maandag 3 juni 2013

Het openbaar vervoer en ik, deel III

Het is donderdagochtend, ik moet naar Deventer voor een afspraak en ik ga mijn OV-chipkaart voor het eerst gebruiken in zowel trein als bus. Gisteravond (zie het openbaar vervoer en ik, deel II), verliep het allemaal niet helemaal soepel, dus ik vind het wederom spannend. Vorden - Zutphen is vrijwel nooit een probleem en gelukkig ook vandaag niet. In- en uitchecken verloopt allemaal zonder vervelende geluiden en boodschappen, so far so good :). In Zutphen pak ik de bus naar Deventer die me daar zal brengen waar ik moet zijn. Lijn 81 staat al te wachten, zonder chauffeur, maar we gaan ervan uit dat dat goed komt. Precies op tijd komt de chauffeur aangewandeld en ik bedenk me dat het er goed uitziet. Misschien gaat het vandaag wel zonder problemen :).

Het is minstens 20 jaar geleden dat ik voor het laatst een bus gepakt heb, dus ik maakte me zorgen over het uitstappen bij de juiste halte. Moest ik de chauffeur vragen om even een seintje te geven als mijn halte er aan komt? Twee meter en vijf minuten de bus in zie ik dat het geen probleem zal zijn. Alle haltes worden op een scherm aangegeven en er is een stem die aangeeft wat de volgende bushalte zal zijn. Alsof je in de trein zit, heerlijk!

Ik hou het scherm met de bushaltes in de gaten, er is steeds vervelende reclame tussendoor en ik maak me toch zorgen dat ik te laat op het knopje zal drukken (dat moet nog wel steeds) en de chauffeur dus niet zal stoppen waar ik moet zijn. Ik probeer te analyseren hoe lang voor de bushalte de stem klinkt die de halte aangeeft. Als ik mijn halte hoor, moet ik ongeveer onmiddellijk op de knop drukken om op tijd te zijn. Carpoolplaats A1, we zijn nog 2 haltes verwijderd van mijn halte.. ik ga iets rechterop zitten en maak mijn vinger los, visualiseer de beweging naar de stop-knop... Voor het stoplicht draait de chauffeur zich ineens om. "Moet er nog iemand uitstappen aan de Gotlandstraat?" Even uit balans gebracht omdat hij mijn halte noemt, reageer ik wat schuchter en steek langzaam mijn hand omhoog. "Ja ik", zeg ik. Hij kijkt naar me en zegt "Die weg is gestremd, daar kunnen we dus niet langs, je moet uitstappen aan de Hanzelaan". Ik denk dat mijn overdonderde blik voor hem genoeg was om in te schatten dat ik niet wist waar dat was, dus toen hij stopte bij de halte, draaide hij zich opnieuw om, knikte bemoedigend naar me en wachtte netjes totdat ik uitgecheckt had en de bus uitgestapt was, voordat hij zijn weg vervolgde.

Tja.. daar sta ik dan.. met het al eerder genoemde richtingsgevoel van een blinde mol, maar nu zonder kaart, ik zou tenslotte uitstappen aan de straat waar ik moest zijn! Gezond verstand helpt in dit soort gevallen dus ik loop in de richting die de bus had moeten gaan en hoop maar heel hard dat het straatnaambordje dat opdoemt de naam draagt van de straat waar ik moet zijn. En dat is het geval :), nu alleen nog het juiste nummer.. wat lastig is als er vrijwel geen nummers op de gebouwen staan, maar ook dat lukt en ik sta ruim op tijd voor mijn afspraak op de plaats van bestemming.

Dat ging helemaal niet zo beroerd!

De terugreis verloopt voor mij zonder problemen (behalve dan dat het niet handig is dat je op station Deventer alleen maar in- en uit kunt checken in de stationshal en als je dat niet weet, dat dus betekent dat je weer terug naar beneden moet om zo'n paal op te zoeken), maar ergens op het internet moet een blog rondzwerven van een wat oudere mevrouw die vastzat op het toilet op het station in Deventer, omdat ze niet betaald had voor dat toilet. In totale duisternis op een toilet dat te smerig was voor woorden. Totale duisternis omdat er een bedrijf is dat ervan uitgaat dat je betaalt voor je toiletbezoek en als de deur dichtgaat zonder dat er betaald is, dat uiteraard betekent dat iemand het toilet verlaten heeft en het dus niet nodig is het licht aan te laten en dat de deur dus weer op slot kan. Een mevrouw die gisteravond een half uur te laat op een etentje kwam en vanochtend haar eigen weg moest zoeken omdat de bushalte die ze moest hebben gestremd was, hoorde haar gebonk op de deur en betaalde vijftig cent om de deur weer open te laten gaan. Opgelucht door de redding en met een hernieuwd vertrouwen in de medemens stapt ze in haar trein naar Enschede.

Ik stap daarna glimlachend in mijn trein terug naar Zutphen, mijn goede daad voor vandaag is verricht!

Het openbaar vervoer en ik, deel II

Omdat ik een naast een reis met de trein ook een bus moest pakken voor een afspraak op donderdag, besloot ik dat ik dan eindelijk maar eens over zou stappen op een OV-chipkaart. Daar zijn twee varianten van, de anonieme en de persoonlijke kaart. Nou heb ik geen abonnementen of andere rare dingen die op mijn OV-chipkaart zouden moeten staan, dus de keuze voor een anonieme (iedereen mag erop reizen, hij is niet persoonsgebonden) was redelijk snel gemaakt. Gelukkig verkoopt de Bruna in ons dorp deze kaarten, dus met een korte fietstocht was het één en ander snel geregeld.

Op woensdag zou ik uiteten gaan met twee van mijn broers en mijn zusje, dus een uitstekende manier om deze OV-chipkaart eens te testen. Op het station in Vorden check ik zonder problemen in op de trein van Arriva en ik begin vertrouwen te krijgen, zometeen niet vergeten uit te checken omdat ik met de NS verder moet, maar zo moeilijk kan het allemaal niet zijn. Ik stap uit de trein, check uit bij Arriva, wederom zonder problemen en check in bij de NS.... er komt een afwijzend geluid uit de paal en op het display staat 'In- of uitchecken niet mogelijk'. Ondersteund door mijn pas gewonnen zelfvertrouwen houd ik de pas nog een keer voor de scanner. Wéér dat geluid en de boodschap 'In- of uitchecken niet mogelijk'. Ik haal mijn schouders op en loop richting de trein die ik moet hebben, misschien is deze paal defect. Als ik goed naar mijn zelfvertrouwen kijk, verschijnt daar plotseling een klein deukje. Op het perron op zoek naar de volgende incheck/uitcheck paal en probeer het daar nog een keer. Weer dat geluid en de boodschap 'In- of... ' ja ja, nou weet ik het wel!

Op het bord boven het perron staat duidelijk aangegeven dat mijn trein richting Zwolle zonder vertraging vertrekt. In het klein daaronder staat dat de trein naar Roosendaal, die van hetzelfde perron zal vertrekken als mijn trein, vijf minuten vertraging heeft. Na het debacle met het in- en uitchecken begin ik me ondertussen af te vragen of ik niet beter toch gewoon een kaartje had kunnen kopen, dan zou ik tenminste zometeen niet zonder dat ik ingecheckt ben, in de trein stappen. Er stopt een trein voor mijn neus en nadenkend over de implicaties van het reizen zonder geldig vervoersbewijs stap ik in en ga zitten. Alhoewel het druk was op het perron, is het in deze trein niet druk. De trein zet zich in beweging, wat op zich een beetje raar is, want hij vertrekt te vroeg. Het is 18.30 en hij hoort pas om 18.33 te vertrekken. Ik begin me wat ongemakkelijk te voelen, het feit dat we de verkeerde kant uitrijden helpt niet om dit gevoel weg te nemen. Zal ik vragen waar deze trein naar toe gaat? Maar ja, wie stapt er nou in de verkeerde trein? Oude mensen, die stappen in de verkeerde trein! Ik ben niet oud, dus kan ik niet vragen waar de trein naar toe gaat, want dan zou ik toe moeten geven dat ik niet goed opgelet heb en dat kan natuurlijk niet. Ik hoef niet meer te vragen waar de trein  naar toe gaat als ik zie dat we een trein passeren met een bordje 'Zwolle' erop. Die staat netjes te wachten op de trein met vertraging, zodat hij daarna op perron 3 aan kan komen. Daar sta ik inmiddels dus niet meer, want ik zit in de trein naar Roosendaal! Wat nu, wat nu? Ik denk na en sms mijn zusje vast om te melden dat ik later zal zijn. Krijg een sms terug dat dit geen probleem is en de vraag hoe laat ik er denk te zijn. Geen idee natuurlijk want deze dame heeft geen data-abonnement en kan dus ook niet via het internet nakijken hoe ze nu in Deventer moet komen.

Ik zak heel even weg in zelfbeklag, dit soort dingen overkomen mij ALTIJD, nou ja om precies te zijn is dit de tweede keer dat ik in de vertraagde trein stap, in plaats van in te trein die ik moet hebben. De vorige keer bracht me dat naar Rotterdam, terwijl ik in Amsterdam moest zijn. Maar goed.. bij de les blijven Pierik, wat nu? Dieren is het eerstvolgende station, dus daar stap ik maar weer uit. Ik zie dat een jongen die ook ingestapt was in Zutphen ook uitstapt en verwilderd om zich heen kijkt. Ik was dus niet de enige! Woohoo :). Ik moet wachten op de trein die weer terugrijdt naar Zutphen (en dan meteen richting Zwolle rijdt zodat ik in Deventer uit kan stappen) en besluit eens naar zo'n groot geel apparaat te lopen zodat ik kan kijken wat er mis is met mijn OV-chipkaart. Ik hou mijn kaart voor de scanner van het apparaat en lees onmiddellijk dat ik geen NS-producten op mijn kaart heb staan, waardoor het niet mogelijk is te reizen met de NS. Nu is het feit dat ik op het station in Dieren sta bewijs dat dit best wel mogelijk is, maar om mijn zenuwen te kalmeren en mijn geweten te sussen, druk ik op scherm op de juist vlakken en activeer 'reizen op saldo' van de NS. Ik loop naar een paal, houdt mijn pas ervoor en ja hoor: ik ben ingecheckt :). Ik betaal nu alleen een reis van Dieren naar Deventer en niet van Zupthen naar Deventer... tja....

De trein arriveert, ik stap in, sms mijn zusje dat ik inmiddels weer onderweg ben en ik kom zonder verdere problemen in Deventer aan. Uitchecken.. gaat goed! en dan op weg naar het restaurant. Natuurlijk heb ik een print gemaakt van de te volgen wandelroute, ik heb namelijk het richtingsgevoel van een blinde mol. Gewapend met mijn kaart wandel ik het station uit, de werkzaamheden in. De route die ik wil volgen is geblokkeerd, maar niet getreurd, ik wandel wel gewoon even om, denk ik. Sta ik eigenlijk wel aan de goede kant van het station? Waarom staat er water aangegeven op de kaart en waarom zie ik dat water niet? Waarom kom ik straatnamen tegen die niet op mijn kaart staan? Paniekerig begin ik te zoeken op mijn afdruk en vind gelukkig een straat die me naar mijn oorspronkelijke route kan brengen. Nu is alleen voor mij niet duidelijk aan welke kant van mijn oorspronkelijke route ik sta, dus moet ik nu links of rechtsaf? Geen scroll mogelijkheden op mijn papieren kaart, ik kan niet in- of uitzoomen, er is geen stem die me vertelt dat ik niet goed loop, geen knipperende cursor om me te laten zien waar ik ben... Met een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen en genoeg frustratie om een blog te schrijven ;), val ik een half uur te laat en drie kwartier later dan ik gepland had, het restaurant binnen (opstapje dat ik niet had gezien) voor een gezellige avond met mijn broers en zusje.

Het openbaar vervoer en ik, deel I

Het is dinsdag, ik ben bij mijn psychiater geweest en pak de trein weer terug. De heenreis verliep zonder problemen en ik verwacht ook op de terugreis geen problemen. Aangekomen op station Ede-Wageningen gaat het echter allemaal anders dan ik verwacht had. Een stem klinkt: 'Op last van de politie en brandweer is er geen treinverkeer tussen Ede-Wageningen en Arnhem, zo gauw wij meer informatie hebben, zullen wij u op de hoogte stellen'. Ik kijk om me heen en zie andere mensen met hun neus bijna op hun telefoon gedrukt staan om uit te zoeken wat ze nu moeten doen. Ik heb geen data-abonnement dus op mijn telefoon kijken heeft weinig zin. Omdat ik vrijwel de enige ben die niet op haar telefoon staat te kijken, voel ik me een beetje alsof ik in de film 'The Bodysnatchers' terechtgekomen ben en ik wacht op het moment dat iedereen naar me begint te wijzen en een hoog geluid maakt om de rest te waarschuwen dat ik nog niet overgenomen ben.

Ik kijk om me heen om te zien of ik misschien een conducteur of iemand anders van de NS kan vinden die informatie kan geven, maar ja.. die zijn allemaal wegbezuinigd op de kleinere stations, dus helaas is er geen hulp van de NS te verwachten. Mijn oog valt op een kaart met de titel 'Alle spoorlijnen in Nederland'.. hmmmm... misschien kan ik zelf wel uitzoeken hoe ik nu verder moet? Terwijl mijn vinger een streep over de smerige ruit trekt, prent ik mezelf de stations in: Utrecht Centraal, Amersfoort, Apeldoorn, Zutphen, Vorden. Achter me staat de trein naar Utrecht Centraal te wachten. Deze alternatieve route zorgt ervoor dat ik veel langer onderweg ben, maar durf ik het risico te nemen dat ik nog anderhalf uur op Ede-Wageningen sta? Ik haal diep adem en loop de trein in, geen weg terug meer, ik ga naar Utrecht Centraal! Ik heb een kaartje dat me naar Vorden terugbrengt en er staat nergens op het kaartje dat ik de kortste route moet volgen, dus ik maak me geen zorgen over een bezoek van een conducteur. Ik kan er tenslotte niets aan doen dat de trein naar Arnhem niet rijdt!

Ik vraag bij de eerste de beste vrije stoel of ik daar kan gaan zitten en ik kijk in het gezicht van een gepensioneerde man die begint te stralen. Fout, fout, fout natuurlijk! Mensen die zo blij zijn dat je naast ze komt zitten, gaan altijd tegen je praten, ook als jij daar helemaal geen zin in hebt! Ik bedenk me dat het te laat is om een andere plek te zoeken, nog afgezien van het feit dat dat onbeschoft zou zijn, dus ik zet mijn stralende glimlach op en zeg 'nou nou, wat een gedoe he?'. Dat zet de deur open naar een half levensverhaal waar ik eerlijk gezegd halverwege maar na het aannemen van een chocolaatje, afhaak. Ik kom net van mijn psych, heb een hoop om over na te denken, ben langer onderweg dan ik gedacht had, heb geen idee wat ik ga eten vanavond, kortom.. ik ben een beetje afgeleid. Ik besluit druk op mijn telefoon te gaan kijken, een beproefd middel om net te doen alsof je erg druk bent. Het werkt, de man houdt op met praten, grinnikt soms in zichzelf, mompelt iets over bommeldingen die vertraging veroorzaken en ik probeer ondertussen te blijven doen alsof ik de ene sms na de andere krijg en dus helaas niet in staat ben een gesprek te voeren. Sorry!

In Utrecht sprint ik naar de trein naar Amersfoort, die ze hebben laten wachten zodat passagiers uit mijn trein nog over konden stappen. Bedankt NS :). In Amersfoort in de trein naar Apeldoorn, in Apeldoorn in de trein naar Zutphen en dan het laatste eindje naar Vorden. Ik ben weer thuis!

Lichtelijk gesloopt, fiets ik van het station weer naar huis. Ik schenk een glas wijn in en glimlach. Ik heb zonder internet of hulp van anderen, een alternatieve route gevonden die me thuis bracht, ik ben niet in paniek geraakt, heb niemand gebeld om het voor me uit te zoeken. Ik heb mijzelf weer thuisgebracht. En dat doe ik op meer gebieden dan alleen treinreizen :).