Martin

I email him stuff about what I'm doing today, I ask him what he's doing. I want him to know that I'm thinking of him. I hadn't seen Martin for at least 10 years, before getting back in contact with im again. Martin is my brother. Since a couple of months we know he has terminal cancer. He is dying.

I remember him as a kid, how life was tougher on him than on us, his siblings. I remember how my father picked on him everytime he did something wrong. I remember him being ridiculed. He must have felt lesser than the rest of us when we were together. That's sad, being surrounded by your family and not feeling safe. At least I think he must have felt like that. We don't really talk about those kind of things now. We're keeping it positive!

Martin, that blond, skinny boy, who broke bonds with his family because... because of what? And does it really matter in this situation? Isn't this the time to let go of our differences? To not make things more difficult than they already are? Martin has no contact with his mom. Doesn't want any contact with his mom. Feels she 'tried everything to make his life miserable'. But what does that mean if you're living in Belgium, have a wife, a stepdaughter and a daughter, when you have a good job? If you may be proud of what you have accomplished, if you've shown the world you cóuld do it, you cóuld do it together. He has a mom that reminds him of times and places he wants to forget about, I have a mom who is being torn apart because her dying son won't see her. A son to whom she already had said farewell. A situation that she could finally look at with peace in her heart. As long as you know that the other person is doing okay, it's easier to have peace with these kind of decisions. But now things are different, now her motherheart screams because one of her sons is dying and keeping that in mind, he still wants no contact with her.

I have a brother who's dying and a mother who's being torn apart and I write 'stuff' about what I'm going to do today, ask him what he is going to do, because I need him to know that I'm thinking of him. There are so many things I would like to say, would like to ask, but I can't take the risk of losing this contact. Because I have a brother who is dying and a mother who is being torn apart.

=========================

Ik mail hem nietszeggende dingen over wat ik vandaag ga doen, vraag hem wat hij gaat doen. Ik wil dat hij weet dat ik aan hem denk. Ik had Martin al minstens 10 jaar niet meer gezien, voordat we weer in contact kwamen. Martin is mijn broer. Sinds een paar maanden weten we dat hij terminale kanker heeft. Hij gaat dus dood.

Ik herinner me hem als kind, hoe hij het moeilijker had dan wij, zijn grotere en kleinere zussen en broers. Hoe hij eruit gepikt werd door mijn vader als hij iets fout deed. Hoe hij belachelijk gemaakt werd. Hoe hij zich altijd de mindere gevoeld moet hebben als we bij elkaar waren. Dat is toch raar, als je omringd wordt door je familie, dat je je dan eigenlijk niet veilig voelt. Tenminste ik denk dat hij dat zo gedacht heeft. We praten niet echt over dat soort dingen. We houden het positief!

Martin, die blonde, dunne jongen, die brak met zijn familie, omdat.. tja waarom eigenlijk? En doet dat er nog toe in deze situatie? Moeten we juist nu dit soort dingen niet gewoon achter ons laten? Er niet over praten? De dingen niet moeilijker maken dan ze zijn? Martin heeft geen contact meer met zijn moeder. Wil ook geen contact. Vindt dat zij 'alles eraan heeft gedaan om zijn leven te verpesten'. Maar wat is verpesten als je inmiddels in België woont, een vrouw, stiefdochter en dochter hebt. Een goede baan hebt. Als je de wereld hebt laten zien dat je het wél kon, dat je het samen wél kon. Als je trots mag zijn op wat je samen bereikt hebt? Hij heeft een moeder die herinneringen oproept aan een tijd die hij wil vergeten, ik heb een moeder die verscheurd wordt omdat haar stervende zoon haar niet wil zien. Een zoon van wie ze al afscheid genomen had, vrede had met zijn beslissing om alle banden te verbreken. Zolang je weet dat het goed gaat met de ander, kun je je ook gemakkelijker neerleggen bij zo'n beslissing. Nu zijn de zaken anders, nu schreeuwt haar moederhart, omdat één van haar zoons dood gaat en zelfs met dat in zijn achterhoofd, geen contact wenst.

Ik heb een broer die doodgaat en een moeder die verscheurd wordt en ik schrijf hem nietszeggende dingen over wat ik vandaag ga doen, vraag hem wat hij gaat doen, omdat hij moet weten dat ik aan hem denk. Er zijn zoveel dingen die ik wil zeggen, zoveel dingen die ik wil vragen, maar ik wil het risico niet nemen dat dit contact verbroken wordt. Omdat ik een broer heb die doodgaat en een moeder heb die verscheurd wordt.