Het is dinsdag, ik ben bij mijn psychiater geweest en pak de trein weer terug. De heenreis verliep zonder problemen en ik verwacht ook op de terugreis geen problemen. Aangekomen op station Ede-Wageningen gaat het echter allemaal anders dan ik verwacht had. Een stem klinkt: 'Op last van de politie en brandweer is er geen treinverkeer tussen Ede-Wageningen en Arnhem, zo gauw wij meer informatie hebben, zullen wij u op de hoogte stellen'. Ik kijk om me heen en zie andere mensen met hun neus bijna op hun telefoon gedrukt staan om uit te zoeken wat ze nu moeten doen. Ik heb geen data-abonnement dus op mijn telefoon kijken heeft weinig zin. Omdat ik vrijwel de enige ben die niet op haar telefoon staat te kijken, voel ik me een beetje alsof ik in de film 'The Bodysnatchers' terechtgekomen ben en ik wacht op het moment dat iedereen naar me begint te wijzen en een hoog geluid maakt om de rest te waarschuwen dat ik nog niet overgenomen ben.
Ik kijk om me heen om te zien of ik misschien een conducteur of iemand anders van de NS kan vinden die informatie kan geven, maar ja.. die zijn allemaal wegbezuinigd op de kleinere stations, dus helaas is er geen hulp van de NS te verwachten. Mijn oog valt op een kaart met de titel 'Alle spoorlijnen in Nederland'.. hmmmm... misschien kan ik zelf wel uitzoeken hoe ik nu verder moet? Terwijl mijn vinger een streep over de smerige ruit trekt, prent ik mezelf de stations in: Utrecht Centraal, Amersfoort, Apeldoorn, Zutphen, Vorden. Achter me staat de trein naar Utrecht Centraal te wachten. Deze alternatieve route zorgt ervoor dat ik veel langer onderweg ben, maar durf ik het risico te nemen dat ik nog anderhalf uur op Ede-Wageningen sta? Ik haal diep adem en loop de trein in, geen weg terug meer, ik ga naar Utrecht Centraal! Ik heb een kaartje dat me naar Vorden terugbrengt en er staat nergens op het kaartje dat ik de kortste route moet volgen, dus ik maak me geen zorgen over een bezoek van een conducteur. Ik kan er tenslotte niets aan doen dat de trein naar Arnhem niet rijdt!
Ik vraag bij de eerste de beste vrije stoel of ik daar kan gaan zitten en ik kijk in het gezicht van een gepensioneerde man die begint te stralen. Fout, fout, fout natuurlijk! Mensen die zo blij zijn dat je naast ze komt zitten, gaan altijd tegen je praten, ook als jij daar helemaal geen zin in hebt! Ik bedenk me dat het te laat is om een andere plek te zoeken, nog afgezien van het feit dat dat onbeschoft zou zijn, dus ik zet mijn stralende glimlach op en zeg 'nou nou, wat een gedoe he?'. Dat zet de deur open naar een half levensverhaal waar ik eerlijk gezegd halverwege maar na het aannemen van een chocolaatje, afhaak. Ik kom net van mijn psych, heb een hoop om over na te denken, ben langer onderweg dan ik gedacht had, heb geen idee wat ik ga eten vanavond, kortom.. ik ben een beetje afgeleid. Ik besluit druk op mijn telefoon te gaan kijken, een beproefd middel om net te doen alsof je erg druk bent. Het werkt, de man houdt op met praten, grinnikt soms in zichzelf, mompelt iets over bommeldingen die vertraging veroorzaken en ik probeer ondertussen te blijven doen alsof ik de ene sms na de andere krijg en dus helaas niet in staat ben een gesprek te voeren. Sorry!
In Utrecht sprint ik naar de trein naar Amersfoort, die ze hebben laten wachten zodat passagiers uit mijn trein nog over konden stappen. Bedankt NS :). In Amersfoort in de trein naar Apeldoorn, in Apeldoorn in de trein naar Zutphen en dan het laatste eindje naar Vorden. Ik ben weer thuis!
Lichtelijk gesloopt, fiets ik van het station weer naar huis. Ik schenk een glas wijn in en glimlach. Ik heb zonder internet of hulp van anderen, een alternatieve route gevonden die me thuis bracht, ik ben niet in paniek geraakt, heb niemand gebeld om het voor me uit te zoeken. Ik heb mijzelf weer thuisgebracht. En dat doe ik op meer gebieden dan alleen treinreizen :).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten