If and when
I may spend a day with you
If and when
I may enjoy your smile
If and when
I may comfort you
If and when
I may give my heart to you
I will
If and when
I meet you
=======
Als en wanneer
Als en wanneer
ik een dag met je doorbrengen mag
Als en wanneer
ik van je lach genieten mag
Als en wanneer
ik je troosten mag
Als en wanneer
ik je mijn hart geven mag
dan zal ik dat doen
Als en wanneer
ik je tegenkom
maandag 2 april 2012
donderdag 29 maart 2012
Love
"Love means to commit oneself without guarantee, to give oneself completely in the hope that our love will produce love in the loved person. Love is an act of faith, and whoever is of little faith is also of little love."
Erich Fromm (psychologist)
In this life we rarely love without expecting to be loved back, whether it be in friendships or partnerships. We get disappointed when the ones we care about don't seem to care about us equally. But is love really love when we add a pricetag or keep score? Or do we simply make it an entanglement of feelings, a way of proving that I'm worth something, a way of saying 'look at what I do for you, look at how good I am.. now why can't you do the same for me?'.
Since I'm with my parents love is a topic we talk about often. My mom and dad are religious, they believe in God, Jesus and the Holy Spirit. I've been brought up as a Christian, but I've lost my way in the world, got overwhelmed with all the expectations people had of me and I was convinced that I was not worth loving unless I could fullfill those expectations. It's a very loveless way of living. It isolates you, makes you vulnerable to anyone and everyone. If you're not worth anything and noone seems to love you for you... then what is there to live for? I know that this way of living has contributed to my depressions and burn outs. If you have to earn love over and over again, there is only one guarantee... you will destroy yourself, because living without real love is just too hard.
I'm learning that love should be the base on which you build your life. But it is the kind of love where you don't expect, you don't need to be loved back, where you give your love freely and hope that the other person will grow with your love and be able to give love like you. It's the kind of love where you ask yourself how can I benefit this person, what can I do for him/her and not ask yourself what can this person do for me? I've been reading the bible again, I'm going to church, I sing in a gospel choir and everywhere I turn, I get love from people who don't even know me. I've stopped asking myself 'what is it they want from me', because they simply don't want anything from me, they care, they love and they want me to be well. It is this kind of love that I want to give in return.
So I'm on a path of personal and religious growth because giving love like that is not easy. It means setting your ego aside, letting go of your insecurities, letting go of the need to get something in return and I wholehartedly believe that the only way to do this is to believe that there is someone who knows me inside out, the good and the bad, and still thinks I deserve His love. I don't need to earn love because I already have it. And even though I can be a better person and He wants me to be a better person.. the way I am now is good enough :). That is the base on which I can give love back like I'm receiving now.
==========================================
Liefde
"Liefde betekent dat je je vastlegt zonder garantie, dat je jezelf helemaal geeft in de hoop dat dit liefde in de persoon die je liefhebt zal produceren. Liefde is een kwestie van vertrouwen en wie er weinig vertrouwen heeft, heeft ook weinig liefde."
Erich Fromm (psycholoog)
In dit leven hebben we zelden lief zonder dat we liefde terug verwachten, of dat nu in vriendschappen of in partnerschappen is. We raken teleurgesteld wanneer degenen om wie wij geven niet net zoveel om ons lijken te geven. Maar is liefde werkelijk liefde als we er een prijskaartje aan hangen? Of als we de score bijhouden? Of maken we er simpelweg een verweving van gevoelens van, een manier om te bewijzen dat ik iets waard ben, een manier om te zeggen 'kijk eens naar wat ik allemaal voor jou doe, hoe goed ik wel niet ben... waarom kun jij niet hetzelfde voor mij doen?'.
Sinds ik bij mijn ouders woon is liefde een onderwerp waar we het vaak over hebben. Mijn moeder en vader zijn religieus, geloven in God, Jezus en de Heilige Geest. Ik ben christelijk opgevoed, maar heb mijn weg in de wereld verloren omdat ik overspoeld raakte door alle verwachtingen die mensen van mij hadden en ik ervan overtuigd was dat ik het niet waard was om van te houden tenzij ik aan die verwachtingen kon voldoen. Ik weet zeker dat deze manier van leven tot mijn depressies en burnouts bijgedragen heeft. Het is een hele liefdeloze manier van leven. Het isoleert je, maakt je kwetsbaar voor alles en iedereen. Als jij niets waard bent en als er niemand van je houdt zoals je bent... waar leef je dan voor? Als je elke keer opnieuw liefde moet verdienen, is er maar één garantie.. je zult jezelf als persoon vernietigen, want leven zonder echte liefde is gewoon te moeilijk.
Ik ben aan het leren dat liefde de basis moet zijn waarop je je leven bouwt. Maar het is het soort liefde waar je geen verwachtingen hebt, er niet van je gehouden MOET worden, het soort liefde die je in alle vrijheid geeft en waarvan je hoopt dat het de andere persoon zal laten groeien en het mogelijk maakt dat deze op dezelfde manier liefde zal kunnen geven als jij. Het is het soort liefde waar je je afvraagt wat jij voor een ander kunt betekenen, wat je voor hem/haar kunt doen en je je niet afvraagt wat die ander voor jou kan doen. Ik ben de bijbel aan het lezen, ik ga naar de kerk, ik zing in een gospel koor en waar ik ook kijk.. ik krijg liefde van mensen die mij helemaal niet kennen. Ik ben opgehouden met mezelf af te vragen wat ze van me willen, simpel omdat ze niets van me willen, ze geven om me, geven liefde en willen dat het goed met me gaat.
Dus ik ben op een pad van persoonlijke en religieuze groei omdat op die manier liefde geven niet gemakkelijk is. Het betekent dat je je ego aan de kant moet zetten, je eigen onzekerheden los moet laten en moet proberen om niets terug te willen krijgen als je iets geeft. Ik geloof met heel mijn hart dat de enige manier waarop je dit kunt doen is weten dat er iemand is die je door en door kent, het goede en het slechte, en toch denkt dat je Zijn liefde waard bent. Ik hoef die liefde niet te verdienen, ik heb hem al. En hoewel ik een beter persoon kan zijn en Hij wil dat ik een beter persoon wordt, is zoals ik nu ben goed genoeg :). Dat is de basis waarop ik liefde kan (terug)geven zoals ik die nu ontvang.
Erich Fromm (psychologist)
In this life we rarely love without expecting to be loved back, whether it be in friendships or partnerships. We get disappointed when the ones we care about don't seem to care about us equally. But is love really love when we add a pricetag or keep score? Or do we simply make it an entanglement of feelings, a way of proving that I'm worth something, a way of saying 'look at what I do for you, look at how good I am.. now why can't you do the same for me?'.
Since I'm with my parents love is a topic we talk about often. My mom and dad are religious, they believe in God, Jesus and the Holy Spirit. I've been brought up as a Christian, but I've lost my way in the world, got overwhelmed with all the expectations people had of me and I was convinced that I was not worth loving unless I could fullfill those expectations. It's a very loveless way of living. It isolates you, makes you vulnerable to anyone and everyone. If you're not worth anything and noone seems to love you for you... then what is there to live for? I know that this way of living has contributed to my depressions and burn outs. If you have to earn love over and over again, there is only one guarantee... you will destroy yourself, because living without real love is just too hard.
I'm learning that love should be the base on which you build your life. But it is the kind of love where you don't expect, you don't need to be loved back, where you give your love freely and hope that the other person will grow with your love and be able to give love like you. It's the kind of love where you ask yourself how can I benefit this person, what can I do for him/her and not ask yourself what can this person do for me? I've been reading the bible again, I'm going to church, I sing in a gospel choir and everywhere I turn, I get love from people who don't even know me. I've stopped asking myself 'what is it they want from me', because they simply don't want anything from me, they care, they love and they want me to be well. It is this kind of love that I want to give in return.
So I'm on a path of personal and religious growth because giving love like that is not easy. It means setting your ego aside, letting go of your insecurities, letting go of the need to get something in return and I wholehartedly believe that the only way to do this is to believe that there is someone who knows me inside out, the good and the bad, and still thinks I deserve His love. I don't need to earn love because I already have it. And even though I can be a better person and He wants me to be a better person.. the way I am now is good enough :). That is the base on which I can give love back like I'm receiving now.
==========================================
Liefde
"Liefde betekent dat je je vastlegt zonder garantie, dat je jezelf helemaal geeft in de hoop dat dit liefde in de persoon die je liefhebt zal produceren. Liefde is een kwestie van vertrouwen en wie er weinig vertrouwen heeft, heeft ook weinig liefde."
Erich Fromm (psycholoog)
In dit leven hebben we zelden lief zonder dat we liefde terug verwachten, of dat nu in vriendschappen of in partnerschappen is. We raken teleurgesteld wanneer degenen om wie wij geven niet net zoveel om ons lijken te geven. Maar is liefde werkelijk liefde als we er een prijskaartje aan hangen? Of als we de score bijhouden? Of maken we er simpelweg een verweving van gevoelens van, een manier om te bewijzen dat ik iets waard ben, een manier om te zeggen 'kijk eens naar wat ik allemaal voor jou doe, hoe goed ik wel niet ben... waarom kun jij niet hetzelfde voor mij doen?'.
Sinds ik bij mijn ouders woon is liefde een onderwerp waar we het vaak over hebben. Mijn moeder en vader zijn religieus, geloven in God, Jezus en de Heilige Geest. Ik ben christelijk opgevoed, maar heb mijn weg in de wereld verloren omdat ik overspoeld raakte door alle verwachtingen die mensen van mij hadden en ik ervan overtuigd was dat ik het niet waard was om van te houden tenzij ik aan die verwachtingen kon voldoen. Ik weet zeker dat deze manier van leven tot mijn depressies en burnouts bijgedragen heeft. Het is een hele liefdeloze manier van leven. Het isoleert je, maakt je kwetsbaar voor alles en iedereen. Als jij niets waard bent en als er niemand van je houdt zoals je bent... waar leef je dan voor? Als je elke keer opnieuw liefde moet verdienen, is er maar één garantie.. je zult jezelf als persoon vernietigen, want leven zonder echte liefde is gewoon te moeilijk.
Ik ben aan het leren dat liefde de basis moet zijn waarop je je leven bouwt. Maar het is het soort liefde waar je geen verwachtingen hebt, er niet van je gehouden MOET worden, het soort liefde die je in alle vrijheid geeft en waarvan je hoopt dat het de andere persoon zal laten groeien en het mogelijk maakt dat deze op dezelfde manier liefde zal kunnen geven als jij. Het is het soort liefde waar je je afvraagt wat jij voor een ander kunt betekenen, wat je voor hem/haar kunt doen en je je niet afvraagt wat die ander voor jou kan doen. Ik ben de bijbel aan het lezen, ik ga naar de kerk, ik zing in een gospel koor en waar ik ook kijk.. ik krijg liefde van mensen die mij helemaal niet kennen. Ik ben opgehouden met mezelf af te vragen wat ze van me willen, simpel omdat ze niets van me willen, ze geven om me, geven liefde en willen dat het goed met me gaat.
Dus ik ben op een pad van persoonlijke en religieuze groei omdat op die manier liefde geven niet gemakkelijk is. Het betekent dat je je ego aan de kant moet zetten, je eigen onzekerheden los moet laten en moet proberen om niets terug te willen krijgen als je iets geeft. Ik geloof met heel mijn hart dat de enige manier waarop je dit kunt doen is weten dat er iemand is die je door en door kent, het goede en het slechte, en toch denkt dat je Zijn liefde waard bent. Ik hoef die liefde niet te verdienen, ik heb hem al. En hoewel ik een beter persoon kan zijn en Hij wil dat ik een beter persoon wordt, is zoals ik nu ben goed genoeg :). Dat is de basis waarop ik liefde kan (terug)geven zoals ik die nu ontvang.
donderdag 23 februari 2012
Still pondering about friendship
So I have this friend who does almost anything for me. He'll pick up my kids if they can't come to me by themselves, he'll lend me his car so I can go places, I can call him in the middle of the night and he'll be there for me (if I don't call about something silly that is, in that case he'll tell me to go to sleep ;).
He's taken time off from work to be with me when I was down, he "babysat" me when I was really down. He's been to shrink appointments with me, always joking that it would be him they would ask to stay. He takes me places and when I stay at his place he always tries to make it special.
The list of things we do together is long and he's been there for me time and time again. He sounds a lot better than the guy I was talking about yesterday right? Well the thing is... it's the same guy! And that's what keeps me puzzled... do I forget about the stuff I wrote about yesterday because he's good to me too? Or do I weigh in the fact that he's good to me too? How do I balance the two? When do I draw a line and say 'no further'? I have no clue.
I've always been the one to do anything in order to have people love me, including letting them walk all over me, so when I forgive and forget in this case.. does that mean I'm doing what I'm used to do and disregarding myself.. or does it mean the good outweighs the bad? I'm just totally confused at the moment. Maybe there's just too much going on right now. The appartment, moving in with my parents, having to look at my mess and fix it together with my parents, learning how to live with three adults, one of which is my mom, in one house. Dealing with the fact I don't see my kids as much as I did, dealing with the fact my employer is paying me 70% of my salary instead of the full hundred because I'm on sick leave. Having to get a lawyer to take my employer to court because of this. A freaking lot is happening once again!
So what makes a good friend? What tips the balance? What makes you say "well that's the way he is and I'm fine with that"? What do I think makes a good friend and am I like that at all or do I just expect too much from myself and others, from friendship?
Still don't know, still need to ponder some more, grrrrrrr.
=====
Nog steeds vriendschap aan het overpeizen
Ik heb een vriend die bijna alles voor me doet. Hij haalt mijn kinderen op als zij niet in staat zijn om zelf voor vervoer te zorgen, hij leent me zijn auto zodat ik ergens heen kan gaan, ik kan hem in het midden van de nacht bellen en dan zal hij naar me luisteren (tenzij ik natuurlijk over iets onzinnigs bel, dan zegt hij dat ik gewoon weer moet gaan slapen ;)
Hij heeft vrij genomen van werk zodat hij bij me kon zijn toen ik down was. Hij heeft op me gelet, gebabysit, toen ik heel erg down was. Hij is met me meegegaan naar psycholoog afspraken, altijd grappen makend dat ze hem niet weer zouden laten gaan. Hij neemt me mee en wanneer ik bij hem logeer, probeert hij er altijd iets speciaals van te maken.
De lijst van dingen die we samen doen is lang en hij is er keer op keer voor me geweest. Klinkt een stuk beter dan die vent van gisteren toch? Nou ja.. weet je.. hij is diezelfde vent! En dat zorgt ervoor dat ik er nog steeds niet uit ben. Vergeet ik de dingen waar ik gisteren over schreef omdat hij ook goed voor me is? Of weeg ik deze dingen tegen elkaar af? Hoe balanceer ik het goede en het slechte? Wanneer trek ik een lijn en zeg ik 'niet verder dan hier'? Ik heb geen idee.
Ik ben altijd iemand geweest die alles deed om ervoor te zorgen dat iemand maar van me hield, ook wanneer dat inhield dat ik als deurmat gebruikt werd. Dus als ik in dit geval vergeef en vergeet... betekent dat dan dat ik weer een deurmat ben? Of betekent dat dat het goede zwaarder weegt dan het slechte? Ik ben op dit moment gewoon in de war, misschien is er wel gewoon veel te veel aan de hand. Mijn appartement, bij mijn ouders in gaan wonen, naar mijn troep moeten kijken en oplossingen moeten zoeken met mijn ouders, met drie volwassenen in één huis wonen en één van die volwassenen is mijn moeder. Zien om te gaan met het feit dat ik mijn kinderen minder zie, zien om te gaan met het feit dat mijn werkgever maar 70% van mijn salaris uitbetaald in plaats van de volledige 100% omdat ik in de ziektewet zit. Een advocaat in moeten huren omdat ik mijn werkgever voor het gerecht moet dagen zodat hij weer 100% uitbetaald. Er is gewoon weer ontzettend veel aan de hand!
Wat maakt nou dat iemand een goede vriend is? Wat zorgt ervoor dat de weegschaal doorslaat naar 'goed'. Wat zorgt ervoor dat je kunt blijven zeggen "zo is hij nu eenmaal en dat is oké". Hoe denk ik dat een goede vriend zich moet gedragen en kan ik dat zelf wel eens of verwacht ik gewoon teveel van mezelf en anderen, van vriendschap?
Weet het nog steeds niet, nog meer overpeinzing nodig, grrrrrrrrrrrr.
He's taken time off from work to be with me when I was down, he "babysat" me when I was really down. He's been to shrink appointments with me, always joking that it would be him they would ask to stay. He takes me places and when I stay at his place he always tries to make it special.
The list of things we do together is long and he's been there for me time and time again. He sounds a lot better than the guy I was talking about yesterday right? Well the thing is... it's the same guy! And that's what keeps me puzzled... do I forget about the stuff I wrote about yesterday because he's good to me too? Or do I weigh in the fact that he's good to me too? How do I balance the two? When do I draw a line and say 'no further'? I have no clue.
I've always been the one to do anything in order to have people love me, including letting them walk all over me, so when I forgive and forget in this case.. does that mean I'm doing what I'm used to do and disregarding myself.. or does it mean the good outweighs the bad? I'm just totally confused at the moment. Maybe there's just too much going on right now. The appartment, moving in with my parents, having to look at my mess and fix it together with my parents, learning how to live with three adults, one of which is my mom, in one house. Dealing with the fact I don't see my kids as much as I did, dealing with the fact my employer is paying me 70% of my salary instead of the full hundred because I'm on sick leave. Having to get a lawyer to take my employer to court because of this. A freaking lot is happening once again!
So what makes a good friend? What tips the balance? What makes you say "well that's the way he is and I'm fine with that"? What do I think makes a good friend and am I like that at all or do I just expect too much from myself and others, from friendship?
Still don't know, still need to ponder some more, grrrrrrr.
=====
Nog steeds vriendschap aan het overpeizen
Ik heb een vriend die bijna alles voor me doet. Hij haalt mijn kinderen op als zij niet in staat zijn om zelf voor vervoer te zorgen, hij leent me zijn auto zodat ik ergens heen kan gaan, ik kan hem in het midden van de nacht bellen en dan zal hij naar me luisteren (tenzij ik natuurlijk over iets onzinnigs bel, dan zegt hij dat ik gewoon weer moet gaan slapen ;)
Hij heeft vrij genomen van werk zodat hij bij me kon zijn toen ik down was. Hij heeft op me gelet, gebabysit, toen ik heel erg down was. Hij is met me meegegaan naar psycholoog afspraken, altijd grappen makend dat ze hem niet weer zouden laten gaan. Hij neemt me mee en wanneer ik bij hem logeer, probeert hij er altijd iets speciaals van te maken.
De lijst van dingen die we samen doen is lang en hij is er keer op keer voor me geweest. Klinkt een stuk beter dan die vent van gisteren toch? Nou ja.. weet je.. hij is diezelfde vent! En dat zorgt ervoor dat ik er nog steeds niet uit ben. Vergeet ik de dingen waar ik gisteren over schreef omdat hij ook goed voor me is? Of weeg ik deze dingen tegen elkaar af? Hoe balanceer ik het goede en het slechte? Wanneer trek ik een lijn en zeg ik 'niet verder dan hier'? Ik heb geen idee.
Ik ben altijd iemand geweest die alles deed om ervoor te zorgen dat iemand maar van me hield, ook wanneer dat inhield dat ik als deurmat gebruikt werd. Dus als ik in dit geval vergeef en vergeet... betekent dat dan dat ik weer een deurmat ben? Of betekent dat dat het goede zwaarder weegt dan het slechte? Ik ben op dit moment gewoon in de war, misschien is er wel gewoon veel te veel aan de hand. Mijn appartement, bij mijn ouders in gaan wonen, naar mijn troep moeten kijken en oplossingen moeten zoeken met mijn ouders, met drie volwassenen in één huis wonen en één van die volwassenen is mijn moeder. Zien om te gaan met het feit dat ik mijn kinderen minder zie, zien om te gaan met het feit dat mijn werkgever maar 70% van mijn salaris uitbetaald in plaats van de volledige 100% omdat ik in de ziektewet zit. Een advocaat in moeten huren omdat ik mijn werkgever voor het gerecht moet dagen zodat hij weer 100% uitbetaald. Er is gewoon weer ontzettend veel aan de hand!
Wat maakt nou dat iemand een goede vriend is? Wat zorgt ervoor dat de weegschaal doorslaat naar 'goed'. Wat zorgt ervoor dat je kunt blijven zeggen "zo is hij nu eenmaal en dat is oké". Hoe denk ik dat een goede vriend zich moet gedragen en kan ik dat zelf wel eens of verwacht ik gewoon teveel van mezelf en anderen, van vriendschap?
Weet het nog steeds niet, nog meer overpeinzing nodig, grrrrrrrrrrrr.
woensdag 22 februari 2012
Pondering about friendship
Does a true friend tell you what he or she thinks of something.. or does he or she just tell you what you want to hear and pretend like they're happy for you?
This is an issue that has come up in a friendship of mine. I personally think that it depends on the situation. If I feel like my friend is going to get hurt, or putting himself/herself in a situation in which they can get hurt and they tell me about it or ask for my opinion.. I will tell them what I think about it. They don't have to do what I say, they don't have to agree with what I say, they can even tell me to back off. No problem at all.
My friend feels differently about this. He feels that I should keep my opinion to myself and be happy when he is happy and if I'm not then to pretend to be happy. I have no problem with being happy when my friend is happy, it's the pretending part I can't do. If I don't really care about you of course I'll pretend to be happy for you, if I do care though, I can't. In our friendship this has escalated to him telling me I'm not a true friend if I can't pretend to be happy for him, if I can't keep my opinion to myself. I can agree to disagree, but this friend had promised me to help me and my mom with my appartment and decided after our disagreement that he would no longer help since he didn't feel like it anymore. He told me to ask someone else to help me instead. That wouldn't have been a problem if all this didn't happen around midnight and I needed the help the next day. He not only bailed on me at the last minute, he punished my mom by not keeping his promise to her either, causing her to have to carry heavy things out of the appartment, just because he was angry with me.
Is friendship, being best friends, a matter of holding your tongue at the right moment? Does saying something your friend doesn't want to hear mean he can go back on a promise and leave you to fend for yourself? Does true friendship come with boundries and regulations with no touch, no talk, no eye contact as long as you don't say what your friend wants you to say? The more I think about this, the more my I feel that the answer is no. True friends don't make you act like they want you to act just because they don't like what you're saying. They accept your opinion for what it is... an opinion, take what they think makes sense and discard what they think is nonsense without making judgement on the value of your friendship. Sharing parts of your life with me is a choice and if you know you're not going to like what I will say about something and you won't appreciate my honesty about it.. then don't share.
Why is this a big thing now? Well simply because my friend has a tendancy to explode, to air his mind brutally when he sees fit. He takes no prisoners, he will try and get in your face to win an argument. He won't talk to me for days if he thinks I'm being stupid, he will make me feel like I don't count and when he's done being angry.. I'm not allowed to still be angry because that's stupid all over again. I know he does this because he's had a hard week, because a client got on his nerves, because life is hard on him too sometimes and I understand or at least I try to. I've stopped argueing, I keep notice of the mood he's in so I don't say the wrong things, when he comes and picks me up I make sure I'm on time so he doesn't have to wait. So maybe what I really have a problem with is that I do act differently, that I can't be totally me when I'm around him because he takes up so much space that in order to keep the peace I take up less space.
Starting over, becoming who I'm meant to be, setting boundries, learning to fend for myself, learning to say no, all has to lead to me giving myself the space to be me, now if I can't be me with my best friend, is he really the best friend I can have? And if I need to learn all this, am I really able to be his best friend at this moment? Need to ponder about that some more.
============
Vriendschap - een overpeinzing
Vertelt een echte vriend wat hij of zij denkt over iets... of vertelt een echte vriend je wat je wilt horen en doet hij/zij net alsof ze blij zijn voor je?
Dit is een onderwerp dat in een van mijn vriendschappen speelt op dit moment. Ik persoonlijk denk dat het aan de situatie ligt. Als ik het gevoel heb dat mijn vriend gekwetst zal raken of zich/haarzelf in een situatie plaats waarin hij/zij gekwetst kan worden en ze vertellen mij erover of vragen mijn mening.. dan vertel ik ze hoe ik erover denk. Ze hoeven niet te doen wat ik zeg, ze hoeven het niet met me eens te zijn, ze kunnen me zelfs vertellen dat ik me er niet mee moet bemoeien. Geen probleem.
Deze vriend ziet dit anders. Hij vindt dat ik mijn mening voor mezelf moet houden en dat ik blij moet zijn als hij blij is en als ik niet blij ben... dat ik dan maar moet doen alsof ik blij ben. Ik heb er geen probleem mee om blij te zijn als jij blij bent.. het is het 'doen alsof' dat ik niet kan. Als ik niet echt om je geef/als je een oppervlakkige vriend bent, heb ik er niet zoveel problemen mee, als ik om je geef wordt dat heel anders. In onze vriendschap heeft dit geleid tot een escalatie waarin hij mij vertelde dat ik geen echte vriend was als ik niet kan doen of ik blij voor hem ben en mijn mening voor mezelf kan houden. Ik kan het eens zijn dat we het oneens zijn over dit onderwerp, maar deze vriend had beloofd dat hij mij en mijn moeder zou helpen met mijn appartement. Na onze discussie gaf hij aan dat ik maar iemand anders moest zoeken om te helpen omdat hij daar geen zin meer in had. Dat zou allemaal geen probleem zijn geweest als zich dit niet tegen middernacht afspeelde en ik de volgende dag hulp nodig had. Hij liet niet alleen mij in de steek op het allerlaatste moment, hij liet ook mijn moeder in de steek, waardoor zij met zware spullen moest sjouwen, alleen maar omdat hij boos was op mij.
Is vriendschap, beste vrienden zijn, dan een kwestie van op het juiste moment je mond houden? Betekent iets zeggen wat de ander niet wil horen dat iemand zijn belofte gewoon kan breken en je er alleen voor kan laten staan? Horen bij echte vriendschap grenzen en regels met 'no touch, no talk, no eye contact' zolang als je niet zegt wat de ander wil dat je zegt? Hoe meer ik hier over nadenk, hoe sterker het gevoel dat het antwoord hierop nee is. Echte vrienden eisen niet dat jij je gedraagt zoals zij willen dat je je gedraagt omdat ze het niet leuk vinden wat je zegt. Echte vrienden accepteren je mening voor wat hij is... een mening. Ze nemen wat ze zinnig vinden over en gooien wat ze onzinnig vinden weg, zonder dat ze een prijskaartje aan de vriendschap hangen. Het delen van onderdelen van je leven is een keus en als je nu al weet dat je het niet leuk gaat vinden wat ik te zeggen heb en als je mijn eerlijkheid niet kunt waarderen... deel het dan niet met me.
Waarom is dit nu een heet hangijzer? Eigenlijk omdat mijn vriend de gewoonte heeft om te exploderen, om gewoonweg te zeggen wat hij vindt wanneer hij daar zin in heeft. Hij neemt geen krijgsgevangenen... hij zal koste wat het kost proberen een meningsverschil te winnen. Hij praat dagenlang niet met me omdat hij vindt dat ik stom was, hij laat me voelen alsof ik er niet toe doe en wanneer hij klaar is met boos zijn.. mag ik natuurlijk niet meer boos zijn.. want dat is gewoon stom en dan begint het weer van voren af aan. Ik weet dat hij soms zo reageert omdat hij een moeilijke week heeft gehad, omdat de klant vervelend was, gewoon omdat het leven voor hem ook wel eens oneerlijk is en dat begrijp ik, of ik probeer het te begrijpen. Ik ga niet meer in discussie met hem, ik let op zijn stemming, zodat ik niet de verkeerde dingen zeg, wanneer hij me op komt halen, zorg ik ervoor dat ik op tijd klaar ben zodat hij niet hoeft te wachten. Dus misschien is het ware probleem dat ik heb wel met mezelf! Ik gedraag me anders bij hem, ik sta toe dat ik niet mezelf ben omdat hij zoveel ruimte in neemt dat om de lieve vrede te bewaren ik maar minder ruimte inneem.
Opnieuw beginnen, worden wie ik bedoeld ben te zijn, grenzen stellen, voor mezelf opkomen, leren nee zeggen, dat zijn allemaal dingen die moeten leiden tot genoeg ruimte om mezelf te zijn en als ik dat al niet bij een beste vriend kan zijn... is hij dan de beste vriend die ik kan hebben? En als ik dit allemaal nog moet leren, ben ik dan op dit moment de beste vriend voor hem? Dit heeft wat meer overpeinzing nodig.
This is an issue that has come up in a friendship of mine. I personally think that it depends on the situation. If I feel like my friend is going to get hurt, or putting himself/herself in a situation in which they can get hurt and they tell me about it or ask for my opinion.. I will tell them what I think about it. They don't have to do what I say, they don't have to agree with what I say, they can even tell me to back off. No problem at all.
My friend feels differently about this. He feels that I should keep my opinion to myself and be happy when he is happy and if I'm not then to pretend to be happy. I have no problem with being happy when my friend is happy, it's the pretending part I can't do. If I don't really care about you of course I'll pretend to be happy for you, if I do care though, I can't. In our friendship this has escalated to him telling me I'm not a true friend if I can't pretend to be happy for him, if I can't keep my opinion to myself. I can agree to disagree, but this friend had promised me to help me and my mom with my appartment and decided after our disagreement that he would no longer help since he didn't feel like it anymore. He told me to ask someone else to help me instead. That wouldn't have been a problem if all this didn't happen around midnight and I needed the help the next day. He not only bailed on me at the last minute, he punished my mom by not keeping his promise to her either, causing her to have to carry heavy things out of the appartment, just because he was angry with me.
Is friendship, being best friends, a matter of holding your tongue at the right moment? Does saying something your friend doesn't want to hear mean he can go back on a promise and leave you to fend for yourself? Does true friendship come with boundries and regulations with no touch, no talk, no eye contact as long as you don't say what your friend wants you to say? The more I think about this, the more my I feel that the answer is no. True friends don't make you act like they want you to act just because they don't like what you're saying. They accept your opinion for what it is... an opinion, take what they think makes sense and discard what they think is nonsense without making judgement on the value of your friendship. Sharing parts of your life with me is a choice and if you know you're not going to like what I will say about something and you won't appreciate my honesty about it.. then don't share.
Why is this a big thing now? Well simply because my friend has a tendancy to explode, to air his mind brutally when he sees fit. He takes no prisoners, he will try and get in your face to win an argument. He won't talk to me for days if he thinks I'm being stupid, he will make me feel like I don't count and when he's done being angry.. I'm not allowed to still be angry because that's stupid all over again. I know he does this because he's had a hard week, because a client got on his nerves, because life is hard on him too sometimes and I understand or at least I try to. I've stopped argueing, I keep notice of the mood he's in so I don't say the wrong things, when he comes and picks me up I make sure I'm on time so he doesn't have to wait. So maybe what I really have a problem with is that I do act differently, that I can't be totally me when I'm around him because he takes up so much space that in order to keep the peace I take up less space.
Starting over, becoming who I'm meant to be, setting boundries, learning to fend for myself, learning to say no, all has to lead to me giving myself the space to be me, now if I can't be me with my best friend, is he really the best friend I can have? And if I need to learn all this, am I really able to be his best friend at this moment? Need to ponder about that some more.
============
Vriendschap - een overpeinzing
Vertelt een echte vriend wat hij of zij denkt over iets... of vertelt een echte vriend je wat je wilt horen en doet hij/zij net alsof ze blij zijn voor je?
Dit is een onderwerp dat in een van mijn vriendschappen speelt op dit moment. Ik persoonlijk denk dat het aan de situatie ligt. Als ik het gevoel heb dat mijn vriend gekwetst zal raken of zich/haarzelf in een situatie plaats waarin hij/zij gekwetst kan worden en ze vertellen mij erover of vragen mijn mening.. dan vertel ik ze hoe ik erover denk. Ze hoeven niet te doen wat ik zeg, ze hoeven het niet met me eens te zijn, ze kunnen me zelfs vertellen dat ik me er niet mee moet bemoeien. Geen probleem.
Deze vriend ziet dit anders. Hij vindt dat ik mijn mening voor mezelf moet houden en dat ik blij moet zijn als hij blij is en als ik niet blij ben... dat ik dan maar moet doen alsof ik blij ben. Ik heb er geen probleem mee om blij te zijn als jij blij bent.. het is het 'doen alsof' dat ik niet kan. Als ik niet echt om je geef/als je een oppervlakkige vriend bent, heb ik er niet zoveel problemen mee, als ik om je geef wordt dat heel anders. In onze vriendschap heeft dit geleid tot een escalatie waarin hij mij vertelde dat ik geen echte vriend was als ik niet kan doen of ik blij voor hem ben en mijn mening voor mezelf kan houden. Ik kan het eens zijn dat we het oneens zijn over dit onderwerp, maar deze vriend had beloofd dat hij mij en mijn moeder zou helpen met mijn appartement. Na onze discussie gaf hij aan dat ik maar iemand anders moest zoeken om te helpen omdat hij daar geen zin meer in had. Dat zou allemaal geen probleem zijn geweest als zich dit niet tegen middernacht afspeelde en ik de volgende dag hulp nodig had. Hij liet niet alleen mij in de steek op het allerlaatste moment, hij liet ook mijn moeder in de steek, waardoor zij met zware spullen moest sjouwen, alleen maar omdat hij boos was op mij.
Is vriendschap, beste vrienden zijn, dan een kwestie van op het juiste moment je mond houden? Betekent iets zeggen wat de ander niet wil horen dat iemand zijn belofte gewoon kan breken en je er alleen voor kan laten staan? Horen bij echte vriendschap grenzen en regels met 'no touch, no talk, no eye contact' zolang als je niet zegt wat de ander wil dat je zegt? Hoe meer ik hier over nadenk, hoe sterker het gevoel dat het antwoord hierop nee is. Echte vrienden eisen niet dat jij je gedraagt zoals zij willen dat je je gedraagt omdat ze het niet leuk vinden wat je zegt. Echte vrienden accepteren je mening voor wat hij is... een mening. Ze nemen wat ze zinnig vinden over en gooien wat ze onzinnig vinden weg, zonder dat ze een prijskaartje aan de vriendschap hangen. Het delen van onderdelen van je leven is een keus en als je nu al weet dat je het niet leuk gaat vinden wat ik te zeggen heb en als je mijn eerlijkheid niet kunt waarderen... deel het dan niet met me.
Waarom is dit nu een heet hangijzer? Eigenlijk omdat mijn vriend de gewoonte heeft om te exploderen, om gewoonweg te zeggen wat hij vindt wanneer hij daar zin in heeft. Hij neemt geen krijgsgevangenen... hij zal koste wat het kost proberen een meningsverschil te winnen. Hij praat dagenlang niet met me omdat hij vindt dat ik stom was, hij laat me voelen alsof ik er niet toe doe en wanneer hij klaar is met boos zijn.. mag ik natuurlijk niet meer boos zijn.. want dat is gewoon stom en dan begint het weer van voren af aan. Ik weet dat hij soms zo reageert omdat hij een moeilijke week heeft gehad, omdat de klant vervelend was, gewoon omdat het leven voor hem ook wel eens oneerlijk is en dat begrijp ik, of ik probeer het te begrijpen. Ik ga niet meer in discussie met hem, ik let op zijn stemming, zodat ik niet de verkeerde dingen zeg, wanneer hij me op komt halen, zorg ik ervoor dat ik op tijd klaar ben zodat hij niet hoeft te wachten. Dus misschien is het ware probleem dat ik heb wel met mezelf! Ik gedraag me anders bij hem, ik sta toe dat ik niet mezelf ben omdat hij zoveel ruimte in neemt dat om de lieve vrede te bewaren ik maar minder ruimte inneem.
Opnieuw beginnen, worden wie ik bedoeld ben te zijn, grenzen stellen, voor mezelf opkomen, leren nee zeggen, dat zijn allemaal dingen die moeten leiden tot genoeg ruimte om mezelf te zijn en als ik dat al niet bij een beste vriend kan zijn... is hij dan de beste vriend die ik kan hebben? En als ik dit allemaal nog moet leren, ben ik dan op dit moment de beste vriend voor hem? Dit heeft wat meer overpeinzing nodig.
woensdag 8 februari 2012
The big 4 0
Tomorrow is the day... the day I turn 40. A day for retrospective insights, for pondering about things that happened, pondering about what I would do different now. But the thing is.. those things are in the past and no ammount of thinking or analyzing will change the outcome. I think I'd rather look towards the future, make plans, think about what to do next, setting no time limits, no deadlines, to just simply live life.
I've been counting the days till my birthday on facebook. I got comments stating life begins at 40 and how age is just a number.. all true of course, although I think life starts at the moment you are born. It's not like you need 39 years to get started. In the dark ages people didn't even live to be 40, so didn't they have a life at all? It's just ways to deal with the fact that you get older.. as long as we get wiser.. it isn't a bad thing right? "The wrinkles in my face are there to show that I smile a lot" sounds better than "uhm yeah.. I don't like my reflection either, man I'm getting old and showing it!" Truth is, in my mind I'm still 18 and yes sometimes I act like it. I don't think that's a bad thing, keeps me young and a whole lot of people have difficulty believing that I'm turning 40.. although that could be because I have a son who is 20 and a daughter that is 15, so maybe they already decided I had to be older than that!
One aspect that is true for me though about life starting at 40 is that at this time I really am starting over. I'm living with my parents, I'm on sickleave from work because of my depressions, I had to give up my place in another city because I couldn't afford it anymore and as I write this, my stuff is on sale on facebook and I'm thinking of ways to get rid of it all in the fastest way possible. Yes I'm starting over, learning to handle life in a different way. I know how to get from burnout to burnout and the answer to Dr. Phil's signature question "how's that working for ya?" is N O T.
So for the next 40 years (hopefully) I want to do things differently, I want to enjoy life every day, I want to grow as a person, I want to help other people, I want to be more creative and have more time for being creative. I want a job that will not exhaust me, I want one that compliments my life. I want a group of friends that won't exhaust me, I want a group that cares, loves, gives and receives like I care, love, give and receive. I want a good relationship with my family. I want to be valued for who I am and not for what I can do for you. But most of all I want to love myself so I can truely love another. I can only hope that 40 years will be enough to learn all that!
Ooh and one other thing.. You know how we say a baby is one year old after it has reached that age? Guess what? I've been living my 40th year all last year, so tomorrow is not a big deal ;)
======================================
De grote 4 0
Morgen is de grote dag.. de dag dat ik 40 word. Een dag voor retrospectief inzicht, voor diep nadenken over the dingen die gebeurd zijn, diep nadenken over wat ik nu anders zou doen. Maar weet je... die dingen liggen allemaal in het verleden en hoe lang ik er ook over nadenk, of hoe diep ik ook analyseer... de uitkomst wordt er niet anders van. Ik denk dat ik liever naar de toekomst kijk, plannen maken, nadenken over wat de volgende stap is, zonder tijdslimieten, geen deadlines, gewoon simpel het leven leven.
Ik heb de dagen naar mijn verjaardag teruggeteld op facebook. Dat leverde reacties op als het leven begint bij 40 en leeftijd is maar een nummer. Natuurlijk allemaal waar, alhoewel ik denk dat het leven begint bij je geboorte. Het is niet alsof je 39 jaar nodig hebt om te beginnen met je leven. In de middeleeuwen werden mensen niet eens 40, hadden die dan helemaal geen leven? Het is gewoon een manier om om te gaan met het feit dat je ouder wordt en zolang we ook wijzer worden is dat niet erg toch? "De rimpels in mijn gezicht laten zien dat ik veel lach" klinkt tenslotte ook veel beter dan "Uhm ja, ik hou ook niet van mijn gezicht in de spiegel, jeetje wat word ik oud en je kunt het nog zien ook!". De waarheid is dat ik in mijn gedachten nog steeds 18 ben en ja soms gedraag ik me ook zo. Ik denk niet dat dit slecht is, het houdt me jong en heel veel mensen hebben moeite om te geloven dat ik 40 word... alhoewel dat ook zou kunnen zijn omdat ik een zoon van 20 en een dochter van 15 heb en mensen dachten dat ik veel ouder was!
Eén aspect dat voor mij waar is voor wat betreft de uitspraak "het leven begint bij 40" is dat ik dit keer inderdaad opnieuw begin. Ik woon bij mijn ouders, ik zit in de ziektewet vanwege mijn depressies, ik moest mijn appartement in een andere stad opgeven omdat ik het niet meer kon betalen en terwijl ik dit schrijf, staat mijn inboedel te koop op facebook en probeer ik te bedenken hoe ik overal zo snel mogelijk af kom. Yup ik begin opnieuw, leer hoe ik anders met het leven om kan gaan. Ik weet hoe ik van burnout naar burnout moet rennen en om de typische vraag van dr. Phil te beantwoorden "how's that working for ya?" (en hoe bevalt dat?).. N I E T.
Dus voor de volgende (hopelijk) 40 jaar wil ik de dingen anders doen, ik wil elke dag van het leven genieten, ik wil als persoon groeien, ik wil anderen helpen, ik wil creatiever worden en meer tijd hebben om creatief te zijn. Ik wil een baan die me niet uitput, ik wil er één die een aanvulling op mijn leven is. Ik wel een groep vrienden die me niet uitputten, ik wil een groep die om de dingen in het leven geven, kunnen liefhebben, kunnen geven en ontvangen, zoals ik om de dingen in het leven geef, liefheb, geef en ontvang. Ik wil een goede relatie met mijn familie. Ik wil niet alleen gewaardeerd worden om wat ik kan, maar vooral om wie ik ben. Maar het meest belangrijke is dat ik wil houden van mijzelf, zodat ik werkelijk van een ander kan houden. Ik kan alleen maar hopen dat 40 jaar genoeg is om dat allemaal te leren!
Ooh, nog één dingetje... Weet je hoe we van een baby zeggen dat hij 1 jaar oud is, als hij dat eerste jaar al doorstaan heeft? Ik ben al een heel jaar in mijn 40ste levensjaar.. dus morgen stelt niets voor ;)
I've been counting the days till my birthday on facebook. I got comments stating life begins at 40 and how age is just a number.. all true of course, although I think life starts at the moment you are born. It's not like you need 39 years to get started. In the dark ages people didn't even live to be 40, so didn't they have a life at all? It's just ways to deal with the fact that you get older.. as long as we get wiser.. it isn't a bad thing right? "The wrinkles in my face are there to show that I smile a lot" sounds better than "uhm yeah.. I don't like my reflection either, man I'm getting old and showing it!" Truth is, in my mind I'm still 18 and yes sometimes I act like it. I don't think that's a bad thing, keeps me young and a whole lot of people have difficulty believing that I'm turning 40.. although that could be because I have a son who is 20 and a daughter that is 15, so maybe they already decided I had to be older than that!
One aspect that is true for me though about life starting at 40 is that at this time I really am starting over. I'm living with my parents, I'm on sickleave from work because of my depressions, I had to give up my place in another city because I couldn't afford it anymore and as I write this, my stuff is on sale on facebook and I'm thinking of ways to get rid of it all in the fastest way possible. Yes I'm starting over, learning to handle life in a different way. I know how to get from burnout to burnout and the answer to Dr. Phil's signature question "how's that working for ya?" is N O T.
So for the next 40 years (hopefully) I want to do things differently, I want to enjoy life every day, I want to grow as a person, I want to help other people, I want to be more creative and have more time for being creative. I want a job that will not exhaust me, I want one that compliments my life. I want a group of friends that won't exhaust me, I want a group that cares, loves, gives and receives like I care, love, give and receive. I want a good relationship with my family. I want to be valued for who I am and not for what I can do for you. But most of all I want to love myself so I can truely love another. I can only hope that 40 years will be enough to learn all that!
Ooh and one other thing.. You know how we say a baby is one year old after it has reached that age? Guess what? I've been living my 40th year all last year, so tomorrow is not a big deal ;)
======================================
De grote 4 0
Morgen is de grote dag.. de dag dat ik 40 word. Een dag voor retrospectief inzicht, voor diep nadenken over the dingen die gebeurd zijn, diep nadenken over wat ik nu anders zou doen. Maar weet je... die dingen liggen allemaal in het verleden en hoe lang ik er ook over nadenk, of hoe diep ik ook analyseer... de uitkomst wordt er niet anders van. Ik denk dat ik liever naar de toekomst kijk, plannen maken, nadenken over wat de volgende stap is, zonder tijdslimieten, geen deadlines, gewoon simpel het leven leven.
Ik heb de dagen naar mijn verjaardag teruggeteld op facebook. Dat leverde reacties op als het leven begint bij 40 en leeftijd is maar een nummer. Natuurlijk allemaal waar, alhoewel ik denk dat het leven begint bij je geboorte. Het is niet alsof je 39 jaar nodig hebt om te beginnen met je leven. In de middeleeuwen werden mensen niet eens 40, hadden die dan helemaal geen leven? Het is gewoon een manier om om te gaan met het feit dat je ouder wordt en zolang we ook wijzer worden is dat niet erg toch? "De rimpels in mijn gezicht laten zien dat ik veel lach" klinkt tenslotte ook veel beter dan "Uhm ja, ik hou ook niet van mijn gezicht in de spiegel, jeetje wat word ik oud en je kunt het nog zien ook!". De waarheid is dat ik in mijn gedachten nog steeds 18 ben en ja soms gedraag ik me ook zo. Ik denk niet dat dit slecht is, het houdt me jong en heel veel mensen hebben moeite om te geloven dat ik 40 word... alhoewel dat ook zou kunnen zijn omdat ik een zoon van 20 en een dochter van 15 heb en mensen dachten dat ik veel ouder was!
Eén aspect dat voor mij waar is voor wat betreft de uitspraak "het leven begint bij 40" is dat ik dit keer inderdaad opnieuw begin. Ik woon bij mijn ouders, ik zit in de ziektewet vanwege mijn depressies, ik moest mijn appartement in een andere stad opgeven omdat ik het niet meer kon betalen en terwijl ik dit schrijf, staat mijn inboedel te koop op facebook en probeer ik te bedenken hoe ik overal zo snel mogelijk af kom. Yup ik begin opnieuw, leer hoe ik anders met het leven om kan gaan. Ik weet hoe ik van burnout naar burnout moet rennen en om de typische vraag van dr. Phil te beantwoorden "how's that working for ya?" (en hoe bevalt dat?).. N I E T.
Dus voor de volgende (hopelijk) 40 jaar wil ik de dingen anders doen, ik wil elke dag van het leven genieten, ik wil als persoon groeien, ik wil anderen helpen, ik wil creatiever worden en meer tijd hebben om creatief te zijn. Ik wil een baan die me niet uitput, ik wil er één die een aanvulling op mijn leven is. Ik wel een groep vrienden die me niet uitputten, ik wil een groep die om de dingen in het leven geven, kunnen liefhebben, kunnen geven en ontvangen, zoals ik om de dingen in het leven geef, liefheb, geef en ontvang. Ik wil een goede relatie met mijn familie. Ik wil niet alleen gewaardeerd worden om wat ik kan, maar vooral om wie ik ben. Maar het meest belangrijke is dat ik wil houden van mijzelf, zodat ik werkelijk van een ander kan houden. Ik kan alleen maar hopen dat 40 jaar genoeg is om dat allemaal te leren!
Ooh, nog één dingetje... Weet je hoe we van een baby zeggen dat hij 1 jaar oud is, als hij dat eerste jaar al doorstaan heeft? Ik ben al een heel jaar in mijn 40ste levensjaar.. dus morgen stelt niets voor ;)
maandag 23 januari 2012
Tree
When you look at a tree you see some straight well formed branches and you see some crooked branches. The crooked ones that cause problems are taken out, so the tree can blossom, bloom and grow as we want it to.
One can compare how we grow as a person to the growth of a tree, if we're not careful and don't give it enough support in it's younger years, the whole tree will grow crooked. If we don't take care that the tree gets enough light, we run the risk of the tree dying, a tree like all other growing things needs light and water to grow. If we let the environment of the tree take away too much light and water, our tree will wither and die or will not grow as tall and strong as we intended it to be. We need to look for illnesses and fight them to keep our tree healthy. No tree can be strong, wonderful and a safe haven for other life, without the proper care.
When I look at my 'tree' I see some crooked branches that should have been taken out years ago. I see some spots, where new branches started, but were overshadowed by other ones. I see some signs of illness that was overcome, some signs of struggle for life, still to overcome. I see the scars that show where someone carved his or her name in me sometimes just wanting to hurt, sometimes in the name of love, but always leaving a mark.
But most of all I see a tree that is still there, not withered, not dead, I see a tree that is waiting for the long overdue attention it deserves, for the cutting of dead branches, for the cutting of branches that take away the light. A tree enjoying the sun and nutrients she needs to grow. I see a tree full of live, just waiting for spring, to show how wonderful and strong she really is.
===================
Boom
Wanneer je naar een boom kijkt, zie je takken die goed gevormd zijn en je ziet takken die scheef en krom zijn. De kromme die voor problemen zorgen worden eruit gehaald, opdat de boom kan bloesemen, bloeien en groeien zoals we willen.
Je kunt hoe we als persoon groeien vergelijken met de groei van een boom, als we niet voorzichtig zijn in de jonge jaren en hem niet voldoende steun geven, groeit de hele boom scheef. Als we er niet voor zorgen dat de boom voldoende licht krijgt, lopen we het risico dat de boom dood zal gaan, zoals elk levend ding heeft een boom licht en water nodig om te groeien. Als we de omgeving van de boom te veel licht of water weg laten nemen van onze boom, zal deze uitdrogen en sterven of niet zo groot en sterk worden als we eigenlijk wilden. We moeten goed opletten dat de boom niet ziek wordt en als dat toch het geval is, de ziekte bestrijden zodat onze boom gezond blijft. Geen enkele boom kan sterk, mooi en een veilige haven voor andere levende wezens zijn, als er niet goed voor gezorgd wordt.
Als ik naar mijn 'boom' kijk, zie ik wat kromme takken die er al lang geleden uitgehaald hadden moeten worden. Ik zie wat wondjes waar nieuwe takken waren ontstaan, maar die overschaduwd werden door andere takken en het dus niet gered hebben. Ik zie tekenen van bestreden ziektes, genezing en ik zie tekenen van een strijd die nog gestreden wordt. Ik zie littekens van waar iemand zijn of haar naam in me gekerfd heeft, soms alleen maar om me pijn te doen, soms uit naam van liefde, maar altijd hun stempel achterlatend.
Maar bovenal zie ik een boom die nog steeds staat, niet uitgedroogd, niet dood. Ik zie een boom die wacht op de verzorging die zij al lang had moeten krijgen, het verwijderen van dode takken, het verwijderen van takken die het licht wegnemen. Ik zie een boom genietend van de zon en het voedsel dat zij nodig heeft om te groeien. Ik zie een boom vol van leven, wachtend op de lente, zodat zij kan laten zien hoe prachtig en sterk zij werkelijk is.
woensdag 18 januari 2012
Do over
It's been over a month since my last blog, a lot has happened since then. In december I posted a quote by Anton Checkov on my facebook that really started the changes in my day to day life, coz it started me thinking about what I was doing: Any idiot can face a crisis - it's day to day living that wears you out. I do great in crises, it really is when nothing weird is going on, when I don't have to fight, when the adrenaline isn't running that I find it hard to keep myself standing. So I came to the conclusion that I can't do it, normal life, fighting depression, no pats on the back coz I'm doing a great job... it all leads to me feeling lost. Who am I when I'm not an employee, a friend, a mom, a daughter, what makes me happy, what makes me sad? Of course I have a slight idea of these things, it's the details that aren't clear to me. Like in the blog 'All the world's a stage' I still don't see a reflection in the mirror when I'm stripped from all the roles I play. The next logical question then is, how am I to reach balance, how am I to be satisfied, how am I to be fullfilled, when "I" barely exist?
My mom asked me how I was doing and after telling her I was doing great, I broke down and told her I wasn't doing great at all, actually.. I was doing bad. I was messing up things, not doing what I was supposed to do, and not just in the fight against my depressions, but overall in life. It felt like I came to a hold and I had no idea how to get moving again. I asked her if I could stay with them for a while, maybe even longer than a while coz I needed help. My mom smiled and said she was thankfull that I finally reached the point of asking for help, of realizing that it was too much for me to handle. Of course I could stay with them and they would help me with all the things that needed sorting and straightening out, not just the financial things, but me as a person too.
Since that day I have been looking my mess in the eye (sometimes kicking and screaming), been confronted with my own fears, with the 'I don't get this, how did you get to be this way' look in my moms eyes. We've made a start with getting my train on the track again. That's crisis management though, this train ride will consist of me having a do over. I'm learning how to live and how to deal with life while being in an environment that's safe, with parents that are older and wiser than they were the first time they tried to raise me, that now know what they need to be balanced and who are willing to teach me. I'm almost 40 now, it's about time I learned.
Who in life gets a do over? The oppertunity to try again, to have a clean start, mentally, with a mom that knows why surviving crises is so much easier for you than handling day to day life? A mom who knows why you are having so much trouble showing that you are hurting, that you're not a super human. A mom who knows why you live life in a 'survival of the fittest/eat or be eaten' mentality. A mom that has trouble understanding how you can say 'what I do is who I am, I'm only worth loving if I fulfill your expectations of me' and looks at you with pain in her eyes coz she never wanted that for you. A mom who also knows, what she had to do to balance her depressions and is willing to kick your ass if you don't do what you have to do to do the same. I lovelingly refer to my time here as 'boot camp', but I'm here by choice, I'm here coz I want to heal, coz I need to heal if I don't want to repeat my burnouts and depressions over and over again. And I can't do that on my own. I am blessed for having this oppertunity.
=================
Nog een keer
Het is meer dan een maand geleden dat ik mijn laatste blog schreef en er is veel veranderd in mijn dagelijkse leven sinds dat blog. In december zette ik een quote van Anton Checkov op mijn facebook pagina, vertaald luidt die: Elke idioot kan een crisis bezweren, het is het dagelijkse leven dat je uitput. Ik doe het fantastisch in crisis situaties, het is wanneer er niets raars aan de hand is, als ik niet hoef te vechten, als de adrenaline niet stroomt dat ik me niet staande kan houden. Dus kwam ik tot de conclusie dat ik het niet kan, een normaal leven, vechten tegen depressie, zonder complimentjes omdat ik het zo goed doe.. het zorgt ervoor dat ik me verdwaald voel, verloren. Wie ben ik als ik niet werknemer, een vriendin, een moeder, een dochter ben? Wat maakt me blij, wat maakt me verdrietig? Natuurlijk heb ik wel enig idee, het zijn de details die niet duidelijk voor me zijn. Zoals ik het blog 'All the world's a stage' al schreef, ik zie nog steeds geen reflectie in de spiegel als ik ophoud met de rollen die ik speel en naar mezelf kijk. Een logische volgende vraag is dan ook, hoe moet ik in balans zijn, hoe moet ik tevreden zijn, hoe moet ik alles zijn wat ik kan zijn, als "ik" nauwelijks bestaat?
Mijn moeder vroeg hoe het met me ging en nadat ik gezegd had dat het fantastisch ging, verloor ik mijn zelfbeheersing en vertelde haar dat het eigenlijk niet zo goed ging, nou ja.. het ging slecht. Ik maakte een rotzooi van dingen, deed niet wat ik moest doen en niet alleen in mijn gevecht tegen depressie, maar ook in het leven in zijn algemeen. Ik voelde me alsof ik niet meer in beweging was en ik had geen idee hoe ik weer in beweging moest komen. Ik vroeg haar of ik een poosje bij hun kon blijven en misschien wel wat langer dan een poosje omdat ik hulp nodig had. Mijn moeder glimlachte en zei dat ze dankbaar was dat ik eindelijk op het punt gekomen was waarop ik om hulp kon vragen en me realiseerde dat het gewoon allemaal teveel was om zelf te doen. Natuurlijk kon ik bij hun blijven en natuurlijk zouden ze me helpen met alle dingen die geregeld en uitgezocht moesten worden, niet alleen financieel, maar ook voor mij als persoon.
Sinds die dag kijk ik mijn troep in de ogen (soms luid tegenstribbelend), ik word geconfronteerd met mijn angsten, met de blik in mijn moeders ogen die zegt 'Ik snap het niet, hoe kun jij zo geworden zijn'. We hebben een start gemaakt met mijn trein weer op de rails te krijgen. Maar dat is crisismanagement, deze treinreis bestaat eruit dat ik het nog een keer mag doen. Ik leer hoe te leven en hoe met het leven om te gaan in een omgeving die veilig is, met ouders die ouder en wijzer zijn dan de eerste keer dat men geprobeerd heeft mij op te voeden, die weten wat er nodig is om in balans te zijn en het mij willen leren. Ik ben nu bijna 40, het wordt tijd dat ik het leer.
Wie krijgt er in zijn leven een mogelijkheid om het nog een keer te doen? De mogelijkheid om opnieuw te beginnen, mentaal, met een moeder die weet waarom het overleven in crisis situaties je zoveel gemakkelijker afgaat dan het omgaan met het normale dagelijkse leven? Een moeder die weet waarom je zoveel moeite hebt om te laten zien dat je pijn hebt, dat je geen supermens bent. Een moeder die weet waarom je je leven leidt met een 'survival of the fittest/eat or be eaten' mentaliteit. Maar ook een moeder die niet snapt dat je kunt zeggen 'wat ik doe is wie ik ben, ik ben het alleen waard om van te houden als ik voldoe aan ieders verwachtingen van mij' en die naar je kijkt met pijn in haar ogen, omdat ze dat nooit voor je gewild heeft. Een moeder die ook weet wat zij heeft moeten doen om haar depressies in de hand te houden en bereid is om je een schop onder je kont te geven als jij niet doet wat voor jou nodig is om hetzelfde te bereiken. Ik noem mijn tijd hier liefdevol 'boot camp', en ik ben hier omdat dat mijn keuze is, omdat ik beter wil worden, beter moet worden als ik niet mijn burnouts en depressies keer op keer wil herhalen. Dat kan ik niet alleen, ik ben gezegend omdat ik deze mogelijkheid heb.
My mom asked me how I was doing and after telling her I was doing great, I broke down and told her I wasn't doing great at all, actually.. I was doing bad. I was messing up things, not doing what I was supposed to do, and not just in the fight against my depressions, but overall in life. It felt like I came to a hold and I had no idea how to get moving again. I asked her if I could stay with them for a while, maybe even longer than a while coz I needed help. My mom smiled and said she was thankfull that I finally reached the point of asking for help, of realizing that it was too much for me to handle. Of course I could stay with them and they would help me with all the things that needed sorting and straightening out, not just the financial things, but me as a person too.
Since that day I have been looking my mess in the eye (sometimes kicking and screaming), been confronted with my own fears, with the 'I don't get this, how did you get to be this way' look in my moms eyes. We've made a start with getting my train on the track again. That's crisis management though, this train ride will consist of me having a do over. I'm learning how to live and how to deal with life while being in an environment that's safe, with parents that are older and wiser than they were the first time they tried to raise me, that now know what they need to be balanced and who are willing to teach me. I'm almost 40 now, it's about time I learned.
Who in life gets a do over? The oppertunity to try again, to have a clean start, mentally, with a mom that knows why surviving crises is so much easier for you than handling day to day life? A mom who knows why you are having so much trouble showing that you are hurting, that you're not a super human. A mom who knows why you live life in a 'survival of the fittest/eat or be eaten' mentality. A mom that has trouble understanding how you can say 'what I do is who I am, I'm only worth loving if I fulfill your expectations of me' and looks at you with pain in her eyes coz she never wanted that for you. A mom who also knows, what she had to do to balance her depressions and is willing to kick your ass if you don't do what you have to do to do the same. I lovelingly refer to my time here as 'boot camp', but I'm here by choice, I'm here coz I want to heal, coz I need to heal if I don't want to repeat my burnouts and depressions over and over again. And I can't do that on my own. I am blessed for having this oppertunity.
=================
Nog een keer
Het is meer dan een maand geleden dat ik mijn laatste blog schreef en er is veel veranderd in mijn dagelijkse leven sinds dat blog. In december zette ik een quote van Anton Checkov op mijn facebook pagina, vertaald luidt die: Elke idioot kan een crisis bezweren, het is het dagelijkse leven dat je uitput. Ik doe het fantastisch in crisis situaties, het is wanneer er niets raars aan de hand is, als ik niet hoef te vechten, als de adrenaline niet stroomt dat ik me niet staande kan houden. Dus kwam ik tot de conclusie dat ik het niet kan, een normaal leven, vechten tegen depressie, zonder complimentjes omdat ik het zo goed doe.. het zorgt ervoor dat ik me verdwaald voel, verloren. Wie ben ik als ik niet werknemer, een vriendin, een moeder, een dochter ben? Wat maakt me blij, wat maakt me verdrietig? Natuurlijk heb ik wel enig idee, het zijn de details die niet duidelijk voor me zijn. Zoals ik het blog 'All the world's a stage' al schreef, ik zie nog steeds geen reflectie in de spiegel als ik ophoud met de rollen die ik speel en naar mezelf kijk. Een logische volgende vraag is dan ook, hoe moet ik in balans zijn, hoe moet ik tevreden zijn, hoe moet ik alles zijn wat ik kan zijn, als "ik" nauwelijks bestaat?
Mijn moeder vroeg hoe het met me ging en nadat ik gezegd had dat het fantastisch ging, verloor ik mijn zelfbeheersing en vertelde haar dat het eigenlijk niet zo goed ging, nou ja.. het ging slecht. Ik maakte een rotzooi van dingen, deed niet wat ik moest doen en niet alleen in mijn gevecht tegen depressie, maar ook in het leven in zijn algemeen. Ik voelde me alsof ik niet meer in beweging was en ik had geen idee hoe ik weer in beweging moest komen. Ik vroeg haar of ik een poosje bij hun kon blijven en misschien wel wat langer dan een poosje omdat ik hulp nodig had. Mijn moeder glimlachte en zei dat ze dankbaar was dat ik eindelijk op het punt gekomen was waarop ik om hulp kon vragen en me realiseerde dat het gewoon allemaal teveel was om zelf te doen. Natuurlijk kon ik bij hun blijven en natuurlijk zouden ze me helpen met alle dingen die geregeld en uitgezocht moesten worden, niet alleen financieel, maar ook voor mij als persoon.
Sinds die dag kijk ik mijn troep in de ogen (soms luid tegenstribbelend), ik word geconfronteerd met mijn angsten, met de blik in mijn moeders ogen die zegt 'Ik snap het niet, hoe kun jij zo geworden zijn'. We hebben een start gemaakt met mijn trein weer op de rails te krijgen. Maar dat is crisismanagement, deze treinreis bestaat eruit dat ik het nog een keer mag doen. Ik leer hoe te leven en hoe met het leven om te gaan in een omgeving die veilig is, met ouders die ouder en wijzer zijn dan de eerste keer dat men geprobeerd heeft mij op te voeden, die weten wat er nodig is om in balans te zijn en het mij willen leren. Ik ben nu bijna 40, het wordt tijd dat ik het leer.
Wie krijgt er in zijn leven een mogelijkheid om het nog een keer te doen? De mogelijkheid om opnieuw te beginnen, mentaal, met een moeder die weet waarom het overleven in crisis situaties je zoveel gemakkelijker afgaat dan het omgaan met het normale dagelijkse leven? Een moeder die weet waarom je zoveel moeite hebt om te laten zien dat je pijn hebt, dat je geen supermens bent. Een moeder die weet waarom je je leven leidt met een 'survival of the fittest/eat or be eaten' mentaliteit. Maar ook een moeder die niet snapt dat je kunt zeggen 'wat ik doe is wie ik ben, ik ben het alleen waard om van te houden als ik voldoe aan ieders verwachtingen van mij' en die naar je kijkt met pijn in haar ogen, omdat ze dat nooit voor je gewild heeft. Een moeder die ook weet wat zij heeft moeten doen om haar depressies in de hand te houden en bereid is om je een schop onder je kont te geven als jij niet doet wat voor jou nodig is om hetzelfde te bereiken. Ik noem mijn tijd hier liefdevol 'boot camp', en ik ben hier omdat dat mijn keuze is, omdat ik beter wil worden, beter moet worden als ik niet mijn burnouts en depressies keer op keer wil herhalen. Dat kan ik niet alleen, ik ben gezegend omdat ik deze mogelijkheid heb.
Abonneren op:
Posts (Atom)