We cannot merely pray to you

Once a month, in our "grow group", we come together to talk about the bible, God's word, to talk about the questions we have, to, as a group, learn and understand. It is not bible study, but a gathering of people who want to share and learn. Our theme for this year is "Love God above all and your neighbor as yourself".

Last group meeting we talked about prayer, praying for loved ones, the meaning of prayer, can you pray for someone who doesn't believe instead of talking to that someone about God, what can you pray for and what shouldn't you pray for ("oh lord won't you buy me a mercedes benz")? We ended the evening by reading the following prayer out loud. It spoke to me, it is how I perceive the balance between Gods work and our own responsibility. God gave us this world to care for and we need to take responsibility for what we do and do not do and not merely look up and expect God to work in mysterious ways and solve the problems we created and for which we have the resources to solve them ourselves.

I thought I would share it with you since it stirred something in me. It is a prayer written by Jack Riemer, a rabbi, as a sabbath prayer and it's titled 'Social Action'.

We cannot merely pray to you, O God, to end war;
For we know that You have made the world in a way
That man must find his own path to peace.
Within himself and with his neighbor.

We cannot merely pray to You, O God, to end starvation;
For You have already given us the resources
With which to feed the entire world,
If we would only use them wisely.

We cannot merely pray to You, O God, to root out prejudice;
For You have already given us eyes
With which to see the good in all men,
If we would only use them rightly.

We cannot merely pray to You, O God, to end despair,
For You have already given us the power
To clear away slums and to give hope,
If we would only use our power justly.

We cannot merely pray to You, O God, to end disease;
For You have already given us great minds
With which to search out cures and healing,
If we would only use them constructively.

Therefore we pray to You instead, O God,
For strength, determination and will power,
To do instead of just pray,
To become instead of merely to wish.




==============================

We kunnen u niet domweg bidden

Onze groeigroep komt eens per maand samen om over de bijbel, het woord van God, te praten, om te praten over de vragen die we hebben, zodat we, als groep, kunnen leren en begrijpen. Het is geen bijbelstudie, maar een samenkomst van mensen die willen delen en leren. Ons thema voor dit jaar is "Heb God lief boven alles en uw naaste als uzelf".

In onze laatste samenkomst hebben we gepraat over gebed, bidden voor mensen om wie we geven, de bedoeling van gebed, kun je bidden voor iemand die niet gelooft in plaats van met die persoon te praten over God, waar kun je voor bidden en waar zou je niet voor moeten bidden (“oh lord won’t you buy me a mercedes benz”)? We beëindigden de avond met het hardop lezen van onderstaand gebed. Dit gebed sprak tot mijn verbeelding omdat het precies is hoe ik de balans tussen Gods werk en onze eigen verantwoordelijkheid zie. God heeft ons deze wereld gegeven om voor te zorgen en wij moeten onze verantwoordelijkheid nemen voor wat we wel doen en niet doen en niet alleen maar naar boven kijken en verwachten dat God op mysterieuze wijze, de problemen die wij zelf gecreëerd hebben en waarvoor we de middelen hebben om ze te verhelpen, voor ons op zal lossen.

Ik wilde dit gebed met jullie delen omdat het iets in me wakker maakte. Het gebed is geschreven door Jack Riemer, een rabbi, voor de sabbat en heeft de titel 'Social Action' / Sociale Actie.

We kunnen U niet domweg bidden, o God,
om aan de oorlog een eind te maken;
want wij weten dat U de wereld zo gemaakt hebt
dat de mens zijn eigen weg naar de vrede moet vinden,
bij zichzelf en bij zijn naaste.

Wij kunnen U niet domweg bidden, o God,
om een eind te maken aan de hongersnood;
want U hebt ons de middelen al gegeven
om de hele wereld van voedsel te voorzien,
als we er maar een wijs gebruik van maken.

We kunnen U niet domweg bidden, o God,
om vooroordelen uit te roeien,
want U hebt ons al ogen gegeven
om in ieder mens het goede te zien,
als we er maar een juist gebruik van maken.

We kunnen U niet domweg bidden, o God,
om een einde te maken aan de wanhoop,
want U  hebt ons de macht al gegeven
om sloppenwijken op te ruimen en weer hoop te schenken,
als we die macht maar rechtvaardig gebruiken.

We kunnen U niet domweg bidden, o God,
om een einde te maken aan ziekten,
want U hebt ons al een geweldig verstand gegeven
waarmee we geneesmiddelen en therapiën kunnen uitdenken,
als we er maar een constructief gebruik van maken.

Daarom bidden we U in plaats daarvan, o God,
om kracht, vastberadenheid en een sterke wil,
om te doen, in plaats van alleen maar te bidden,
om te worden, in plaats van uitsluitend te wensen.

Why not me?

"Why me?" is something I sometimes cry out when I'm overwhelmed by life itself. Why am I the one this is happening to?  Why am I always the one where everything goes wrong? Why, why, why...

Since a while now I've realized that the question shouldn't be 'Why me', but 'Why nót me?'. What is so very special about me that I shouldn't be the one getting sick, losing my job, breaking up, having problems? Why should these things happens to others, but not me?

"Because I'm nice, because I care, because I look out for others, because I really try, because I'm honest, because I don't deserve this". Sometimes people answer the question 'why nót me' with 'because if believe' and what they really mean to say is that 'if God really loved me, he wouldn't let these things happen to me'. If I put 5 people you love in front of you, would you be able to point to the one you think does deserve what is happening to you? So why think that God works like that? "Uhm let's see..today I think I'll let Monique haven an accident, since I love the other four in front of Me more". Do we really think God does that? "Uhm let's see.. today I think I'll cure person A and not person B, since people pray more for person A". Do we really think God does that? Would you be able to point to the child you would have happen bad things to, to save another? Would you be able to point to the child that will be saved when you know it means the other one won't be? It's a choice we cannot make, so why think God, who loves us, makes those kind of choices on a daily basis? I can't believe in a god like that. And saying 'God works in mysterious ways' doesn't solve it for me. I cannot believe God wants me to hurt, to be in pain, to struggle, just to teach me a lesson. I think we as humans sometimes need to think like this so we can stop thinking about something we don't understand, out of a deep conviction that bad things shouldn't be happening to us in the first place.

The only true answer to the 'why nót me' question is that there is absolutely no reason why it shouldn't be me. I believe God helps me to overcome difficulties. I believe God helps me to be a better person. I think God helps me to keep seeing the good. I think God helps me! And that's not only a God I can believe in, but that's how I experience Him.


=============

Waarom ik niet?

"Waarom ik?" is iets dat ik soms uitschreeuw als het leven teveel wordt. "Waarom gebeurt mij dit? Waarom gaat het bij mij altijd fout? Waarom, waarom, waarom....

Ik weet al een tijdje dat de vraag niet moet zijn "Waarom ik", maar "Waarom ik níet". Wat is er zo ontzettend bijzonder aan mij dat ik níet degene zou zijn die ziek wordt, haar baan verliest, wiens relatie verbroken wordt, die problemen heeft? Waarom zou dit moeten gebeuren bij anderen, maar niet bij mij?

"Omdat ik aardig ben, omdat ik meevoel, omdat ik voor anderen opkom, omdat ik het echt probeer, omdat ik eerlijk ben, omdat ik dit niet verdien". Soms zeggen mensen als antwoord "omdat ik geloof". En wat ze eigenlijk bedoelen is dat "als God echt van mij hield, mij dit niet zou overkomen". Als ik 5 mensen waarvan je houdt voor je neer zou zetten en je moest van die 5 iemand aanwijzen die het verdiende dat dit hem of haar overkwam... zou je dat dan kunnen? Waarom denken we dan dat God zo werkt? "Uhm eens kijken.. Ik denk dat Ik vandaag Monique maar een ongeluk laat krijgen, want ik hou meer van de andere 4 hier voor Me". Denken we echt dat God dat doet? "Uhm eens kijken, Ik denk dat Ik vandaag persoon A maar eens beter maak in plaats van persoon B, want meer mensen bidden voor persoon A". Denken we echt dat God zo werkt? Zou jij in staat zijn het kind aan te wijzen dat verschrikkelijke dingen mee zou moeten maken, zodat een ander kind dat niet hoefde? Zou jij het kind aan kunnen wijzen dat moet sterven zodat een ander gered wordt? Dat zijn keuzes die wij niet kunnen maken, dus waarom dan denken dat God dit op dagelijkse basis doet? Ik kan niet in zo'n god geloven. En zeggen dat "God op mysterieuze wijze werkt" lost dat niet op voor me. Ik kan niet geloven dat God wil dat ik gekwetst raak, dat ik pijn heb, dat ik het nét red, zodat ik een les kan leren. Ik denk dat we, menselijk als we zijn, soms zo willen denken omdat we niet kunnen begrijpen waarom iets ons overkomt, gevoed door de onderliggende gedachte dat iets slechts ons helemaal niet hóórt te overkomen.

Het enige ware antwoord op de vraag 'Waarom ik niet' is dat er geen enkele reden is waarom het mij niet zou moeten/mogen overkomen. Ik geloof dat God me helpt om dat wat mij overkomt te doorstaan. Ik geloof dat God mij helpt een beter persoon te zijn. Ik geloof dat God mij helpt het goede te blijven zien. Ik geloof dat God mij helpt! En dat is een God waarin ik niet alleen kan geloven, maar die ik ook zo ervaar.

Lantern post, rainbow, rain pipe

"Why don't you attach the lights to the lantern post?", my mom says to my dad. He looks at her somewhat confused, while looking at the Christmas lights in his hands. "The lantern post", my mom says again while her face does the 'how difficult can this be' pose. With lantern post my mom obviously means rain pipe. My parents don't have a lantern post in their backyard, they do have a rain pipe attached to the house. After my mom realises what she just said and suddenly knows why my dad looked at her all confused, they start laughing. These kind of mix ups are common to us and are primarily inherited down the female line in our family, which means I talk like that all the time too. When I told my daughter this little story I managed to turn rain pipe into rainbow, leading my daughter into confusion and making us laugh about it all over again.

It's not just those kind of mix ups that I inherited from my mom. Clumsiness, forgetfulness (lovingly spoken of as early dementia), not being able to think of the word you want to use, even though the word belongs to our standard idiom. Come to think of it, the list of things that go wrong on a more than regular basis is kind of long!

Not that long ago I walked up the stairs with a cup of coffee, I love having my first cup of the day while lying in bed, when my big toe got caught in my pyjamas. Coffee flew all over the place, miraculously avoiding the walls. These things make me laugh too and I've started to comment on them out loud "sure sure Pierik.. that has to happen to you of course!".

I find cups of already made coffee when I want to make myself a cup of coffee (had that idea before apparently), I make coffee without changing the coffee pad (which leaves you with awful tasting coffee), I forget what I wanted to do (what am I doing in the kitchen, why am I looking in this drawer, what did I want to put on the grocery list so I wouldn't forget?) and of course last but not least.. if an appointment is not in my phone, it doesn't exist. You mean there was a meeting I was supposed to be at? The next meeting of our group? Uhm.. don't know.. didn't put it in my phone.

I notice that I'm coping with these kind of things better and better. I'm accepting that I'm not like I used to be, 'sharp, focused, clear minded', before I had my burnouts and depression. I probably won't be like that again and that's okay. Here's to me being a chaotic muddle head who has her charming aspects too.

In my blog Me and my brain I already told you about how my brain plays tricks on me sometimes, how that can be frustrating, but that it is a good thing to be able to laugh about it... and that's what I'll continue to do in 2013 ;)


==============================

Lantaarnpaal regenboog regenpijp

"Dan hang je de verlichting toch op aan de lantaarnpaal?" zegt mijn moeder tegen mijn vader. Hij kijkt haar ietwat verward aan terwijl hij besluiteloos naar de kerstverlichting in zijn handen kijkt. "De lantaarnpaal", zegt mijn moeder nog een keer en kijkt hem aan met een 'hoe moeilijk is dit nou' gezicht. Met lantaarnpaal bedoelt mijn moeder natuurlijk de regenpijp. Mijn ouders hebben geen lantaarnpaal in hun achtertuin, wel een regenpijp die tegen het huis aan staat. Nadat mijn moeder zich realiseert wat ze zojuist gezegd heeft en ineens begrijpt waarom mijn vader haar zo verward aankeek, wordt er hartelijk gelachen. Dit soort versprekingen zijn schering en inslag in onze familie, voornamelijk doorgegeven in de vrouwelijke lijn, wat betekent dat ik er ook last van heb. Zo werd bovenstaande regenpijp toen ik het verhaal aan mijn dochter vertelde een regenboog, wat bij haar weer tot verwarring en voor ons tot grote hilariteit leidde.

Het zijn trouwens niet alleen versprekingen die doorgegeven worden. Onhandigheid, vergeetachtigheid (wat wij liefdevol betitelen als een vorm van hele vroege dementie), het niet op woorden kunnen komen die normaal gesproken toch gewoon tot onze standaard woordenschat behoren. Eigenlijk is de lijst van dingen die vaker dan normaal misgaan best wel lang!

Nog niet zolang geleden liep ik met een kop koffie naar boven, ik vind het heerlijk om mijn eerste kop koffie van de dag in bed op te drinken, en blijf met mijn grote teen hangen in mijn pyjamabroek. De koffie vliegt alle kanten op en op miraculeuze wijze blijven de muren gespaard. Ook om dit soort dingen lach ik en ik becommentarieer ze hardop "ja hoor Pierik... dat overkomt jou natuurlijk weer".

Ik vind koppen koffie als ik koffie wil maken (dat idee had ik blijkbaar al eerder gehad), zet koffie zonder de koffiepad te verwisselen (da's dus echt vieze koffie!), vergeet wat ik wilde doen (waarom sta ik in de keuken, waarom kijk ik in deze la, wat moest ik nou op het boodschappenbriefje zetten zodat ik het niet zou vergeten?) en last but not least.. als een afspraak niet in mijn telefoon staat.. dan bestaat de afspraak dus niet. Was er een vergadering? Wanneer de volgende groeigroep is? Uhm.. weet niet.. staat niet in mijn telefoon.

Ik merk dat ik leer om te gaan met dit soort dingen, leer te accepteren dat het niet meer is zoals vroeger toen ik nog "scherp, gefocust en helder" was, voor mijn burnouts en depressie, en dat het waarschijnlijk ook nooit meer zo wordt. En dat is oké. Dan maar een chaotisch warhoofd zijn dat toch ook zo haar charmante kanten heeft.

In mijn blog Me and my brain vertelde ik al hoe mijn brein me af en toe voor de gek houdt en hoe frustrerend dat kan zijn, maar dat het vooral goed is dat ik er om kan lachen... en dat blijven we dan ook in 2013 maar doen ;)