If I had known about my depressions before I had children, would I have had them? I'm not sure. There's a lot that causes depressions, more than just having a biological sensitivity for them. My personality, my view of how the world works, my perfectionisme, my need to control my life, they all contributed to me setting my depression switch to 'on' and there's no way to set it back to 'off' again.
All I can hope for and work hard on is to teach my children how not to make the mistakes I did. To teach them that it is ok to have feelings, to be sad, to cry, to be angry, to fail. That what you do is not all to who you are. That people will love you even if you are not perfect. I have to teach them that even if I myself still have problems believing it.
Besides depression there's autisme in my family, Asperger syndrom and other forms. Sometimes I feel like I gave my children damaged DNA, I gave them a lousy start in life. The sword of Damocles hanging over their heads. That bothers me a lot, but I had them before I knew.. so am I really to blame?
=============
Als ik het geweten had
Als ik van mijn depressies geweten had voordat ik kinderen kreeg, had ik ze dan gekregen? Ik ben daar niet zeker van. Er is veel dat depressies veroorzaakt, meer dan alleen een biologische vatbaarheid. Mijn persoonlijkheid, mijn idee van hoe de wereld werkt, mijn perfectionisme, de noodzaak om mijn leven onder controle te hebben, ze hebben allemaal meegewerkt aan het 'aanzetten' van mijn depressieknop. En nu die op aan staat, kan hij niet meer uit.
Het enige dat ik kan hopen en waarvoor ik hard kan werken is dat mijn kinderen niet mijn fouten maken. Dat ik ze leer dat het oké is om gevoelens te hebben, om verdrietig te zijn, om te huilen, om boos te zijn, te falen. Dat wat je doet, niet definieert wie je bent. Dat mensen van je houden ook als je niet perfect bent. Dat moet ik ze leren, ook als ik dat soms zelf nog moeilijk te geloven vind.
Naast depressies hebben we ook autisme in de familie. Het syndroom van Asperger en andere vormen. Soms voelt het alsof ik mijn kinderen beschadigd DNA gegeven heb, een moeilijk uitgangspunt voor het leven. Het zwaard van Damocles dat boven hun hoofd hangt. Dat vind ik ontzettend rot, maar ik kreeg ze voordat ik het zelf wist... dan is het toch niet mijn schuld?
Listen love, we all have our faults. All you can do is to raise your children as best you know how. How are we to know what lies hidden our genes. We can't be blamed for that. My parents also had several depressions that ended up in changing tier lives more than they had ever envisaged. But that doesn't mean I love them less. Shit happens shall we say!! The did their best, and that's what counts I reckon.
BeantwoordenVerwijderenVandaag de dag is rood haar erg modieus. Wie heeft zijn haar nog niet in een rode of henna-achtige tint laten kleuren?
BeantwoordenVerwijderenIk ken andere tijden dat ik heel erg uitgescholden werd en me zo rot daaronder voelde dat ik een opstel schreef als examenopdracht voor Nederlands getiteld; "Je buitengesloten voelen" en daar een hoog cijfer voor kreeg omdat ik recht vanuit mijn hart schreef.
Toch kon ik mijn jongens toen ze werden geboren wel 'rood' kijken. Daar bedoel ik hun haarkleur mee. Als ik mijn kinderen had gekregen toen ik piepjong was, was deze gedachte niet in mij opgekomen, dan had ik het vreselijk gevonden denk ik omdat ik vast bang was dat mensen hun uitscholden net zoals ze mij uitscholden.
Naarmate ik ouder werd en ook 'beter' bestand was tegen scheldwoorden heeft de tijd er ook aan meegeholpen dat mijn pest-verleden draaglijker werd. Zo ook de gedachte eraan dat ik angst had dat ik ooit kinderen zou krijgen met rood haar. Dat neemt niet weg dat ik ben 'vergeten' wat het toen met me gedaan heeft dat ik jarenlang uitgescholden werd en op andere manieren geregeld weer op mijn bordje valt...