Pondering about friendship

Does a true friend tell you what he or she thinks of something.. or does he or she just tell you what you want to hear and pretend like they're happy for you?

This is an issue that has come up in a friendship of mine. I personally think that it depends on the situation. If I feel like my friend is going to get hurt, or putting himself/herself in a situation in which they can get hurt and they tell me about it or ask for my opinion.. I will tell them what I think about it. They don't have to do what I say, they don't have to agree with what I say, they can even tell me to back off. No problem at all.

My friend feels differently about this. He feels that I should keep my opinion to myself and be happy when he is happy and if I'm not then to pretend to be happy. I have no problem with being happy when my friend is happy, it's the pretending part I can't do. If I don't really care about you of course I'll pretend to be happy for you, if I do care though, I can't. In our friendship this has escalated to him telling me I'm not a true friend if I can't pretend to be happy for him, if I can't keep my opinion to myself. I can agree to disagree, but this friend had promised me to help me and my mom with my appartment and decided after our disagreement that he would no longer help since he didn't feel like it anymore. He told me to ask someone else to help me instead. That wouldn't have been a problem if all this didn't happen around midnight and I needed the help the next day. He not only bailed on me at the last minute, he punished my mom by not keeping his promise to her either, causing her to have to carry heavy things out of the appartment, just because he was angry with me.

Is friendship, being best friends, a matter of holding your tongue at the right moment? Does saying something your friend doesn't want to hear mean he can go back on a promise and leave you to fend for yourself? Does true friendship come with boundries and regulations with no touch, no talk, no eye contact as long as you don't say what your friend wants you to say? The more I think about this, the more my I feel that the answer is no. True friends don't make you act like they want you to act just because they don't like what you're saying. They accept your opinion for what it is... an opinion, take what they think makes sense and discard what they think is nonsense without making judgement on the value of your friendship. Sharing parts of your life with me is a choice and if you know you're not going to like what I will say about something and you won't appreciate my honesty about it.. then don't share.

Why is this a big thing now? Well simply because my friend has a tendancy to explode, to air his mind brutally when he sees fit. He takes no prisoners, he will try and get in your face to win an argument. He won't talk to me for days if he thinks I'm being stupid, he will make me feel like I don't count and when he's done being angry.. I'm not allowed to still be angry because that's stupid all over again. I know he does this because he's had a hard week, because a client got on his nerves, because life is hard on him too sometimes and I understand or at least I try to. I've stopped argueing, I keep notice of the mood he's in so I don't say the wrong things, when he comes and picks me up I make sure I'm on time so he doesn't have to wait. So maybe what I really have a problem with is that I do act differently, that I can't be totally me when I'm around him because he takes up so much space that in order to keep the peace I take up less space.

Starting over, becoming who I'm meant to be, setting boundries, learning to fend for myself, learning to say no, all has to lead to me giving myself the space to be me, now if I can't be me with my best friend, is he really the best friend I can have? And if I need to learn all this, am I really able to be his best friend at this moment? Need to ponder about that some more.


============

Vriendschap - een overpeinzing

Vertelt een echte vriend wat hij of zij denkt over iets... of vertelt een echte vriend je wat je wilt horen en doet hij/zij net alsof ze blij zijn voor je?

Dit is een onderwerp dat in een van mijn vriendschappen speelt op dit moment. Ik persoonlijk denk dat het aan de situatie ligt. Als ik het gevoel heb dat mijn vriend gekwetst zal raken of zich/haarzelf in een situatie plaats waarin hij/zij gekwetst kan worden en ze vertellen mij erover of vragen mijn mening.. dan vertel ik ze hoe ik erover denk. Ze hoeven niet te doen wat ik zeg, ze hoeven het niet met me eens te zijn, ze kunnen me zelfs vertellen dat ik me er niet mee moet bemoeien. Geen probleem.

Deze vriend ziet dit anders. Hij vindt dat ik mijn mening voor mezelf moet houden en dat ik blij moet zijn als hij blij is en als ik niet blij ben... dat ik dan maar moet doen alsof ik blij ben. Ik heb er geen probleem mee om blij te zijn als jij blij bent.. het is het 'doen alsof' dat ik niet kan. Als ik niet echt om je geef/als je een oppervlakkige vriend bent, heb ik er niet zoveel problemen mee, als ik om je geef wordt dat heel anders. In onze vriendschap heeft dit geleid tot een escalatie waarin hij mij vertelde dat ik geen echte vriend was als ik niet kan doen of ik blij voor hem ben en mijn mening voor mezelf kan houden. Ik kan het eens zijn dat we het oneens zijn over dit onderwerp, maar deze vriend had beloofd dat hij mij en mijn moeder zou helpen met mijn appartement. Na onze discussie gaf hij aan dat ik maar iemand anders moest zoeken om te helpen omdat hij daar geen zin meer in had. Dat zou allemaal geen probleem zijn geweest als zich dit niet tegen middernacht afspeelde en ik de volgende dag hulp nodig had. Hij liet niet alleen mij in de steek op het allerlaatste moment, hij liet ook mijn moeder in de steek, waardoor zij met zware spullen moest sjouwen, alleen maar omdat hij boos was op mij.

Is vriendschap, beste vrienden zijn, dan een kwestie van op het juiste moment je mond houden? Betekent iets zeggen wat de ander niet wil horen dat iemand zijn belofte gewoon kan breken en je er alleen voor kan laten staan? Horen bij echte vriendschap grenzen en regels met 'no touch, no talk, no eye contact' zolang als je niet zegt wat de ander wil dat je zegt? Hoe meer ik hier over nadenk, hoe sterker het gevoel dat het antwoord hierop nee is. Echte vrienden eisen niet dat jij je gedraagt zoals zij willen dat je je gedraagt omdat ze het niet leuk vinden wat je zegt. Echte vrienden accepteren je mening voor wat hij is... een mening. Ze nemen wat ze zinnig vinden over en gooien wat ze onzinnig vinden weg, zonder dat ze een prijskaartje aan de vriendschap hangen. Het delen van onderdelen van je leven is een keus en als je nu al weet dat je het niet leuk gaat vinden wat ik te zeggen heb en als je mijn eerlijkheid niet kunt waarderen... deel het dan niet met me.

Waarom is dit nu een heet hangijzer? Eigenlijk omdat mijn vriend de gewoonte heeft om te exploderen, om gewoonweg te zeggen wat hij vindt wanneer hij daar zin in heeft. Hij neemt geen krijgsgevangenen... hij zal koste wat het kost proberen een meningsverschil te winnen. Hij praat dagenlang niet met me omdat hij vindt dat ik stom was, hij laat me voelen alsof ik er niet toe doe en wanneer hij klaar is met boos zijn.. mag ik natuurlijk niet meer boos zijn.. want dat is gewoon stom en dan begint het weer van voren af aan. Ik weet dat hij soms zo reageert omdat hij een moeilijke week heeft gehad, omdat de klant vervelend was, gewoon omdat het leven voor hem ook wel eens oneerlijk is en dat begrijp ik, of ik probeer het te begrijpen. Ik ga niet meer in discussie met hem, ik let op zijn stemming, zodat ik niet de verkeerde dingen zeg, wanneer hij me op komt halen, zorg ik ervoor dat ik op tijd klaar ben zodat hij niet hoeft te wachten. Dus misschien is het ware probleem dat ik heb wel met mezelf! Ik gedraag me anders bij hem, ik sta toe dat ik niet mezelf ben omdat hij zoveel ruimte in neemt dat om de lieve vrede te bewaren ik maar minder ruimte inneem.

Opnieuw beginnen, worden wie ik bedoeld ben te zijn, grenzen stellen, voor mezelf opkomen, leren nee zeggen, dat zijn allemaal dingen die moeten leiden tot genoeg ruimte om mezelf te zijn en als ik dat al niet bij een beste vriend kan zijn... is hij dan de beste vriend die ik kan hebben? En als ik dit allemaal nog moet leren, ben ik dan op dit moment de beste vriend voor hem? Dit heeft wat meer overpeinzing nodig.