maandag 3 juni 2013

Het openbaar vervoer en ik, deel III

Het is donderdagochtend, ik moet naar Deventer voor een afspraak en ik ga mijn OV-chipkaart voor het eerst gebruiken in zowel trein als bus. Gisteravond (zie het openbaar vervoer en ik, deel II), verliep het allemaal niet helemaal soepel, dus ik vind het wederom spannend. Vorden - Zutphen is vrijwel nooit een probleem en gelukkig ook vandaag niet. In- en uitchecken verloopt allemaal zonder vervelende geluiden en boodschappen, so far so good :). In Zutphen pak ik de bus naar Deventer die me daar zal brengen waar ik moet zijn. Lijn 81 staat al te wachten, zonder chauffeur, maar we gaan ervan uit dat dat goed komt. Precies op tijd komt de chauffeur aangewandeld en ik bedenk me dat het er goed uitziet. Misschien gaat het vandaag wel zonder problemen :).

Het is minstens 20 jaar geleden dat ik voor het laatst een bus gepakt heb, dus ik maakte me zorgen over het uitstappen bij de juiste halte. Moest ik de chauffeur vragen om even een seintje te geven als mijn halte er aan komt? Twee meter en vijf minuten de bus in zie ik dat het geen probleem zal zijn. Alle haltes worden op een scherm aangegeven en er is een stem die aangeeft wat de volgende bushalte zal zijn. Alsof je in de trein zit, heerlijk!

Ik hou het scherm met de bushaltes in de gaten, er is steeds vervelende reclame tussendoor en ik maak me toch zorgen dat ik te laat op het knopje zal drukken (dat moet nog wel steeds) en de chauffeur dus niet zal stoppen waar ik moet zijn. Ik probeer te analyseren hoe lang voor de bushalte de stem klinkt die de halte aangeeft. Als ik mijn halte hoor, moet ik ongeveer onmiddellijk op de knop drukken om op tijd te zijn. Carpoolplaats A1, we zijn nog 2 haltes verwijderd van mijn halte.. ik ga iets rechterop zitten en maak mijn vinger los, visualiseer de beweging naar de stop-knop... Voor het stoplicht draait de chauffeur zich ineens om. "Moet er nog iemand uitstappen aan de Gotlandstraat?" Even uit balans gebracht omdat hij mijn halte noemt, reageer ik wat schuchter en steek langzaam mijn hand omhoog. "Ja ik", zeg ik. Hij kijkt naar me en zegt "Die weg is gestremd, daar kunnen we dus niet langs, je moet uitstappen aan de Hanzelaan". Ik denk dat mijn overdonderde blik voor hem genoeg was om in te schatten dat ik niet wist waar dat was, dus toen hij stopte bij de halte, draaide hij zich opnieuw om, knikte bemoedigend naar me en wachtte netjes totdat ik uitgecheckt had en de bus uitgestapt was, voordat hij zijn weg vervolgde.

Tja.. daar sta ik dan.. met het al eerder genoemde richtingsgevoel van een blinde mol, maar nu zonder kaart, ik zou tenslotte uitstappen aan de straat waar ik moest zijn! Gezond verstand helpt in dit soort gevallen dus ik loop in de richting die de bus had moeten gaan en hoop maar heel hard dat het straatnaambordje dat opdoemt de naam draagt van de straat waar ik moet zijn. En dat is het geval :), nu alleen nog het juiste nummer.. wat lastig is als er vrijwel geen nummers op de gebouwen staan, maar ook dat lukt en ik sta ruim op tijd voor mijn afspraak op de plaats van bestemming.

Dat ging helemaal niet zo beroerd!

De terugreis verloopt voor mij zonder problemen (behalve dan dat het niet handig is dat je op station Deventer alleen maar in- en uit kunt checken in de stationshal en als je dat niet weet, dat dus betekent dat je weer terug naar beneden moet om zo'n paal op te zoeken), maar ergens op het internet moet een blog rondzwerven van een wat oudere mevrouw die vastzat op het toilet op het station in Deventer, omdat ze niet betaald had voor dat toilet. In totale duisternis op een toilet dat te smerig was voor woorden. Totale duisternis omdat er een bedrijf is dat ervan uitgaat dat je betaalt voor je toiletbezoek en als de deur dichtgaat zonder dat er betaald is, dat uiteraard betekent dat iemand het toilet verlaten heeft en het dus niet nodig is het licht aan te laten en dat de deur dus weer op slot kan. Een mevrouw die gisteravond een half uur te laat op een etentje kwam en vanochtend haar eigen weg moest zoeken omdat de bushalte die ze moest hebben gestremd was, hoorde haar gebonk op de deur en betaalde vijftig cent om de deur weer open te laten gaan. Opgelucht door de redding en met een hernieuwd vertrouwen in de medemens stapt ze in haar trein naar Enschede.

Ik stap daarna glimlachend in mijn trein terug naar Zutphen, mijn goede daad voor vandaag is verricht!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten