Still pondering about friendship

So I have this friend who does almost anything for me. He'll pick up my kids if they can't come to me by themselves, he'll lend me his car so I can go places, I can call him in the middle of the night and he'll be there for me (if I don't call about something silly that is, in that case he'll tell me to go to sleep ;).

He's taken time off from work to be with me when I was down, he "babysat" me when I was really down. He's been to shrink appointments with me, always joking that it would be him they would ask to stay. He takes me places and when I stay at his place he always tries to make it special.

The list of things we do together is long and he's been there for me time and time again. He sounds a lot better than the guy I was talking about yesterday right? Well the thing is... it's the same guy! And that's what keeps me puzzled... do I forget about the stuff I wrote about yesterday because he's good to me too? Or do I weigh in the fact that he's good to me too? How do I balance the two? When do I draw a line and say 'no further'? I have no clue.

I've always been the one to do anything in order to have people love me, including letting them walk all over me, so when I forgive and forget in this case.. does that mean I'm doing what I'm used to do and disregarding myself.. or does it mean the good outweighs the bad? I'm just totally confused at the moment. Maybe there's just too much going on right now. The appartment, moving in with my parents, having to look at my mess and fix it together with my parents, learning how to live with three adults, one of which is my mom, in one house. Dealing with the fact I don't see my kids as much as I did, dealing with the fact my employer is paying me 70% of my salary instead of the full hundred because I'm on sick leave. Having to get a lawyer to take my employer to court because of this. A freaking lot is happening once again!

So what makes a good friend? What tips the balance? What makes you say "well that's the way he is and I'm fine with that"? What do I think makes a good friend and am I like that at all or do I just expect too much from myself and others, from friendship?

Still don't know, still need to ponder some more, grrrrrrr.

=====

Nog steeds vriendschap aan het overpeizen

Ik heb een vriend die bijna alles voor me doet. Hij haalt mijn kinderen op als zij niet in staat zijn om zelf voor vervoer te zorgen, hij leent me zijn auto zodat ik ergens heen kan gaan, ik kan hem in het midden van de nacht bellen en dan zal hij naar me luisteren (tenzij ik natuurlijk over iets onzinnigs bel, dan zegt hij dat ik gewoon weer moet gaan slapen ;)

Hij heeft vrij genomen van werk zodat hij bij me kon zijn toen ik down was. Hij heeft op me gelet, gebabysit, toen ik heel erg down was. Hij is met me meegegaan naar psycholoog afspraken, altijd grappen makend dat ze hem niet weer zouden laten gaan. Hij neemt me mee en wanneer ik bij hem logeer, probeert hij er altijd iets speciaals van te maken.

De lijst van dingen die we samen doen is lang en hij is er keer op keer voor me geweest. Klinkt een stuk beter dan die vent van gisteren toch? Nou ja.. weet je.. hij is diezelfde vent! En dat zorgt ervoor dat ik er nog steeds niet uit ben. Vergeet ik de dingen waar ik gisteren over schreef omdat hij ook goed voor me is? Of weeg ik deze dingen tegen elkaar af? Hoe balanceer ik het goede en het slechte? Wanneer trek ik een lijn en zeg ik 'niet verder dan hier'? Ik heb geen idee.

Ik ben altijd iemand geweest die alles deed om ervoor te zorgen dat iemand maar van me hield, ook wanneer dat inhield dat ik als deurmat gebruikt werd. Dus als ik in dit geval vergeef en vergeet... betekent dat dan dat ik weer een deurmat ben? Of betekent dat dat het goede zwaarder weegt dan het slechte? Ik ben op dit moment gewoon in de war, misschien is er wel gewoon veel te veel aan de hand. Mijn appartement, bij mijn ouders in gaan wonen, naar mijn troep moeten kijken en oplossingen moeten zoeken met mijn ouders, met drie volwassenen in één huis wonen en één van die volwassenen is mijn moeder. Zien om te gaan met het feit dat ik mijn kinderen minder zie, zien om te gaan met het feit dat mijn werkgever maar 70% van mijn salaris uitbetaald in plaats van de volledige 100% omdat ik in de ziektewet zit. Een advocaat in moeten huren omdat ik mijn werkgever voor het gerecht moet dagen zodat hij weer 100% uitbetaald. Er is gewoon weer ontzettend veel aan de hand!

Wat maakt nou dat iemand een goede vriend is? Wat zorgt ervoor dat de weegschaal doorslaat naar 'goed'. Wat zorgt ervoor dat je kunt blijven zeggen "zo is hij nu eenmaal en dat is oké". Hoe denk ik dat een goede vriend zich moet gedragen en kan ik dat zelf wel eens of verwacht ik gewoon teveel van mezelf en anderen, van vriendschap?

Weet het nog steeds niet, nog meer overpeinzing nodig, grrrrrrrrrrrr.