All the world's a stage

All the world's a stage,
And all the men and women merely players;
William Shakespeare

She had been working hard on that project, making the deadline, making it a succes. Everybody loves her commitment, drive, her ability to make long hours and not say anything about it.

She felt tired, but listened to her husband, praised him for the work he did, because she knows he needs to hear it. He loves her for it.

Even though she's really tired, she made sure the kids had a good time. It's important for them to feel the love of their mother. They love her, she knows that.

She got a call in the middle of the night, a friend needing a friend to talk to. She's happy to be that friend, feels good because someone needs her.

She woke up in the middle of the night, feeling lost, alone, bearing the weight of all the masks she wears. She got up and sat in front of the mirror. Slowly took off the masks she was wearing, employee, wife, mother, best friend... She stared at the mirror, to look at herself, no masks, no roles to play, just her. But there was no reflection. She had been so busy being what people expected her to be that she lost herself.

We all play roles in our lifes, I was outstanding in playing mine. The roles I played slowly became who I was, they replaced the real me. The moment I discovered I had lost myself, is a moment I don't ever want to go through again. And after over 2 years now, I'm still working hard to find me again. So play all you want to play, be who you need to be in any situation, but never forget who you are and that being who you really are, is good enough for the stage you're on. Let the critics whine.. at least you are real.


======
De wereld is een toneel

All the world's a stage,
And all the men and women merely players;
William Shakespeare

Ze heeft heel hard gewerkt aan het project, de deadline gehaald, het project tot een succes gemaakt. Iedereen houdt van haar toewijding, ambitie, haar vermogen om lange uren te maken en er niet over te zeuren.

Ze was moe, maar luisterde naar haar man, loofde hem voor het werk dat hij had gedaan, omdat ze weet dat hij dat nodig heeft. Hij houdt daarom van haar.

Ook al was ze erg moe, ze zorgde ervoor dat de kinderen het leuk hadden. Het is belangrijk dat  ze voelen dat hun moeder van hun houdt. En zij houden van haar, dat weet ze.

Ze werd midden in de nacht gebeld door een vriend die een luisterend oor nodig had. Ze is blij dat ze die vriend kan zijn voor iemand. Het voelt goed dat iemand haar nodig heeft.

Ze werd midden in de nacht wakker, voelde zich verloren, alleen, sleepte het gewicht van al die maskers mee die ze droeg. Ze stond op en ging voor de spiegel zitten. Langzaam verwijderde ze elk masker, medewerker, echtgenote, moeder, beste vriend... Ze staarde naar de spiegel zodat ze zichzelf kon zien, geen maskers, geen rollen die gespeeld moesten worden, alleen maar haarzelf. Maar er was geen reflectie. Ze was zo hard bezig geweest met zijn wie mensen verwachtten dat ze was, dat ze zichzelf verloren had.

We spelen allemaal rollen in ons leven. Ik was zo goed in het spelen van de mijne dat de rollen die ik speelde langzamerhand uitmaakten wie ik was, ze vervingen de echte ik. Het moment waarop ik erachter kwam dat ik mezelf verloren had, wil ik niet nog een keer doormaken. Zelfs nu meer dan twee jaar later, werk ik nog steeds heel hard om mijzelf terug te vinden. Dus speel zoveel als je wilt spelen, wees wie je moet zijn in een situatie, maar vergeet nooit wie je eigenlijk bent en dat wie je eigenlijk bent goed genoeg is voor het toneel waarop je staat. Laat degenen met kritiek maar zeuren, jij bent tenminste echt.

Playing with a full deck

Yesterday I had a long conversation with a friend of mine about love, to be more precize.. being in love. He does some things that make no sense to me at all and when I tell him that, his response is "but you're not in love, so you don't understand". That makes me wonder... does falling or being in love mean you're not playing with a full deck of cards anymore? And more important... should you be happy about that?

I'm a rationalist, I analyse, research, come up with logic. I've learned to be like that coz irrationality just makes no sense to me. Yes I've been in love, but I don't like it when I'm acting stupid. It makes me feel out of control and I don't like it when I'm not in control of a situation. Uhm this would be the right moment to confess that what I feel is irrational most of the times is considered to be still rational by others ;). I don't send E-cards with adorable bears, I don't put hearts in my personal message on MSN, I don't wear "I'm with him" t-shirts. When my heart starts skipping a beat when I see someone, I know it will be a matter of time before it stops doing that, so I just sit and wait for it to be over. I've been burned before, acted stupid, put my trust where it didn't belong and felt overwhelmed with emotions when it ended. I don't handle emotions very well. So I let my mind rule the matters of the heart now.

That doesn't make me feel like I'm missing out on things. It makes me feel nice and safe, hidden behind a big wall. You can't touch me, you can't hurt me, you can't come near to the real me, simply coz I won't let you. Does that mean I don't have the same needs as everyone else? Well I wish it did, but it doesn't. I want to be loved, need attention, want to be valued for who I am. But if I don't let you in.. then how can you really value the real me? How can you give me the attention I need? And by the way I hate being needy lol. The way to my heart is an obstacle course and I'm waiting for you to fall over an obstacle and hit your face in the dirt. That way I'm still safe behind my wall coz you've proven me right in staying behind that wall. So the question is.. am I playing with a full deck of cards to begin with when it comes to matters of the heart? I think everybody misses some of the cards, I just maybe happen to miss the really important ones ;). Well really important to others.. I'm doing fine without them lol.

My friend said I'm a Vulcan when it comes to matters of the heart. My only response to that at this time is "live long and prosper".

========

Spelen met een complete set

Gisteren had ik een lang gesprek met een vriend over liefde, beter gezegd verliefd zijn. Hij doet dingen die ik in de verste verte niet begrijp en wanneer ik hem dat vertel, zegt hij "maar jij bent niet verliefd, dus je snapt het niet". Dus vraag ik me af... als je verliefd bent, speel je dan niet meer met een complete set kaarten? En misschien nog belangrijker.. moet je daar blij mee zijn?

Ik ben een rationalist, ik analyseer, onderzoek, en geef logica terug. Ik heb geleerd zo te zijn omdat ik irrationeel zijn gewoon niet begrijp. Ja ik ben verliefd geweest, maar ik hou er niet van wanneer ik dom doe. Dat zorgt ervoor dat ik niet in controle ben en ik hou er niet van om geen grip te hebben op de situatie. Uhm ik denk dat dit het juiste moment is om toe te geven dat ik al snel vind dat iets irrationeel is, waar anderen nog steeds vinden dat ze heel rationeel bezig zijn ;). Ik verstuur geen E-cards met schattige beertjes, ik zet geen hartjes in mijn persoonlijke bericht op MSN. Ik draag geen "ik hoor bij hem" t-shirts. Wanneer mijn hart overslaat wanneer ik iemand zie, weet ik dat dat vanzelf overgaat, gewoon een kwestie van tijd. Dus ik wacht totdat het voorbij is. Ik heb me gebrand aan liefde, ik heb dom gedaan, vertrouwen gegeven waar achterdocht op zijn plaats was en me overspoeld gevoeld door emoties wanneer het fout ging. Ik ben niet goed met emoties. Dus nu regeert mijn hoofd als het om hartszaken gaat.

Ik heb niet het gevoel dat ik daardoor dingen mis. Ik voel me heerlijk veilig, verstopt achter een grote muur. Je kunt me niet raken, je kunt me niet kwetsen, je kunt niet in de buurt komen van de echte ik, gewoon omdat ik dat niet toe sta. Betekent dat dat ik niet dezelfde verlangens heb als ieder ander? Was dat maar waar! Ik wil dat er van me gehouden wordt, ik heb aandacht nodig, ik wil gewaardeerd worden vanwege wie ik ben. Maar als ik je niet in de buurt laat komen van wie ik echt ben.. hoe kun je dan waarderen wie ik ben? Hoe kun je me de aandacht geven die ik nodig heb? En ik haat het als ik op emotioneel gebied dingen nodig heb lol. De weg naar mijn hart is een hindernisbaan en ik zit erop te wachten dat je over een hindernis valt en je gezicht de modder raakt. Want dat betekent dat ik gelijk heb in het me verschuilen achter een muur. Dus de vraag is... speel ik eigenlijk wel met een complete set kaarten als het om zaken van het hart gaat? Ik denk dat iedereen wel een aantal kaarten mist. Ik mis misschien de echt belangrijke ;).. nou jah, echt belangrijk volgens anderen. Ik doe het prima zonder!

Mijn vriend zei dat ik een Vulcan ben wanneer het om hartszaken gaat. Het enige antwoord dat ik daarop op dit moment kan geven is "Live long and prosper".

Timing

K picture this.. you're meeting someone for the first time.. you're a lil nervous but looking forward to meeting this person. Everything is going fine, you laugh, you smile, you talk.. and then this person tells you he/she suffers from depressions... Would you consider it to be bad timing to do that on the first date or would you be glad you get the chance to run away before things develop?

Now picture this.. you've been dating a while and you notice that something isn't right with the other person, he/she is shutting you out, not that responsive to your attention anymore, doesn't seem to be as happy as they were before. He/she tells you they suffer from depressions and have for a while now... would you feel betrayed because they didn't tell you before?

Or picture this.. everything is fine, you stay over and you find the meds he/she is taking. He/she admits having depressions.. again would you feel betrayed? Would you feel like the other person is incapable of trusting you with this? Would you consider it to be lying?

I've been trying to figure this out. What is the right moment to tell someone you're in therapy? What's the right moment to tell someone you're on anti depressants? Matters of the mind still are a taboo. In relationships and in friendships. Most of the time people do understand that you're going though a rough time but they can't imagine what a depression is, they think you can just kick yourself out of a depression.

I know my depressions are caused by an inbalance of chemicals in my brain. My brain lacks serotonine, therefor I don't feel happy. That's where the meds come in. The meds up the level of serotonine in my brain.. hence I feel happy again. Nothing mysterious about it, doesn't mean I'm a nutcase or I can't handle life. It's like every other illness that is caused by a shortage or excess of a chemical and is controlled by meds (just like diabetes). I know this, but does a potential partner know this too? Should I run the risk of scaring someone away? Or should I just shut up and not say anything till I feel confident enough they won't run away when I tell them and risk them feeling betrayed?

Who is going to welcome someone with a 'mental problem' as a partner in life? I know I wouldn't, I'd run as fast as I can. Sure I'll be your friend.. but that's it. So is this just a case of me not having confidence in people? Of finding myself damaged goods because I have depressions?

I don't know.. but I do know I'm scared to find out if someone will start to run once I tell them.

===========================
Timing

Oké, stel je dit eens voor.. je ontmoet iemand voor de eerste keer.. je ben een beetje nerveus, maar ziet ernaar uit om deze persoon te ontmoeten. Alles gaat goed, jullie lachen, jullie glimlachen, jullie praten.. en dan vertelt deze persoon dat hij last heeft van depressies... Zou je vinden dat een eerste date geen goede gelegenheid is voor zulk nieuws? Of zou je blij zijn dat je het nu weet, zodat je hard weg kunt rennen voordat er echt iets ontwikkelt tussen jullie twee?

Stel je nu dit voor ... jullie gaan al een tijdje uit met elkaar en je merkt dat er iets niet klopt, hij/zij ontwijkt je een beetje, reageert niet meer zo op de aandacht die je hem/haar geeft, lijkt gewoon niet meer zo blij te zijn als daarvoor. Hij/zij vertelt je dat hij/zij last heeft van depressies en die al een tijdje heeft... Zou je je verraden voelen omdat hij/zij het niet eerder gezegd heeft?

Of stel je dit voor... alles gaat goed, je blijft slapen en je vindt medicijnen van de ander. Hij/zij geeft toe dat hij/zij depressies heeft.. Zou je je weer verraden voelen? Zou je vinden dat de ander vindt dat hij/zij je niet kon vertrouwen met deze informatie? Zou je vinden dat hij/zij tegen je gelogen heeft?

Ik probeer hier al een tijdje een antwoord op te vinden. Wat is het juiste moment om iemand te vertellen dat je therapie krijgt? Wat is het juiste moment om te vertellen dat je anti depressiva slikt? Matters of the mind zijn nog steeds een taboe. In relaties en vriendschappen. De meeste tijd snappen mensen wel dat je een zware tijd hebt, maar ze kunnen zich niet voorstellen hoe het is om een depressie te hebben, ze denken dat een depressie op te lossen is door jezelf gewoon een schop te geven.

Ik weet dat mijn depressies veroorzaakt worden door een onbalans van stoffen in mijn hersenen. Mijn hersenen krijgen te weinig serotonine, dus voel ik me niet blij. Met de medicijnen wordt het niveau van serotonine hersteld, dus voel ik me weer blij. Niets mysterieus, betekent niet dat ik gek ben of dat ik het leven niet aankan. Het is als elke andere ziekte waarbij je een tekort of teveel van een bepaalde stof hebt, wat opgelost wordt met medicijnen (bijvoorbeeld diabetes). Ik weet dat, maar weet een potentiële partner dit ook? Moet ik het risico lopen dat ik iemand wegjaag? Of moet ik gewoon niets zeggen en wachten op het moment dat ik genoeg vertrouwen in de ander heb dat hij niet weg zal lopen en dan maar het risico nemen dat iemand zich verraden voelt?

Wie verwelkomt iemand met mentale problemen als een partner in zijn/haar leven? Ik weet dat ik dat niet zou doen, ik zou heel hard weglopen. Natuurlijk zou ik je vriend zijn, maar dat is dan ook alles. Dus wordt mijn twijfel dan veroorzaakt omdat ik te weinig vertrouwen heb in anderen? Doordat ik mezelf zie als beschadigd omdat ik depressies heb?

Ik weet het niet... maar ik weet wel dat ik bang ben om uit te vinden of iemand inderdaad hard wegloopt als ik het vertel.