dinsdag 29 oktober 2013

Ik ben een muis, hoor me brullen!

"Als je nou gewoon zorgt dat je van binnen net zo sterk bent als je van buiten lijkt, dan ga jij het nog ver schoppen!". Dat zei mijn werkcoach van het UWV een aantal weken geleden tegen me. Ik knikte braaf ja en zei "dat is ook zo".

Op de terugweg bekroop me het gevoel dat het eerder andersom zou moeten zijn. Als ik nou leer om minder sterk van buiten te lijken zodat het beter aansluit op wie ik van binnen ben, dan zou het niet zo moeilijk zijn om aan verwachtingen te voldoen, omdat men realistische verwachtingen van mij zouden hebben. Natuurlijk zouden mijn perfectionisme en de onderliggende angst om te falen het me dan nog moeilijk kunnen maken, maar als de lat van te voren al wat lager ligt, misschien levert dat dan voldoende ontspanning op om ervoor te zorgen dat mijn perfectionisme me niet uitput. Als ik niet constant op mijn tenen hoef te lopen, is af en toe op mijn tenen lopen te doen. Toch?

Toen ik nog een adrenaline junkie was, was dat allemaal geen probleem, de adrenaline zorgde er tenslotte voor dat ik het ook kon. Ik presteerde het beste onder spanning, onder tijdsdruk. Mijn hersenen werkten op volle toeren, ik kon snel denken, snel handelen, oplossend bezig zijn, analyseren op het scherpst van de snede, doen wat nodig was zodat er een oplossing kwam. Na mijn depressies en burn outs werkt mijn lichaam niet meer zo goed als het onder spanning staat, laat staan dat mijn hersenen er sneller van gaan werken! Meestal heeft spanning nu een vertragende werking op me, het vertraagt mijn denken, maakt me onzeker en die onzekerheid voorkomt dat ik oplossingen zie. Hoe groter de uitdaging, hoe groter de angst om te falen. Maar nu zonder de energie om die angst te negeren.

In de laatste paar jaren heb ik steeds opnieuw geprobeerd weer te zijn wie ik was, weer te doen zoals ik deed, weer te presteren op het niveau waarop ik zat, de leeuw te zijn die iedereen dacht dat ik was en steeds weer leidde dat tot oververmoeidheid, hernieuwde of diepere depressies en een sterk gevoel van falen, van niet goed genoeg zijn. Ik probeer heel hard om te accepteren dat het me niet meer lukt. Ik probeer het oké te vinden hoe ik nu ben en wat ik nu kan. Als God me goed genoeg vindt zoals ik ben, wie ben ik dan om te zeggen dat dat niet zo is? Maar toch is het moeilijk als je vastgeroest zit in hoe je de dingen deed, als dingen anders doen, voelt alsof je niet je best doet. Als je kwetsbaar opstellen voelt alsof je de wereld laat zien dat je zwak bent. Ik heb geleerd de wereld op een bepaalde manier te zien, uitdagingen op een bepaalde manier het hoofd te bieden en ik denk dat iedereen snapt dat daarin wijzigingen aanbrengen een moeilijk proces is waarvan de uitkomst niet helemaal zeker is. Het is als leren fietsen, als je het eenmaal geleerd hebt, kun je jezelf het niet meer afleren. Volgens mijn psych kan ik wel iets nieuws leren, zoals "autorijden", maar de manier waarop ik heb leren fietsen zal altijd deel uitmaken van wie ik ben.

Ik zou graag leren de lat "gewoon" eens wat lager voor mezelf te leggen, dus juist níet zo sterk moeten zijn als ik lijk en "gewoon" eens aan iedereen laten zien dat er achter mijn leeuw eigenlijk een muisje schuilt. Dat lijkt me eerlijk gezegd al een hele uitdaging.



Ik ben een muis, hoor me brullen!!

6 opmerkingen:

  1. Wat heb je dit mooi omschreven Monique, lijkt precies zoals ik het ook voel.

    Groet, Marga

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dank je wel Marga :). Het was wel een hele bevalling hoor, dit is één van die blogs waar je twee keer zoveel opschrijft als er uiteindelijk komt te staan. Ook dat herken je vast wel ;).

    BeantwoordenVerwijderen
  3. You may be a mouse, but a very strong one ;-) Rooaaaaaaaaarrr!! Big hug my friend xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mijn Mo, ik ben trots op je!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hoi,

    Ik weet sinds kort dat ik ocps heb. Ik herken zoveel in je blog die ik vandaag heb ontdekt. Gewoon 'normaal' functionerend, maar altijd in de hoogste versnelling, conflict mijdend en altijd jezelf afvragend of je goed genoeg voor jezelf en anderen bent. Ook ik heb last van burn out vermoeidheid en depressie en ik heb veel moeite met het accepteren dat ik niet meer op het hoogste niveau terug kan komen. Ik heb inmiddels bij mijn werkgever aangegeven dat ik een later functie nodig heb. Heb AD en psychotherapie. Het enige wat ik niet herken is dat ik dwingend voor anderen ben....Groetjes flaxie (niet mijn eigen naam)

    BeantwoordenVerwijderen