Lantern post, rainbow, rain pipe

"Why don't you attach the lights to the lantern post?", my mom says to my dad. He looks at her somewhat confused, while looking at the Christmas lights in his hands. "The lantern post", my mom says again while her face does the 'how difficult can this be' pose. With lantern post my mom obviously means rain pipe. My parents don't have a lantern post in their backyard, they do have a rain pipe attached to the house. After my mom realises what she just said and suddenly knows why my dad looked at her all confused, they start laughing. These kind of mix ups are common to us and are primarily inherited down the female line in our family, which means I talk like that all the time too. When I told my daughter this little story I managed to turn rain pipe into rainbow, leading my daughter into confusion and making us laugh about it all over again.

It's not just those kind of mix ups that I inherited from my mom. Clumsiness, forgetfulness (lovingly spoken of as early dementia), not being able to think of the word you want to use, even though the word belongs to our standard idiom. Come to think of it, the list of things that go wrong on a more than regular basis is kind of long!

Not that long ago I walked up the stairs with a cup of coffee, I love having my first cup of the day while lying in bed, when my big toe got caught in my pyjamas. Coffee flew all over the place, miraculously avoiding the walls. These things make me laugh too and I've started to comment on them out loud "sure sure Pierik.. that has to happen to you of course!".

I find cups of already made coffee when I want to make myself a cup of coffee (had that idea before apparently), I make coffee without changing the coffee pad (which leaves you with awful tasting coffee), I forget what I wanted to do (what am I doing in the kitchen, why am I looking in this drawer, what did I want to put on the grocery list so I wouldn't forget?) and of course last but not least.. if an appointment is not in my phone, it doesn't exist. You mean there was a meeting I was supposed to be at? The next meeting of our group? Uhm.. don't know.. didn't put it in my phone.

I notice that I'm coping with these kind of things better and better. I'm accepting that I'm not like I used to be, 'sharp, focused, clear minded', before I had my burnouts and depression. I probably won't be like that again and that's okay. Here's to me being a chaotic muddle head who has her charming aspects too.

In my blog Me and my brain I already told you about how my brain plays tricks on me sometimes, how that can be frustrating, but that it is a good thing to be able to laugh about it... and that's what I'll continue to do in 2013 ;)


==============================

Lantaarnpaal regenboog regenpijp

"Dan hang je de verlichting toch op aan de lantaarnpaal?" zegt mijn moeder tegen mijn vader. Hij kijkt haar ietwat verward aan terwijl hij besluiteloos naar de kerstverlichting in zijn handen kijkt. "De lantaarnpaal", zegt mijn moeder nog een keer en kijkt hem aan met een 'hoe moeilijk is dit nou' gezicht. Met lantaarnpaal bedoelt mijn moeder natuurlijk de regenpijp. Mijn ouders hebben geen lantaarnpaal in hun achtertuin, wel een regenpijp die tegen het huis aan staat. Nadat mijn moeder zich realiseert wat ze zojuist gezegd heeft en ineens begrijpt waarom mijn vader haar zo verward aankeek, wordt er hartelijk gelachen. Dit soort versprekingen zijn schering en inslag in onze familie, voornamelijk doorgegeven in de vrouwelijke lijn, wat betekent dat ik er ook last van heb. Zo werd bovenstaande regenpijp toen ik het verhaal aan mijn dochter vertelde een regenboog, wat bij haar weer tot verwarring en voor ons tot grote hilariteit leidde.

Het zijn trouwens niet alleen versprekingen die doorgegeven worden. Onhandigheid, vergeetachtigheid (wat wij liefdevol betitelen als een vorm van hele vroege dementie), het niet op woorden kunnen komen die normaal gesproken toch gewoon tot onze standaard woordenschat behoren. Eigenlijk is de lijst van dingen die vaker dan normaal misgaan best wel lang!

Nog niet zolang geleden liep ik met een kop koffie naar boven, ik vind het heerlijk om mijn eerste kop koffie van de dag in bed op te drinken, en blijf met mijn grote teen hangen in mijn pyjamabroek. De koffie vliegt alle kanten op en op miraculeuze wijze blijven de muren gespaard. Ook om dit soort dingen lach ik en ik becommentarieer ze hardop "ja hoor Pierik... dat overkomt jou natuurlijk weer".

Ik vind koppen koffie als ik koffie wil maken (dat idee had ik blijkbaar al eerder gehad), zet koffie zonder de koffiepad te verwisselen (da's dus echt vieze koffie!), vergeet wat ik wilde doen (waarom sta ik in de keuken, waarom kijk ik in deze la, wat moest ik nou op het boodschappenbriefje zetten zodat ik het niet zou vergeten?) en last but not least.. als een afspraak niet in mijn telefoon staat.. dan bestaat de afspraak dus niet. Was er een vergadering? Wanneer de volgende groeigroep is? Uhm.. weet niet.. staat niet in mijn telefoon.

Ik merk dat ik leer om te gaan met dit soort dingen, leer te accepteren dat het niet meer is zoals vroeger toen ik nog "scherp, gefocust en helder" was, voor mijn burnouts en depressie, en dat het waarschijnlijk ook nooit meer zo wordt. En dat is oké. Dan maar een chaotisch warhoofd zijn dat toch ook zo haar charmante kanten heeft.

In mijn blog Me and my brain vertelde ik al hoe mijn brein me af en toe voor de gek houdt en hoe frustrerend dat kan zijn, maar dat het vooral goed is dat ik er om kan lachen... en dat blijven we dan ook in 2013 maar doen ;)