My coat

I have a coat that no longer fits

I'm insecure, not half as tough as I pretend to be. I wear a coat that no longer fits, but of which I know it protected me against the winds, the rains, the storms. Not because it made me feel good, or gave me warmth, but because when I wore it, I could convince myself that nothing mattered. That coat was my shield. Put everything little thing in boxes and hide them in the pockets of my coat. What you can't see can't hurt you right? Sometimes that's what you need to survive. Stupid thing though is that your coat gets heavier and harder to wear, but walking around without a coat is not an option. Honestly? I'm starting to detest wearing that coat, yes I'm surviving, but who wants to just survive?

I have a coat that no longer fits

In one of the pockets, well maybe all of them, there are little notes. They say how to behave in certain situations. How to respond. What someone expects of me. What I think someone expects of me. How I can get approval, how to avoid getting rejected. If I were to combine all those little notes in a book, it would be to heavy to carry around. I miss little notes which say what I want, what I expect and what I can do to fullfill those expectations. While wearing my old coat it never occured to me to write that down, because that's not what matters when I wear my old coat. What I want is emotionally too hard, who I am is too complex because I just never took the time to think about that. I don't have pockets in my old coat for those kind off thoughts and even if I did have them, they would be too difficult to carry around with all the stuff I'm already carrying around with me.

I have a coat that no longer fits

I'm looking at my old coat. It's a mess. The pockets are giving way, the seems are torn. It isn't comfortable anymore. I get tired when I wear it. It's so heavy by now, that it is almost impossible to wear. But when the winds start howling, when the rains start falling, when the dark clouds gather for the storm, it's the only coat I have.

I have a coat that no longer fits

In order to live and not just survive I need another coat. No clue what it should look like. No clue how many pockets this one will have. No clue if I'm supposed to look at all the stuff in my old coat and decide what to put into my new coat and what not. No clue if this new coat is going to protect me. People try to help with my new coat. "You just have to....". I get a little sick and a little bit angry when I hear someone saying that. If I 'could just do things differently', don't you think I would already be doing things differently? It's like I tell someone to "just perform an operation", that's not something everyone can "just do"? If I could "just wear a different coat", I would have done so a long time ago!

I have a coat that no longer fits

I don't want to wear this coat anymore. It has become too heavy. I know it, I feel it. I want a new coat. One that'll fit again. One that is beautiful because I think so, not because someone else thinks so.

I have a coat that no longer fits

God loves me. I am a pearl in Gods hand and I can be who I am. That's the lining of my new coat, the threads that will keep everything together. Who I am, what I want, what makes me happy, will be the fabric of my new coat. Love will be the lining of my new pockets. Love for my loved ones, my neighbours, myself and God. Everything that ends up in my new pockets will be surrounded with love, forgiveness and grace. At least.. that's what I want. I'm still missing the cutting pattern on which to base my new coat. But that's, with Gods help, what I'll be figuring out.

I have a coat that no longer fits

Time to make me a new coat!

================================================

Ik heb een jas die niet langer past

Ik ben onzeker, niet half zo stoer als ik me soms voor doe. Ik draag een jas die niet langer past, maar waarvan ik weet dat hij me beschermde tegen de wind, de regen, de stormen. Niet doordat hij me goed liet voelen of warmte gaf, maar omdat als ik hem droeg ik mezelf wijs kon maken dat het allemaal niet uitmaakte. Die jas was mijn schild. Alles wegdrukken, in doosjes stoppen met een stevige deksel, hoppa alles in de zakken van mijn jas weggestopt. Dan zie je niet meer wat je weggestopt hebt en da's soms precies wat je nodig hebt om te overleven. Nadeel is dat je jas steeds zwaarder wordt, steeds moeilijker te dragen, maar zonder jas rondlopen is geen optie. Eerlijk gezegd begint de jas me tegen te staan, ja ik overleef, maar wie wil er nou alleen maar overleven?

Ik heb een jas die niet langer past

In één van de zakken, misschien wel in alle, van mijn oude jas zitten briefjes. Daarop staat hoe ik me in bepaalde situaties moet gedragen. Hoe ik moet reageren. Wat een ander van mij verwacht. Of wat ik denk dat die ander van me verwacht. Hoe ik goedkeuring van anderen kan oogsten, hoe ik vermijd dat ik afgewezen word. Als ik al die briefjes combineer in een boek is het boek te zwaar om te dragen. Ik mis briefjes waarop staat wat ik wil, wat ik verwacht en hoe ik daaraan kan voldoen. Tijdens het dragen van mijn oude jas is het nooit in me opgekomen om op te schrijven wat mij gelukkig maakt. Want daar gaat het niet om als ik mijn oude jas draag. Wat ik wil is emotioneel te zwaar, wie ik ben is te ingewikkeld omdat ik daar nooit bij stil heb gestaan, daar heb ik geen zakken voor en als ik ze al had, dan is dit te zwaar om ook nog mee te sjouwen.

Ik heb een jas die niet langer past

Ik kijk naar mijn oude jas. Het is zo onderhand een onding. De zakken scheuren uit, de naden laten los. Hij zit niet meer lekker. Ik word er moe van om hem te dragen. Hij is inmiddels zo zwaar dat het bijna onmogelijk is om hem te dragen. Maar als de wind opsteekt, als het gaat regenen, als de donkere wolken zich verzamelen voor de storm, dan is dit nog steeds de enige jas die ik heb.

Ik heb een jas die niet langer past

Om te leven in plaats van te overleven heb ik een andere jas nodig. Geen idee hoe die eruit moet zien. Geen idee hoeveel zakken erin zullen zitten. Geen idee of het de bedoeling is dat ik de zakken van mijn oude jas eerst uitpak en beslis of dat wat erin zit mee moet naar mijn nieuwe jas. Geen idee of die nieuwe jas me zal beschermen. Mensen proberen te helpen met het vormgeven van mijn nieuwe jas. "Je moet gewoon..." Ik word een beetje misselijk en ook een beetje boos als ik iemand dat hoor zeggen. Als ik "gewoon" de dingen anders kon doen, denk je dan niet dat ik dat al lang gedaan had? Het is alsof ik tegen iemand zou zeggen "je moet gewoon even een operatie uitvoeren" da's toch ook niet iets dat iemand zomaar kan? Als ik gewoon een andere jas aan kon trekken had ik dat al lang gedaan!

Ik heb een jas die niet langer past

Ik wil deze jas niet meer dragen. Hij is te zwaar geworden. Dat weet ik, dat voel ik. Ik wil een nieuwe jas, eentje die weer past, die mooi is omdat ík hem mooi vind, niet omdat iemand anders het een mooie jas vind.

Ik heb een jas die niet langer past

God houdt van mij. Ik ben een parel in Gods hand en ik mag er zijn, zoals ik ben. Dat is de voering van mijn nieuwe jas, het draad dat mijn nieuwe jas bij elkaar zal houden. Wie ik ben, wat ik wil, waar ik gelukkig van word is de stof die de nieuwe jas zal gaan vormen. Liefde wordt de voering van mijn nieuwe zakken. Liefde voor mijn kinderen, mijn naasten, mijzelf en voor God. Alles wat in mijn nieuwe jas in mijn zakken verdwijnt wordt omringd met liefde, vergeving, genade. Tenminste.. dat is de bedoeling. Ik mis het patroon nog op basis waarvan ik de stof uit kan knippen voor mijn nieuwe jas. Maar daar ga ik, met Gods hulp, weer mee bezig.

Ik heb een jas die niet langer past

Tijd voor een nieuwe jas!