Ik ben een muis, hoor me brullen!

"Als je nou gewoon zorgt dat je van binnen net zo sterk bent als je van buiten lijkt, dan ga jij het nog ver schoppen!". Dat zei mijn werkcoach van het UWV een aantal weken geleden tegen me. Ik knikte braaf ja en zei "dat is ook zo".

Op de terugweg bekroop me het gevoel dat het eerder andersom zou moeten zijn. Als ik nou leer om minder sterk van buiten te lijken zodat het beter aansluit op wie ik van binnen ben, dan zou het niet zo moeilijk zijn om aan verwachtingen te voldoen, omdat men realistische verwachtingen van mij zouden hebben. Natuurlijk zouden mijn perfectionisme en de onderliggende angst om te falen het me dan nog moeilijk kunnen maken, maar als de lat van te voren al wat lager ligt, misschien levert dat dan voldoende ontspanning op om ervoor te zorgen dat mijn perfectionisme me niet uitput. Als ik niet constant op mijn tenen hoef te lopen, is af en toe op mijn tenen lopen te doen. Toch?

Toen ik nog een adrenaline junkie was, was dat allemaal geen probleem, de adrenaline zorgde er tenslotte voor dat ik het ook kon. Ik presteerde het beste onder spanning, onder tijdsdruk. Mijn hersenen werkten op volle toeren, ik kon snel denken, snel handelen, oplossend bezig zijn, analyseren op het scherpst van de snede, doen wat nodig was zodat er een oplossing kwam. Na mijn depressies en burn outs werkt mijn lichaam niet meer zo goed als het onder spanning staat, laat staan dat mijn hersenen er sneller van gaan werken! Meestal heeft spanning nu een vertragende werking op me, het vertraagt mijn denken, maakt me onzeker en die onzekerheid voorkomt dat ik oplossingen zie. Hoe groter de uitdaging, hoe groter de angst om te falen. Maar nu zonder de energie om die angst te negeren.

In de laatste paar jaren heb ik steeds opnieuw geprobeerd weer te zijn wie ik was, weer te doen zoals ik deed, weer te presteren op het niveau waarop ik zat, de leeuw te zijn die iedereen dacht dat ik was en steeds weer leidde dat tot oververmoeidheid, hernieuwde of diepere depressies en een sterk gevoel van falen, van niet goed genoeg zijn. Ik probeer heel hard om te accepteren dat het me niet meer lukt. Ik probeer het oké te vinden hoe ik nu ben en wat ik nu kan. Als God me goed genoeg vindt zoals ik ben, wie ben ik dan om te zeggen dat dat niet zo is? Maar toch is het moeilijk als je vastgeroest zit in hoe je de dingen deed, als dingen anders doen, voelt alsof je niet je best doet. Als je kwetsbaar opstellen voelt alsof je de wereld laat zien dat je zwak bent. Ik heb geleerd de wereld op een bepaalde manier te zien, uitdagingen op een bepaalde manier het hoofd te bieden en ik denk dat iedereen snapt dat daarin wijzigingen aanbrengen een moeilijk proces is waarvan de uitkomst niet helemaal zeker is. Het is als leren fietsen, als je het eenmaal geleerd hebt, kun je jezelf het niet meer afleren. Volgens mijn psych kan ik wel iets nieuws leren, zoals "autorijden", maar de manier waarop ik heb leren fietsen zal altijd deel uitmaken van wie ik ben.

Ik zou graag leren de lat "gewoon" eens wat lager voor mezelf te leggen, dus juist níet zo sterk moeten zijn als ik lijk en "gewoon" eens aan iedereen laten zien dat er achter mijn leeuw eigenlijk een muisje schuilt. Dat lijkt me eerlijk gezegd al een hele uitdaging.

Ik ben een muis, hoor me brullen!!

Creativiteit

Tja, creativiteit.. Ik roep altijd dat ik niet creatief ben, dan verwacht tenminste niemand dat ik iets teken, schilder, maak of ergens een creatief idee over heb. Nee, wanneer men vraagt of ik creatief ben, zeg ik dat ik meer van de ratio en het denken ben. Monique is niet creatief!

Maar dan zie ik mijn kledingkast, nou ja een kast die op zolder is achtergelaten door de vorige bewoners. Hij zit redelijk stevig in elkaar en overleeft het uit elkaar halen en in elkaar zetten waarschijnlijk nog wel een keer. Als je zo vaak verhuisd bent als ik, dan word je redelijk goed in het inschatten of een kast nog een operatie overleeft. Nadere inspectie van de kast leert ook nog dat ie niet al te ingewikkeld in elkaar zit, de kans dat ik hem dus weer in elkaar kan zetten nadat ik hem uit elkaar heb gehaald is zeer groot! En dan komt de grote vraag.. wat ga ik met de kast doen zodat ik hem ook daadwerkelijk in mijn slaapkamer wil hebben staan? Ik surf wat rond op het internet, doe wat ideeën op en denk er nog eens over na. Het moet in ieder geval een low-budget oplossing zijn. Dan herinner ik me dat ik nog behang bij mijn moeder heb liggen. Behang dat in Zwolle (3 huizen geleden) eigenlijk in de slaapkamer op de muur had moeten komen. Hmmmm behang op een kast, kan dat? Nog wat rondsurfen levert het antwoord op dat dat kan!

Mijn moeder heeft het behang nog en heeft ook nog behanglijm! Vol goede moed haal ik de deurtjes van de kast van zolder, leg er één op mijn keukentafel, knip het behang op lengte, smeer er flink wat behanglijm op (voor de zekerheid ook op de deur) laat de boel intrekken en plak het behang op de deur. Dat ziet er prachtig uit! De tweede deur is in no time ook voorzien van een laag behang. Nu alleen nog wachten totdat het droog is! Twee uur later zie ik problemen ontstaan. Het behang laat los! Teleurgesteld, maar nog niet verslagen probeer ik te bedenken hoe ik dit op kan lossen. De enige oplossing waar ik op kom is andere lijm gebruiken.

Spuitlijm (lijm in een spuitbus) schijnt ook goed te werken, dus de eerstvolgende keer dat ik bij de Action ben, haal ik een bus. Ik heb inmiddels besloten dat de hele kast behangen niet mooi gaat worden (veel te druk), dus ik neem ook meteen grijze verf mee. De kastdelen worden geverfd, er gaat nieuw behang op de deurtjes (nu met een flinke lading opgespoten lijm) en poging twee ziet er goed uit! Het behang dondert in ieder geval niet spontaan van de deurtjes af en vergeleken bij poging één is dat al een hele verbetering! Ik sleep alle kastdelen van zolder naar beneden naar mijn slaapkamer (oeps.. verf is nog niet helemaal droog, maar ja, nu staan mijn vingerafdrukken al op de kast, dus we gaan maar gewoon door terwijl ik mezelf wijs maak dat het met vingerafdrukken alleen nog maar unieker is). En een uur later, met gezucht en gesteun, met een hamer die veel te groot en te zwaar is voor de kleine spijkertjes in de achterwand, met zere vingers omdat ik af en toe mijn vingers raak in plaats van die kleine spijkertjes, met verf op mijn vingers omdat de kastdelen niet overal niet droog zijn, maar soms gewoon nat (hoe kan dat nou? Ik heb bijna 24 uur gewacht voordat ik bezig ging, stomme Action verf!), staat de kast eindelijk. Het inhangen van de deurtjes kost me maar twee pogingen (achterste deurtje erin, nu kan ik het voorste deurtje niet meer vastklikken, achterste deurtje er dus weer uit, voorste deurtje erin, achterste deurtje erin). Eh voilà, mijn eigen, unieke, in een vlaag van creativiteit (niet alleen in het creëren, maar ook door het bedenken van oplossingen voor ontstane problemen) gemaakte kast. Ik ben er blij mee!

Dat het behang weer los laat, negeer ik een aantal dagen, het hangt tenslotte nog aan de kast! Deze week toch maar besloten om er weer wat lijm tegen aan te gooien, dit keer gewoon een pritt stift om de randjes opnieuw vast te zetten, dat werkt erg goed bij de etiketten van Fred op flessen, dus waarom zou dat anders zijn met papier op een kast? Ik ga ervan uit dat het goed zal werken en ondertussen liggen mijn kleren voor het eerst in bijna twee jaar weer in mijn eigen kast. Waar je zoal blij om kunt zijn!