Your parents are just human too

Why does it hurt more when one of your parents criticizes you? Why does it mean more when they applaud you? Why is everything they say and do, or do not say and do not do, so much more important to you than what everyone else does or doesn't do? Why do we children use a different set of scales when our parents are concerned?

In my journey I've learned that I haven't been the best mother at times, that I could have done more, should have done more, should have made different choices, should have handled some situations differently, should have thought more of others, should have left my emotions at the door. Should have, could have, would have.. Looking at myself in that way made it easier to look at my parents in the same way. My parents are who they are because of their character, their upbringing, their own struggles in life, their own insecurities, their own past. And they too struggle to do right, to know the answers, to deal with situations best they can and you know what? They fail too..., just like me. Guess that makes them as human as I am.

So I try to put my parents actions or lack of on the same scales as I use for my friends. I ask myself why they reacted the way they did, what made them say the things they said, what could have played a role in their decision making, like I do with my friends. That makes it possible for me to bring them to my level, my own level of insecurities of not knowing, of making decisions based on the information you have at that time. With my parents no longer on a high and mighty level, I am able to cope lovingly with the fact that they are only human.

If you are not perfect.. then why hold your parents accountable for the fact that they are not perfect?



====================================================

Je ouders zijn ook maar gewoon mensen

Waarom doet het meer pijn als één van je ouders je bekritiseert? Waarom betekent het meer als zij het goed vinden wat je doet? Waarom is alles wat ze zeggen en doen, of niet zeggen en niet doen, veel belangrijker dan wat iemand anders wel of niet zegt of doet? Waarom gebruiken wij als kinderen een andere weegschaal als het om onze ouders gaat?

In mijn levensreis heb ik geleerd dat ik niet de beste moeder ben geweest, dat ik meer had kunnen doen, dat ik meer had moeten doen, andere beslissingen had moeten nemen, sommige situaties anders benaderd had moeten hebben, meer aan anderen had moeten denken, mijn emoties bij de deur achter had moeten laten. Had gekund, had gemoeten, had gewild.. Door zo naar mezelf te kijken, werd het gemakkelijker om ook zo naar mijn ouders te kijken. Mijn ouders zijn wie ze zijn door hun karakter, hun opvoeding, hun eigen moeilijkheden in het leven, hun eigen onzekerheden, hun eigen verleden. En zij worstelen ook om het juiste te doen, om de antwoorden te hebben, om het beste om te gaan met moeilijke situaties en weet je? Zij falen ook..., net als ik. Geloof dat dat ze net zo menselijk maakt als ikzelf.

Dus probeer ik de acties van mijn ouders, of het gebrek daaraan, op dezelfde weegschaal te plaatsen als die ik voor mijn vrienden gebruik. Ik vraag me af waarom ze zo reageerden, wat meegeteld heeft in wat ze zeiden en waarom ze dat zeiden, wat een rol gespeeld heeft in de beslissingen die ze nemen, net zoals ik bij mijn vrienden doe. Daarmee kan ik ze op mijn eigen niveau brengen, het niveau van onzekerheden, het niet weten en het nemen van beslissingen op basis van de informatie die je op dat moment hebt. Nu mijn ouders niet langer alwetend zijn en alles goed moeten doen, kan ik met liefde omgaan met het feit dat ze ook maar mensen zijn.

Als jij niet perfect bent... waarom je ouders dan verwijten dat zij niet perfect zijn?