

October 2011
Sucked back into a clinical depression
Living alone in an appartment
Not opening my mail because I was afraid someone would write me something that proved I was failing at doing what needed to be done
Feeling like I could never escape from depression
On sick leave once again because I still couldn't tell my boss I couldn't do what he asked to be done/implied to had to be done/whatever I thought needed to be done
Feeling like a loser because I kept failing at getting better

October 2012
Depression is gone, I'm even off my meds :)
I live with my parents
I open my mail, still freaks me out a bit sometimes, especially letters from government departments.. but I think everyone experiences that!
I know my depression is lurking in the shadows, but as long as I keep away from the shadows, I'll be ok.
Well.. still on sick leave lol, but getting better and better and hoping I'll be working again soon
Don't know yet about protecting myself in a work environment.. but it feels okay to tell someone that I can't do something for whatever reason.
I don't feel like a loser anymore. I accomplished a lot this last year, I have changed a lot this last year.
I'm in a relationship in which I can be myself, with all my insecurities, with all my strengths, with all my weaknesses, with all my humor, with all my love. I feel safe in this relationship.

The change
Now what made this all happen? It's very simple... I finally admitted to myself that I couldn't do it on my own, that I wasn't able to fix this by myself, that I wasn't strong or committed enough to help myself. So I reached out for help and found exactly what I needed to get back to who I am, to being me. I want to thank my parents for being there for me, for opening their home for me, for investing time and a piece of themselves in me to get me back on my feet. But most of all I want to thank God for not letting go of me, for being there for me when I finally realized that I am a pearl in Gods hand. He knew me before I was born, he knows me inside and out and loves me for who I am and for who I can be. I am a beloved daughter of God. And no matter what happens, no matter what dark forces come and attack me, I know this: I am good enough in the eyes of the Lord, so who am I and who are you to tell me otherwise?!

===============================================

Veranderingen

Oktober 2011
Terug in een diepe depressie
Alleen in een appartementje
Open mijn post niet omdat er misschien wel een brief tussenzit waarin iemand mij erop wijst dat ik niet doe wat ik moet doen
Gevangen in het gevoel dat ik nooit zal ontsnappen aan mijn depressies
Weer in de ziektewet omdat ik nog steeds mijn baas niet durf te vertellen dat ik niet kan doen wat hij van me vraagt, laat doorschemeren wat er gedaan zou moeten worden, wat ik denk dat er gedaan moet worden
Voel me een verliezer omdat ik faal wanneer het om beter worden gaat

Oktober 2012
Geen depressie meer, ik ben zelfs van mijn medicijnen af :)
Ik open mijn post, soms nog steeds een beetje angstig, in het bijzonder als er post van de overheid komt, maar ik denk dat iedereen dat heeft!
Ik weet dat mijn depressie in de schaduwen wacht, maar zolang ik uit de buurt van de schaduwen blijf, zal het goed met me gaan
Tja.. nog steeds in de ziektewet lol, maar het gaat steeds beter met me en ik hoop dat ik binnenkort weer werk
Weet niet hoe het zal gaan in een werkomgeving, of ik mezelf dan kan beschermen, maar het voelt goed om iemand te zeggen dat ik iets niet kan, om welke reden dan ook
Ik voel me geen verliezer meer. Ik heb veel voor elkaar gekregen dit afgelopen jaar, ik ben veranderd in het afgelopen jaar
Ik heb een relatie waarin ik mezelf kan zijn, met al mijn onzekerheden, met al mijn kracht, met al mijn zwakheden, met al mijn humor, met al mijn liefde. Ik voel me veilig in deze relatie

De verandering
Wat heeft er nu voor gezorgd dat er zoveel veranderd is? Het is eigenlijk heel simpel. Ik heb eindelijk tegenover mezelf toegegeven dat ik het niet zelf kan doen, dat ik het niet zelf 'beter' kon maken, dat ik niet sterk genoeg of toegewijd genoeg was om mezelf te helpen. Dus zocht ik hulp en vond precies wat ik nodig had om terug te komen bij wie ik ben, om mezelf te zijn. Ik wil mijn ouders bedanken omdat ze er voor me waren, omdat ze hun huis voor mij opengesteld hebben, omdat ze tijd en een stukje van henzelf in mij geïnvesteerd hebben zodat ik weer op mijn voeten terecht kon komen. Maar boven alles wil ik God bedanken dat Hij me niet heeft laten gaan, dat Hij er voor me was toen ik me eindelijke realiseerde dat ik een parel ben in Gods hand. Hij kende me voordat ik geboren werd, Hij kent me door en door en houdt van me om wie ik ben en kan zijn. Ik ben een geliefde dochter van God. En wat er ook gebeurd, welke duistere krachten me ook aanvallen, ik weet dit: ik ben goed genoeg in de ogen van de Heer, dus wie ben ik of wie ben jij om te zeggen dat ik niet goed genoeg ben?!

Engagement

"An engagement or betrothal is a promise to marry, and also the period of time between proposal and marriage – which may be lengthy or trivial. During this period, a couple is said to be betrothed, affianced, engaged to be married, or simply engaged."

I can happily announce that Fred and I are engaged to be married. No he didn't do a libdub involving the entire village, no he didn't jump from the sky, land before me and pop the question, no he didn't take me to a game and had the question projected on the scoreboard... he simply held me in his arms, told me he didn't want to go another day without me and asked me to marry him. And since we're engaged now.. you know what my answer was ;)

==========================================

Verloving

"De verloving is het wederzijds geven van een trouwbelofte, en ook de periode tussen de vraag en het huwelijk - deze periode kan lang zijn of kort. Gedurende deze periode is het paar verloofd."

Met blijdschap laat ik de wereld weten dat Fred en ik verloofd zijn. Nee hij deed geen libdub met het hele dorp, nee hij landde niet aan een parachute voor mijn voeten om me vervolgens te vragen, nee hij nam me niet mee naar een wedstrijd en liet de vraag op het scorebord projecteren... hij hield met gewoon in zijn armen, vertelde me dat hij geen dag meer zonder me wilde en vroeg of ik met hem wilde trouwen. En aangezien we nu verloofd zijn... weet je wat ik geantwoord heb ;)

"Prove that you're not a robot"

I'm trying to leave a comment on a blog of a friend and get confronted with this message. I try and read the picture that contains some letters and numbers and typ what I think I see in the answer box... No go.. I didn't get it right, BUT no worries.. I can try again! So I do, since I'm not a robot and very willing to prove to the world (or at least blogger.com) that I'm not! I get a new picture and geez.. this one is ever harder to figure out.

While I'm doing my best to decrypt the picture and get the answer right I can't help but think "I'm getting frustrated, that in itself proves I'm not a robot". I hit enter, almost sure that I got it right this time, but alas.. no go again. How sure am I that I'm not a robot? And how hard can it be to prove that I'm not? Is failing this little test not prove enough? Maybe I should just text my friend my comment and not bother at all with this stupid test anymore but then again.. I'm not the kind of person that gets beaten by what seems to be a simple test!

So... I try again.. this time not putting a space between the letters and the numbers (there are two pictures and logic dictates two different pictures means an answer containing two parts and you distinguish between the parts by putting a space in there) and voilà, my answer is accepted... guess proving that you're not a robot is a simple matter of being able to adept.. but aren't there robots and programs that are specifically designed to do so? So did I in fact prove that I'm not a robot?



=========================================================

"Bewijs dat je geen robot bent"

Ik probeer een berichtje achter te laten op een blog van een vriendin van me en wordt geconfronteerd met deze opdracht. Ik probeer uit de plaatjes die letters en cijfers bevatten te herleiden wat de gevraagde code moet zijn en type dat in in het antwoordboxje. Nope.. ik had het niet goed, MAAR niet gevreesd, ik mag het nog een keer proberen! Dus dat doe ik. Ik ben tenslotte geen robot en ik wil de wereld (nou ja op zijn minst blogger.com) graag laten weten dat ik geen robot ben! Ik krijg een nieuw plaatje en jeetje... deze is nog moeilijker te oncijferen!

Terwijl ik mijn best doe om het plaatje te ontsleutelen en het goede antwoord te geven kan ik niet helpen dat ik begin te denken "ik raak gefrustreerd, is dat niet bewijs genoeg dat ik geen robot ben?". Ik druk op enter, vrijwel zeker dat ik het nu goed heb... maar helaas.. weer niet goed. Hoe zeker ben ik er eigenlijk zelf van dat ik geen robot ben? Is het feit dat ik dit blijkbaar niet kan niet bewijs genoeg van het 'niet robot' zijn? Misschien moet ik mijn vriendin gewoon sms'en en dat berichtje gewoon vergeten, maar ja.... ik ben niet het soort persoon dat verslagen wordt door een stomme test!!

Dus probeer ik het nog een keer. Dit keer geen spatie tussen de letters en de cijfers (er zijn twee plaatjes en logica dicteert dat twee verschillende plaatjes betekent dat het antwoord uit twee onderdelen bestaat, verschillende onderdelen onderscheid je in een zin door een spatie) en voilà, mijn antwoord wordt geaccepteerd.. Blijkbaar bewijs dat je geen robot bent door je aan te passen aan de omstandigheden.. maar uhm.. zijn er geen robots en programma's die speciaal ontworpen zijn om zich aan te passen? Dus heb ik eigenlijk wel bewezen dat ik geen robot ben?

Your parents are just human too

Why does it hurt more when one of your parents criticizes you? Why does it mean more when they applaud you? Why is everything they say and do, or do not say and do not do, so much more important to you than what everyone else does or doesn't do? Why do we children use a different set of scales when our parents are concerned?

In my journey I've learned that I haven't been the best mother at times, that I could have done more, should have done more, should have made different choices, should have handled some situations differently, should have thought more of others, should have left my emotions at the door. Should have, could have, would have.. Looking at myself in that way made it easier to look at my parents in the same way. My parents are who they are because of their character, their upbringing, their own struggles in life, their own insecurities, their own past. And they too struggle to do right, to know the answers, to deal with situations best they can and you know what? They fail too..., just like me. Guess that makes them as human as I am.

So I try to put my parents actions or lack of on the same scales as I use for my friends. I ask myself why they reacted the way they did, what made them say the things they said, what could have played a role in their decision making, like I do with my friends. That makes it possible for me to bring them to my level, my own level of insecurities of not knowing, of making decisions based on the information you have at that time. With my parents no longer on a high and mighty level, I am able to cope lovingly with the fact that they are only human.

If you are not perfect.. then why hold your parents accountable for the fact that they are not perfect?



====================================================

Je ouders zijn ook maar gewoon mensen

Waarom doet het meer pijn als één van je ouders je bekritiseert? Waarom betekent het meer als zij het goed vinden wat je doet? Waarom is alles wat ze zeggen en doen, of niet zeggen en niet doen, veel belangrijker dan wat iemand anders wel of niet zegt of doet? Waarom gebruiken wij als kinderen een andere weegschaal als het om onze ouders gaat?

In mijn levensreis heb ik geleerd dat ik niet de beste moeder ben geweest, dat ik meer had kunnen doen, dat ik meer had moeten doen, andere beslissingen had moeten nemen, sommige situaties anders benaderd had moeten hebben, meer aan anderen had moeten denken, mijn emoties bij de deur achter had moeten laten. Had gekund, had gemoeten, had gewild.. Door zo naar mezelf te kijken, werd het gemakkelijker om ook zo naar mijn ouders te kijken. Mijn ouders zijn wie ze zijn door hun karakter, hun opvoeding, hun eigen moeilijkheden in het leven, hun eigen onzekerheden, hun eigen verleden. En zij worstelen ook om het juiste te doen, om de antwoorden te hebben, om het beste om te gaan met moeilijke situaties en weet je? Zij falen ook..., net als ik. Geloof dat dat ze net zo menselijk maakt als ikzelf.

Dus probeer ik de acties van mijn ouders, of het gebrek daaraan, op dezelfde weegschaal te plaatsen als die ik voor mijn vrienden gebruik. Ik vraag me af waarom ze zo reageerden, wat meegeteld heeft in wat ze zeiden en waarom ze dat zeiden, wat een rol gespeeld heeft in de beslissingen die ze nemen, net zoals ik bij mijn vrienden doe. Daarmee kan ik ze op mijn eigen niveau brengen, het niveau van onzekerheden, het niet weten en het nemen van beslissingen op basis van de informatie die je op dat moment hebt. Nu mijn ouders niet langer alwetend zijn en alles goed moeten doen, kan ik met liefde omgaan met het feit dat ze ook maar mensen zijn.

Als jij niet perfect bent... waarom je ouders dan verwijten dat zij niet perfect zijn?

Love

A stranger came knocking on the door
I looked through the spyhole
I don't open the door for just anyone yanno

He looked into my eyes
and I felt like I knew him
even though I had never seen him before

We started talking
without words
two lost souls spiraling into a concerto

I knew before she did
I felt before she could
and I opened the door

to let him in
into her heart
=================

Liefde

Een vreemde klopte op de deur
Ik keek door het spionnetje
Ik doe de deur namelijk niet voor iedereen open

Hij keek in mijn ogen
en het voelde alsof ik hem kende
ook al had ik hem niet eerder gezien

We begonnen te praten
zonder woorden
twee verloren zielen wervelend in een concert

Ik wist het voordat zij het wist
Ik voelde het voordat zij het kon voelen
en ik opende de deur

zodat hij binnen kon gaan
in haar hart

First date

5 minutes before I leave, my mom gives me some last minute tips:
- don't be too selfassured
- don't be too obstinate
- be a lil docile
- play hard to get

My mom thinks that's the way to land a guy and I don't think she's wrong about that.. but of course I messed up completely during the date.

He enters the bar where we agreed to meet up, I've got my camerabag in my hands, so I decide to do the Dutch thing and kiss him three times on the cheecks. "WRONG" my mom says in my head, "all that immediate kissing.. just don't do that, I don't like that at all!".

Since I'm nervous I ask him if he wants coffee. When he answers "yes please" I turn, walk over to the bar and get the two coffees. "WRONG" my moms says in my head, "always let the man take care of you".

After we've talked some we decide to start our walk.. I get my wallet, walk over to the bar and pay for the coffee. On my way back I realise what I just did and I say 'you don't mind me paying right?' and he gives the only right answer "no, but I'm paying for the next drinks". "WRONG" my moms says in my head,"I can forgive you for ordering the coffee.. but paying for it???".

During our walk we talk a lot, about religion, our children, our families, life. We click and it seems to go effortlessly. Half way through the walk he offers to carry my camerabag. "Don't be silly" I answer, "I can carry it myself!" and I put the backpack on my back again. In my head my mom rolls her eyes and just looks at me.

When we're back in the village, where 'Koninginnedag' is celebrated, we have another drink. We walk up and down all the festivities and well we kinda end up not knowing what to do. "A first date isn't supposed to last too long" he says and I nod my head. In my head my moms is nodding her head too. "But.. I'm having a good time and if you'd like it, I could stay a little longer", in my head my mom is saying "play hard to get!!!", but I nod again and I'm glad he isn't leaving yet.

After all the live music, singing along, laughing, we're both amazed at how time flies. We walk to his car and the awkward moment of saying goodbye arrives. In my head my mom is content with the three kisses I give him and me wishing him a save journey home. I wave at him en walk home, hoping that even though I made some mistakes during this date, he knows that I'm not as selfassured as I seem to be, that I don't have it all and that I can't do it all by myself. In my head my mom takes a deep breath and says "Child, it's so much easier to just let someone see and notice that, instead of making him guess" and she's right, it's just so hard to be vulnerable on a first date ;).

We're going for another walk on monday btw :)

===== Eerste date ====

5 minuten voordat ik de deur uitga, geeft mijn moeder me nog wat laatste tips:
- niet te zelfstandig overkomen
- niet te eigenzinnig overkomen
- wees een beetje volgzaam
- play hard to get

Volgens mijn moeder is dat hoe je een man "strikt" en volgens mij ziet ze dat niet eens zo verkeerd. Natuurlijk liep het in de praktijk compleet anders.

Hij komt binnen in het café waar we afgesproken hebben, ik heb mijn cameratas in mijn hand dus ik besluit spontaan hem geen hand te geven maar op zijn wangen te kussen (goed alternatief toch?). "FOUT" zegt mijn moeder in mijn hoofd, "al dat onmiddellijke gekus... gewoon niet aan beginnen, ik hou er niet van!".

Zenuwachtig als ik ben, vraag ik of hij koffie wil. Op zijn "ja, lekker", draai ik me om naar de bar, bestel twee koffie en loop met de koffie terug. "FOUT", zegt mijn moeder in mijn hoofd, "altijd de man voor je laten zorgen".

Na wat inleidend gebabbel besluiten we met onze wandeling te beginnen.. ik pak mijn portemonnee, loop naar de bar en betaal de twee koffie, ik loop terug, realiseer me wat ik zojuist gedaan heb en zeg nog "dat vind je toch niet erg he dat ik net betaald heb?", waarop hij het enige juiste antwoord geeft: "nee hoor, maar de volgende ronde is voor mij". "FOUT" zegt mijn moeder in mijn hoofd, terwijl ze dramatisch een hand naar haar voorhoofd brengt "dat je de koffie bestelt is tot daar aan toe, maar dat je 'm ook nog betaalt!!!".

Tijdens onze wandeling praten we veel, over het geloof, onze kinderen, onze families, het leven. Het klikt en eigenlijk gaat het allemaal vanzelf. Halverwege de wandeling biedt hij aan om mijn cameratas te dragen. "Nee joh, ben je gek", antwoord ik, "het lukt best hoor!" en ik zwaai mijn rugzak weer op mijn rug. In mijn hoofd draait mijn moeder haar ogen omhoog en zwijgt.

Als we weer terug zijn in het dorp, waar volop Koninginnedag gevierd wordt, drinken we nog wat. We lopen een keer heen en weer tussen de festiviteiten en staan een beetje besluiteloos bij elkaar. "De eerste date hoort eigenlijk niet te lang te duren" zegt hij, ik knik bevestigend. In mijn hoofd knikt mijn moeder tevreden mee. "Maar ik vind het gezellig, dus ik denk dat ik nog maar even blijf als jij dat ook wilt", in mijn hoofd zegt mijn moeder "play hard to get!!!", maar ik knik wederom bevestigend en ben blij dat hij nog niet weggaat.

Na alle live muziek, het meezingen, het lachen, zijn we eigenlijk allebei verbaasd over hoe snel de tijd is gegaan. We lopen naar zijn auto en dan komt het rare moment van afscheidnemen. In mijn hoofd knikt mijn moeder dit keer tevreden als ik hem weer drie keer op zijn wangen kus en een veilige reis terug wens. Ik zwaai en loop naar huis, hopend dat hij ondanks al mijn foutjes weet dat ik niet zo zelfverzekerd ben als ik over kan komen, dat ik het niet allemaal voor elkaar heb en dat ik niet alles in mijn eentje kan. In mijn hoofd zucht mijn moeder en zegt "kind, het is veel eenvoudiger als je dat gewoon laat zien en merken in plaats van dat iemand er naar moet raden" en ze heeft gelijk, maar het is zo moeilijk om te laten zien dat je kwetsbaar bent, in ieder geval op een eerste date ;).

Maandag gaan trouwens opnieuw wandelen :)

If and when

If and when
I may spend a day with you

If and when
I may enjoy your smile

If and when
I may comfort you

If and when
I may give my heart to you

I will

If and when
I meet you

=======
Als en wanneer


Als en wanneer
ik een dag met je doorbrengen mag

Als en wanneer
ik van je lach genieten mag

Als en wanneer
ik je troosten mag

Als en wanneer
ik je mijn hart geven mag

dan zal ik dat doen

Als en wanneer
ik je tegenkom

Love

"Love means to commit oneself without guarantee, to give oneself completely in the hope that our love will produce love in the loved person. Love is an act of faith, and whoever is of little faith is also of little love."

Erich Fromm (psychologist)

In this life we rarely love without expecting to be loved back, whether it be in friendships or partnerships. We get disappointed when the ones we care about don't seem to care about us equally. But is love really love when we add a pricetag or keep score? Or do we simply make it an entanglement of feelings, a way of proving that I'm worth something, a way of saying 'look at what I do for you, look at how good I am.. now why can't you do the same for me?'.

Since I'm with my parents love is a topic we talk about often. My mom and dad are religious, they believe in God, Jesus and the Holy Spirit. I've been brought up as a Christian, but I've lost my way in the world, got overwhelmed with all the expectations people had of me and I was convinced that I was not worth loving unless I could fullfill those expectations. It's a very loveless way of living. It isolates you, makes you vulnerable to anyone and everyone. If you're not worth anything and noone seems to love you for you... then what is there to live for? I know that this way of living has contributed to my depressions and burn outs. If you have to earn love over and over again, there is only one guarantee... you will destroy yourself, because living without real love is just too hard.

I'm learning that love should be the base on which you build your life. But it is the kind of love where you don't expect, you don't need to be loved back, where you give your love freely and hope that the other person will grow with your love and be able to give love like you. It's the kind of love where you ask yourself how can I benefit this person, what can I do for him/her and not ask yourself what can this person do for me? I've been reading the bible again, I'm going to church, I sing in a gospel choir and everywhere I turn, I get love from people who don't even know me. I've stopped asking myself 'what is it they want from me', because they simply don't want anything from me, they care, they love and they want me to be well. It is this kind of love that I want to give in return.

So I'm on a path of personal and religious growth because giving love like that is not easy. It means setting your ego aside, letting go of your insecurities, letting go of the need to get something in return and I wholehartedly believe that the only way to do this is to believe that there is someone who knows me inside out, the good and the bad, and still thinks I deserve His love. I don't need to earn love because I already have it. And even though I can be a better person and He wants me to be a better person.. the way I am now is good enough :). That is the base on which I can give love back like I'm receiving now.

==========================================

Liefde

"Liefde betekent dat je je vastlegt zonder garantie, dat je jezelf helemaal geeft in de hoop dat dit liefde in de persoon die je liefhebt zal produceren. Liefde is een kwestie van vertrouwen en wie er weinig vertrouwen heeft, heeft ook weinig liefde."

Erich Fromm (psycholoog)

In dit leven hebben we zelden lief zonder dat we liefde terug verwachten, of dat nu in vriendschappen of in partnerschappen is. We raken teleurgesteld wanneer degenen om wie wij geven niet net zoveel om ons lijken te geven. Maar is liefde werkelijk liefde als we er een prijskaartje aan hangen? Of als we de score bijhouden? Of maken we er simpelweg een verweving van gevoelens van, een manier om te bewijzen dat ik iets waard ben, een manier om te zeggen 'kijk eens naar wat ik allemaal voor jou doe, hoe goed ik wel niet ben... waarom kun jij niet hetzelfde voor mij doen?'.

Sinds ik bij mijn ouders woon is liefde een onderwerp waar we het vaak over hebben. Mijn moeder en vader zijn religieus, geloven in God, Jezus en de Heilige Geest. Ik ben christelijk opgevoed, maar heb mijn weg in de wereld verloren omdat ik overspoeld raakte door alle verwachtingen die mensen van mij hadden en ik ervan overtuigd was dat ik het niet waard was om van te houden tenzij ik aan die verwachtingen kon voldoen. Ik weet zeker dat deze manier van leven tot mijn depressies en burnouts bijgedragen heeft. Het is een hele liefdeloze manier van leven. Het isoleert je, maakt je kwetsbaar voor alles en iedereen. Als jij niets waard bent en als er niemand van je houdt zoals je bent... waar leef je dan voor? Als je elke keer opnieuw liefde moet verdienen, is er maar één garantie.. je zult jezelf als persoon vernietigen, want leven zonder echte liefde is gewoon te moeilijk.

Ik ben aan het leren dat liefde de basis moet zijn waarop je je leven bouwt. Maar het is het soort liefde waar je geen verwachtingen hebt, er niet van je gehouden MOET worden, het soort liefde die je in alle vrijheid geeft en waarvan je hoopt dat het de andere persoon zal laten groeien en het mogelijk maakt dat deze op dezelfde manier liefde zal kunnen geven als jij. Het is het soort liefde waar je je afvraagt wat jij voor een ander kunt betekenen, wat je voor hem/haar kunt doen en je je niet afvraagt wat die ander voor jou kan doen. Ik ben de bijbel aan het lezen, ik ga naar de kerk, ik zing in een gospel koor en waar ik ook kijk.. ik krijg liefde van mensen die mij helemaal niet kennen. Ik ben opgehouden met mezelf af te vragen wat ze van me willen, simpel omdat ze niets van me willen, ze geven om me, geven liefde en willen dat het goed met me gaat.

Dus ik ben op een pad van persoonlijke en religieuze groei omdat op die manier liefde geven niet gemakkelijk is. Het betekent dat je je ego aan de kant moet zetten, je eigen onzekerheden los moet laten en moet proberen om niets terug te willen krijgen als je iets geeft. Ik geloof met heel mijn hart dat de enige manier waarop je dit kunt doen is weten dat er iemand is die je door en door kent, het goede en het slechte, en toch denkt dat je Zijn liefde waard bent. Ik hoef die liefde niet te verdienen, ik heb hem al. En hoewel ik een beter persoon kan zijn en Hij wil dat ik een beter persoon wordt, is zoals ik nu ben goed genoeg :). Dat is de basis waarop ik liefde kan (terug)geven zoals ik die nu ontvang.

Still pondering about friendship

So I have this friend who does almost anything for me. He'll pick up my kids if they can't come to me by themselves, he'll lend me his car so I can go places, I can call him in the middle of the night and he'll be there for me (if I don't call about something silly that is, in that case he'll tell me to go to sleep ;).

He's taken time off from work to be with me when I was down, he "babysat" me when I was really down. He's been to shrink appointments with me, always joking that it would be him they would ask to stay. He takes me places and when I stay at his place he always tries to make it special.

The list of things we do together is long and he's been there for me time and time again. He sounds a lot better than the guy I was talking about yesterday right? Well the thing is... it's the same guy! And that's what keeps me puzzled... do I forget about the stuff I wrote about yesterday because he's good to me too? Or do I weigh in the fact that he's good to me too? How do I balance the two? When do I draw a line and say 'no further'? I have no clue.

I've always been the one to do anything in order to have people love me, including letting them walk all over me, so when I forgive and forget in this case.. does that mean I'm doing what I'm used to do and disregarding myself.. or does it mean the good outweighs the bad? I'm just totally confused at the moment. Maybe there's just too much going on right now. The appartment, moving in with my parents, having to look at my mess and fix it together with my parents, learning how to live with three adults, one of which is my mom, in one house. Dealing with the fact I don't see my kids as much as I did, dealing with the fact my employer is paying me 70% of my salary instead of the full hundred because I'm on sick leave. Having to get a lawyer to take my employer to court because of this. A freaking lot is happening once again!

So what makes a good friend? What tips the balance? What makes you say "well that's the way he is and I'm fine with that"? What do I think makes a good friend and am I like that at all or do I just expect too much from myself and others, from friendship?

Still don't know, still need to ponder some more, grrrrrrr.

=====

Nog steeds vriendschap aan het overpeizen

Ik heb een vriend die bijna alles voor me doet. Hij haalt mijn kinderen op als zij niet in staat zijn om zelf voor vervoer te zorgen, hij leent me zijn auto zodat ik ergens heen kan gaan, ik kan hem in het midden van de nacht bellen en dan zal hij naar me luisteren (tenzij ik natuurlijk over iets onzinnigs bel, dan zegt hij dat ik gewoon weer moet gaan slapen ;)

Hij heeft vrij genomen van werk zodat hij bij me kon zijn toen ik down was. Hij heeft op me gelet, gebabysit, toen ik heel erg down was. Hij is met me meegegaan naar psycholoog afspraken, altijd grappen makend dat ze hem niet weer zouden laten gaan. Hij neemt me mee en wanneer ik bij hem logeer, probeert hij er altijd iets speciaals van te maken.

De lijst van dingen die we samen doen is lang en hij is er keer op keer voor me geweest. Klinkt een stuk beter dan die vent van gisteren toch? Nou ja.. weet je.. hij is diezelfde vent! En dat zorgt ervoor dat ik er nog steeds niet uit ben. Vergeet ik de dingen waar ik gisteren over schreef omdat hij ook goed voor me is? Of weeg ik deze dingen tegen elkaar af? Hoe balanceer ik het goede en het slechte? Wanneer trek ik een lijn en zeg ik 'niet verder dan hier'? Ik heb geen idee.

Ik ben altijd iemand geweest die alles deed om ervoor te zorgen dat iemand maar van me hield, ook wanneer dat inhield dat ik als deurmat gebruikt werd. Dus als ik in dit geval vergeef en vergeet... betekent dat dan dat ik weer een deurmat ben? Of betekent dat dat het goede zwaarder weegt dan het slechte? Ik ben op dit moment gewoon in de war, misschien is er wel gewoon veel te veel aan de hand. Mijn appartement, bij mijn ouders in gaan wonen, naar mijn troep moeten kijken en oplossingen moeten zoeken met mijn ouders, met drie volwassenen in één huis wonen en één van die volwassenen is mijn moeder. Zien om te gaan met het feit dat ik mijn kinderen minder zie, zien om te gaan met het feit dat mijn werkgever maar 70% van mijn salaris uitbetaald in plaats van de volledige 100% omdat ik in de ziektewet zit. Een advocaat in moeten huren omdat ik mijn werkgever voor het gerecht moet dagen zodat hij weer 100% uitbetaald. Er is gewoon weer ontzettend veel aan de hand!

Wat maakt nou dat iemand een goede vriend is? Wat zorgt ervoor dat de weegschaal doorslaat naar 'goed'. Wat zorgt ervoor dat je kunt blijven zeggen "zo is hij nu eenmaal en dat is oké". Hoe denk ik dat een goede vriend zich moet gedragen en kan ik dat zelf wel eens of verwacht ik gewoon teveel van mezelf en anderen, van vriendschap?

Weet het nog steeds niet, nog meer overpeinzing nodig, grrrrrrrrrrrr.

Pondering about friendship

Does a true friend tell you what he or she thinks of something.. or does he or she just tell you what you want to hear and pretend like they're happy for you?

This is an issue that has come up in a friendship of mine. I personally think that it depends on the situation. If I feel like my friend is going to get hurt, or putting himself/herself in a situation in which they can get hurt and they tell me about it or ask for my opinion.. I will tell them what I think about it. They don't have to do what I say, they don't have to agree with what I say, they can even tell me to back off. No problem at all.

My friend feels differently about this. He feels that I should keep my opinion to myself and be happy when he is happy and if I'm not then to pretend to be happy. I have no problem with being happy when my friend is happy, it's the pretending part I can't do. If I don't really care about you of course I'll pretend to be happy for you, if I do care though, I can't. In our friendship this has escalated to him telling me I'm not a true friend if I can't pretend to be happy for him, if I can't keep my opinion to myself. I can agree to disagree, but this friend had promised me to help me and my mom with my appartment and decided after our disagreement that he would no longer help since he didn't feel like it anymore. He told me to ask someone else to help me instead. That wouldn't have been a problem if all this didn't happen around midnight and I needed the help the next day. He not only bailed on me at the last minute, he punished my mom by not keeping his promise to her either, causing her to have to carry heavy things out of the appartment, just because he was angry with me.

Is friendship, being best friends, a matter of holding your tongue at the right moment? Does saying something your friend doesn't want to hear mean he can go back on a promise and leave you to fend for yourself? Does true friendship come with boundries and regulations with no touch, no talk, no eye contact as long as you don't say what your friend wants you to say? The more I think about this, the more my I feel that the answer is no. True friends don't make you act like they want you to act just because they don't like what you're saying. They accept your opinion for what it is... an opinion, take what they think makes sense and discard what they think is nonsense without making judgement on the value of your friendship. Sharing parts of your life with me is a choice and if you know you're not going to like what I will say about something and you won't appreciate my honesty about it.. then don't share.

Why is this a big thing now? Well simply because my friend has a tendancy to explode, to air his mind brutally when he sees fit. He takes no prisoners, he will try and get in your face to win an argument. He won't talk to me for days if he thinks I'm being stupid, he will make me feel like I don't count and when he's done being angry.. I'm not allowed to still be angry because that's stupid all over again. I know he does this because he's had a hard week, because a client got on his nerves, because life is hard on him too sometimes and I understand or at least I try to. I've stopped argueing, I keep notice of the mood he's in so I don't say the wrong things, when he comes and picks me up I make sure I'm on time so he doesn't have to wait. So maybe what I really have a problem with is that I do act differently, that I can't be totally me when I'm around him because he takes up so much space that in order to keep the peace I take up less space.

Starting over, becoming who I'm meant to be, setting boundries, learning to fend for myself, learning to say no, all has to lead to me giving myself the space to be me, now if I can't be me with my best friend, is he really the best friend I can have? And if I need to learn all this, am I really able to be his best friend at this moment? Need to ponder about that some more.


============

Vriendschap - een overpeinzing

Vertelt een echte vriend wat hij of zij denkt over iets... of vertelt een echte vriend je wat je wilt horen en doet hij/zij net alsof ze blij zijn voor je?

Dit is een onderwerp dat in een van mijn vriendschappen speelt op dit moment. Ik persoonlijk denk dat het aan de situatie ligt. Als ik het gevoel heb dat mijn vriend gekwetst zal raken of zich/haarzelf in een situatie plaats waarin hij/zij gekwetst kan worden en ze vertellen mij erover of vragen mijn mening.. dan vertel ik ze hoe ik erover denk. Ze hoeven niet te doen wat ik zeg, ze hoeven het niet met me eens te zijn, ze kunnen me zelfs vertellen dat ik me er niet mee moet bemoeien. Geen probleem.

Deze vriend ziet dit anders. Hij vindt dat ik mijn mening voor mezelf moet houden en dat ik blij moet zijn als hij blij is en als ik niet blij ben... dat ik dan maar moet doen alsof ik blij ben. Ik heb er geen probleem mee om blij te zijn als jij blij bent.. het is het 'doen alsof' dat ik niet kan. Als ik niet echt om je geef/als je een oppervlakkige vriend bent, heb ik er niet zoveel problemen mee, als ik om je geef wordt dat heel anders. In onze vriendschap heeft dit geleid tot een escalatie waarin hij mij vertelde dat ik geen echte vriend was als ik niet kan doen of ik blij voor hem ben en mijn mening voor mezelf kan houden. Ik kan het eens zijn dat we het oneens zijn over dit onderwerp, maar deze vriend had beloofd dat hij mij en mijn moeder zou helpen met mijn appartement. Na onze discussie gaf hij aan dat ik maar iemand anders moest zoeken om te helpen omdat hij daar geen zin meer in had. Dat zou allemaal geen probleem zijn geweest als zich dit niet tegen middernacht afspeelde en ik de volgende dag hulp nodig had. Hij liet niet alleen mij in de steek op het allerlaatste moment, hij liet ook mijn moeder in de steek, waardoor zij met zware spullen moest sjouwen, alleen maar omdat hij boos was op mij.

Is vriendschap, beste vrienden zijn, dan een kwestie van op het juiste moment je mond houden? Betekent iets zeggen wat de ander niet wil horen dat iemand zijn belofte gewoon kan breken en je er alleen voor kan laten staan? Horen bij echte vriendschap grenzen en regels met 'no touch, no talk, no eye contact' zolang als je niet zegt wat de ander wil dat je zegt? Hoe meer ik hier over nadenk, hoe sterker het gevoel dat het antwoord hierop nee is. Echte vrienden eisen niet dat jij je gedraagt zoals zij willen dat je je gedraagt omdat ze het niet leuk vinden wat je zegt. Echte vrienden accepteren je mening voor wat hij is... een mening. Ze nemen wat ze zinnig vinden over en gooien wat ze onzinnig vinden weg, zonder dat ze een prijskaartje aan de vriendschap hangen. Het delen van onderdelen van je leven is een keus en als je nu al weet dat je het niet leuk gaat vinden wat ik te zeggen heb en als je mijn eerlijkheid niet kunt waarderen... deel het dan niet met me.

Waarom is dit nu een heet hangijzer? Eigenlijk omdat mijn vriend de gewoonte heeft om te exploderen, om gewoonweg te zeggen wat hij vindt wanneer hij daar zin in heeft. Hij neemt geen krijgsgevangenen... hij zal koste wat het kost proberen een meningsverschil te winnen. Hij praat dagenlang niet met me omdat hij vindt dat ik stom was, hij laat me voelen alsof ik er niet toe doe en wanneer hij klaar is met boos zijn.. mag ik natuurlijk niet meer boos zijn.. want dat is gewoon stom en dan begint het weer van voren af aan. Ik weet dat hij soms zo reageert omdat hij een moeilijke week heeft gehad, omdat de klant vervelend was, gewoon omdat het leven voor hem ook wel eens oneerlijk is en dat begrijp ik, of ik probeer het te begrijpen. Ik ga niet meer in discussie met hem, ik let op zijn stemming, zodat ik niet de verkeerde dingen zeg, wanneer hij me op komt halen, zorg ik ervoor dat ik op tijd klaar ben zodat hij niet hoeft te wachten. Dus misschien is het ware probleem dat ik heb wel met mezelf! Ik gedraag me anders bij hem, ik sta toe dat ik niet mezelf ben omdat hij zoveel ruimte in neemt dat om de lieve vrede te bewaren ik maar minder ruimte inneem.

Opnieuw beginnen, worden wie ik bedoeld ben te zijn, grenzen stellen, voor mezelf opkomen, leren nee zeggen, dat zijn allemaal dingen die moeten leiden tot genoeg ruimte om mezelf te zijn en als ik dat al niet bij een beste vriend kan zijn... is hij dan de beste vriend die ik kan hebben? En als ik dit allemaal nog moet leren, ben ik dan op dit moment de beste vriend voor hem? Dit heeft wat meer overpeinzing nodig.

The big 4 0

Tomorrow is the day... the day I turn 40. A day for retrospective insights, for pondering about things that happened, pondering about what I would do different now. But the thing is.. those things are in the past and no ammount of thinking or analyzing will change the outcome. I think I'd rather look towards the future, make plans, think about what to do next, setting no time limits, no deadlines, to just simply live life.

I've been counting the days till my birthday on facebook. I got comments stating life begins at 40 and how age is just a number.. all true of course, although I think life starts at the moment you are born. It's not like you need 39 years to get started. In the dark ages people didn't even live to be 40, so didn't they have a life at all? It's just ways to deal with the fact that you get older.. as long as we get wiser.. it isn't a bad thing right? "The wrinkles in my face are there to show that I smile a lot" sounds better than "uhm yeah.. I don't like my reflection either, man I'm getting old and showing it!" Truth is, in my mind I'm still 18 and yes sometimes I act like it. I don't think that's a bad thing, keeps me young and a whole lot of people have difficulty believing that I'm turning 40.. although that could be because I have a son who is 20 and a daughter that is 15, so maybe they already decided I had to be older than that!

One aspect that is true for me though about life starting at 40 is that at this time I really am starting over. I'm living with my parents, I'm on sickleave from work because of my depressions, I had to give up my place in another city because I couldn't afford it anymore and as I write this, my stuff is on sale on facebook and I'm thinking of ways to get rid of it all in the fastest way possible. Yes I'm starting over, learning to handle life in a different way. I know how to get from burnout to burnout and the answer to Dr. Phil's signature question "how's that working for ya?" is N O T.

So for the next 40 years (hopefully) I want to do things differently, I want to enjoy life every day, I want to grow as a person, I want to help other people, I want to be more creative and have more time for being creative. I want a job that will not exhaust me, I want one that compliments my life. I want a group of friends that won't exhaust me, I want a group that cares, loves, gives and receives like I care, love, give and receive. I want a good relationship with my family. I want to be valued for who I am and not for what I can do for you. But most of all I want to love myself so I can truely love another. I can only hope that 40 years will be enough to learn all that!

Ooh and one other thing.. You know how we say a baby is one year old after it has reached that age? Guess what? I've been living my 40th year all last year, so tomorrow is not a big deal ;)

======================================

De grote 4 0

Morgen is de grote dag.. de dag dat ik 40 word. Een dag voor retrospectief inzicht, voor diep nadenken over the dingen die gebeurd zijn, diep nadenken over wat ik nu anders zou doen. Maar weet je... die dingen liggen allemaal in het verleden en hoe lang ik er ook over nadenk, of hoe diep ik ook analyseer... de uitkomst wordt er niet anders van. Ik denk dat ik liever naar de toekomst kijk, plannen maken, nadenken over wat de volgende stap is, zonder tijdslimieten, geen deadlines, gewoon simpel het leven leven.

Ik heb de dagen naar mijn verjaardag teruggeteld op facebook. Dat leverde reacties op als het leven begint bij 40 en leeftijd is maar een nummer. Natuurlijk allemaal waar, alhoewel ik denk dat het leven begint bij je geboorte. Het is niet alsof je 39 jaar nodig hebt om te beginnen met je leven. In de middeleeuwen werden mensen niet eens 40, hadden die dan helemaal geen leven? Het is gewoon een manier om om te gaan met het feit dat je ouder wordt en zolang we ook wijzer worden is dat niet erg toch? "De rimpels in mijn gezicht laten zien dat ik veel lach" klinkt tenslotte ook veel beter dan "Uhm ja, ik hou ook niet van mijn gezicht in de spiegel, jeetje wat word ik oud en je kunt het nog zien ook!". De waarheid is dat ik in mijn gedachten nog steeds 18 ben en ja soms gedraag ik me ook zo. Ik denk niet dat dit slecht is, het houdt me jong en heel veel mensen hebben moeite om te geloven dat ik 40 word... alhoewel dat ook zou kunnen zijn omdat ik een zoon van 20 en een dochter van 15 heb en mensen dachten dat ik veel ouder was!

Eén aspect dat voor mij waar is voor wat betreft de uitspraak "het leven begint bij 40" is dat ik dit keer inderdaad opnieuw begin. Ik woon bij mijn ouders, ik zit in de ziektewet vanwege mijn depressies, ik moest mijn appartement in een andere stad opgeven omdat ik het niet meer kon betalen en terwijl ik dit schrijf, staat mijn inboedel te koop op facebook en probeer ik te bedenken hoe ik overal zo snel mogelijk af kom. Yup ik begin opnieuw, leer hoe ik anders met het leven om kan gaan. Ik weet hoe ik van burnout naar burnout moet rennen en om de typische vraag van dr. Phil te beantwoorden "how's that working for ya?" (en hoe bevalt dat?).. N I E T.

Dus voor de volgende (hopelijk) 40 jaar wil ik de dingen anders doen, ik wil elke dag van het leven genieten, ik wil als persoon groeien, ik wil anderen helpen, ik wil creatiever worden en meer tijd hebben om creatief te zijn. Ik wil een baan die me niet uitput, ik wil er één die een aanvulling op mijn leven is. Ik wel een groep vrienden die me niet uitputten, ik wil een groep die om de dingen in het leven geven, kunnen liefhebben, kunnen geven en ontvangen, zoals ik om de dingen in het leven geef, liefheb, geef en ontvang. Ik wil een goede relatie met mijn familie. Ik wil niet alleen gewaardeerd worden om wat ik kan, maar vooral om wie ik ben. Maar het meest belangrijke is dat ik wil houden van mijzelf, zodat ik werkelijk van een ander kan houden. Ik kan alleen maar hopen dat 40 jaar genoeg is om dat allemaal te leren!

Ooh, nog één dingetje... Weet je hoe we van een baby zeggen dat hij 1 jaar oud is, als hij dat eerste jaar al doorstaan heeft? Ik ben al een heel jaar in mijn 40ste levensjaar.. dus morgen stelt niets voor ;)

Tree

When you look at a tree you see some straight well formed branches and you see some crooked branches. The crooked ones that cause problems are taken out, so the tree can blossom, bloom and grow as we want it to.

One can compare how we grow as a person to the growth of a tree, if we're not careful and don't give it enough support in it's younger years, the whole tree will grow crooked. If we don't take care that the tree gets enough light, we run the risk of the tree dying, a tree like all other growing things needs light and water to grow. If we let the environment of the tree take away too much light and water, our tree will wither and die or will not grow as tall and strong as we intended it to be. We need to look for illnesses and fight them to keep our tree healthy. No tree can be strong, wonderful and a safe haven for other life, without the proper care.

When I look at my 'tree' I see some crooked branches that should have been taken out years ago. I see some spots, where new branches started, but were overshadowed by other ones. I see some signs of illness that was overcome, some signs of struggle for life, still to overcome. I see the scars that show where someone carved his or her name in me sometimes just wanting to hurt, sometimes in the name of love, but always leaving a mark.

But most of all I see a tree that is still there, not withered, not dead, I see a tree that is waiting for the long overdue attention it deserves, for the cutting of dead branches, for the cutting of branches that take away the light. A tree enjoying the sun and nutrients she needs to grow. I see a tree full of live, just waiting for spring, to show how wonderful and strong she really is.


===================

Boom

Wanneer je naar een boom kijkt, zie je takken die goed gevormd zijn en je ziet takken die scheef en krom zijn. De kromme die voor problemen zorgen worden eruit gehaald, opdat de boom kan bloesemen, bloeien en groeien zoals we willen.

Je kunt hoe we als persoon groeien vergelijken met de groei van een boom, als we niet voorzichtig zijn in de jonge jaren en hem niet voldoende steun geven, groeit de hele boom scheef. Als we er niet voor zorgen dat de boom voldoende licht krijgt, lopen we het risico dat de boom dood zal gaan, zoals elk levend ding heeft een boom licht en water nodig om te groeien. Als we de omgeving van de boom te veel licht of water weg laten nemen van onze boom, zal deze uitdrogen en sterven of niet zo groot en sterk worden als we eigenlijk wilden. We moeten goed opletten dat de boom niet ziek wordt en als dat toch het geval is, de ziekte bestrijden zodat onze boom gezond blijft. Geen enkele boom kan sterk, mooi en een veilige haven voor andere levende wezens zijn, als er niet goed voor gezorgd wordt.

Als ik naar mijn 'boom' kijk, zie ik wat kromme takken die er al lang geleden uitgehaald hadden moeten worden. Ik zie wat wondjes waar nieuwe takken waren ontstaan, maar die overschaduwd werden door andere takken en het dus niet gered hebben. Ik zie tekenen van bestreden ziektes, genezing en ik zie tekenen van een strijd die nog gestreden wordt. Ik zie littekens van waar iemand zijn of haar naam in me gekerfd heeft, soms alleen maar om me pijn te doen, soms uit naam van liefde, maar altijd hun stempel achterlatend.

Maar bovenal zie ik een boom die nog steeds staat, niet uitgedroogd, niet dood. Ik zie een boom die wacht op de verzorging die zij al lang had moeten krijgen, het verwijderen van dode takken, het verwijderen van takken die het licht wegnemen. Ik zie een boom genietend van de zon en het voedsel dat zij nodig heeft om te groeien. Ik zie een boom vol van leven, wachtend op de lente, zodat zij kan laten zien hoe prachtig en sterk zij werkelijk is.

Do over

It's been over a month since my last blog, a lot has happened since then. In december I posted a quote by Anton Checkov on my facebook that really started the changes in my day to day life, coz it started me thinking about what I was doing: Any idiot can face a crisis - it's day to day living that wears you out. I do great in crises, it really is when nothing weird is going on, when I don't have to fight, when the adrenaline isn't running that I find it hard to keep myself standing. So I came to the conclusion that I can't do it, normal life, fighting depression, no pats on the back coz I'm doing a great job... it all leads to me feeling lost. Who am I when I'm not an employee, a friend, a mom, a daughter, what makes me happy, what makes me sad? Of course I have a slight idea of these things, it's the details that aren't clear to me. Like in the blog 'All the world's a stage' I still don't see a reflection in the mirror when I'm stripped from all the roles I play. The next logical question then is, how am I to reach balance, how am I to be satisfied, how am I to be fullfilled, when "I" barely exist?

My mom asked me how I was doing and after telling her I was doing great, I broke down and told her I wasn't doing great at all, actually.. I was doing bad. I was messing up things, not doing what I was supposed to do, and not just in the fight against my depressions, but overall in life. It felt like I came to a hold and I had no idea how to get moving again. I asked her if I could stay with them for a while, maybe even longer than a while coz I needed help. My mom smiled and said she was thankfull that I finally reached the point of asking for help, of realizing that it was too much for me to handle. Of course I could stay with them and they would help me with all the things that needed sorting and straightening out, not just the financial things, but me as a person too.

Since that day I have been looking my mess in the eye (sometimes kicking and screaming), been confronted with my own fears, with the 'I don't get this, how did you get to be this way' look in my moms eyes. We've made a start with getting my train on the track again. That's crisis management though, this train ride will consist of me having a do over. I'm learning how to live and how to deal with life while being in an environment that's safe, with parents that are older and wiser than they were the first time they tried to raise me, that now know what they need to be balanced and who are willing to teach me. I'm almost 40 now, it's about time I learned.

Who in life gets a do over? The oppertunity to try again, to have a clean start, mentally, with a mom that knows why surviving crises is so much easier for you than handling day to day life? A mom who knows why you are having so much trouble showing that you are hurting, that you're not a super human. A mom who knows why you live life in a 'survival of the fittest/eat or be eaten' mentality. A mom that has trouble understanding how you can say 'what I do is who I am, I'm only worth loving if I fulfill your expectations of me' and looks at you with pain in her eyes coz she never wanted that for you. A mom who also knows, what she had to do to balance her depressions and is willing to kick your ass if you don't do what you have to do to do the same. I lovelingly refer to my time here as 'boot camp', but I'm here by choice, I'm here coz I want to heal, coz I need to heal if I don't want to repeat my burnouts and depressions over and over again. And I can't do that on my own. I am blessed for having this oppertunity.

=================

Nog een keer

Het is meer dan een maand geleden dat ik mijn laatste blog schreef en er is veel veranderd in mijn dagelijkse leven sinds dat blog. In december zette ik een quote van Anton Checkov op mijn facebook pagina, vertaald luidt die: Elke idioot kan een crisis bezweren, het is het dagelijkse leven dat je uitput. Ik doe het fantastisch in crisis situaties, het is wanneer er niets raars aan de hand is, als ik niet hoef te vechten, als de adrenaline niet stroomt dat ik me niet staande kan houden. Dus kwam ik tot de conclusie dat ik het niet kan, een normaal leven, vechten tegen depressie, zonder complimentjes omdat ik het zo goed doe.. het zorgt ervoor dat ik me verdwaald voel, verloren. Wie ben ik als ik niet werknemer, een vriendin, een moeder, een dochter ben? Wat maakt me blij, wat maakt me verdrietig? Natuurlijk heb ik wel enig idee, het zijn de details die niet duidelijk voor me zijn. Zoals ik het blog 'All the world's a stage' al schreef, ik zie nog steeds geen reflectie in de spiegel als ik ophoud met de rollen die ik speel en naar mezelf kijk. Een logische volgende vraag is dan ook, hoe moet ik in balans zijn, hoe moet ik tevreden zijn, hoe moet ik alles zijn wat ik kan zijn, als "ik" nauwelijks bestaat?

Mijn moeder vroeg hoe het met me ging en nadat ik gezegd had dat het fantastisch ging, verloor ik mijn zelfbeheersing en vertelde haar dat het eigenlijk niet zo goed ging, nou ja.. het ging slecht. Ik maakte een rotzooi van dingen, deed niet wat ik moest doen en niet alleen in mijn gevecht tegen depressie, maar ook in het leven in zijn algemeen. Ik voelde me alsof ik niet meer in beweging was en ik had geen idee hoe ik weer in beweging moest komen. Ik vroeg haar of ik een poosje bij hun kon blijven en misschien wel wat langer dan een poosje omdat ik hulp nodig had. Mijn moeder glimlachte en zei dat ze dankbaar was dat ik eindelijk op het punt gekomen was waarop ik om hulp kon vragen en me realiseerde dat het gewoon allemaal teveel was om zelf te doen. Natuurlijk kon ik bij hun blijven en natuurlijk zouden ze me helpen met alle dingen die geregeld en uitgezocht moesten worden, niet alleen financieel, maar ook voor mij als persoon.

Sinds die dag kijk ik mijn troep in de ogen (soms luid tegenstribbelend), ik word geconfronteerd met mijn angsten, met de blik in mijn moeders ogen die zegt 'Ik snap het niet, hoe kun jij zo geworden zijn'. We hebben een start gemaakt met mijn trein weer op de rails te krijgen. Maar dat is crisismanagement, deze treinreis bestaat eruit dat ik het nog een keer mag doen. Ik leer hoe te leven en hoe met het leven om te gaan in een omgeving die veilig is, met ouders die ouder en wijzer zijn dan de eerste keer dat men geprobeerd heeft mij op te voeden, die weten wat er nodig is om in balans te zijn en het mij willen leren. Ik ben nu bijna 40, het wordt tijd dat ik het leer.

Wie krijgt er in zijn leven een mogelijkheid om het nog een keer te doen? De mogelijkheid om opnieuw te beginnen, mentaal, met een moeder die weet waarom het overleven in crisis situaties je zoveel gemakkelijker afgaat dan het omgaan met het normale dagelijkse leven? Een moeder die weet waarom je zoveel moeite hebt om te laten zien dat je pijn hebt, dat je geen supermens bent. Een moeder die weet waarom je je leven leidt met een 'survival of the fittest/eat or be eaten' mentaliteit. Maar ook een moeder die niet snapt dat je kunt zeggen 'wat ik doe is wie ik ben, ik ben het alleen waard om van te houden als ik voldoe aan ieders verwachtingen van mij' en die naar je kijkt met pijn in haar ogen, omdat ze dat nooit voor je gewild heeft. Een moeder die ook weet wat zij heeft moeten doen om haar depressies in de hand te houden en bereid is om je een schop onder je kont te geven als jij niet doet wat voor jou nodig is om hetzelfde te bereiken. Ik noem mijn tijd hier liefdevol 'boot camp', en ik ben hier omdat dat mijn keuze is, omdat ik beter wil worden, beter moet worden als ik niet mijn burnouts en depressies keer op keer wil herhalen. Dat kan ik niet alleen, ik ben gezegend omdat ik deze mogelijkheid heb.