Me and my heart

I can’t let you in my head all the time, because I can’t handle being there myself all the time. I need my walls, need my protection, need my space to protect me from me. I can’t stop myself from obsessing over things if I’m living in my head or if someone else is pushing me towards obsessing by wanting me to open up and share all the time.

“Be yourself” he said and as I started to trust him more I showed him my vulnerable side, showed him I could be afraid of things that I had no control over, showed him I sometimes didn’t have the answers, showed him I could cry, showed him I could panic.

“I want to get to know you inside and out” he said. That frightened me a bit. Why this need to get into my head? I’ve never shown all of me to someone else. Survival of the fittest, eat or be eaten, that’s the kind of world I mentally live in. But getting to know each other is a healthy dynamic in a relationship, a basic need for a good relationship. And it’s something that’ll happen over time naturally, so I didn’t worry too much about it.

“You’ve changed” he said, “ you’re more emotional, afraid of being rejected. Since you quit your meds, you’ve been different” and he looked at me as if he didn’t know if he could handle that, didn’t know if he liked me this way. So I pulled back, created distance.

“You don’t communicate with me” he said. “I feel shut out because you don’t let me in”. I didn’t know what to do, I'm really not one to share my feelings all the time. I have a hard enough time dealing with them myself.

“I guess we’re not soulmates” he said and I started to cry on the inside, I loved him, showed him more of me than I’ve shown others, what else could I do? He wanted me to trust him 100% and I couldn’t anymore, because he had hurt me, made me feel insecure and rejected me. Can anyone really trust another person 100%?

“I don’t think we are going to work, I don’t feel like I can give you what you want from me”, I said. And I built walls of logic around my heart to stop him from getting in.

“Trust your heart, not your head” he said, but I couldn’t. My heart was the gift he rejected, being me was what made him feel more insecure about us, how could I trust my heart when I felt not safe anymore? Wouldn’t trusting my heart mean more rough times? More doubts about myself? More insecurity? It had only been a year since I was rock bottom mentally, could I take this risk now?

He couldn’t handle my need for space, to think without having to share, my need to pull back sometimes because things are just overwhelming to me. My need to switch off sometimes, to not think, my need for balance, my need to let go so life doesn’t become too complicated for me to handle. He couldn’t handle the speed in which I go when I’ve made up my mind about something. He couldn’t understand why I need to keep my emotions in check, not have them overwhelm me. The battle agains my depression has been a hard fight, one I made it through with the help of God, my family and friends and honestly.. I am not sure I can battle like this again. So I can't run the risk of going there again, which means I need to keep my emotions in check, the obsessing to a minimum and I need to be busy living my life instead of thinking about living it.

So even though I thought he was the one, even though I thought God had put us together, even though I had felt safe enough with him to be me at one point in time, I had to shield me in order to stay balanced.

I chickened out of this relationship and that saddens me sometimes. But then again.. a relationship shouldn’t make you feel like you’re in a game of playing chicken, should it? That’s what therapy is for ;)

Engagement

"An engagement or betrothal is a promise to marry, and also the period of time between proposal and marriage – which may be lengthy or trivial. During this period, a couple is said to be betrothed, affianced, engaged to be married, or simply engaged."

I can happily announce that Fred and I are engaged to be married. No he didn't do a libdub involving the entire village, no he didn't jump from the sky, land before me and pop the question, no he didn't take me to a game and had the question projected on the scoreboard... he simply held me in his arms, told me he didn't want to go another day without me and asked me to marry him. And since we're engaged now.. you know what my answer was ;)

==========================================

Verloving

"De verloving is het wederzijds geven van een trouwbelofte, en ook de periode tussen de vraag en het huwelijk - deze periode kan lang zijn of kort. Gedurende deze periode is het paar verloofd."

Met blijdschap laat ik de wereld weten dat Fred en ik verloofd zijn. Nee hij deed geen libdub met het hele dorp, nee hij landde niet aan een parachute voor mijn voeten om me vervolgens te vragen, nee hij nam me niet mee naar een wedstrijd en liet de vraag op het scorebord projecteren... hij hield met gewoon in zijn armen, vertelde me dat hij geen dag meer zonder me wilde en vroeg of ik met hem wilde trouwen. En aangezien we nu verloofd zijn... weet je wat ik geantwoord heb ;)

Love

A stranger came knocking on the door
I looked through the spyhole
I don't open the door for just anyone yanno

He looked into my eyes
and I felt like I knew him
even though I had never seen him before

We started talking
without words
two lost souls spiraling into a concerto

I knew before she did
I felt before she could
and I opened the door

to let him in
into her heart
=================

Liefde

Een vreemde klopte op de deur
Ik keek door het spionnetje
Ik doe de deur namelijk niet voor iedereen open

Hij keek in mijn ogen
en het voelde alsof ik hem kende
ook al had ik hem niet eerder gezien

We begonnen te praten
zonder woorden
twee verloren zielen wervelend in een concert

Ik wist het voordat zij het wist
Ik voelde het voordat zij het kon voelen
en ik opende de deur

zodat hij binnen kon gaan
in haar hart

If and when

If and when
I may spend a day with you

If and when
I may enjoy your smile

If and when
I may comfort you

If and when
I may give my heart to you

I will

If and when
I meet you

=======
Als en wanneer


Als en wanneer
ik een dag met je doorbrengen mag

Als en wanneer
ik van je lach genieten mag

Als en wanneer
ik je troosten mag

Als en wanneer
ik je mijn hart geven mag

dan zal ik dat doen

Als en wanneer
ik je tegenkom

Love

"Love means to commit oneself without guarantee, to give oneself completely in the hope that our love will produce love in the loved person. Love is an act of faith, and whoever is of little faith is also of little love."

Erich Fromm (psychologist)

In this life we rarely love without expecting to be loved back, whether it be in friendships or partnerships. We get disappointed when the ones we care about don't seem to care about us equally. But is love really love when we add a pricetag or keep score? Or do we simply make it an entanglement of feelings, a way of proving that I'm worth something, a way of saying 'look at what I do for you, look at how good I am.. now why can't you do the same for me?'.

Since I'm with my parents love is a topic we talk about often. My mom and dad are religious, they believe in God, Jesus and the Holy Spirit. I've been brought up as a Christian, but I've lost my way in the world, got overwhelmed with all the expectations people had of me and I was convinced that I was not worth loving unless I could fullfill those expectations. It's a very loveless way of living. It isolates you, makes you vulnerable to anyone and everyone. If you're not worth anything and noone seems to love you for you... then what is there to live for? I know that this way of living has contributed to my depressions and burn outs. If you have to earn love over and over again, there is only one guarantee... you will destroy yourself, because living without real love is just too hard.

I'm learning that love should be the base on which you build your life. But it is the kind of love where you don't expect, you don't need to be loved back, where you give your love freely and hope that the other person will grow with your love and be able to give love like you. It's the kind of love where you ask yourself how can I benefit this person, what can I do for him/her and not ask yourself what can this person do for me? I've been reading the bible again, I'm going to church, I sing in a gospel choir and everywhere I turn, I get love from people who don't even know me. I've stopped asking myself 'what is it they want from me', because they simply don't want anything from me, they care, they love and they want me to be well. It is this kind of love that I want to give in return.

So I'm on a path of personal and religious growth because giving love like that is not easy. It means setting your ego aside, letting go of your insecurities, letting go of the need to get something in return and I wholehartedly believe that the only way to do this is to believe that there is someone who knows me inside out, the good and the bad, and still thinks I deserve His love. I don't need to earn love because I already have it. And even though I can be a better person and He wants me to be a better person.. the way I am now is good enough :). That is the base on which I can give love back like I'm receiving now.

==========================================

Liefde

"Liefde betekent dat je je vastlegt zonder garantie, dat je jezelf helemaal geeft in de hoop dat dit liefde in de persoon die je liefhebt zal produceren. Liefde is een kwestie van vertrouwen en wie er weinig vertrouwen heeft, heeft ook weinig liefde."

Erich Fromm (psycholoog)

In dit leven hebben we zelden lief zonder dat we liefde terug verwachten, of dat nu in vriendschappen of in partnerschappen is. We raken teleurgesteld wanneer degenen om wie wij geven niet net zoveel om ons lijken te geven. Maar is liefde werkelijk liefde als we er een prijskaartje aan hangen? Of als we de score bijhouden? Of maken we er simpelweg een verweving van gevoelens van, een manier om te bewijzen dat ik iets waard ben, een manier om te zeggen 'kijk eens naar wat ik allemaal voor jou doe, hoe goed ik wel niet ben... waarom kun jij niet hetzelfde voor mij doen?'.

Sinds ik bij mijn ouders woon is liefde een onderwerp waar we het vaak over hebben. Mijn moeder en vader zijn religieus, geloven in God, Jezus en de Heilige Geest. Ik ben christelijk opgevoed, maar heb mijn weg in de wereld verloren omdat ik overspoeld raakte door alle verwachtingen die mensen van mij hadden en ik ervan overtuigd was dat ik het niet waard was om van te houden tenzij ik aan die verwachtingen kon voldoen. Ik weet zeker dat deze manier van leven tot mijn depressies en burnouts bijgedragen heeft. Het is een hele liefdeloze manier van leven. Het isoleert je, maakt je kwetsbaar voor alles en iedereen. Als jij niets waard bent en als er niemand van je houdt zoals je bent... waar leef je dan voor? Als je elke keer opnieuw liefde moet verdienen, is er maar één garantie.. je zult jezelf als persoon vernietigen, want leven zonder echte liefde is gewoon te moeilijk.

Ik ben aan het leren dat liefde de basis moet zijn waarop je je leven bouwt. Maar het is het soort liefde waar je geen verwachtingen hebt, er niet van je gehouden MOET worden, het soort liefde die je in alle vrijheid geeft en waarvan je hoopt dat het de andere persoon zal laten groeien en het mogelijk maakt dat deze op dezelfde manier liefde zal kunnen geven als jij. Het is het soort liefde waar je je afvraagt wat jij voor een ander kunt betekenen, wat je voor hem/haar kunt doen en je je niet afvraagt wat die ander voor jou kan doen. Ik ben de bijbel aan het lezen, ik ga naar de kerk, ik zing in een gospel koor en waar ik ook kijk.. ik krijg liefde van mensen die mij helemaal niet kennen. Ik ben opgehouden met mezelf af te vragen wat ze van me willen, simpel omdat ze niets van me willen, ze geven om me, geven liefde en willen dat het goed met me gaat.

Dus ik ben op een pad van persoonlijke en religieuze groei omdat op die manier liefde geven niet gemakkelijk is. Het betekent dat je je ego aan de kant moet zetten, je eigen onzekerheden los moet laten en moet proberen om niets terug te willen krijgen als je iets geeft. Ik geloof met heel mijn hart dat de enige manier waarop je dit kunt doen is weten dat er iemand is die je door en door kent, het goede en het slechte, en toch denkt dat je Zijn liefde waard bent. Ik hoef die liefde niet te verdienen, ik heb hem al. En hoewel ik een beter persoon kan zijn en Hij wil dat ik een beter persoon wordt, is zoals ik nu ben goed genoeg :). Dat is de basis waarop ik liefde kan (terug)geven zoals ik die nu ontvang.