Do over

It's been over a month since my last blog, a lot has happened since then. In december I posted a quote by Anton Checkov on my facebook that really started the changes in my day to day life, coz it started me thinking about what I was doing: Any idiot can face a crisis - it's day to day living that wears you out. I do great in crises, it really is when nothing weird is going on, when I don't have to fight, when the adrenaline isn't running that I find it hard to keep myself standing. So I came to the conclusion that I can't do it, normal life, fighting depression, no pats on the back coz I'm doing a great job... it all leads to me feeling lost. Who am I when I'm not an employee, a friend, a mom, a daughter, what makes me happy, what makes me sad? Of course I have a slight idea of these things, it's the details that aren't clear to me. Like in the blog 'All the world's a stage' I still don't see a reflection in the mirror when I'm stripped from all the roles I play. The next logical question then is, how am I to reach balance, how am I to be satisfied, how am I to be fullfilled, when "I" barely exist?

My mom asked me how I was doing and after telling her I was doing great, I broke down and told her I wasn't doing great at all, actually.. I was doing bad. I was messing up things, not doing what I was supposed to do, and not just in the fight against my depressions, but overall in life. It felt like I came to a hold and I had no idea how to get moving again. I asked her if I could stay with them for a while, maybe even longer than a while coz I needed help. My mom smiled and said she was thankfull that I finally reached the point of asking for help, of realizing that it was too much for me to handle. Of course I could stay with them and they would help me with all the things that needed sorting and straightening out, not just the financial things, but me as a person too.

Since that day I have been looking my mess in the eye (sometimes kicking and screaming), been confronted with my own fears, with the 'I don't get this, how did you get to be this way' look in my moms eyes. We've made a start with getting my train on the track again. That's crisis management though, this train ride will consist of me having a do over. I'm learning how to live and how to deal with life while being in an environment that's safe, with parents that are older and wiser than they were the first time they tried to raise me, that now know what they need to be balanced and who are willing to teach me. I'm almost 40 now, it's about time I learned.

Who in life gets a do over? The oppertunity to try again, to have a clean start, mentally, with a mom that knows why surviving crises is so much easier for you than handling day to day life? A mom who knows why you are having so much trouble showing that you are hurting, that you're not a super human. A mom who knows why you live life in a 'survival of the fittest/eat or be eaten' mentality. A mom that has trouble understanding how you can say 'what I do is who I am, I'm only worth loving if I fulfill your expectations of me' and looks at you with pain in her eyes coz she never wanted that for you. A mom who also knows, what she had to do to balance her depressions and is willing to kick your ass if you don't do what you have to do to do the same. I lovelingly refer to my time here as 'boot camp', but I'm here by choice, I'm here coz I want to heal, coz I need to heal if I don't want to repeat my burnouts and depressions over and over again. And I can't do that on my own. I am blessed for having this oppertunity.

=================

Nog een keer

Het is meer dan een maand geleden dat ik mijn laatste blog schreef en er is veel veranderd in mijn dagelijkse leven sinds dat blog. In december zette ik een quote van Anton Checkov op mijn facebook pagina, vertaald luidt die: Elke idioot kan een crisis bezweren, het is het dagelijkse leven dat je uitput. Ik doe het fantastisch in crisis situaties, het is wanneer er niets raars aan de hand is, als ik niet hoef te vechten, als de adrenaline niet stroomt dat ik me niet staande kan houden. Dus kwam ik tot de conclusie dat ik het niet kan, een normaal leven, vechten tegen depressie, zonder complimentjes omdat ik het zo goed doe.. het zorgt ervoor dat ik me verdwaald voel, verloren. Wie ben ik als ik niet werknemer, een vriendin, een moeder, een dochter ben? Wat maakt me blij, wat maakt me verdrietig? Natuurlijk heb ik wel enig idee, het zijn de details die niet duidelijk voor me zijn. Zoals ik het blog 'All the world's a stage' al schreef, ik zie nog steeds geen reflectie in de spiegel als ik ophoud met de rollen die ik speel en naar mezelf kijk. Een logische volgende vraag is dan ook, hoe moet ik in balans zijn, hoe moet ik tevreden zijn, hoe moet ik alles zijn wat ik kan zijn, als "ik" nauwelijks bestaat?

Mijn moeder vroeg hoe het met me ging en nadat ik gezegd had dat het fantastisch ging, verloor ik mijn zelfbeheersing en vertelde haar dat het eigenlijk niet zo goed ging, nou ja.. het ging slecht. Ik maakte een rotzooi van dingen, deed niet wat ik moest doen en niet alleen in mijn gevecht tegen depressie, maar ook in het leven in zijn algemeen. Ik voelde me alsof ik niet meer in beweging was en ik had geen idee hoe ik weer in beweging moest komen. Ik vroeg haar of ik een poosje bij hun kon blijven en misschien wel wat langer dan een poosje omdat ik hulp nodig had. Mijn moeder glimlachte en zei dat ze dankbaar was dat ik eindelijk op het punt gekomen was waarop ik om hulp kon vragen en me realiseerde dat het gewoon allemaal teveel was om zelf te doen. Natuurlijk kon ik bij hun blijven en natuurlijk zouden ze me helpen met alle dingen die geregeld en uitgezocht moesten worden, niet alleen financieel, maar ook voor mij als persoon.

Sinds die dag kijk ik mijn troep in de ogen (soms luid tegenstribbelend), ik word geconfronteerd met mijn angsten, met de blik in mijn moeders ogen die zegt 'Ik snap het niet, hoe kun jij zo geworden zijn'. We hebben een start gemaakt met mijn trein weer op de rails te krijgen. Maar dat is crisismanagement, deze treinreis bestaat eruit dat ik het nog een keer mag doen. Ik leer hoe te leven en hoe met het leven om te gaan in een omgeving die veilig is, met ouders die ouder en wijzer zijn dan de eerste keer dat men geprobeerd heeft mij op te voeden, die weten wat er nodig is om in balans te zijn en het mij willen leren. Ik ben nu bijna 40, het wordt tijd dat ik het leer.

Wie krijgt er in zijn leven een mogelijkheid om het nog een keer te doen? De mogelijkheid om opnieuw te beginnen, mentaal, met een moeder die weet waarom het overleven in crisis situaties je zoveel gemakkelijker afgaat dan het omgaan met het normale dagelijkse leven? Een moeder die weet waarom je zoveel moeite hebt om te laten zien dat je pijn hebt, dat je geen supermens bent. Een moeder die weet waarom je je leven leidt met een 'survival of the fittest/eat or be eaten' mentaliteit. Maar ook een moeder die niet snapt dat je kunt zeggen 'wat ik doe is wie ik ben, ik ben het alleen waard om van te houden als ik voldoe aan ieders verwachtingen van mij' en die naar je kijkt met pijn in haar ogen, omdat ze dat nooit voor je gewild heeft. Een moeder die ook weet wat zij heeft moeten doen om haar depressies in de hand te houden en bereid is om je een schop onder je kont te geven als jij niet doet wat voor jou nodig is om hetzelfde te bereiken. Ik noem mijn tijd hier liefdevol 'boot camp', en ik ben hier omdat dat mijn keuze is, omdat ik beter wil worden, beter moet worden als ik niet mijn burnouts en depressies keer op keer wil herhalen. Dat kan ik niet alleen, ik ben gezegend omdat ik deze mogelijkheid heb.