My world has rules and boundries that a lot of other worlds don't have. For example: I need to be able to do anything myself. Not being able to do it means failing. Of course I'm not talking about brain surgery lol, but everything that I think is reasonable to be able to do, I have to be able to do myself. That means I don't ask for help much. I try to figure things out and then do them, or .... not do them at all. That's the shitty side of not wanting to ask for help, if you get stuck.. you can't admit you're stuck because that means you can't do it and not being able to do it means you're failing at it. Failing equals not being worth to be loved. At least in my world it does.
I'll work overtime, work on weekends, work harder than anyone else in order to get things done, because what if I didn't meet the deadline, what if I had to let someone down, what if I can't keep 50 balls in the air at the same time? To me that means you can't count on me, it means I can't be trusted to get work done, it means I'm the one who's responsible for not meeting a deadline and just the thought of that makes me slightly sick to my stomach.
I can't stand conflict so I'll do anything to avoid it. If I think you'll get angry with me or disappointed in me if I don't get something done, I'll do it, no matter what the cost. When I start to feel tired or sick I have a little voice in my head that says 'everyone feels tired sometimes, everyone feels sick sometimes, doesn't mean you can't do the work' and I push myself to go on. I know that if I'll last till next monday, when everything is done, I can relax. But of course when monday comes and the work is done.. something else is waiting for me to get done and I'll move on to the next project immediately. It's just a matter of mind over matter. If you tell yourself you're not sick, then you're not sick. If you tell yourself you're not tired, then you aren't tired.
I find it hard to work with other people, mainly because they do things their way and that's usually not my way. I find it hard to say that I've worked on something if the result isn't up to my standards. There's no pride in it for me if I think it's sub standard. I'd rather work alone and be swamped but have the result I want, than have to deliver something that I wouldn't be satisfied with myself. And I'm not easy to satisfy. It's alright if you work sub standard, if you don't know the answer, if you can't get it done. Can't allow myself to do that though.
My shrink asked me if there were areas in my life where I could stop just working harder and maybe just say no if someone asked me to do something. I suggested an area, but everytime she wanted to get more specific about what I would say no to, I came up with all kind of arguments why I couldn't say no. "I can get it done faster than the rest", "I can do a better job than the rest", "I already know how to do that, so why have someone waste their time trying to figure it out?", "I can't say no if I do have the time to do it, that wouldn't be fair and it would make me feel bad". The thought of not doing something when I'm able and capable of doing it just makes me feel uneasy. After about 30 minutes of me explaining to her why I couldn't say no it finally hit me.... I'm a control freak. I can't say no and not lose control. Not being in control means I can't control the result which means it might be sub standard and I can't let that happen. Not being in control means I don't know what is going to happen next and that stresses me out big time!
I have a choice though.. I can go on like I always have and have a burnout with a nice little depression every two or three years. And everytime I'll get a little more damaged. Every time it will take me longer to get back on my feet. Or I can change the way I look at the world. Change the way I deal with things. I don't ever want to be back in the dark land that's called Depression. Depression is a monster that will creep up on you and take away the light in your life. I promised myself in 2008 I would change me to make sure I don't go there anymore. It's going to be a match over several rounds: "in the left corner we have a little girl that has to do things differently, in the right corner we have a control freak, who's has a teribble time letting things go. Place your bets ladies and gentlemen. Ding ding ding, ROUND ONE".
I will beat you you control freak, I'm placing my money on the little girl!
==== Control freak ====
Na een aantal maanden therapie stelde mijn psychiater een diagnose. Ik heb een obsessieve compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Nee dat betekent niet dat ik de treden van een trap moet tellen (alhoewel ik dat wel doe) of dat ik de deur 15 keer open en dicht moet doen voordat ik het huis kan verlaten (ik check wel een aantal keren of ik mijn sleutels bij me heb, maar dat is gewoon omdat ik echt het huis niet meer in kom als ik ze vergeet en als je mijn 'mijn brein en ik' blog gelezen hebt, dan weet je dat ik in staat ben om ze te vergeten. Zelfs mijn dochter eist dat ik laat zien dat ik de sleutels heb, voordat zij de deur dicht doet). Ik hoef mijn handen geen 250 keer per dag te wassen en ik heb verder ook geen rare rituelen, nou ja alleen dat ik naar de wc moet voordat ik wegga, maar dat komt omdat mijn biologische vader eens de auto niet wilde stoppen toen een van ons moest plassen. Dus zorgde je ervoor dat je niet hoefde te plassen! OCPD betekent dat je een set van regels in je hoofd hebt over hoe je dingen moet doen, hoe je moet reageren, wat mag en wat niet mag. Meestal lijken mijn regels onzinnig voor anderen. Maar dat weerhoudt me er niet van ze toe te passen.
Mijn wereld heeft regels en grenzen die veel andere werelden niet hebben. Bijvoorbeeld: Ik moet in staat zijn om alles zelf te doen. Iets niet kunnen houdt in dat je faalt. Natuurlijk bedoel ik dan niet hersenchirurgie, maar alles waarvan ik vind dat het redelijkerwijs zou moeten kunnen. Dat betekent ook dat ik niet vaak om hulp vraag. Ik probeer uit te zoeken hoe dingen moeten en doe ze dan... of doe ze helemaal niet. Dat is de vervelende kant van geen hulp willen vragen. Als je vast komt te zitten, kun je niet om hulp vragen want dat betekent dat je het niet kunt en als je het niet kunt faal je. En falen betekent dat je het niet waard bent om van te houden. Tenminste dat betekent het in mijn wereld.
Ik werk over, werk in de weekenden, werk harder dan wie dan ook om dingen af te krijgen. Wat als ik het niet op tijd afkrijg? Wat als ik iemand teleurstel? Wat als ik geen 50 ballen tegelijkertijd in de lucht kan houden? Voor mij betekent dat dat je niet op me kunt rekenen, dat je er niet op kunt vertrouwen dat ik dingen gedaan krijg. Het betekent dat ik degene ben die ervoor zorgt dat een deadline niet gehaald wordt. En alleen al de gedachte daaraan maakt dat ik me misselijk voel.
Ik kan niet tegen conflicten, dus doe ik alles om ze te vermijden. Als ik denk dat je boos zult worden of teleurgesteld zult zijn als ik iets niet doe, dan zal ik het doen, tegen welke prijs dan ook. Wanneer ik moe word of me ziek voel klinkt er een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: "Iedereen is wel eens moe, iedereen voelt zich weleens ziek, da's geen reden om het werk niet te doen". Dus geef ik mezelf een schop onder de kont en ga door. Ik weet dat als ik het gewoon maar vol houdt tot maandag, als al het werk gedaan is, ik dan kan ontspannen. Maar als het maandag is en al het werk gedaan is, liggen er andere dingen op me te wachten en ga ik gewoon door met het volgende project. Het is een kwestie van "mind over matter". Als ik mezelf zeg dat ik niet moe ben, ben ik niet moe. Als ik mezelf zeg dat ik niet ziek ben, ben ik niet ziek.
Ik vind het moeilijk om samen te werken met mensen. Meestal omdat ze de dingen anders doen dan ik. Ik vind het moeilijk om te zeggen dat ik ergens aan meegewerkt heb als ik vind dat het resultaat beneden (mijn) peil is. Ik kan niet trots zijn op iets dat beneden peil is. Ik doe nog liever al het werk zelf en heb het verschrikkelijk druk als dat betekent dat ik het resultaat krijg dat ik wil, dan dat ik iets af moet leveren waarmee ik zelf niet tevreden zou zijn. En ik ben niet snel tevreden. Het is oké als jij beneden peil werkt, als jij het antwoord niet weet, als jij het niet kunt. Dat mag ik mezelf alleen niet toestaan.
Mijn psycholoog vroeg me of er gebieden in mijn leven waren waar ik kon stoppen met gewoon harder werken en misschien zelfs wel eens nee kon zeggen als mij iets gevraagd werd te doen. Ik opperde een gebied, maar elke keer als zij wilde dat ik specifieker werd in waartegen ik dan nee zou zeggen, kwam ik met allerlei redenen waarom ik eigenlijk geen nee kon zeggen. "Ik kan het sneller dan de rest", "Ik kan het beter dan de rest", "Ik weet al hoe dat moet, waarom iemand anders tijd verspillen omdat hij of zij dat uit moet zoeken?", "Ik kan geen nee zeggen als ik wel de tijd heb om het doen, dat zou niet eerlijk zijn en ik zou me er slecht over voelen". De gedachte alleen al dat ik iets niet doe terwijl ik het kan en de mogelijkheden heb, maak dat ik me ongemakkelijk voel. Nadat ik ongeveer 30 minuten aan het uitleggen was waarom ik geen nee kon zeggen snapte ik het eindelijk zelf ..... ik ben een control freak. Ik kan geen nee zeggen en de controle behouden. Geen controle betekent dat ik geen controle heb over het eindresultaat en dat zou dan beneden peil kunnen zijn en dat mag niet gebeuren. Niet in controle zijn betekent dat ik niet weet wat er gaat gebeuren en dat zorgt voor enorm veel stress!
Maar ik heb een keuze.. ik kan zo doorgaan en elke twee a drie jaar een burnout met een gezellige depressie hebben. En elke keer als dat gebeurt, raak ik iets meer beschadigd. Elke keer als dat gebeurt, duurt het langer voordat ik weer op mijn benen sta. Of ik verander de manier waarop ik naar de wereld kijk, verander de manier waarop ik dingen doe. Ik wil nooit meer in het land van duisternis dat Depressie heet, zijn. Depressie is een monster dat op je afsluipt en al het licht uit je wereld haalt. Ik heb mezelf in 2008 beloofd dat ik zou veranderen zodat ik nooit meer naar dat land zou gaan. Het wordt een gevecht van verscheidene rondes: "In de linkerhoek hebben we een meisje dat de dingen anders moet doen, in de rechterhoek een control freak die het verschrikkelijk vindt om dingen los te laten. Dames en heren, plaats uw weddenschap. Ding ding ding RONDE EEN"
Ik zal je verslaan control freak, ik zet mijn geld in op het kleine meisje!
"Failing equals not being worth to be loved. At least in my world it does".
BeantwoordenVerwijderenMy first reaction - Bullshit. We all fail at times, nobody's perfect ( although I must say I do nearly meet perfection :-) ). Why change, let's just let the boxing match end in a draw. What's wrong with that. Accept yourself as you are, with all your faults & short comings. You have to love yourself first before you can let others in! So................
Ik ben een andere controlefreak. Ik kan heel goed nee zeggen en confrontaties aan gaan maar ik heb daar een hele sterke wil en mening over en mijn woorden kunnen dan 'vermoorden' zodat ik anderen diep kan raken, niet dat ik me daar op dat moment bewust van ben. Ik kan er niet tegen geen grip meer te hebben op een situatie en al helemaal niet als de oplossing voor de hand ligt maar er niets mee gedaan wordt of een tijd later dezelfde situatie zich weer voor doet...aaarghhh...loslaten, nope...!
BeantwoordenVerwijderenOverigens kan ik mij ook aansluiten bij de vorige reactie.